Een nieuw fotodagboek met deze keer niemand minder dan marathonloper Edwin de Vries. Hij startte vorige week zondag nog bij de Halve marathon van Egmond en kwam als 3e Nederlander over de finish. De atleet uit Overveen traint bij Team Distance Runners en maakt per week gemiddeld 120 kilometer. Naast al dat lopen heeft hij ook nog een eigen bedrijf. Hij laat vandaag zien hoe een typische werk- en traindag er voor hem uitziet.
Deze week mogen we meekijken met de trainingen van topatleten Frank Futselaar, Luuk Maas, Julia Samuelsson, Mike Foppen en Ralf Nieuwenhuizen, beschreven door de ogen van Ralf. De hele groep is op trainingsstage in Zuid-Afrika. Tijdens de trainingsweek maakt Ralf een onweerstorm mee, geniet hij zowel lopend als fietsend van de prachtige natuur (en deelt die met ons via een mooi filmpje), maar heeft hij ook wat pech. Kijken en lezen jullie mee?
Hoi allemaal! Ik ben Ralf Nieuwenhuizen, 24 jaar, wonend in Rotterdam en trainend bij Rotterdam Atletiek. Naast mijn fulltime baan bij Relive vind ik het erg leuk om actief bezig te zijn, en dat doe ik door 4 á 5 keer in de week te lopen, en daarnaast in de zomer of bij blessures op de racefiets te zitten. Ook vind ik het leuk om mezelf te meten met anderen op de korte cross [Ralf was bij de Sylvestercross Korte Cross nog knap zevende, red.], en mezelf te verbeteren op de 1500 meter [huidig PR 3:54.01 min]. Als deel van mijn maand in Zuid-Afrika heb ik me een week aangesloten bij Frank Futselaar, Luuk Maas, Julia Samuelsson en Mike Foppen in Dullstroom. Ik wilde graag ervaren hoe het is om op hoogte te trainen tussen al deze toppers, en deze ervaringen deel ik nu met jullie!
Woensdag 2 januari:
Reisdag naar Johannesburg. De anderen zijn een dag eerder gevlogen, en landen precies als ik opstijg. Ik reis dus alleen, en heb, heel productief, zes films gekeken. Eenmaal aangekomen in een regenbui en het pikkedonker voor het eerst links rijdend naar Dullstroom. Onderweg een konijn, een vos, een liftende man en een heleboel kapotte autobanden op de weg. Overal gaten en aquaplaning. Uiteindelijk kon ik onze villa en de sleutel onder de mat vinden. Deel één van de reis overleefd.
Donderdag 3 januari:
Ik werd vroeg wakker, het wordt hier al om 4 uur licht! Ik kwam pas om 2 uur aan vannacht, dus heb niet veel geslapen. Gelijk even kennis gemaakt met de rest van de groep, en in de auto gestapt op weg naar de Elandskloof voor 45 minuten rennen. Door de vermoeidheid en de hoogte is het lastig opstarten, maar in de regen gaat de tijd snel. Tegen het einde van de duurloop trokken de wolken wat op en konden we wat zien van de mooie vallei waar we door liepen. Na een ijskoude douche even terug naar bed, maar voor een pannenkoek bij Harrie’s Pancakes kwam ik er graag weer uit. ‘s Middags konden we ons nog even uitsloven in de compacte gym van Dullstroom, die al aardig vol was met alle Scandinaviërs die hier ook verblijven.
Vrijdag 4 januari:
Zon! Deze ochtend was eigenlijk het eerste moment dat we een blauwe lucht hadden, en nu pas zag ik hoe uitgestrekt de hoogvlakte van Dullstroom is. Mike liet ons vervolgens een mooi rondje rond een meer in Dullstroom Nature Reserve zien tijdens 30′ ochtendduurloop. ‘s Middags wilde ik gaan fietsen, omdat ik niet belastbaar genoeg ben om 2x per dag te lopen. Het was alleen onmogelijk om die dag een mountainbike te vinden in het dorp, daarom reed ik met de auto naar een landgoed in de buurt. Hier kon ik wel een (te kleine) mountainbike huren, waarmee ik over het landgoed mocht crossen. Dat bleek een geniaal idee te zijn, want op het landgoed reed ik tussen zebra’s en gnoes en over een hele mooie single track door de heuvels en over bruggetjes langs de visvijvers. Trout fly fishing is hier erg populair. Deze mountainbike safari was wel een hoogtepunt van de trip! Hier is een Relive video waar je de hele tocht kunt herbeleven:
Zaterdag 5 januari:
Weer vroeg wakker. Vandaag was er echt geen wolkje aan de lucht, en werden we al snel uit bed gebrand door de hete zon. Gelukkig gaan we hier na een spelletje altijd op tijd naar bed, dus komen we wel aan de nodige uurtjes slaap. Er staat vanochtend een lange duurloop van 70′ op het programma. We gaan daarvoor een uurtje later op pad dan voor de ochtendduurloop, zodat we nog iets kunnen eten van tevoren. Om kwart voor negen zaten we dus weer in de auto naar de Elandskloof, waar de meeste atleten hun lange intervals en lange duurlopen doen, omdat het een brede, relatief vlakke dirt road is. Wij reden vandaag iets verder door, zodat we een rondje van ongeveer 50′ konden lopen, dan even wat konden drinken bij de auto, en vervolgens de laatste 20′ konden afmaken. Ik had besloten de eerste 50′ met de grote mannen mee te lopen, en daarna te zien hoe het ging. Dit liep alleen iets anders. We hadden een afslag gemist en kwamen daardoor op een vrij lange afdaling terecht. Dit liep allemaal heel soepel! Het nadeel van een afdaling is dat je ook alles weer terug omhoog moet, en dat ging iets minder soepel. Heuvels op hoogte moet je niet onderschatten. Ik dribbelde omhoog en liep alsnog vol de verzuring in, waardoor ik bovenaan de heuvel even moest wandelen, en de rest moest laten gaan. Uiteindelijk redde ik het in een uurtje terug naar de auto, waar we eindelijk wat konden drinken. Op de terugweg konden we ook nog een stukje met een struisvogel mee rennen. Heel gaaf! Helaas had ik door de vermoeidheid mijn enkel wat verzwikt, en moesten we even langs de supermarkt om een zak bevroren groenten te kopen waarmee ik kon koelen. De rest van de dag heb ik daardoor rustig aan gedaan. Gelukkig had de rest van de groep het ook zwaar gehad, en was de middag voor hen een rustige sessie in de gym. ‘s Avonds werden we getrakteerd op een prachtig schouwspel van Moeder Natuur, en hebben we een paar uur op het balkon naar een donderstorm zitten kijken die door het dal trok. Op het moment dat we wilden gaan slapen was de storm echter bij ons aangekomen, en hij was zo heftig dat de stroom uit viel en onze veel te grote villa in een spookhuis veranderde.
Zondag 6 januari:
We werden wakker in een grote wolk. Voor de rest van de groep staan er intervals op het programma. Ik sla deze nog even over om mijn enkel te laten herstellen. Wel kan ik een mountainbike krijgen in het dorp, dus ik ga een rondje fietsen. Voordat ik hierheen kwam had ik bedacht dat ik graag God’s Window wilde zien, een uitkijkpunt over een grote vallei. Ik gooide dus mijn fiets in de auto en reed naar Graskop. Vanaf daar begon ik aan de klim naar God’s Window. Gelukkig was de weg er naartoe mooi, want eenmaal op de top zat ik weer midden in een wolk. Ook de afdaling was geniaal, en bij hoge uitzondering zaten hier geen gaten in de weg. Na het rondje God’s Window kwam ik terug in Graskop, en besloot ik er nog een rondje achteraan te plakken. Ik kwam terecht op een grote bomenplantatie, en doordat ik veel in hoogte gezakt was (<1000m), voelde het aan als een tropisch regenwoud. De insectengeluiden die de hele tijd om me heen klonken, maakten de ervaring compleet.
Maandag 7 januari:
De tijd gaat snel! Nog maar twee volledige dagen in Dullstroom. Vanochtend stap ik weer op de fiets, net als de rest van de groep. Ik vind het knap dat zij zich ertoe kunnen zetten om 60′ in de gym op een fiets te zitten, terwijl er buiten zoveel te ontdekken is. Ik beklim “Die Berg” en zie zo een kant van de hoogvlakte die ik nog niet gezien heb. Ook kwam ik door de “Verloren Valei”, een vlakte met eindeloze groene velden en wat meertjes, met één dirt road erdoorheen. ‘s Middags probeer ik wat te lopen, en gaan we met z’n allen naar de gym.
Dinsdag 8 januari:
Vandaag is de dag van de eerste baantraining. De rest van de groep gaat een halfuurtje loslopen, maar omdat mijn enkel nog niet helemaal hersteld is ga ik vanochtend weer een rondje fietsen. Iets korter dit keer, want ik heb wel gemerkt dat fietsen hier een stuk langzamer gaat dan thuis. Helaas was mijn ongeluk nog niet op nadat ik door mijn enkel was gegaan. Ongeveer halverwege de fietstocht knalde ik tegen een steen (denk ik), en vloog ik over de kop. Mijn fiets landde 10 meter lager, na nog een paar keer stuiteren. Meteen stond ik op om de schade te bekijken. Ik voelde een aantal schaafwonden en zag dat mijn fietskleding was gescheurd. Shit. Ook mijn rechterpols deed pijn. Ik kon alles gelukkig nog bewegen, dus er was niets gebroken. De schade aan het materiaal leek ook mee te vallen. Met een scheef stuur kon ik nog wel thuis komen. Eenmaal thuis heb ik de wonden goed schoongemaakt en bij Dullstroom Apteek kreeg ik een pleister op mijn elleboog. Na wat rust en weer een middagje met de bevroren groentenzak op mijn pols ging ik toch mee naar de baan, die wilde ik wel even zien. De Grasbaan in Belfast lag er zompig bij, en er waren donderwolken op komst. We besloten snel te beginnen, en tijdens het inlopen merkte ik dat ik geen last meer had van mijn enkel. Perfect! Ik besloot een paar rondjes wat sneller te doen, en dat ging eigenlijk zo lekker dat ik de laatste 800 nog in 2:38 liep, wat stiekem wel pittig is op zo’n zware grasbaan. Ik kon best tevreden zijn over deze training. Toen ik klaar was met lopen heb ik nog wat foto’s gemaakt van de anderen, die het flink zwaar hadden met hun 300tjes. Ze waren precies klaar toen de regen losbarstte, dus rennend gingen we terug naar de auto.
Woensdag 9 januari:
Oef. Slapen viel tegen met een gekneusde pols. Weer op tijd wakker, dus ik heb nog wat tijd om een kort duurloopje te doen voordat ik naar het vliegveld moet. Daarna zeg ik de anderen gedag en rij ik voor de laatste keer weg bij Gecko Castle, op naar het volgende avontuur.
Wil jij Ralf blijven volgen? Dat kan via Strava, Instagram of bij één van zijn volgende wedstrijden, namelijk het NK 10 kilometer en het NK Cross.
Ze zijn bijna niet te voorkomen, maar kunnen je behoorlijk in de weg zitten;
hardloopblessures. Wat doe je ertegen? We zetten de meeste voorkomende hardloopblessures voor je op een rijtje, zodat je ze op tijd kunt herkennen en voorkomen.
Shin splints
Een hele bekende hardloopblessure. Shin splints is een irritatie aan de binnenkant van het scheenbeen en/of de spieren die daar aan vastzitten. De meest voorkomende oorzaak van de shin splint is door overbelasting. Als je deze pijn negeert wordt het eigenlijk alleen maar ergens en kan je zelfs last krijgen van een beenvliesontsteking waardoor je het hardlopen
helemaal zal moeten staken voor een bepaalde periode. Om shin splints te voorkomen of de reeds ontstaande klachten/pijn te verzachten kun je STOX dragen. Dankzij de sokken zitten de kuitspieren strak tegen het scheenbeenvlies aan, waardoor deze tijdens het hardlopen
minder heen-en-weer schudden. De Running Socks gaan een stapje verder dan traditionele hardloopsokken. STOX zorgen ervoor dat je beenspieren tijdens het hardlopen een optimale bloedcirculatie hebben. Ook hebben ze een schokabsorberend effect waardoor spierbeschadigingen aan de benen drastisch worden verminderd. Dankzij de compressie
krijgen de beenspieren voldoende zuurstof en worden afvalstoffen en vocht snel afgevoerd.
Achillespees pijn
Nog zo één die veel voorkomt, maar goed te voorkomen of behandelen is. Hoe kom je eraan? Meestal ontstaat pijn in de achillespees door verkeerd schoeisel. Je schoenen zijn versleten en de demping is verslechterd. Deze pijn kan ook ontstaan door een te hoge intensiteit of als je last hebt van pronatie-overpronatie. In eerste instantie kun je deze hardloopblessure goed zelf behandelen. Je kunt de pijn bestrijden door de pijnlijke plek met
een ijsklontje te masseren (ongeveer 10min). Als tweede kun je regelmatig rekoefeningen doen van de kuitspieren, zodat deze lekker soepel blijven. Als laatste is het verstandig om logischerwijs de intensiteit van je training te verlagen.
Knieklachten
Ook deze blessure zal je niet onbekende in de oren klinken. De ‘lopersknie’. Een lopersknie veroorzaakt pijn aan de buitenzijde van de knie. Deze pijn komt vaak opzetten bij het hardlopen. In het beginstadium ontstaat deze pijn vaak na een voorspelbare afstand en trekt snel weer weg in rust. Ook hier weer is overbelasting een grote boosdoener. Heb je veel last dan is het verstandig om het hardlopen tijdelijk even stil te leggen. Hierna is het van groot belang dan je het hardlopen weer rustig oppakt en niet te snel gaat.
Hielspoor
Hielspoor is een verkalking van de peesplaat aan het hielbeen die soms een ontsteking onder de hiel veroorzaakt. Ook hielspoor wordt vaak veroorzaakt door overbelasting van de hiel of de voetpezen. Dit kan komen door hardlopen of bijvoorbeeld slechte schoenen. Als je de symptomen van hielspoor nog niet zo lang ervaart, kun je dit eenvoudig zelf behandelen.
Denk aan voldoende rust, rekoefeningen en het dragen van goede schoenen.
Zal je dan nu nooit meer blessures hebben?
Dat zou mooi zijn, niet? Soms zijn hardloopblessures onvermijdelijk, maar zoals je hierboven hebt kunnen lezen, kun je ze wel gemakkelijk voorkomen. STOX Energy Socks kunnen je hier een heel eind mee op weg helpen. De medische compressietechniek zorgt ervoor dat
de bloedcirculatie optimaal is waardoor je je energie behoudt, je niet hoeft in te houden en meer energie hebt om verder te rennen. Doordat de bloedcirculatie optimaal is, blijft er minder bloed en afvalstoffen in de benen achter. Zo wordt kans op bovengenoemde
blessures verkleint. Het schokabsorberende effect zorgt ervoor dat de beschadiging van het spierweefsel tot een minimum beperkt wordt. Hierdoor ervaar je minder spierpijn. Als laatste is het super belangrijk dat je je lichaam niet overbelast. Ook al gebeurt het uit enthousiasme,
het kan je flink in de weg zitten. Bouw daarom rustig op, zodat je meer plezier hebt in het hardlopen.h
Foto: STOX Energy
Hoi Anne,
Mijn vakantie is zeker heerlijk, en mijn tijd in Nederland zit er alweer op. Ik schrijf namelijk weer eens een brief vanuit het vliegtuig. Voor mij is dit de laatste keer dat ik naar de VS vlieg om de Universiteit van Portland te vertegenwoordigen. Wel een apart gevoel dat dit avontuur over een half jaar voorbij is. Maar jij weet dat natuurlijk als geen ander. Ik probeer er maar gewoon niet aan te denken en ervan te genieten!
Op weg naar Portland heb ik nog een leuke tussenstop. Ik verblijf een dagje in New York City! Toen ik m’n vlucht terug aan het boeken was had de goedkoopste optie een tussenstop in NYC. Ik ben er nog nooit geweest dus ik dacht ik maak er maar een volledige dag van, een beetje net zoals mijn dagtrip in IJsland afgelopen zomer. Beiden zijn plekken waar ik graag nog een keer langer naar toe ga, maar toch leuk om ze even bezocht te hebben! Als je de mogelijkheid hebt om dit soort tripjes te doen, is het wel een beetje zonde het te laten naar mijn mening.
Als ik dan straks terug ben in Portland heb ik meteen wat leuks op de planning staan voor het weekend, namelijk mijn eerste wedstrijd van het indoorseizoen! Het is misschien een beetje kort op de vlucht, maar afgelopen twee jaar heb ik het ook zo gedaan en dat beviel mij goed. Het gaat mij dit weekend namelijk ook niet om het resultaat, maar meer om het plezier van het racen en alles eromheen. De sfeer in de indoorhal van Seattle is namelijk altijd erg goed, en ik denk dat zo’n eerste wedstrijdje ook een goede prikkel is voor de volgende indoorwedstrijd. Jij bent inmiddels eindelijk aan het crossen, maar voor mij voelt dat al als een hele tijd geleden.
Balen zeg van Soest. Het heeft je ook niet meegezeten in 2018. Het klinkt niet als iets waar je wat aan kon doen, dus je kan jezelf vast niets verwijten. Goed herstellen dan maar weer en op naar de volgende wedstrijden! Ik wens je een heel mooi 2019 toe, want dat verdien je na al het blessureleed in 2018 en het harde werken dat je hebt gedaan om erbovenop te komen. Het zou leuk zijn als we dit zomerseizoen vaker bij dezelfde wedstrijd aan de start staan!
Groetjes,
Noah
Elisa de Jong (26 jaar), middellangeafstandsloper bij Team 4 Mijl, luidde samen met haar teamgenootje Jacelyn Gruppen het jaar in in Kenia, waar ze op trainingsstage zijn. Elisa werd afgelopen november eerste Nederlandse bij de Korte Cross en hoopt op die prestatie voort te kunnen bouwen. Omdat haar stage in Kenia tot zoveel mooie avonturen en verhalen leidt, is deze rubriek in twee delen gepubliceerd. In Deel I konden we onder andere lezen hoe de blessuregevoelige atlete door middel van een aantal ‘trainingsregels’ gezond blijft, en zagen we hoe haar dagritme in Kenia eruit ziet. In deel II krijgt ze te maken met een vervelend klachtje maar werkt ze ook een aantal mooie trainingen af en heeft ze bijzonder contact met de locale bevolking.
Door Anne Luijten
Donderdag 3 januari 2019
Gisteravond had ik moeite om in slaap te komen. Misschien dat ik toch wat te weinig gedaan heb gisteren, maar wel met het idee om wat energie te sparen voor vandaag. Er staat een pittig baanprogramma op het schema. Omdat de vorige baantraining op een gravelbaan en dus op onverharde ondergrond was, komt de trainingsregel “tussen twee baantrainingen zitten minstens twee dagen zonder baantraining” te vervallen.
Rond een uur of 9 vertrekken we van ‘huis’. Ik noem het maar ‘huis’, omdat het inmiddels best een beetje als thuis voelt en het is natuurlijk ook een soort tijdelijk ‘thuis’. Aan het einde van onze naamloze straat, enkel de grotere wegen hebben hier namen, houden we een pickypicky aan. De man op de motor zal ons voor 50 Keniaanse Shilling per persoon (ongeveer 45 eurocent) naar de tartan atletiekbaan van Lornah Kiplagat brengen. We rijden nog even via het trainingscentrum van Lornah om een toegangsbewijs te kopen. Eenmaal aangekomen op de atletiekbaan blijkt het er rustig: naast drie Britten, de bewaker van de baan en een kudde geiten zijn we de enigen. De Keniaanse atleten voeren de baantrainingen zelf voornamelijk op de dirttrack in Tambach uit. Toegang tot de tartan atletiekbaan kunnen ze zich niet veroorloven en de beroemde dirttrack in Iten zelf wordt momenteel omgebouwd tot een tartan baan, tot grote teleurstelling van veel Kenianen. De bouw ligt echter al twee jaar stil, het is onbekend wanneer de werkzaamheden zullen worden hervat en wanneer de nieuwe baan klaar is.
Tijdens onze warming up arriveren bondscoach Grethe Koens en een aantal van haar atleten. Ook zij bereiden zich hier in Iten voor op de wedstrijden die komen gaan. Vanochtend hebben Jacelyn en ik hetzelfde baanprogramma: 2x6x400m in 75 seconden en indien mogelijk de tweede set versnellen. Beiden vinden we het wat spannend van tevoren: Jacelyn met name vanwege het tempo (als lange afstandloopster vraagt ze zich af of ze de tijden wel zal halen) en ik vanwege de pauze. Tijdens de voorgaande tempotrainingen duurde het even voor mijn hartslag weer zakte in de pauzes en ik vraag me af of de pauze lang genoeg is voor het opgegeven tempo. Toch heb ik er ook zin in. Het is een specifiekere training dan de rest van de trainingen en ik loop liever wat snellere en kortere tempo’s op de baan dan dat ik duurwerk doe. Eenmaal gestart blijken zowel het tempo als de pauze goed te doen voor ons beiden. We lopen de eerste serie constant in 75 seconden. Om mijn kuiten en achillespezen wat te ontzien, loop ik de eerste serie op mijn ‘lompe trainingsschoenen’. In de seriepauze trek ik mijn racers aan, wat hopelijk een bijdrage zal leveren aan snellere tijden in de tweede serie. De tweede serie lopen we constant in 74 seconden en de laatste 400m loop ik in 71 seconden. De training viel me mee. Ik heb zeker een beetje lactaat geproefd, maar gezien we de tempo’s hier tot nu toe langzamer lopen dan op zeeniveau zijn de tijden lang zo slecht nog niet. De motorman staat ons na afloop netjes op te wachten op het afgesproken tijdstip en met een voldaan gevoel keren we huiswaarts. Als hij ons afzet worden we plots bestormd door een groep kinderen die eerst aan mijn armen en benen gaan hangen en zich daarna op Jacelyn storten. Vervolgens beginnen ze een vreugdedans om ons heen en jubelen “How are you! How are you! How are you!”. Wat een warm welkom!
Als lunch eten we pannenkoeken en spaghetti met een sausje van tomaten, kool en tonijn. Na afloop heb ik weer een uitgebreide massage van Ben. Mijn linker hamstrings staan nogal strak en mijn rechter quadriceps zijn erg gevoelig (vermoedelijk van het vele klimmen en met name het dalen hier).
’s Middags ga ik per motor naar de gym bij Kerio View. Ik voel me iets vermoeid en mijn hartslag is aan de hoge kant na de training van vanochtend, vandaar dat ik de wandeling even oversla. Eenmaal daar blijkt dat de gym gesloten is. Ik krijg te horen dat er nieuwe sleutels worden gemaakt in Eldoret en een reservesleutel ontbreekt. De gym is morgen weer open. Gezien ik geen toegang heb tot de faciliteiten in het trainingscentrum van Lornah Kiplagat, er verder geen alternatieven zijn in Iten en de motor alweer rechtsomkeert heeft gemaakt zit er helaas niks anders op dan terug naar huis lopen. Wanneer ik terug ben overleg ik met Sybren: ik mag rust houden. Gezien ik me wat moe voel is dat wellicht zo onverstandig nog niet.
Na het avondeten (rijst, pompoen, sukuma wiki en avocado) voelt mijn rechter knie plots warm aan. Deze oogt opgezet en is pijnlijk. Met een ongerust gevoel ga ik naar bed. Hopelijk is het morgen over.
Vrijdag 4 januari 2019
Ik heb slecht geslapen. Regelmatig werd ik wakker door pijn in mijn knie. Gelukkig oogt deze niet meer gezwollen, maar gerustgesteld ben ik niet. Ik besluit mijn ochtendtraining te proberen, op de crosstrainer heb ik immers geen schokbelasting, en te overleggen met Sybren wat ik verder zal doen vandaag.
Tijdens het wandelen naar de gym blijken de stoffige wegen omgetoverd tot een plakkerige, gladde klei. Het heeft de hele nacht geregend en ook nu is het nog bewolkt en voelt het fris aan. Mensen gaan gekleed in warme truien en met mutsen op hun hoofd de straat op. Het is niet enorm koud, ongeveer 15 graden, maar een paar dunne handschoenen had ik zelf ook wel prettig gevonden. Na 60 minuten op de crosstrainer voelt mijn knie wat beter aan. Ik besluit tijdens de lunch Julian (de Argentijn die ook bij Chris en Caro verblijft) om advies te vragen. Hij is fysiotherapeut. Na doorvragen en onderzoeken concludeert hij een geïrriteerde aanhechting van mijn quadriceps (voorkant bovenbeen) aan de patella (knieschijf). De spanning op mijn quadriceps was afgelopen dagen behoorlijk, dus logisch dat er flink aan mijn knieschijf wordt getrokken. Met veel rekken, massages en op gevoel trainen (de klachten mogen niet erger worden) zou het moeten wegtrekken. Redelijk gerustgesteld begin ik aan mijn lunch: rijst met bruine bonen en avocado.
Omdat ik me moe voel en mijn lichaam wat rust wil geven duik ik in bed. Ik overleg met Sybren over de krachttraining. Hij adviseert om deze te skippen en geen risico’s te nemen. Hopelijk mag ik zondag alsnog mijn krachttraining doen, gezien ik graag weer wat meer ritme wil krijgen in de krachttrainingen. Afgelopen driekwart jaar heb ik weinig krachttraining gedaan. Vanaf maart tot en met het wedstrijdseizoen deed ik deze helemaal niet in verband met terugkerende hamstringklachten. Na de zomer zijn we weer wat op gaan bouwen, maar ik blijf snel reactie houden op mijn hamstrings. Vorige week ben ik hier begonnen met een circuitvorm bestaande uit lunges (uitvalspassen) en powersquats met daarnaast nog wat romp- en stabiliteitsoefeningen. Gezien de impact op mijn knie groot is met de krachtoefeningen zou het niet verstandig zijn om deze nu te doen. Trainen met je hoofd is niet altijd mijn sterkste kant. Fijn dat de coach er af en toe de rem op zet. In plaats van een tweede training schrijf ik wat kaarten. Afgelopen week ging ik op zoek naar postkaarten, maar deze blijken moeilijk te verkrijgen in Iten. Na even zoeken vindt de vrouw op het postkantoor tien kaarten. De meeste zijn verschillend en ze ogen alsof ze er al een aantal jaar liggen. Ik koop ze meteen alle tien. Mocht er nu nog een mzungu op zoek zijn naar kaarten, dan zijn deze vermoedelijk in heel Iten uitverkocht.
’s Avonds eten we chapatti met erwten, aardappels en rijst. Na het eten spelen we met Marcus en Julian een kaartspel. Marcus wint. Jacelyn besluit alvast in bed te gaan liggen, ik waag met Julian een revanche op Marcus. Tevergeefs, hij wint wederom… Morgen beter? Om 21.30 uur ga ik naar bed, de wekker zal afgaan om 06.45 uur.
Zaterdag 5 januari 2019
De wekker gaat vroeg vanochtend. Na het ontbijt vertrekken we iets na 8 uur met Caro, Chris, Marcus, Jacelyn en ikzelf met een privématatu naar Moibenroad. Dit is een kilometerslange weg naar de plaats Moiben waar op zaterdag veel lange tempo’s worden getraind door met name Kenianen. Het is er winderig en fris wanneer we arriveren. Door de regenbuien van gisteren is het fors afgekoeld. De weg loopt langs Sergoit Hill waar enkele Rothschildgiraffes leven. Hopelijk hebben we geluk en zien we ze vanochtend. De weg is iets vlakker dan de meeste wegen hier. Deze is ook heuvelachtig, maar de heuvels zijn minder stijl dan op andere wegen. Om deze reden leent de weg zich goed voor tempotrainingen.
Na de gezamenlijke warming up geef ik de chauffeur mijn telefoon om onderweg wat foto’s te maken. Hij zal ons volgen met het busje en zal Jacelyn en Caro, die lange tempoblokken zullen draaien, onderweg bidons aangeven. Zelf had ik oorspronkelijk 20’-15’-10’-5’ op het programma staan, maar in verband met mijn knie is dit aangepast naar 15’-10’-8’-5’. Chris vergezelt mij onderweg. We starten easy in hartslagzone 2 en geleidelijk aan bouwen we het tempo op naar hartslagzone 3. De jogpauze kom ik gemakkelijk door en eigenlijk voelt de hele training comfortabel aan. Misschien begin ik eindelijk wat te wennen aan de hoogte. Na afloop rijden we weer gezamenlijk terug naar Iten, onderweg bekijken we de foto’s die de chauffeur gemaakt heeft. Helaas lieten de giraffes zich niet zien vanochtend. Hopelijk hebben we een volgende keer meer geluk!
Na de lunch (rijst met roerei en een linzensaus) is het weer tijd voor een massage. Omdat het zo fris is buiten hebben we de massagetafel naar binnen verplaatst. Wanneer ik Ben zie bedenk ik me dat ik nog een Team4Mijl-shirt van een aantal jaar geleden heb meegenomen dat Ben vermoedelijk goed zal passen. Jacelyn en ik hebben beiden veel oude sportkleding meegebracht om hier weg te geven. Het shirt zit als gegoten! Ben is er blij mee. Door de massages kan hij wat sparen en wanneer het hier laagseizoen wordt hervat hij zelf zijn trainingen weer. Hij zal het shirt dus goed kunnen gebruiken. Wanneer het Jacelyn haar beurt is voor een massage schrijf ik mijn verhaal voor Hardloopnetwerk.
Aan het eind van de middag doen we nog wat boodschappen in Iten town (het centrum van Iten). We proberen een andere weg dan anders, maar deze loopt op den duur dood. Al snel komen kinderen kijken wat die mzungus aan het doen zijn en schiet een jongen ons te hulp. De jongen zal ons de weg wel wijzen. Hij leidt ons door zijn tuin en langs wat geiten en wijst ons vervolgens een gammel hekje waar we overheen moeten klimmen. Tot onze verbazing gaat de weg daar weer verder. De infrastructuur hier is creatief aangelegd, maar misschien niet altijd even efficiënt..
De pot schaft vanavond ugali, rundvlees en witte kool met tomaat. Na het eten spelen we wederom een kaartspel met Marcus en Julian, hetzelfde spel als gisteravond. Met het eerste potje is het winst voor mij, het tweede potje wint Marcus weer. Ik bel daarna nog even met Sybren. Mijn knie voelde vandaag verrassend goed, maar toch heeft de coach liever niet dat ik morgen mijn krachttraining inhaal. Ik kan mijn knie beter nog wat extra rust geven en accepteren dat ik deze week de krachttraining niet heb kunnen uitvoeren. Het zal wel het meest verstandig zijn.. In bed lees ik mijn boek en om 21.45 uur gaat het licht uit.
Zondag 6 januari 2019
Om 06.00 uur word ik wakker en ik draai me nog even om. Even lukt het om nog wat in te dutten, maar al snel ben ik toch wel echt wakker en voel ik me uitgerust. Het belooft gelukkig weer een zonnige dag te worden na twee dagen met veel bewolking en regen.
Vandaag staat er een lange duurloop op de planning. Om 10.00 uur begin ik hier samen met Jacelyn aan. Na een half uur merk ik dat zij het wat gemakkelijker heeft dan ik en we besluiten apart verder te lopen. Gelukkig heb ik de afslagen van de geplande ronde op mijn hand geschreven, ik zou zeker niet uitsluiten dat ik anders zou verdwalen. Het is een mooie, onverharde route, grotendeels door het binnenland. Het is helder vandaag: als ik in de verte kijk zie ik Mount Elgon liggen. Een prachtig gezicht. In het begin bestaat het grootste deel uit dalen, wat uiteraard betekent dat ik daarna weer moet klimmen. En dat valt best zwaar. Met een stevige frontale wind ploeter ik omhoog en na 1 uur en 29 minuten sta ik weer voor de poort van het guesthouse: de teller staat op 17,3 km. Caro heeft vanochtend pannenkoeken gebakken, welke na deze taaie duurloop languit in het gras en met mijn gezicht in de zon extra lekker smaken. Jacelyn arriveert een half uur later, zij had een duurloop van 2 uur op de planning staan. Liever zij dan ik. Een warme douche moet nog even wachten. Het water wordt hier in de douchekop elektrisch verwarmd en de stroom is weer eens uitgevallen. Ook dat is in Kenia de normaalste zaak van de wereld. We winden ons er al lang niet meer over op en wachten geduldig tot het probleem is opgelost. In overleg met Sybren besluit ik dat ik de krachttraining deze week niet meer inhaal. Gezien het vele klimmen en dalen vandaag heb ik er al een aardige krachttraining opzitten en soms moet je nou eenmaal accepteren dat je je trainingsschema niet 100% kan uitvoeren zoals je voor ogen had. Zoals deze week.
Karin, de Keniaanse die hier in het huishouden werkt, heeft weer een stevige lunch voor ons verzorgd. We genieten van onze lunch, een mix van maïs, bruine bonen, pompoen en aardappels, samen met Karin en Marcus in het gras.
’s Middags schrijf ik verder aan mijn verhaal voor Hardloopnetwerk. Rond een uur 5 vertrekken we met Chris naar Hugo van den Broek. Hij woont hier 10 minuten lopen vandaan. Omdat komende week een grote groep Denen zal arriveren, zullen wij woensdag of donderdag verhuizen naar Hugo en Hilda (Kibet) en hun twee dochtertjes. Het huis en gastenverblijf liggen aan de rand van de Kerio Vallei. Vanuit het verblijf en de ruime tuin heb je een fantastisch uitzicht over de vallei. Boven de bergen zien we een kleine top uitsteken: Mount Kenya. Geen straf om met dit uitzicht de dag te mogen beginnen gedurende onze laatste anderhalve week in Kenia.
’s Avonds staat er spaghetti met witte kool, tomaat en tonijn op het menu. Na afloop bel ik met Emma, een vriendin met wie ik tijdens mijn studie vijf maanden in Indonesië heb gezeten. Ik vertel haar over mijn ervaringen hier en over de dingen die ik met onze tijd in Indonesië associeer. We hebben elkaar sinds de zomer niet meer gesproken, maar wanneer we elkaar spreken voelt het altijd vertrouwd.
Om 21.45 uur ga ik slapen. Voor mijn gevoel was het niet een enorm intensieve week met 83 km, maar het lijkt al snel weinig bij de 185 km die Jacelyn deze week liep. Toch kijk ik er met een tevreden gevoel op terug, ondanks ik twee trainingen heb moeten missen. Ik voel me nog aardig energiek en dat is mooi, er zullen nog twee intensieve trainingsweken volgen hier in Kenia. Komende week zal ik weer zes keer lopen. Ik kijk ernaar uit.
Wil jij Elisa blijven volgen? Kijk dan regelmatig op Team4Mijl.nl .
We kunnen bevestigen dat een oud-trainer afgelopen zomer een volledige bekentenis heeft afgelegd bij de tuchtcommissie van het Instituut Sportrechtspraak (ISR). Bij die bekentenis is het voorlopig gebleven en daarna is de man voor het leven geroyeerd door de Atletiekunie. De Atletiekunie beseft zich terdege dat een royement, gezien de aard van de misdragingen, geen recht doet aan de verschrikkelijke feiten die de slachtoffers hebben meegemaakt. Het is echter de zwaarst mogelijke sanctie binnen het tuchtrecht van de sportbond. “Als Atletiekunie kunnen we geen aangifte doen”, zegt directeur Pieke de Zwart. “Daar heb je medewerking voor nodig van de slachtoffers of de verdachte; de slachtoffers hebben destijds geen aangifte willen doen om voor hen moverende redenen. Wij zouden ook liever hebben gezien dat het een strafrechtelijke kwestie was geworden en dat het niet bij een tuchtzaak was gebleven, want wat is gebeurd is natuurlijk verschrikkelijk.”
Lees hier het artikel van de Atletiekunie verder.
Foto: Pixabay (rechtenvrij)
Vandaag stond het Zorg en Zekerheid Circuit in Leiden voor veel atleten op het programma. Wij hebben de belangrijkste uitslagen op een rijtje gezet.
Mannen 5 kilometer
Vrouwen 5 kilometer
Mannen 10 kilometer
Vrouwen 10 kilometer
Mannen 15 kilometer
Vrouwen 15 kilometer
Bekijk hier alle uitslagen van vandaag.
Veel topatleten vieren de feestdagen niet gezellig met vrienden en familie in Nederland, maar in een ver oord, waar ze hard aan het trainen zijn. Zo konden we vorige week lezen dat Sanne Wolters-Verstegen de kerstdagen in Zuid-Afrika doorbracht. Elisa de Jong (26 jaar), middellangeafstandsloper bij Team 4 Mijl, luidde samen met haar teamgenootje Jacelyn Gruppen het jaar in in Kenia. Elisa verraste afgelopen november bij de Warandeloop iedereen (behalve misschien haarzelf en haar coach?) door bij de Korte Cross lang aan de leiding te lopen en als tweede totaal en eerste Nederlandse te finishen. De blessuregevoelige atlete heeft een goede balans kunnen vinden en hoopt in Kenia naar een nog hoger niveau te komen. Lezen jullie mee voor een inkijkje in de eerste helft van haar trainingsweek?
Door Anne Luijten
”Momenteel zit ik met mijn Team 4 Mijl-genote Jacelyn Gruppen in Iten, Kenia, om 5 weken op 2400m hoogte te trainen. We verblijven inmiddels al twee weken in het ‘C&C guesthouse’ van de Nederlander Christian de Lie (oud atleet) en de Keniaanse Carolyne Jepkosgei (atlete).
De reden dat ik op trainingsstage naar de warmte wilde is omdat mijn lichaam erg blessuregevoelig is. In een warme omgeving heb ik minder snel pijntjes en kan ik dus beter trainen. Daarnaast was ik nieuwgierig hoe mijn lichaam op hoogte zou reageren. Ik heb een succesvol zomerseizoen gehad. Dit komt onder andere doordat ik de laatste winter vrijwel zonder blessures ben doorgekomen en eigenlijk voor het eerst sinds jaren echt heb kunnen doortrainen. Ik ben benieuwd of ik hier in Kenia nog een mooie stap kan zetten naar een hoger niveau en mijn basis kan verbeteren, zodat ik volgende zomer de overstap kan maken naar de 5000 meter.
Wanneer ik terug kom van deze stage staan in ieder geval de 8 van Apeldoorn, het NK indoor (3000m) en het NK (korte) cross op de planning. Aanvankelijk was het plan om deel te nemen aan het NK 10 km in Schoorl, maar na mijn 2e plek op de korte cross bij de Warandeloop (1e Nederlandse) smaakte het (korte) crossen zeker naar meer.
Hieronder wil ik jullie een kijkje geven in mijn bijna derde trainingsweek in Kenia:”
Maandag 31 december 2018:
”Terwijl de zon in Iten rond 6.00 uur ’s ochtends opkomt, draai ik me nog even om. Ik ben geen kei in verder slapen als ik eenmaal wakker ben, dus op den duur pak ik toch maar een boek en wacht tot de wekker gaat. Jacelyn is nog diep in slaap, soms wilde ik dat ik zo kan slapen als zij! Het zal wel te maken hebben met het feit dat zij als marathonatlete gemiddeld anderhalf keer zoveel kilometers loopt als ik.
De wekker gaat om 07.30 uur en we beginnen we aan onze ‘vaste taken’. Jacelyn wast wat borden en bestek af en zet thee. Ik begin met het bereiden van de havermoutpannenkoeken met banaan. Na het ontbijt drinken we een kop koffie en zwaaien we Nolene en Raydon uit. De Zuid-Afrikaanse atleten met wie we het goed konden vinden verbleven afgelopen weken ook hier bij Chris en Caro. We zullen hun vrolijkheid en gezelligheid missen!
Een uur tot anderhalf uur later beginnen we aan de eerste training. Vanwege mijn matige belastbaarheid heb ik met mijn coach en vriend Sybren Mulder een aantal trainingsregels opgesteld:
-Ik loop één keer per dag.
-Normaalgesproken train ik één keer per week op de baan. Op trainingsstages en in het wedstrijdseizoen twee keer.
-Tussen twee baantrainingen zitten minstens twee dagen zonder baantraining.
-De ene week loop ik maximaal vijf keer, de andere week maximaal zes keer.
-In een week van vijf looptrainingen loop ik maximaal drie dagen achtereen, in een week van zes looptrainingen is dit maximaal vier dagen. Hierop volgt standaard een loopvrije dag met één of twee alternatieve trainingen.
Vandaag betekent dit een loopvrije dag voor mij, gezien ik afgelopen week zes keer gelopen heb en de voorgaande dagen vier looptrainingen had. Om 09.30 uur wandel ik naar Kerio View, een hotel met een prachtig uitzicht over de Kerio Vallei, onderdeel van de Grote Rift Vallei, waar ik gebruik kan maken van de gym. Gedurende 60 minuten sta ik op de crosstrainer. Na afloop krijg ik een lift van de Belgische eigenaar van het hotel, wat een stukje lopen scheelt. Eenmaal ‘thuis’ brengt Caro ons passievruchten uit eigen tuin. Heerlijk!
We lunchen rond 13.30 uur samen met Marcus, een Deense atleet die gisteravond is gearriveerd. Er staat spaghetti met een mix van witte kool en tonijn en wat stukjes kip op het menu.
Na de lunch ga ik even relaxen op bed. Ik lees een boek en neem een powernap van ongeveer 25 minuten. Aanvankelijk sliep ik ’s middags langer, maar ik merkte dat ik dan ’s nachts minder sliep. Zowel overdag als ’s nachts blijk ik hier minder rust nodig te hebben dan thuis, omdat ik hier minder activiteiten en niet de afleiding van werk heb naast het trainen.
Aan het eind van de middag loop ik voor de tweede keer naar Kerio View voor een sessie op de hometrainer van 50 minuten. Onderweg kan ik het me lastig voorstellen dat het merendeel van Nederland vandaag oliebollen staat te bakken, terwijl ik hier met 22 graden in de zon loop. Na afloop van mijn training wandelen er een Keniaans jongetje en meisje met mij mee. Ze zijn ook op weg naar huis en vragen wie ik ben en waar ik vandaan kom. We communiceren in het Engels. Daarna proberen ze me wat woorden Swahili te leren. Zo gaat dat hier: het komt zelden voor dat ik over straat loop en niet word aangesproken door een nieuwsgierige Keniaan. Meestal vind ik het wel gezellig.
’s Avonds eten we rond 19.30 uur samen met Caro en Marcus ugali met sukuma wiki (een groene koolsoort) en omelet. Na het eten kletsen we even om vervolgens vroeg ons bed in te duiken. In Iten wordt Oud en Nieuw niet zo uitbundig gevierd als in Nederland, we hebben nauwelijks het gevoel dat het oudejaarsavond is. Terwijl de Kenianen in de kerk zitten om over een paar uur het nieuwe jaar in te luiden lezen we nog wat en rond 21.30 uur gaat het licht uit. Morgen staat een training op de dirttrack in Tambach op het programma.”
Dinsdag 1 januari 2019:
”Om 6.00 uur word ik wakker, maar lukt het wederom niet om verder te slapen.
Vanochtend vertrekken we met Marcus na het ontbijt richting Tambach met de matatu (een busje). In Tambach ligt de dirttrack, waar we vanochtend onze training zullen afwerken. We dalen met de matatu af naar ongeveer 1900m hoogte. Onderweg wordt de matatu tweemaal aangehouden: politie controleert of deze niet overbeladen is, wat nogal regelmatig gebeurt. We zitten ‘slechts’ met twee personen teveel in de matatu en mogen dus doorrijden. De omgeving van Tambach vind ik prachtig. Het is er groener, rustiger en schoner dan in Iten (afval wordt hier veel langs de weg gedumpt). Na een half uurtje rijden bereiken we Tambach en is het 5 minuten lopen naar de gravelbaan. Met inlopen blijkt mijn hartslag hoger dan een halve week geleden toen we hier trainden. We lopen hier veel op hartslag en weinig op tijd, omdat op hoogte (door gebrek aan zuurstof) je hartslag snel stijgt en je dus langzamer loopt dan op zeeniveau. Als we niet op hartslag zouden lopen, is de kans aanwezig om overtraind te raken. Er staat 3x1200m-1000m-800m op hartslag op het programma. Jacelyn heeft een andere training, dus ik train alleen. Ik hoopte dat ik na bijna twee weken trainen wat meer geacclimatiseerd zou zijn, maar het tempo valt me tegen. Wederom schiet mijn hartslag omhoog en ik loop voor mijn gevoel joggend over de baan. Onderweg vechten gevoel (frustratie) en verstand en probeer ik te accepteren dat ik nog niet helemaal gewend ben aan de hoogte en de trainingen hier langzamer gaan. Ik loop veel in een denkbeeldige baan twee, om de Keniaanse mannentrein die in 60 seconden per 400m voorbij raast niet in de weg te lopen.
Als we terug zijn bel ik Sybren om te vertellen hoe de training ging. Aanvankelijk ben ik met name aan het mopperen, maar na wat relativering van de coach lukt het toch om anders naar de training te kijken.
Als lunch krijgen we rijst met een mix van bruine bonen en aardappelen. Koolhydraten komen we hier zeker niet te kort.
’s Middags krijg ik een massage van Ben, die al veel Keniaanse topatleten op de massagetafel heeft gehad. De massage duurt anderhalf uur en is uitstekend. En dat voor ongeveer 4 euro.
’s Avonds eten we chapatti (ons favoriete Keniaanse gerecht) met rijst, bonen, rundvlees en kool. Daarna duiken we weer vroeg onder de wol.”
Woensdag 2 januari 2019:
”Voor de verandering ben ik een keer om 7.30 uur wakker, ik voel me uitgerust. Vandaag belooft een relaxed dagje te worden, gezien ik ’s ochtends rust heb. Ik lees wat, werk mijn logboek bij en ‘slacht’ op mijn gemakje een zoete ananas in het gras. Het fruit is hier fantastisch lekker!
Als lunch eten we nog wat overgebleven chapatti, een soort groene bonen/linzen en wat rundvlees met ui en paprika.
’s Middags doe ik mijn duurloop van 70 minuten met Jacelyn samen. We lopen een ronde van ongeveer 13,5 km die ze al eerder met Jip gelopen heeft (de bond zit momenteel ook in Iten, in het trainingscentrum van Lornah Kiplagat). Het is een prachtige ronde over rustige paden in een groene omgeving. Overal is het heuvelachtig hier, maar dat went al aardig. Onderweg worden we zoals gewoonlijk toegejuicht door kinderen die ons al van verre zien aankomen en naar de weg komen gesprint: “Mzungu! How are you?!” (Mzungu betekent ‘blanke’ in het Swahili).
‘s Avonds eten we samen met Marcus en Julian (uit Argentinië). De pot schaft rijst met wortel, de groene bonen/linzen en sukuma wiki. Om 9.30 uur gaan we naar bed en lezen nog wat. Morgen wacht ons een pittig baanprogramma.”
Benieuwd welke avonturen Elisa de rest van de week nog beleeft? Kom dan begin volgende week terug voor deel II!
Hoi Noah!
Heb jij ook al zo’n heerlijke vakantie? Ik wel! Met Kerst gaan wij altijd ergens in Nederland met het gezin in een huisje om lekker een week lang mooie wandelingen te maken, te fietsen/ mountainbiken/ hardlopen, spelletjes te spelen, en vooral samen tijd door te brengen. Dit jaar was vooral het spel ‘Ticket to Ride’ populair bij ons, waarbij je treinroutes moet leggen door Europa. Een echte aanrader! We hadden een huisje in het Noorden omdat we daar bij familie Kerst zouden vieren. Dit was toevallig dichtbij Susan van Weperen, die net als jij ook nog in Portland zit. Dus natuurlijk wilde ik even bij haar langs om samen een training af te werken en bij te kletsen. Van haar hoorde ik dat er op maandag een cross was waar zij aan meedeed. Dat kwam voor mij eigenlijk wel heel goed uit in de voorbereiding naar Soest. Zo kwam het dat ik een week voor Soest aan de start stond van het Open Noordelijk Kampioenschap. Het was heerlijk om weer te racen en de bevestiging te krijgen van wat ik op basis van de trainingen al dacht: ik was in vorm! En nog belangrijker: ik kreeg geen reactie van de pezen.
Het kwam wel goed uit dat Soest op het programma stond, want daardoor hoefde ik in de week van Kerst niet veel te trainen. Ik heb tussen de twee wedstrijden in vooral rustige duurloopjes gedaan, een mooie fietstocht met mijn vader, en op vrijdag nog een intervaltraining met Susan en haar team.
Dus op oudejaarsdag stond ik gezond, uitgerust, en fit op om het jaar mooi af te sluiten. Zou ik in de buurt kunnen komen van de vierde plek van vorig jaar? Je snapt al waar dit heen gaat; natuurlijk moest er in het jaar 2018, waar op hardloopgebied ongeveer alles mis ging wat er mis kon gaan, iets gebeuren om roet in het eten te gooien. Toen ik beneden kwam vond ik het licht erg scherp en ik werd duizelig toen ik op mijn mobiel keek. Ik heb maar wat producten met zout naar binnen gewerkt omdat ik dacht dat mijn bloeddruk wellicht te laag was, en we zijn toch maar – ik had ondertussen ook flinke koppijn – naar Soest vertrokken. Het zou wel wegtrekken in de auto dacht ik… Nou niet dus. Toen we bijna in Soest waren kwam prompt mijn ontbijt eruit. Dat luchtte wel op en ik ben zo goed en zo kwaad als het ging gaan inlopen. Ik had geen koorts en we waren er nu toch. Ik hoopte dat als het startschot zou klinken, de meeste klachten wel zouden verdwijnen. Dat gebeurde gelukkig ook wel en uiteindelijk heb ik het er met een hardbevochten 11e plek naar omstandigheden nog wel redelijk vanaf gebracht, al moest ik er wel diep voor gaan. Na de finish kwam de hoofdpijn natuurlijk gelijk terug en ben ik zonder uit te lopen strompelend naar de auto gehobbeld, waar de rest van mijn ontbijt eruit kwam, om vervolgens het hele uur naar huis het gevoel te hebben dat ik weer moest overgeven. Ik ben lekker mijn bed ingedoken, heb rustig met familie het nieuwe jaar ingeluid, en werd gisterochtend niet geheel verrassend wakker met verhoging. Vandaag (woensdag) lijk ik alleen nog een flinke verkoudheid te hebben, dus wellicht kan ik later vandaag dan eindelijk mijn eerste loopje van 2019 afwerken!
Dat is toch bizar????! De syptomen die ik had lijken op een migraine-aanval, maar dat heb ik nog nooit eerder gehad. En dat moet net op de ochtend van de Sylvestercross toeslaan? Ik vind het toch wel zeer mysterieus. Als zoiets nou gebeurt als je volop aan het trainen bent, maar ik had al een week gas teruggenomen om echt te kunnen pieken in Soest en mee te kunnen strijden voor het Nederlandse podium, en voelde me piekfijn in orde. Oh well, shit happens… Je snapt dat ik niet bepaald rouwig ben dat 2018 erop zit. Ik hoop met de lessen die ik geleerd heb in 2019 te laten zien wat ik kan, te beginnen met de Abdijcross in Kerkrade en de Mastboscross in Breda de week erop. En dan het NK 10 km!
Op naar een gezond en sportief 2019 met mooie hardloopprestaties!
Groetjes,
Anne
Foto: Max Kooijmans
Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie
De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.