Jessica Schilder (26) heeft in haar ultieme poging goud gewonnen met kogelstoten. Schilder is de eerste Nederlandse werpspecialist die op een WK Atletiek goud wint. Na een hele matige reeks van vijf pogingen was het alles of niets voor haar. ,,Ja, dit was bizar, ik er kan er mijn kop niet bij. Ik zag na poging 5 dat het allemaal dicht bij elkaar zat en bedacht ‘als ik het wil dan moet ik het nu doen’. En ik wilde het en ik deed het. En toen lukte het en daar ben ik heel blij mee. Ik liet me na die geslaagde worp van 20,29 meter helemaal gaan. Er kwam veel emotie los.”
Bekijk hier: Alles over de WK atletiek
Schilder had in de vroege ochtend wat moeite zich rechtstreeks te kwalificeren voor de finale kogelstoten via 18,65 en 18,98 meter en een ongeldig gemaakte laatste poging. Slechts vijf wisten de kwalificatie-eis van 19,20 meter te halen. Uiteindelijk werd ze achtste. Na afloop in de mixed zone vertelde dat ze bewust niet alles op alles zette om energie te sparen voor de finale. Ook had ze nog een verrassing in petto waarover ze ’s avonds wilde vertellen. Ze gebruikt namelijk sinds kort schoenen met een fijnmazig profiel in plaats van de gebruikelijke gladde schoenen. ,,Het was niet aan het regenen maar het feit dat het in de kogelring nat was maakt mij benauwd.” Ze kwam in het indoorseizoen van 2023 in Madrid tijdens een wedstrijd ernstig ten val en heeft lange tijd angst gehad dit nog een keer te moeten doormaken. ,,De angst is er nog wel, maar door deze nieuwe schoenen die ik nu heb met veel meer grip word ik veel zekerder en kan ik ook in de regen stoten. Op een stroeve ring draag ik de schoenen met gladde zolen, op een natte ring die met de stroeve zolen. Ik heb er sinds een week mee getraind.” De Spelen van Parijs met de finale in de regen waren heel zwaar.”
Haar pogingen zaterdagavond waren tot de laatste niet florissant: 18,23m, 18,68m, 19,24m 19,51m en 18,76m. ,,Ik ben vorige week drie dagen ziek geweest dus ik was niet helemaal fit, maar heb daar niet aan toegegeven. Ik denk dat ik de komende dagen helemaal in ga storten. Ik heb nu twee Red Bulls gehad en in Gert Damkat een coach die 150% vertrouwen in mij heeft. Ik heb zelf niet zoveel vertrouwen maar dat werkt nu wel de goede kant op. Dankzij die schoenen heb ik nu veel meer zelfvertrouwen. De anderen kunnen nu wel uitglijden maar ik niet.” Het was na haar winnende stoot nog wel even spannend, omdat er nog drie vrouwen een poging tegoed hadden. ,,Eerst maar brons halen dacht ik, want ik kom hier voor een medaille. Toen was het zilver en toen ik de rode vlag zag wist ik dat het goud was.” Gert Damkat had haar verteld dat ze ondanks dat ze ziek was geweest toch nog twintig meter kon stoten. ,,En ja, die man heeft altijd gelijk, daar word ik wel een beetje moe van.”
Dat ze de eerste Nederlandse goud werper is doet haar veel. ,,Ik kijk nog steeds erg op tegen Rutger Smith, ik dacht dat die toch wel een wereldtitel had gehaald (dat was bij de junioren, red.). Maar ik houd respect voor die man.” Ze heeft nog twee wensen voor de toekomst: over de 21 meter stoten met de kogel en olympisch goud veroveren. ,,Ik wil nog een paar jaar mee dus hopelijk ga ik die doelen halen. Ik probeer me continu te verbeteren zodat ik er straks sta.”
Estafettegeweld levert drie finaleplaatsen op
De mannen 4×400 meter mochten als eerste aan de bak met Jonas Phijffers, Eugene Omalla, Ramsey Angela en Liemarvin Bonevacia. Voor de laatste twee mannen was het een emotioneel weerzien met Tokio, daar waar ze in 2021 estafettezilver behaalden met Tony van Diepen en Terrence Agard. Angela vond het geweldig weer terug te zijn. ,,We hebben het hoognodige gedaan om de finale te halen, dat was job 1. We hebben een lange geschiedenis met de 4×400 natuurlijk en ups en downs gehad, maar nu dat we terug zijn op deze magische plek voor ons moesten we de finale halen en dat hebben we gedaan.” Bonevacia vertelde toen hij het stadion in kwam dat hij kippenvel kreeg. ,,Dit is een hele speciale plek voor mij. Het is anders met zoveel publiek. Ik moest mijn emoties een beetje inhouden en probeerde rustig te blijven. Ik had heel veel vertrouwen in Eugene, Jonas en Ramsey. Met mijn ogen dicht wist ik dat we de finale gingen halen, het was gewoon zo’n dag. Soms moet je ook geluk hebben, we hadden geluk dat we in deze serie zaten. Morgen gaan we met hart en ballen lopen.” Phijffers vertelde een slimme race te hebben gelopen. ,,Achteraf had ik nog wat over en op het laatste stuk liep ik nog goed in en kon ik goed finishen op Eugene.” Omalla beaamde dat hij goed en snel kwam. ,,Daardoor kon ik ook snel uit gaan.” De mannen werden derde in hun serie in 3.00.23.
Razend snel daarna kwamen de vrouwen van de 4×400 meter alweer de mixed zone in. Ook zij plaatsten zich probleemloos voor de finale. Zij werden net als de mannen derde, in een tijd van 3.24.03. ,,Het ging volgens mij wel goed, maar het is als eerste loper lastig te zien omdat je in je eigen baan zo ver uit elkaar loopt”, vond Eveline Saalberg. ,,Ik liep best wel in op die Belgische hordeloopster die 53.6 op de horden heeft gelopen. Die verzuring op het eind hoort er bij.” Lieke Klaver zag dat haar tegenstanders snel startten. ,,Maar die gingen snel naar binnen zodat ik er nog omheen kon. Ik ging sneller en kon voor die Française invoegen. Ik wilde echt dat Myrte het stokje echt goed kreeg op een goede positie en dat lukte.” Het overgeef-moment ging toch nog lastig. ,,Dat veroorzaakte toch wel een beetje paniek want ik dacht even dat ik het stokje niet goed had maar het kwam goed”, aldus Myrte van der Schoot, die het stokje naar de zeer ervaren Lisanne de Witte bracht. Zij liep in Rio 2016 met het estafetteteam een Nederlands record. ,,Het ging goed maar ik vond het wel spannend, het was ook zeker al een jaar geleden dat ik in de 4×400 meter stond. Zondag gaan we er alles aan doen om onze titel te verdedigen. Of dat met Femke is weten wij ook nog niet.”
Op de 4×100 meter mannen stond hetzelfde team op de baan als in Madrid eind juni het Nederland record aanscherpte, met als startloper Nsikak Ekpo, vervolgens Taymir Burnet, Xavi Mo-Ajok en Elvis Afrifa. En het ging uitstekend met een tijd van 37.95. De wissels kunnen in de finale wellicht nog wat scherper. De laatste wissel was nog de lastigste. ,,Ja ik moest een beetje afremmen”, beaamde slotloper Afrifa. ,,Gelukkig heb ik lange armen.” Mo-Ajok benadrukte dat het halen van de finale het doel is. ,,Hier doen we het voor.” Ekpo onderstreepte dat hier al het hele seizoen al naar toegewerkt wordt. ,,De helft van mijn carrière heb ik eraan besteed”, schaterde hij. ,,Dit is een opbouw van meerdere jaren hier naartoe”, aldus Mo-Ajok. Allen zijn er van overtuigd dat eenmaal in de finale alles mogelijk is.
De vrouwen 4×100 meter werd noodgedwongen keer op keer aangepast. Van het team dat in Madrid eind juni ook het Nederlands record verbeterde was er nog maar één over: Marije van Hunenstijn. Lieke Klaver moest de 4×400 meter even ervoor lopen, Minke Bisschops haakte een paar dagen terug geblesseerd af en Nadine Visser werd kort voor de start teruggetrokken. In de samenstelling Isabel van den Berg, Britt de Blaauw, Van Hunenstijn en Demi van den Wildenberg werd overall een tiende tijd gelopen (43.62).
Maureen Koster ongelukkig door laatste twee ronden
Maureen Koster deed in de finale 5000 meter tot twee ronden voor het einde heel goed mee in het gesloten pak maar viel toen door bijna valpartijen sterk terug. ,,Ik dacht dat ik top 6 kon halen maar werd twee keer extreem gehinderd dus mis daardoor de aansluiting”, aldus Koster. Ze werd uiteindelijk veertiende in 15.07.58 in een race die gewonnen werd door de Keniaanse Beatrice Chebet die ook al de 10.000 meter won (14.54.36). Haar landgenote Faith Kipyegon, onverslaanbaar op de 1500 meter, werd tweede, de Italiaanse Nadia Battocletti derde.
Top tien in zevenkamp voor Sofie Dokter en Emma Oosterwegel
Op de tweede dag van de zevenkamp lieten Sofie Dokter noch Emma Oosterwegel bij het verspringen uitzonderlijke afstanden zien. Dokter kwam tot sprongen van 6,15, ongeldig en 6,16 meter. Oosterwegel kwam tot 5,93, 5,94 en 5,89m. Bij het speerwerpen blonk Oosterwegel zoals gebruikelijk uit met 50,19 meter, Dokter wierp 42,61 meter. Op de afsluitende 800 meter liep Oosterwegel 2.09.48 en Dokter 2.12.63. In de eindstand werd Dokter zesde met 6432 punten en Oosterwegel negende met 6381. De winst ging naar de Amerikaanse Anna Hall die 6888 bijeen verzamelde. Verrassend tweede werd de Ierse Kate O’Connor met 6714 punten voor ex aequo Taliyah Brooks en Katarina Johnson-Thompson met beiden 6581. Nafi Thiam stopte ermee na een teleurstellende vertesprong van 5,99 meter.
Tienkamper Sven Roosen verlaat wedstrijd na vier disciplines
Sven Roosen gaf de afgelopen weken blijk van zijn vorm getuige diverse PR’s op individuele disciplines, zoals het discuswerpen en een razendsnelle 300 meter. De nummer vier van de afgelopen Olympische Spelen startte zijn tienkamp goed met 10.72 op de 100 meter (PR 10.49), gevolgd door een iets mindere 7,26 meter (0,0) bij het verspringen (PR 7,56m). Bij het kogelstoten (PR 15,10 meter) stootte Roosen 14,93, een verre ruim boven de 15 meter maar ongeldig verklaard en 14,78 meter.
Om de weten wat er sinds de Spelen met hem gebeurd is spraken we hem. ,,Ik heb nog een hele winter nodig om weer op het niveau van Parijs te raken. Afgelopen winter heb ik niet kunnen draaien want ik was geblesseerd. In november kwamen we er achter dat het erger was dan verwacht. Ik had een scheurtje in mijn kniepees. Dat heeft een hele poos gekost om weer te kunnen springen. Vandaag was mijn 7,26 meter met twee verspringtrainingen helemaal niet zo slecht. Ik mis een klein beetje snelheid, het is net geen honderd procent. Ik heb het niveau inmiddels weer maar mis net dat fijne gevoel.” De trainingen kon hij pas recentelijk weer oppakken. ,,Met verspringen zijn we in augustus weer begonnen, met polsstokspringen halverwege juni. Dat is geen ideale voorbereiding dus ik ben al hartstikke blij dat ik hier fit sta en lekker mijn ding mag doen tussen al die andere gasten en kan meedraaien op wereldniveau.” Pas in juli had Roosen uitzicht op deze tienkamp te gaan draaien. De NK begin augustus was pas weer mijn eerste wedstrijd. Ik weet gezien mijn voorbereidingen dat bepaalde verwachtingen niet realistisch zijn. Ergens hoop je toch dat je uit de hoge hoed iets moois tovert, dat probeer ik hier uit. Na de middagpauze miste Roosen zijn aanvangshoogte bij het hoogspringen (1,81 meter), waarna hij de wedstrijd staakte.
Geen ander werpsucces
Naast Schilder konden de andere werpers geen potten breken. Zo kwam Jorinde van Klinken niet verder dan 17,45 meter met de kogel. Shaquille Emanuelson presteerde beneden zijn niveau tijdens zijn kwalificatie discuswerpen. Met 62,04m, 60,05m en 59,95m bleef hij ver verwijderd van zijn Nederlands record van 69,65 van 17 mei dit jaar in het Amerikaanse werpwalhalla Ramona. Ook Ruben Rolvink redde het niet bij het discuswerpen: zijn 63,28m was goed voor een 17de plek waar er maar 12 naar de finale gingen. Slechts vier man haalde overigens de kwalificatie-eis van 66,50 meter.
Andere finales: Kenia en Ecuador
De 800 meter mannen werd een supersnel spektakelstuk van jewelste. Van kop af aan leidde Keniaan Emmanuel Wanyonyi de dans. Na een doorkomst halverwege in 49.27 bleef hij maar op kop lopen, werd op het laatste rechte stuk serieus bedreigd, waar wist uiteindelijk net iets eerder te finishen dan de Algerijn Djamel Sedjati in 1.41.86 om 1.41.90. De nummer acht liet nog altijd een tijd van 1.42.77 achter zijn naam noteren, een ongekend snelle race.
Het speerwerpen vrouwen werd verrassend gewonnen door de Ecuadoriaanse Juleisy Angulo die maar liefst 65,12 meter wierp. Ook de Letse Aneta Sietina schitterde met 64,64 meter en zelfs de Mackenzie Little uit Australië was een outsider (63,58 meter).
Foto’s: Erik van Leeuwen
De Hardloopnetwerk nieuwsbrief lezen? Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox.
- Noah Schutte hoopt op constante Valencia Marathon: ‘Sommige info niet te serieus nemen’
- Alles wat je moet weten over de Valencia Marathon
- Rising Star: Suzanne Harland
- Programma & Nederlandse atleten EK cross 2025 (+ startlijsten)
- Tunis als verrassende (halve) marathonbestemming: vlak parcours en winterzon
