CTS GROUP Talententeam

Ook dit jaar ondersteunt het CTS GROUP Talententeam jonge atleten bij het najagen van hun dromen. We volgen vijf potentiële wereldtoppers, onder begeleiding van CTS GROUP en de Atletiekunie, in hun weg naar de top. In deze laatste aflevering: middellange afstandsloper Rick van Riel (19), die dit jaar een belangrijke keuze maakte.

Medaille blijft in familie

’2021 was een mooi jaar voor mij’ begint Rick van Riel het interview. Het jaar begon met een nieuwe omgeving, de overstap naar het Nederlandse sportwalhalla: Papendal. Net als broer Robin koos hij voor de stal van Grete Koens, de afgetreden bondscoach middellange- en lange afstand. De extra motivatie die Rick daardoor kreeg, werd uiteindelijk uitbetaald op twee kampioenschappen. De Europese kampioenschappen onder 20 jaar in Estland moesten voor hem het hoogtepunt van het seizoen worden. ‘In Tallinn had ik veel druk op mezelf gezet. Ik wilde natuurlijk mijn vijfde plek van de EK in 2019 verbeteren. Vanaf het moment dat ik daar over de finish kwam, zat al in mijn hoofd deze zomer een medaille te pakken. Toch blijft het een 1500 meter zoals alle anderen.’ Veel vertrouwen haalde Rick uit een race die hij twee weken voor het toernooi liep. In Heusden-Zolder, begin juli, scherpte hij zijn persoonlijk record aan naar 3:41.80 en dat zorgde bij Rick voor het idee dat een podiumplaats mogelijk was. Met het extra doel om de prestatie van zijn broer Robin in 2019, de zilveren medaille, te evenaren. ‘Ik was ervan overtuigd dat ik vooraan mee kon doen en met die mindset ging ik ook de series en finale in. Het scenario dat ik met de kop van de wedstrijd de laatste 100 meter in ging, had ik al zo vaak afgespeeld in mijn hoofd dat ik wist wat ik moest doen. Dan is veertien honderdsten van een seconde het verschil tussen zilver en goud, maar zilver was alles wat er in zat op dat moment. Het was dan voor mijn gevoel het minimale resultaat om met een goed gevoel naar huis te gaan.’ In september volgden nog de Nederlandse kampioenschappen 800 meter onder 20 jaar, waar Rick met een persoonlijk record van 1:48.03 op papier de tweede snelste was. Zijn geweldige inhoud in Amersfoort zorgde voor weer een nationale titel, zijn laatste bij de junioren. ‘Het was mooi om te zien om na een rustperiode nog een mooi basisniveau te hebben daar.’

Lees ook: CTS GROUP Talententeam: De kampioenen van morgen

Dit is de vijfde en laatste atleet die we belichten in de serie talenten uit het CTS GROUP Talententeam. In de vorige vier afleveringen volgden we de verrichtingen van Mark Heiden, Olivier Hendriks, Sven Roosen en Alida van Daalen.

Topsportleven

Ook kijkt Rick terug op een mooi jaar als Papendalganger. ‘Ik heb het hier erg naar mijn zin en heb ook het idee dat ik hier op mijn plek zit’, vult hij aan. Momenteel bestaat zijn leven uit trainen en stage lopen. Dat laatste doet hij op een steenworp afstand van zijn trainingsbasis. Op hetzelfde nationale sportcentrum loopt Rick namelijk stage bij de Edese Golf Club. Een goede combinatie vindt hijzelf. ‘Het ‘’topsportleven’’ bevalt me zeker. Ik woon in Arnhem samen met andere sporters van verschillende sporten. Die beleven sport op dezelfde manier zoals ik, dus het is fijn om mensen om je heen te hebben die ook naar hun eigen doelen toewerken.’ De afgelopen maanden kreeg Rick nog eens te maken met een belangrijke keuze. De Pool Tomasz Lewandowski, die zijn broer Marcin naar drie Europese titels leidde, werd op Papendal aangesteld als bondscoach voor de middellange en lange afstand. Hierdoor werd Ricks coach Grete Koens vervangen en kreeg hij de vraag of hij bij de nationale selectie op Papendal wilde blijven trainen of op een andere locatie met Grete verder wilde. ‘Dit was een moeilijke keuze voor mij. Eigenlijk zat ik in een luxe positie, waarin ik kon kiezen tussen twee van de beste coaches die er momenteel zijn.’ Na wikken en wegen besloot Rick op Papendal te blijven en voortaan onder Lewandowski te trainen. ‘Ik kende Tomasz al, dus het is niet echt een sprong in het diepe voor mij.’

Bevoorrecht

Rick herinnert zich het moment nog dat hij werd benaderd voor een verlenging van zijn lidmaatschap. Een verlenging, want in 2020 kreeg hij ook al een plaatsje in het CTS GROUP Talententeam aangewezen. In de auto richting Papendal kreeg hij een telefoontje, waarin hij namens de Atletiekunie opnieuw een samenwerking met CTS GROUP en ASICS kreeg aangeboden. ‘Het is fijn om steun te krijgen vanuit CTS. Daardoor kan ik mijn sport beoefenen op de manier dat het nodig is om het beste uit mezelf te halen. Ik voel me daarom ook bevoorrecht dat ik bij het team zit!’ Het team opent bijna letterlijk deuren voor Rick. ‘Samen met de Atletiekunie zorgt CTS GROUP dat ik op trainingsstage kan gaan om stappen te blijven zetten als atleet’, gaat hij verder. ‘Het is mooi dat een bedrijf zoals CTS investeert in jonge atleten zoals ik en ik hoop dat ze dat nog een lange tijd door kunnen blijven zetten. Zeker met het talent dat momenteel rondloopt op de atletiekbaan.’ Wie van de andere vier CTS-talenten hem inspireert? ‘Ieder onderdeel is natuurlijk bijzonder, maar het vergt wel een speciaal soort talent om alle onderdelen goed te kunnen. Sven Roosen is een mooi voorbeeld daarvan. Het vermogen om meerdere zware inspanningen te leveren vind ik erg indrukwekkend.’

800 of 1500 meter?

‘Dit is een lastige. Een 800 meter als alleenstaande wedstrijd is heel gaaf, maar een 1500 meter op een toernooi vind ik dan toch wel mooier.’

Arnhem of Tilburg?

’Tilburg is natuurlijk de plek waar ik bijna 19 jaar heb gewoond, maar de natuur en trainingsmogelijkheden zijn in Arnhem wel mooier. Ik heb hier nu ook mijn leven opgebouwd.’

Goud op de EK senioren of de Olympische finale halen?

’Dan denk ik dat ik toch voor een Olympische finale ga. De Olympische Spelen staan voor mijn gevoel zo veel hoger dan een Europees kampioenschap. Vooral met het huidige niveau is het al een extreem goede prestatie om een Olympische finale te halen.’

Aansluiting

De eerste weken van de winter zal Rick het moeten doen met het leggen van een goede basis, aangezien de aangescherpte coronamaatregelen wedstrijden onmogelijk maken. In de hoop dat die doorgaan richt hij zich gewoon op enkele indoorwedstrijden en misschien hier en daar een korte cross. ‘Als 800- en 1500-meterloper is een cross van 10 kilometer gewoonweg te lang om competitief te zijn. Ik denk dat het vooral zaak is om blessurevrij te blijven en ook een goede basis te leggen voor komende zomer. In 2022 komt Rick namelijk voor het eerst als senior in actie. Zijn doel is dan ook om zichzelf proberen te vestigen als eerstejaars senior. ‘Dat betekent dus gewoon snelle tijden lopen en goede uitslagen neerzetten op wat grotere wedstrijden’, vult hij aan. ‘Het ultieme doel van veel sporters is de Olympische Spelen en dat is bij mij niet veel anders. Parijs 2024 zou heel mooi zijn, maar daar ben ik nu nog niet mee bezig.’ Tot slot: ‘Ik probeer wel zo snel mogelijk de aansluiting te vinden met de Europese top op de middellange afstand.’

Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met CTS GROUP en de Atletiekunie.

Foto’s: Erik van Leeuwen, Coen Schilderman en Paul Raats

View this post on Instagram

Shared post on Time

Ook dit jaar ondersteunt het CTS GROUP Talententeam jonge atleten bij het najagen van hun dromen. We volgen vijf potentiële wereldtoppers, onder begeleiding van CTS GROUP en de Atletiekunie, in hun weg naar de top. In deze aflevering: discuswerpster en kogelstootster Alida van Daalen (19), die recent een zilveren dubbel voltooide.

Opgelucht en blij

De Europese kampioenschappen voor atleten onder 20 jaar vormden voor Alida van Daalen hét hoogtepunt van het jaar. In juli dubbelde ze in Tallinn op het discuswerpen en kogelstoten. En niet zonder succes, want beide optredens werden beloond met zilver. ‘Het was een kroon op het seizoen om op twee onderdelen een zilveren medaille te winnen. De laatste keer dat ik de onderdelen kogelstoten en discuswerpen op een internationaal toernooi had gedubbeld was in 2018. Het voelt weer goed dat ik me op dit niveau op beide onderdelen kan bewijzen. Ik was opgelucht en blij.’ In 2019 won Alida Europees goud op het onderdeel waarin ze het beste is: het discuswerpen. Toch was ze niet erg teleurgesteld toen bekend werd dat ze haar titel afgelopen maand niet kon prolongeren. Zeker niet als je kijkt naar waar ze vandaan kwam. Alida ging de wedstrijd in als nummer drie van de ranglijst onder 20 jaar en wierp met 55.63 meter drie meter minder ver dan de winnares. Op de laatste dag van het toernooi completeerde ze haar dubbel met zilver op het kogelstoten. Met 16.56 meter kwam ze in de buurt van haar beste seizoensprestatie met de kogel. Haar Turkse concurrente was te sterk voor Alida. ‘Ik was dus heel blij met dit resultaat’, gaat ze verder. ‘Ik was er sowieso blij mee voor mezelf. Ik wilde heel graag weer een goede internationale wedstrijd stoten en werpen na een lange coronaperiode.’

View this post on Instagram

Shared post on Time

Ervaren moeder

Alida zit op het Johan Cruyff College in Roosendaal, waardoor ze haar opleiding goed kan combineren met haar sport. Komend schooljaar doet ze examen in de studie Marketing & Communicatie. Zes dagen per week werkt ze haar trainingen af: twee keer kogelstoten, drie keer discuswerpen of oefeningen gerelateerd aan discus. Daarnaast staat er vijf keer krachttraining op het programma, variërend tussen core, sprint, sprong en andere oefeningen. Alida is nog steeds lid van de atletiekvereniging waarbij ze als pupil begon: het Rotterdamse PAC. Dat is ook de vereniging waarbij haar moeder Jacqueline Goormachtigh is grootgebracht. Naast Rogier Ummels is zij haar coach op sportcentrum Papendal, waar ze drie dagen per week sport. Bij Ummels doet ze sprinttraining, bij Goormachtigh voert ze de werp- en krachttrainingen uit. Niet voor niets krijgt ze training van haar moeder, want zij is voormalig kogelstootster en discuswerpster. De twaalfvoudig Nederlands kampioene haalde in 1996 de Olympische Spelen van Atlanta. Goormachtigh bezit met 63,86 meter plek drie op de nationale ranglijst. Haar dochter Alida staat met 59,15 meter al negende tussen de senioren. Ook al behoorde Goormachtigh eind vorige eeuw tot de beste Nederlandse atleten, Alida vindt het niet bijzonder door haar getraind te worden. ‘Het is mijn trainster en ook de trainster van de groepen waarin ik train.’ Haar aanpak noemt ze wel bijzonder. ‘Omdat zij de techniek op een andere manier aanbiedt die bij mij past als persoon en ze zorgt dat de krachttraining, techniektraining en mentale training in balans zijn met elkaar.’

Lees ook: CTS GROUP Talententeam: De kampioenen van morgen

Dit is de vierde atleet die we belichten in de serie talenten uit het CTS GROUP Talententeam. In de volgende en laatste aflevering lees je de ontwikkeling van Rick van Riel.

Professionele aanpak

Net als atleten Olivier Hendriks, Mark Heiden, Sven Roosen en Rick van Riel is Alida lid van het CTS GROUP Talententeam. Ze heeft voor het derde jaar een samenwerking met CTS GROUP, ASICS en de Atletiekunie, die bijdragen op persoonlijk en maatschappelijk vlak. Dankzij het team kan ze rekenen op financiële en materiële ondersteuning. ‘De steun van deze drie grote organisaties is erg belangrijk om topsport professioneel te kunnen bedrijven.’ Kogelstoten en discuswerpen heeft Alida goed onder de knie. Als discuswerpster vergelijkt ze zichzelf met een balletdanseres. ‘Hoe meer je de rust in je draai kan vinden, hoe beter je de discus kan raken.’ Ze heeft nog wel een aspect dat ze van een teamgenoot van het CTS GROUP Talententeam wil leren. ‘Van Rick wil ik wel leren hoe een 1000 meter te kunnen lopen. Als pupil ging ik altijd helemaal stuk.’

Discus of kogel?

‘Discus én kogel! Ik kan niet kiezen. Het zijn twee unieke onderdelen met ieder zijn specialiteiten. Ik vind het explosieve van kogel heel gaaf. Daar kan je al je adrenaline in kwijt en dat geeft een soort kick. Met discus vind ik het sierlijke heel mooi. Je bent een soort ballerina in de discusring. Vandaar dat ik niet kan kiezen. Het zijn twee fantastische onderdelen!’

Győr 2017 of Borås 2019?

‘Győr 2017, want het Europees Olympisch Jeugdfestival was mijn allereerste internationale wedstrijd. Daar haalde ik goud met kogel en zilver met discus. Voor mij was het EYOF echt een topervaring aan het begin van mijn carrière. Maar de EK onder 20 jaar in Borås heeft een speciaal plekje in mijn hart. Ik was 17 en hoorde dat atletiek niet naar de EYOF van 2019 ging. Eerst was ik een beetje verbaasd, maar ik herpakte me meteen. Ik dacht toen van: nou, dan moet ik maar de beste van de EK én de EYOF worden! Niet wetende dat het zou lukken ook. De EK was gewoon een fantastische ervaring, mede doordat ik mijn eerste gouden medaille bij het discuswerpen won!’

PAC of Papendal?

‘Bij PAC ben ik opgegroeid met hele leuke en lieve trainingsmaatjes, vandaar dat ik PAC kies. Papendal moet zich voor mij nog ontwikkelen, want ik zit daar nog nog niet lang!’

Wereldrecord of Olympisch kampioen?

‘Beide. Als je een wereldrecord gooit, zou het wel apart zijn als je geen Olympisch kampioen wordt.’

Barrière

Voordat de outdoorwedstrijden weer op Alida wachten, neemt ze nog even rust. Daarna bouwt ze haar vorm weer op tot de Nederlandse kampioenschappen onder 20 jaar van september. In Amersfoort is ze topfavoriet voor goud op zowel discus als kogel. Tussendoor test ze zichzelf nog bij een wedstrijd in Grootebroek. In een interview gaf Alida al eens aan dat ze de Dafne Schippers wil worden, maar dat gaat nu niet meer helemaal voor haar op. ‘Ik wil gewoon de eerste ‘Alida’ van het werpen worden, want die is er nog niet’, ontkracht ze met een knipoog. Hoewel ze niet te ver in de toekomst plant, wil ze volgend jaar zeker voor de EK in München gaan, dat haar eerste seniorentoernooi moet worden. De WK in Eugene, die ook komende zomer plaatsvinden, zou een ‘ultiem doel’ zijn. Dan blijft nog een doel in afstand over. Ze hikt met de discus tegen de 60-metergrens aan en natuurlijk wil ze ooit de 63,86 meter van haar moeder voorbij. ‘Ik hoop dit jaar nog een goed naseizoen te draaien en dan gaan we zien of we die barrière eindelijk kunnen verbreken!’ Ze is een vrouw van de verrassingen en niet van de uitspraken. ‘De mensen die mij goed kennen, weten hoe ik ben, dus er gaan zeker mooie sportmomenten komen.’ Tokio kwam nog te vroeg, maar op de Spelen van Parijs wil ze er sowieso staan. Met de discus, het onderdeel waarop ze de meeste potentie heeft. ‘Ik hoop in 2024 al ruim voorbij de 60 meter te zijn. I take it one step at a time. Ik wil niet te ver vooruit kijken en vooral van de weg naar de top genieten. Wat de top zal zijn, dat zullen we zien’, besluit ze.

Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met CTS GROUP en de Atletiekunie.

Foto’s: Erik van Leeuwen en Paul Raats

• Run & Roast 1 april in Utrecht
• 5 belangrijke functies van omega-3 vetzuren voor hardlopers
• Chepkwony verpulvert parcoursrecord, Tesfu beste Nederlander in Venloop
• Douma en Koster winnen Zandvoort Circuit Run (uitslagen)
• Sifan Hassan op weg naar Londen: ‘Ik ben niet bezig met records’

Ook dit jaar ondersteunt het CTS GROUP Talententeam jonge atleten bij het najagen van hun dromen. We volgen vijf potentiële wereldtoppers, onder begeleiding van CTS GROUP en de Atletiekunie, in hun weg naar de top. In deze aflevering: sprinter Olivier Hendriks (17), die zich met twee Europese titels op zak opmaakt voor de Paralympische Spelen.

Amputatie

‘Het is wel onwerkelijk om nu bij wedstrijden aangekondigd te worden als de Europees kampioen’, aldus Olivier Hendriks. Begin juni kreeg hij ineens een andere status door zijn twee gouden medailles op de EK para-atletiek. Dat had hij tien jaar geleden niet durven dromen. Olivier is geboren met misvormde voeten. Op jonge leeftijd besloten zijn ouders een dubbele onderbeenamputatie door te voeren. Hij mist dus nu zijn voeten en kuitbeen, maar kan op blades heel hard lopen. Zo hard, dat hij het Nederlands record in zijn categorie in handen heeft op zowel de 100, 200 én 400 als de 800 meter.’ Olivier denkt dat hij een groot deel aan zijn ouders te danken heeft dat hij weinig belemmeringen heeft gehad bij het opgroeien.

‘Allereerst hebben zij ervoor gekozen om op jonge leeftijd mijn misvormde voetjes, waar ik nooit goed op had kunnen lopen, te laten amputeren. Hierdoor heb ik al vanaf kleins af aan op protheses gelopen en ik denk dat dat één van de redenen is dat ik er goed mee uit de voeten kom’, zegt hij met een knipoog. ‘Daarnaast hebben ze mij ook altijd gepusht om alles gewoon te proberen. Ze hebben altijd in oplossingen gedacht, niet in problemen, en daar ben ik ze erg dankbaar voor.’

Foto: Bartlomiej Zborowski

Lees ook: CTS GROUP Talententeam: De kampioenen van morgen

Dit is de tweede atleet die we belichten in de serie talenten uit het CTS GROUP Talententeam. In de volgende afleveringen lees je de ontwikkeling van Sven Roosen, Alida van Daalen en Rick van Riel.

Annemaria koekoek

Zijn eerste blades kreeg Olivier aangemeten toen hij 7 jaar oud was, via prothesemaker Frank Jol. Toen zat hij nog niet op atletiek. Door de blades kon Olivier voor het eerst echt rennen. Hij gebruikte ze bij het buiten spelen, gymmen op school en voetbal. Van gym herinnert hij zich nog een heel specifieke situatie. ‘We deden het spel ‘Annemaria koekoek’, waarbij iedereen op een lijn start en moet proberen naar de overkant te komen. Eén iemand staat aan de andere zijde van de zaal en zodra diegene zijn ogen sluit en ‘Annemaria koekoek’ zegt, mag je gaan rennen. Vervolgens opent deze persoon de ogen en wie dan beweegt, is af. Helaas is stilstaan op blades niet echt makkelijk (het is alsof je op het punt van je tenen staat) en ik bewoog. Ik was erg boos toen ik ‘af’ was, want ik vond dat oneerlijk.’ Natuurlijk kampte hij ook met vervelende zaken als materiaalproblemen. ‘Bijvoorbeeld doordat ik een gat in mijn sleeve had, waardoor de prothese niet meer goed ‘vast’ zit aan mijn been. Ook heb ik meerdere keren mijn protheses gebroken.’ Daarnaast heeft hij ook veel last gehad van de stompen aan zijn been. Het bot dat nog in zijn onderbeen zit, groeit namelijk in een punt. ‘Dat is heel pijnlijk en ik ben hier een aantal keer aan geopereerd toen ik op de lagere school zat.’ Deze problemen hebben hem er echter niet van weerhouden om gewoon mee te doen. ‘Zo deed ik bij gymlessen op school bij alles mee en heb ik gewoon mijn zwemdiploma’s gehaald. Ik heb op judo gezeten en gevoetbald, voordat ik de overstap maakte naar de beste sport die er is: atletiek.’ Olivier is duidelijk. Hij wil graag hetzelfde zijn als de valide sporters en op dezelfde wijze behandeld worden. ‘Ik voel mij niet anders en wil ook niet als ‘anders’ gezien worden. Maar dat gebeurt natuurlijk wel en mensen kijken en staren naar je benen. Dat is niet altijd fijn. Ik heb echter mijn protheses nooit verborgen gehouden en droeg bijvoorbeeld gewoon korte broeken. Toen ik heel jong was, wilde ik ook sandalen aan als het heet was. Dan kon je de tenen van mijn prothesevoeten zien, net als bij alle andere kinderen. Inmiddels vind ik het niet meer erg dat mijn benen er niet hetzelfde uitzien als anderen en ben ik wat gewend aan het staren van mensen.’

Buitenlandse toernooien

Zijn overstap van voetbal naar atletiek is redelijk geleidelijk verlopen. Via zijn prothesemaker kreeg Olivier een uitnodiging voor een sportevent in het Olympisch Stadion ten tijde van de EK atletiek in Amsterdam van 2016. Daar is hij gescout door de talentcoach van Papendal, toen hij nog niet eens op atletiek zat. Op zijn dertiende begon hij met de sport bij AV ’40 in Delft, waar hij nu nog steeds lid is. Zo nu en dan trainde hij mee op het nationale sportcentrum in Arnhem, maar voetbal wilde hij nog niet opgeven. Na een jaar lang de combinatie voetbal en atletiek was de keuze snel gemaakt. ‘Toen ik mijn eerste blades aangemeten kreeg, was al duidelijk dat ik geen moeite heb met de balans. Ik kon er vrij snel goed op rennen. Die ervaring met het lopen op blades heeft natuurlijk wel geholpen om snel progressie te boeken in de atletiek.’ In 2017 merkte Olivier dat hij atletiek echt leuker vond dan voetbal. De sprintsnelheid die je ontwikkelt noemt hij ‘gewoon onbeschrijfelijk’. ‘Dat motiveerde mij om meer te trainen en daardoor werd ik er beter in. De uitnodigingen voor grote buitenlandse toernooien kwamen voor mij wel onverwacht, omdat ik mij daar nog helemaal niet mee bezig hield. Ik liep gewoon wedstrijden in Nederland. Totdat mijn coach destijds vertelde dat ik mee mocht naar de EK in Berlijn in 2018. Dat ik een jaar later naar de WK zou gaan, had ik helemaal niet gedacht.’ De rest is geschiedenis. Bij zijn internationale debuut in Duitsland maakte hij indruk door als vijftienjarige het zilver te veroveren. In 2019 werd hij in Dubai ook wereldwijd de nummer twee op de 400 meter.

Waardering en ondersteuning

De paralympische sporten moeten volgens Olivier meer aandacht en respect krijgen. Daarom was hij blij en verrast toen hij werd uitgenodigd voor het CTS Group Talententeam. Dankzij de Atletiekunie en CTS GROUP, maar ook dankzij sponsor ASICS, hoeft hij zich minder druk te maken over de randzaken rondom de sport. Hij is de eerste invalide sporter die begeleid wordt door het team, een eer volgens Olivier.

‘Dit geeft mij het gevoel dat ik de waardering krijg voor wat ik doe en hoe snel ik ben en niet omdat ik toevallig op protheses loop. Via het Talententeam krijg ik ondersteuning in materiële zin, zoals kleding en schoenen, maar ook op andere manieren worden we extra begeleid. Hoe ga je om met media en hoe presenteer je jezelf voor een camera of online op social media. Het gaat om het gehele plaatje als topsporter, en daar zitten ook een hoop dingen bij die niet op de baan gebeuren.’

Lees ook ons interview met CTS-talent Mark Heiden

Goede combinatie

Olivier traint fulltime bij ATR: Atletiek Trainingscentrum Rotterdam. Hij loopt zijn rondes tussen getalenteerde valide sporters in een gezellige groep. ‘Dat helpt mij steeds sneller en beter te willen worden. Vroeger had ik ook geen behoefte om aan activiteiten mee te doen die specifiek werden georganiseerd voor kinderen met een prothese. Het feit dat ik andere benen heb, heeft natuurlijk wel hier en daar voor wat aanpassingen gezorgd. Maar er is altijd gezocht naar wat mogelijk is.’ Afgelopen maand is Olivier geslaagd, hij heeft het gymnasium afgerond. Dus gaat hij waarschijnlijk komend schooljaar aan een studie beginnen. Voorgaande jaren heeft hij zoals gewoonlijk naast het sporten een middelbare schoolopleiding gedaan. ‘Gelukkig was mijn school erg gemakkelijk in het bieden van ruimte om naar trainingen, trainingskampen en toernooien te gaan. Zo heb ik dus goed mijn sport kunnen beoefenen en tegelijk mijn school gedaan.’

Favoriete onderdeel

‘Mijn favoriete onderdeel is de 200 meter. Dit is helaas geen officiele paralympische afstand meer voor mijn klasse (T62 – dubbelbladers), maar desondanks vind ik dit het leukste onderdeel. Het is een tussenvorm tussen de afstanden die ik nu loop. Bij de 100 meter ga je direct vanaf de start zo hard mogelijk: je sprint het hele stuk voluit. De 400 meter is de langste sprintafstand, waarbij je wat meer op je reserves moet lopen. De 200 meter is een mooie tussenvorm. Het is wel een volledige sprint en net wat langer dan de 100 meter. Ik kan op deze afstand langer mijn topsnelheid aanhouden en dat is een heerlijk gevoel. Daarnaast is het in de bocht starten ook fijner, dat gaat mij makkelijker af. Ik voel mij meer ontspannen en comfortabel als ik in een bocht start. Er zit dan niemand direct naast je bij de start. Misschien speelt dat ook mee.’

Planning

‘Het doel is nu om in één van de volgende wedstrijden de paralympische limiet voor de 100 meter (11.20 sec) ook nog te gaan lopen (op de 400 meter heeft Olivier de limiet al binnen). Ik zit daar heel dichtbij. Na de EK heb ik nog een wedstrijd in Leverkusen gelopen en het NK in Breda. Daarbij heb ik twee keer mijn persoonlijk record (nu 11.27) verbeterd, maar ik ben er nog net niet. Er is nog tijd tot en met eind juli om mij te kwalificeren. Dus dat blijft nog spannend. De komende tijd ga ik ook weer meer lactische trainingen doen als voorbereiding op de 400 meter.

Ambitie

‘Ik zou graag op de Nederlandse kampioenschappen mee willen doen tegen valide lopers. Dat lijkt mij mooi, dat er geen onderscheid wordt gemaakt. Het is namelijk best wel een discussiepunt of het lopen op blades je een voordeel geeft ten opzichte van mensen zonder. In de toekomst hoop ik de snelste man op blades te worden en dus wereldrecords te lopen en gouden medailles te winnen.’

Twee keer goud

De Europese kampioenschappen para-atletiek, die afgelopen maand in het Poolse Bydgoszcz werden gehouden, was voor Olivier de kroon op zijn harde werken. Op zowel de 100 als de 400 meter, twee hele verschillende aftanden, won hij goud! In de classificatie T62 (atleten met twee onderbeenamputaties onder de knie) is hij de beste van Europa. ‘Er was wat spanning van tevoren, want ik had een lichte blessure en ik wist niet zeker of ik op tijd volledig fit zou zijn voor de wedstrijd. gelukkig was dit wel het geval dankzij de fysiotherapeuten, die mij goed geholpen hebben. Daarnaast was dit toernooi anders dan anders door de strikte coronaprotocollen. Normaal gesproken zijn we als TeamNL Para meer samen: we reizen gezamenlijk en nu vlogen we in drie groepen onafhankelijk van elkaar. Ook had ik in Polen een eigen kamer, terwijl we anders een kamer delen. Dat laatste vind ik toch gezelliger.’

De 100 meter stond eerst geprogrammeerd. Het goud op deze afstand kwam niet als een enorme verrassing. ‘De weken ervoor was gebleken dat mijn vorm goed was en ik liep constant snelle tijden. Tijdens de race startte één van de belangrijkste concurrenten vals en toen wist ik dat ik kans maakte om de race te winnen.

Foto: Bartlomiej Zborowski

Dat gebeurde ook.’ Een paar dagen later stond alweer de 400 meter op het programma. Van tevoren wist Olivier al dat hij een race tegen de klok zou gaan lopen. Daar was hij op voorbereid, want hij wilde de Paralympische limiet van 50.20 seconden slechten. ‘Maar toch was het onverwacht dat ik de wedstrijd alleen moest lopen, omdat mijn tegenstanders kort voor de wedstrijd toch niet mee konden doen. Toen ik het stadion in liep ervoer ik de support van mijn verzamelde temgenoten die op de tribune zaten. Het gaf mij het gevoel dat ik niet alleen hoefde te lopen, want ik hoorde hen roepen vanaf de tribune. Ik voelde mij goed na de warming-up en had het gevoel dat ik wel een goede tijd neer zou kunnen zetten. De race begon met een goede start. Ik kwam redelijk hard de bocht uit en liep relaxed de eerste 200 meter. Daarna liep ik volgens het raceplan en heb ik de tweede bocht aangevallen. Toen ik de bocht uitkwam, zag ik vanuit mijn ooghoek de klok. Ik besefte dat het zelfs mogelijk was onder de 50 seconden te duiken en dat zou betekenen dat ik de limiet zou halen. Op het laatste rechte eind zette ik nog wat meer door. Bij de finish zag ik mijn tijd van 49.18 en ik heb mij nog nooit zo blij gevoeld. En ook opgelucht, want ik voelde al een jaar de druk om onder de limiet voor de Spelen te lopen en dat is nu eindelijk gelukt.’

Eremetaal in Tokio

Tussen 24 augustus en 5 september vormt Tokio het epicentrum voor de Paralympische Spelen. Tijdens het toernooi loopt Olivier ook met atleten uit de soortgelijke categorieën T44 en T64. De T staat voor track. Sowieso loopt hij de 400 meter, maar daarnaast wil hij ook zichzelf laten zien op de 100 meter. De nummer twee van de wereld in 2019 krijgt op de 400 meter te maken met twee grote concurrenten uit Duitsland en Amerika. ‘Theoretisch gezien ben ik sneller dan de rest, dus een bronzen medaille lijkt haalbaar. Verder ben ik heel benieuwd hoe het gaat zijn: de ervaring van de Spelen. Van andere para-atleten hoor ik over de goede sfeer die er was tijdens eerdere Paralympische Spelen. Maar dit jaar zal het anders zijn door de coronamaatregelen en er zal minder publiek aanwezig zijn en sowieso geen familie uit Nederland.’ Uiteraard kijkt Olivier uit naar het toernooi zelf, zijn eerste Spelen. ‘Omdat het in een groot stadion wordt gelopen en omdat dit toernooi het hoogst haalbare is. Het is altijd een droom geweest om naar de Spelen te mogen, en als het goed is sta ik daar over minder dan twee maanden.’

Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met CTS GROUP en de Atletiekunie

Hoofdfoto: Erik van Leeuwen. Profielfoto: Paul Raats

• Run & Roast 1 april in Utrecht
• 5 belangrijke functies van omega-3 vetzuren voor hardlopers
• Chepkwony verpulvert parcoursrecord, Tesfu beste Nederlander in Venloop
• Douma en Koster winnen Zandvoort Circuit Run (uitslagen)
• Sifan Hassan op weg naar Londen: ‘Ik ben niet bezig met records’

View this post on Instagram

Shared post on Time

Ook dit jaar ondersteunt het CTS GROUP Talententeam jonge atleten bij het najagen van hun dromen. We volgen vijf potentiële wereldtoppers, onder begeleiding van CTS GROUP en de Atletiekunie, in hun weg naar de top. In deze aflevering: hordeloper Mark Heiden (18), die uitkijkt naar de EK junioren van komende week.

Fouten

Al in zijn eerste race in de buitenlucht dit seizoen liep hij al onder de limiet voor de EK onder 20 jaar. Bij de Harry Schulting Games liet hij 13.56 seconden noteren op zijn specialiteit: 110 meter sprinten en tussendoor tien hordes van 99,1 centimeter hoog. ‘De race verliep best wel vlekkeloos, maar ik miste nog wat scherpte doordat het één van de eerste races van het jaar was’, blikt hij terug. ‘Ik maakte geen fouten en liep gewoon een solide race, maar nam te weinig risico om een supertijd te lopen. Het was wel na een lange tijd weer eens een PR op de 110 meter horden en daar was ik wel erg blij mee. Ik had zeker het gevoel dat de limiet erin zat, want ik voelde me fit en in de trainingen was te merken dat ik goed liep. Het hielp ook dat het een avondwedstrijd was, want ik loop normaal beter later op de dag.’ Toch heeft hij in de afgelopen wedstrijden nog niet bereikt wat hij wilde bereiken. ‘Ik had door een goede trainingsstage een heel goed gevoel gekregen over het seizoen. Na de 13.56 in Vught wilde ik doorgaan met snellere tijden lopen. Ik wilde richting de 13,4 of 13,3 seconden gaan voordat ik aan de EK zou deelnemen, maar dat is nog niet gebeurd. Wel ben ik blij dat ik erg constante tijden loop, maar ik zou willen dat deze een stuk sneller waren. Uit analyses blijkt dat ik op trainingen heel snel ben, maar door fouten tijdens de wedstrijd vertaalt dit zich nog niet naar snellere tijden. Dingen zoals een horde raken of mijn techniek niet helemaal goed uitvoeren.’

Lees ook: CTS GROUP Talententeam: De kampioenen van morgen

Dit is de eerste atleet die we belichten in de serie talenten uit het CTS GROUP Talententeam. In de volgende afleveringen lees je wat voor invloed het team heeft op Olivier Hendriks, Sven Roosen, Alida van Daalen en Rick van Riel.

Meerkamper

Zoals vele andere junioren kwam Mark voor zijn nog prille hordencarrière uit op de meerkamp. De atleet van het Rotterdamse PAC kon aardig kogelstoten, speerwerpen en verspringen, maar zijn talent kwam het meeste naar boven bij het sprinten en hordelopen. Daardoor traint hij sinds half mei onder leiding van hordencoach Brendan Troost bij Atletiek Trainingscentrum Rotterdam. ‘Het focussen op de horden was een goeie en logische keuze, want ik zou denk ik veel minder succes hebben gehad als ik me niet op het hordelopen had gefocust. Ik heb mezelf nooit echt als meerkamper gezien en het was ook bij de C junioren dat ik voor het laatst een meerkamp heb gedaan. De meerkamp vind ik wel een mooi onderdeel om naar te kijken, maar ik het zou het zelf niet meer willen doen.’

EK-goud op de meerkamp of op de horden?

‘Zoals ik al zei: ik ben een hordeloper, dus dan kies ik zeker horden boven de meerkamp. Ik ga dan ook voor EK-goud op de horden boven goud op de meerkamp. De keuze tussen de 60 meter en 110 meter horden is voor mij een hele makkelijke, want het slechtste deel van mijn race is de start. Meestal lig ik bij de start een klein beetje achter en haal ik daarna tijd in, dus dan ligt de 110 meter horden mij beter. Dan heb ik gewoon meer tijd om een slechte start goed te maken.’

Is de EK onder 20 jaar van 2019 het hoogtepunt uit je carrière tot nu toe?

‘De EK onder 20 jaar is zonder twijfel het hoogtepunt. Het feit dat ik mij toen al (16 jaar, red.) had geplaatst als atleet onder 18 jaar voor een internationaal toernooi U20 was voor mij al heel bijzonder. Maar dat ik zo boven mezelf uitsteeg op dat toernooi en uiteindelijk zilver won, maakte het echt ongelofelijk.’

View this post on Instagram

Shared post on Time

Beloning

Het moment dat Mark begin dit jaar werd gebeld voor een plaatsje in het CTS GROUP Talententeam weet hij niet meer precies. ‘Maar ik weet wel dat ik het erg bijzonder vond om deze kans te krijgen.’ Eerder al maakte hij kennis met het team. ‘Iets van vijf jaar geleden had iemand in mijn trainingsgroep een clinic gewonnen voor het Talententeam, waar wij toen met de hele groep heengingen. Dat waren toen atleten waar ik tegenop keek, dus het is heel bijzonder om nu zelf onderdeel van het team uit te maken.’ De samenwerking met CTS GROUP en de Atletiekunie ziet Mark als een verrijking in zijn persoonlijke ontwikkeling. ‘Dit is mijn eerste sponsor en dat zorgt zeker voor motivatie. Het voelt ook wel als een beloning voor jaren hard trainen.’ Door corona heeft Mark nog niet veel tijd doorgebracht met de andere talenten van het CTS GROUP Talententeam. Hij weet nog niet veel van de skills en specialiteiten van de atleten. Wel wordt hij door de samenwerking gestimuleerd om nog meer uit zichzelf te halen. ‘Doordat ik nu deel uitmaak van een groep atleten die goede prestaties leveren, motiveert dit mij ook om zelf beter te presteren. Motivatie is dus het grootste pluspunt van het Talententeam.’

Nederlands record

Volgend jaar behoort Mark Heiden bij de senioren en loopt hij de hordensprint over dezelfde afstand: 110 meter. Echter moet hij dan hekken van 1,07 meter hoog passeren. Maar daar lijkt hij zich nog niet erg druk over te maken. ‘Ik heel veel zin in senior zijn, want dan krijg ik de mogelijkheid om veel grote wedstrijden te lopen. Indoor heb ik al over de 1,07m hordes gelopen en ik heb het gevoel dat ik, als ik me daar volledig op kan focussen, ik de overgang naar de hogere hordes goed kan maken. Ik hoop me dus snel aan te passen zodat ik volgend jaar veel grote wedstrijden kan lopen en veel mooie wedstrijden in andere landen mee te doen. Misschien plaats ik mij wel voor de EK senioren in München, dat hoop ik.’

Of hij al uitkijkt naar de Olympische Spelen van Parijs in 2024? ‘Als atleet moet je ambitieus zijn, dus de Spelen is zeker een toernooi waar ik naar uitkijk. Of het haalbaar is, zullen we in de komende jaren zien, maar ik ga er in ieder geval alles aan doen om daar te staan. In de tussentijd hoop ik nog EK’s en WK’s te lopen en daar over een paar jaar mee te doen voor finales en podia. Qua tijden is mijn doel om richting de lage 13 seconden te gaan, met als ultiem doel het Nederlands record van Robin Korving (13.15 seconden). Maar ja, dit is allemaal erg ambitieus zoals ik al zei. Als ik fit blijf en van de sport kan leven, ben ik al erg tevreden.’ Mark is dit jaar nog junior. Eerst volgen nog de Europese kampioenschappen voor atleten onder 20 jaar, die van 15 tot en met 18 juli plaatsvinden in de Estse hoofdstad Tallinn. In aanloop naar dat toernooi blijft hij nog werken aan zijn start, zijn grootste aandachtspunt. ‘We werken er in de training veel aan en er zit zeker vooruitgang in, maar er is nog veel te verbeteren. Deze races op hoog niveau die ik heb gehad, had ik nodig om straks scherp aan te start te staan op het EK.’ Over zijn missie bij de EK doet Mark niet geheimzinnig. ‘Als alles goed gaat hoop ik strak in Tallinn mee te doen voor het goud.’

Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met CTS GROUP en de Atletiekunie.

Foto’s: Erik van Leeuwen en Paul Raats

• Run & Roast 1 april in Utrecht
• 5 belangrijke functies van omega-3 vetzuren voor hardlopers
• Chepkwony verpulvert parcoursrecord, Tesfu beste Nederlander in Venloop
• Douma en Koster winnen Zandvoort Circuit Run (uitslagen)
• Sifan Hassan op weg naar Londen: ‘Ik ben niet bezig met records’