Elisa de Jong (26 jaar), middellangeafstandsloper bij Team 4 Mijl, luidde samen met haar teamgenootje Jacelyn Gruppen het jaar in in Kenia, waar ze op trainingsstage zijn. Elisa werd afgelopen november eerste Nederlandse bij de Korte Cross en hoopt op die prestatie voort te kunnen bouwen. Omdat haar stage in Kenia tot zoveel mooie avonturen en verhalen leidt, is deze rubriek in twee delen gepubliceerd. In Deel I konden we onder andere lezen hoe de blessuregevoelige atlete door middel van een aantal ’trainingsregels’ gezond blijft, en zagen we hoe haar dagritme in Kenia eruit ziet. In deel II krijgt ze te maken met een vervelend klachtje maar werkt ze ook een aantal mooie trainingen af en heeft ze bijzonder contact met de locale bevolking.
Door Anne Luijten
Donderdag 3 januari 2019
Gisteravond had ik moeite om in slaap te komen. Misschien dat ik toch wat te weinig gedaan heb gisteren, maar wel met het idee om wat energie te sparen voor vandaag. Er staat een pittig baanprogramma op het schema. Omdat de vorige baantraining op een gravelbaan en dus op onverharde ondergrond was, komt de trainingsregel “tussen twee baantrainingen zitten minstens twee dagen zonder baantraining” te vervallen.
Rond een uur of 9 vertrekken we van ‘huis’. Ik noem het maar ‘huis’, omdat het inmiddels best een beetje als thuis voelt en het is natuurlijk ook een soort tijdelijk ‘thuis’. Aan het einde van onze naamloze straat, enkel de grotere wegen hebben hier namen, houden we een pickypicky aan. De man op de motor zal ons voor 50 Keniaanse Shilling per persoon (ongeveer 45 eurocent) naar de tartan atletiekbaan van Lornah Kiplagat brengen. We rijden nog even via het trainingscentrum van Lornah om een toegangsbewijs te kopen. Eenmaal aangekomen op de atletiekbaan blijkt het er rustig: naast drie Britten, de bewaker van de baan en een kudde geiten zijn we de enigen. De Keniaanse atleten voeren de baantrainingen zelf voornamelijk op de dirttrack in Tambach uit. Toegang tot de tartan atletiekbaan kunnen ze zich niet veroorloven en de beroemde dirttrack in Iten zelf wordt momenteel omgebouwd tot een tartan baan, tot grote teleurstelling van veel Kenianen. De bouw ligt echter al twee jaar stil, het is onbekend wanneer de werkzaamheden zullen worden hervat en wanneer de nieuwe baan klaar is.
Tijdens onze warming up arriveren bondscoach Grethe Koens en een aantal van haar atleten. Ook zij bereiden zich hier in Iten voor op de wedstrijden die komen gaan. Vanochtend hebben Jacelyn en ik hetzelfde baanprogramma: 2x6x400m in 75 seconden en indien mogelijk de tweede set versnellen. Beiden vinden we het wat spannend van tevoren: Jacelyn met name vanwege het tempo (als lange afstandloopster vraagt ze zich af of ze de tijden wel zal halen) en ik vanwege de pauze. Tijdens de voorgaande tempotrainingen duurde het even voor mijn hartslag weer zakte in de pauzes en ik vraag me af of de pauze lang genoeg is voor het opgegeven tempo. Toch heb ik er ook zin in. Het is een specifiekere training dan de rest van de trainingen en ik loop liever wat snellere en kortere tempo’s op de baan dan dat ik duurwerk doe. Eenmaal gestart blijken zowel het tempo als de pauze goed te doen voor ons beiden. We lopen de eerste serie constant in 75 seconden. Om mijn kuiten en achillespezen wat te ontzien, loop ik de eerste serie op mijn ‘lompe trainingsschoenen’. In de seriepauze trek ik mijn racers aan, wat hopelijk een bijdrage zal leveren aan snellere tijden in de tweede serie. De tweede serie lopen we constant in 74 seconden en de laatste 400m loop ik in 71 seconden. De training viel me mee. Ik heb zeker een beetje lactaat geproefd, maar gezien we de tempo’s hier tot nu toe langzamer lopen dan op zeeniveau zijn de tijden lang zo slecht nog niet. De motorman staat ons na afloop netjes op te wachten op het afgesproken tijdstip en met een voldaan gevoel keren we huiswaarts. Als hij ons afzet worden we plots bestormd door een groep kinderen die eerst aan mijn armen en benen gaan hangen en zich daarna op Jacelyn storten. Vervolgens beginnen ze een vreugdedans om ons heen en jubelen “How are you! How are you! How are you!”. Wat een warm welkom!
Als lunch eten we pannenkoeken en spaghetti met een sausje van tomaten, kool en tonijn. Na afloop heb ik weer een uitgebreide massage van Ben. Mijn linker hamstrings staan nogal strak en mijn rechter quadriceps zijn erg gevoelig (vermoedelijk van het vele klimmen en met name het dalen hier).
’s Middags ga ik per motor naar de gym bij Kerio View. Ik voel me iets vermoeid en mijn hartslag is aan de hoge kant na de training van vanochtend, vandaar dat ik de wandeling even oversla. Eenmaal daar blijkt dat de gym gesloten is. Ik krijg te horen dat er nieuwe sleutels worden gemaakt in Eldoret en een reservesleutel ontbreekt. De gym is morgen weer open. Gezien ik geen toegang heb tot de faciliteiten in het trainingscentrum van Lornah Kiplagat, er verder geen alternatieven zijn in Iten en de motor alweer rechtsomkeert heeft gemaakt zit er helaas niks anders op dan terug naar huis lopen. Wanneer ik terug ben overleg ik met Sybren: ik mag rust houden. Gezien ik me wat moe voel is dat wellicht zo onverstandig nog niet.
Na het avondeten (rijst, pompoen, sukuma wiki en avocado) voelt mijn rechter knie plots warm aan. Deze oogt opgezet en is pijnlijk. Met een ongerust gevoel ga ik naar bed. Hopelijk is het morgen over.
Vrijdag 4 januari 2019
Ik heb slecht geslapen. Regelmatig werd ik wakker door pijn in mijn knie. Gelukkig oogt deze niet meer gezwollen, maar gerustgesteld ben ik niet. Ik besluit mijn ochtendtraining te proberen, op de crosstrainer heb ik immers geen schokbelasting, en te overleggen met Sybren wat ik verder zal doen vandaag.
Tijdens het wandelen naar de gym blijken de stoffige wegen omgetoverd tot een plakkerige, gladde klei. Het heeft de hele nacht geregend en ook nu is het nog bewolkt en voelt het fris aan. Mensen gaan gekleed in warme truien en met mutsen op hun hoofd de straat op. Het is niet enorm koud, ongeveer 15 graden, maar een paar dunne handschoenen had ik zelf ook wel prettig gevonden. Na 60 minuten op de crosstrainer voelt mijn knie wat beter aan. Ik besluit tijdens de lunch Julian (de Argentijn die ook bij Chris en Caro verblijft) om advies te vragen. Hij is fysiotherapeut. Na doorvragen en onderzoeken concludeert hij een geïrriteerde aanhechting van mijn quadriceps (voorkant bovenbeen) aan de patella (knieschijf). De spanning op mijn quadriceps was afgelopen dagen behoorlijk, dus logisch dat er flink aan mijn knieschijf wordt getrokken. Met veel rekken, massages en op gevoel trainen (de klachten mogen niet erger worden) zou het moeten wegtrekken. Redelijk gerustgesteld begin ik aan mijn lunch: rijst met bruine bonen en avocado.
Omdat ik me moe voel en mijn lichaam wat rust wil geven duik ik in bed. Ik overleg met Sybren over de krachttraining. Hij adviseert om deze te skippen en geen risico’s te nemen. Hopelijk mag ik zondag alsnog mijn krachttraining doen, gezien ik graag weer wat meer ritme wil krijgen in de krachttrainingen. Afgelopen driekwart jaar heb ik weinig krachttraining gedaan. Vanaf maart tot en met het wedstrijdseizoen deed ik deze helemaal niet in verband met terugkerende hamstringklachten. Na de zomer zijn we weer wat op gaan bouwen, maar ik blijf snel reactie houden op mijn hamstrings. Vorige week ben ik hier begonnen met een circuitvorm bestaande uit lunges (uitvalspassen) en powersquats met daarnaast nog wat romp- en stabiliteitsoefeningen. Gezien de impact op mijn knie groot is met de krachtoefeningen zou het niet verstandig zijn om deze nu te doen. Trainen met je hoofd is niet altijd mijn sterkste kant. Fijn dat de coach er af en toe de rem op zet. In plaats van een tweede training schrijf ik wat kaarten. Afgelopen week ging ik op zoek naar postkaarten, maar deze blijken moeilijk te verkrijgen in Iten. Na even zoeken vindt de vrouw op het postkantoor tien kaarten. De meeste zijn verschillend en ze ogen alsof ze er al een aantal jaar liggen. Ik koop ze meteen alle tien. Mocht er nu nog een mzungu op zoek zijn naar kaarten, dan zijn deze vermoedelijk in heel Iten uitverkocht.
’s Avonds eten we chapatti met erwten, aardappels en rijst. Na het eten spelen we met Marcus en Julian een kaartspel. Marcus wint. Jacelyn besluit alvast in bed te gaan liggen, ik waag met Julian een revanche op Marcus. Tevergeefs, hij wint wederom… Morgen beter? Om 21.30 uur ga ik naar bed, de wekker zal afgaan om 06.45 uur.
Zaterdag 5 januari 2019
De wekker gaat vroeg vanochtend. Na het ontbijt vertrekken we iets na 8 uur met Caro, Chris, Marcus, Jacelyn en ikzelf met een privématatu naar Moibenroad. Dit is een kilometerslange weg naar de plaats Moiben waar op zaterdag veel lange tempo’s worden getraind door met name Kenianen. Het is er winderig en fris wanneer we arriveren. Door de regenbuien van gisteren is het fors afgekoeld. De weg loopt langs Sergoit Hill waar enkele Rothschildgiraffes leven. Hopelijk hebben we geluk en zien we ze vanochtend. De weg is iets vlakker dan de meeste wegen hier. Deze is ook heuvelachtig, maar de heuvels zijn minder stijl dan op andere wegen. Om deze reden leent de weg zich goed voor tempotrainingen.
Na de gezamenlijke warming up geef ik de chauffeur mijn telefoon om onderweg wat foto’s te maken. Hij zal ons volgen met het busje en zal Jacelyn en Caro, die lange tempoblokken zullen draaien, onderweg bidons aangeven. Zelf had ik oorspronkelijk 20’-15’-10’-5’ op het programma staan, maar in verband met mijn knie is dit aangepast naar 15’-10’-8’-5’. Chris vergezelt mij onderweg. We starten easy in hartslagzone 2 en geleidelijk aan bouwen we het tempo op naar hartslagzone 3. De jogpauze kom ik gemakkelijk door en eigenlijk voelt de hele training comfortabel aan. Misschien begin ik eindelijk wat te wennen aan de hoogte. Na afloop rijden we weer gezamenlijk terug naar Iten, onderweg bekijken we de foto’s die de chauffeur gemaakt heeft. Helaas lieten de giraffes zich niet zien vanochtend. Hopelijk hebben we een volgende keer meer geluk!
Na de lunch (rijst met roerei en een linzensaus) is het weer tijd voor een massage. Omdat het zo fris is buiten hebben we de massagetafel naar binnen verplaatst. Wanneer ik Ben zie bedenk ik me dat ik nog een Team4Mijl-shirt van een aantal jaar geleden heb meegenomen dat Ben vermoedelijk goed zal passen. Jacelyn en ik hebben beiden veel oude sportkleding meegebracht om hier weg te geven. Het shirt zit als gegoten! Ben is er blij mee. Door de massages kan hij wat sparen en wanneer het hier laagseizoen wordt hervat hij zelf zijn trainingen weer. Hij zal het shirt dus goed kunnen gebruiken. Wanneer het Jacelyn haar beurt is voor een massage schrijf ik mijn verhaal voor Hardloopnetwerk.
Aan het eind van de middag doen we nog wat boodschappen in Iten town (het centrum van Iten). We proberen een andere weg dan anders, maar deze loopt op den duur dood. Al snel komen kinderen kijken wat die mzungus aan het doen zijn en schiet een jongen ons te hulp. De jongen zal ons de weg wel wijzen. Hij leidt ons door zijn tuin en langs wat geiten en wijst ons vervolgens een gammel hekje waar we overheen moeten klimmen. Tot onze verbazing gaat de weg daar weer verder. De infrastructuur hier is creatief aangelegd, maar misschien niet altijd even efficiënt..
De pot schaft vanavond ugali, rundvlees en witte kool met tomaat. Na het eten spelen we wederom een kaartspel met Marcus en Julian, hetzelfde spel als gisteravond. Met het eerste potje is het winst voor mij, het tweede potje wint Marcus weer. Ik bel daarna nog even met Sybren. Mijn knie voelde vandaag verrassend goed, maar toch heeft de coach liever niet dat ik morgen mijn krachttraining inhaal. Ik kan mijn knie beter nog wat extra rust geven en accepteren dat ik deze week de krachttraining niet heb kunnen uitvoeren. Het zal wel het meest verstandig zijn.. In bed lees ik mijn boek en om 21.45 uur gaat het licht uit.
Zondag 6 januari 2019
Om 06.00 uur word ik wakker en ik draai me nog even om. Even lukt het om nog wat in te dutten, maar al snel ben ik toch wel echt wakker en voel ik me uitgerust. Het belooft gelukkig weer een zonnige dag te worden na twee dagen met veel bewolking en regen.
Vandaag staat er een lange duurloop op de planning. Om 10.00 uur begin ik hier samen met Jacelyn aan. Na een half uur merk ik dat zij het wat gemakkelijker heeft dan ik en we besluiten apart verder te lopen. Gelukkig heb ik de afslagen van de geplande ronde op mijn hand geschreven, ik zou zeker niet uitsluiten dat ik anders zou verdwalen. Het is een mooie, onverharde route, grotendeels door het binnenland. Het is helder vandaag: als ik in de verte kijk zie ik Mount Elgon liggen. Een prachtig gezicht. In het begin bestaat het grootste deel uit dalen, wat uiteraard betekent dat ik daarna weer moet klimmen. En dat valt best zwaar. Met een stevige frontale wind ploeter ik omhoog en na 1 uur en 29 minuten sta ik weer voor de poort van het guesthouse: de teller staat op 17,3 km. Caro heeft vanochtend pannenkoeken gebakken, welke na deze taaie duurloop languit in het gras en met mijn gezicht in de zon extra lekker smaken. Jacelyn arriveert een half uur later, zij had een duurloop van 2 uur op de planning staan. Liever zij dan ik. Een warme douche moet nog even wachten. Het water wordt hier in de douchekop elektrisch verwarmd en de stroom is weer eens uitgevallen. Ook dat is in Kenia de normaalste zaak van de wereld. We winden ons er al lang niet meer over op en wachten geduldig tot het probleem is opgelost. In overleg met Sybren besluit ik dat ik de krachttraining deze week niet meer inhaal. Gezien het vele klimmen en dalen vandaag heb ik er al een aardige krachttraining opzitten en soms moet je nou eenmaal accepteren dat je je trainingsschema niet 100% kan uitvoeren zoals je voor ogen had. Zoals deze week.
Karin, de Keniaanse die hier in het huishouden werkt, heeft weer een stevige lunch voor ons verzorgd. We genieten van onze lunch, een mix van maïs, bruine bonen, pompoen en aardappels, samen met Karin en Marcus in het gras.
’s Middags schrijf ik verder aan mijn verhaal voor Hardloopnetwerk. Rond een uur 5 vertrekken we met Chris naar Hugo van den Broek. Hij woont hier 10 minuten lopen vandaan. Omdat komende week een grote groep Denen zal arriveren, zullen wij woensdag of donderdag verhuizen naar Hugo en Hilda (Kibet) en hun twee dochtertjes. Het huis en gastenverblijf liggen aan de rand van de Kerio Vallei. Vanuit het verblijf en de ruime tuin heb je een fantastisch uitzicht over de vallei. Boven de bergen zien we een kleine top uitsteken: Mount Kenya. Geen straf om met dit uitzicht de dag te mogen beginnen gedurende onze laatste anderhalve week in Kenia.
’s Avonds staat er spaghetti met witte kool, tomaat en tonijn op het menu. Na afloop bel ik met Emma, een vriendin met wie ik tijdens mijn studie vijf maanden in Indonesië heb gezeten. Ik vertel haar over mijn ervaringen hier en over de dingen die ik met onze tijd in Indonesië associeer. We hebben elkaar sinds de zomer niet meer gesproken, maar wanneer we elkaar spreken voelt het altijd vertrouwd.
Om 21.45 uur ga ik slapen. Voor mijn gevoel was het niet een enorm intensieve week met 83 km, maar het lijkt al snel weinig bij de 185 km die Jacelyn deze week liep. Toch kijk ik er met een tevreden gevoel op terug, ondanks ik twee trainingen heb moeten missen. Ik voel me nog aardig energiek en dat is mooi, er zullen nog twee intensieve trainingsweken volgen hier in Kenia. Komende week zal ik weer zes keer lopen. Ik kijk ernaar uit.
Wil jij Elisa blijven volgen? Kijk dan regelmatig op Team4Mijl.nl .