Dag Anne!
Het duurde inderdaad iets langer voordat we voet konden zetten op Nederlandse bodem na het EK Cross. Vanwege het weer in Nederland (we hebben zelf geen sneeuwvlok gezien) werd onze vlucht met bijna twee dagen uitgesteld. Het was daardoor wel een speciale editie van het EK Cross! Het leek me wel leuk om in deze brief wat meer erover te vertellen, dus bij deze!
Wij vertrokken op donderdagochtend op een vlucht naar Wenen (Samorin ligt heel dichtbij het drielandenpunt Oostenrijk, Hongarije, Slowakije) en de reis viel allesbehalve tegen. De vlucht verliep voorspoedig, de busreis was korter dan verwacht en aangezien we allemaal hardlopers zijn heb je ook altijd genoeg gespreksstof! Ik had nog geen idee van ons verblijf, waardoor ik bij aankomst vooral verbaasd was. Gelukkig was het positieve verbazing, want in dit kleine stadje stond een heel mooi en groot Olympisch sportcomplex. Naast een onwijs groot hotel waar alle atleten verbleven, waren er meerdere restaurants, een bar inclusief pooltafels en bowlingbanen, een wellness-ruimte (mochten we helaas niet in), drie fitness verdiepingen, een turnhal, een mooie atletiekbaan (inclusief 200m inloopbaantje) en vast nog veel meer. Geen verkeerde plek ook voor een trainingsweek ook! Wat voor ons ook erg fijn was, was dat het parcours op ditzelfde complex was uitgezet op en rond de paardenrenbaan. Wat een luxe! Ik dacht meteen terug aan 3 jaar geleden in Samokov (wat toch wel een beetje hetzelfde klinkt), waar we met een bus door de sneeuw naar het in “the middle of nowhere” liggende parcours moesten.
Qua organisatie was ook alles goed geregeld. Het was wel apart dat er niet alleen een meldtijd was voor de callroom, maar we 55 minuten van tevoren ons al moesten melden om het parcours over te steken. De start zat namelijk binnen de parcours-ronde. Dit zorgde ervoor dat we daarna met 80 atleten onze warming-up af moesten ronden op een rondje van nog geen 200m. Wij hoorden van de meisjes dat zij zelfs al die tijd in de callroom moesten blijven (en dan waren ze ook nog met meer atleten) en je er alleen stiekem even uit kon met een “ik moet naar de WC”-smoes. Voor het publiek was er wel een mooie tribune, maar het jammere was dat dat eigenlijk de enige plek was waar je kon staan. Dit maakte dat de fotografen, die uiteraard wel op verschillende plekken konden staan, een belangrijk aandeel hadden in het aanmoedigen!
Wat het resultaat betreft waren we het er allemaal wel over eens. Er was degelijk gepresteerd, maar eigenlijk iedereen had op meer gehoopt. Toch weer even goed om te zien hoe hoog het niveau is op zo’n EK en dat er nog werk aan de winkel is voor volgend jaar in Tilburg. Die avond zijn we nog naar het eindfeest gegaan en begonnen de geruchten al de ronde te doen. KLM had blijkbaar alle vluchten gecanceld voor de dag erna. Wij vlogen niet met KLM, maar zagen de bui al hangen. De volgende ochtend zijn we naar het vliegveld gegaan, maar een uur voor onze vlucht hoorde we dat hij niet door ging. Jammer, maar aan de andere kant is een extra dagje Wenen ook niet verkeerd! Vervelend was wel dat onze bagage al ingecheckt was en we die niet terug konden krijgen. Naast wat sfeerproeven in de stad hebben we ook een escape room gedaan met het hele team. Zo werd een weekend EK Cross bijna een week!
Even iets heel anders. Wat gaaf dat je op trainingsstage naar Zuid-Afrika gaat! Trainingsstages zijn niet echt een ding als Amerikaans universiteitsatleet, dus ik snap dat je er minder ervaring mee hebt. Het is erg fijn om je even helemaal en in alle rust op je sport te kunnen focussen, dus je zal het zeker naar je zin hebben. Maar eerst nog even knallen in Soest! Succes!
Groetjes,
Noah
Foto: Odile Verzantvoort