Tijn Piest

Over een maand vindt in Apeldoorn de strijd plaats om de Europese indoortitel hoogspringen. Wie daar twee jaar geleden verrassend veel aanspraak op maakte was Britt Weerman. De 21-jarige Nederlands recordhoudster pakte toen zilver. Nu mist ze nog een startbewijs.

Een grote kans voor een EK-ticket lag vrijdagavond in Weinheim. Een bijzondere plek voor Weerman, ten oosten van het Duitse Mannheim, waar ze twee keer boven zichzelf uitsteeg. 1.92 meter sprong ze er in 2022, een jaar later 1.96. Nu moest ze het met 1.84 meter doen. Haar 1.87 meter van een week eerder blijft haar beste seizoenprestatie. Daarmee is ze nog 9 centimeter verwijderd van directe plaatsing voor de EK indoor in Apeldoorn. Over haar eerste twee wedstrijden van het jaar in de indoorhal: ‘ze voelden nog niet heel goed. Ik heb het gevoel dat er ritme ontbreekt en ik nog heel erg zoekende ben tijdens de wedstrijd. Er zijn veel verbeterpunten. De puzzelstukjes vallen nog niet allemaal op zijn plek, helaas. Er gaan nog te veel dingen tegelijk mis. Dat kan ik niet allemaal tegelijk oplossen in één wedstrijd.

Aanloop en knie

In Duitsland liep de wedstrijd voor haar gevoel beter dan haar jaaropener in Servië. ‘Mijn aanloop liep wat beter en constanter. Ik had wel het gevoel dat 1.88 meter erin had gezeten. Stap voor stap hoop ik dat er technisch steeds meer goed gaat en alles op zijn plek zal vallen. Ik denk dat er tijdens mijn eerste wedstrijd meer fout ging dan goed, haha. Dus zeker zijn er veel verbeterpunten. Vooral mijn aanloop loopt nog niet lekker. In plaats van haasten moet ik deze beter opbouwen om meer controle en stabiliteit te krijgen. Daardoor verlies ik nu veel druk in de bocht. Daarnaast moet ik erop letten om mijn knie actief in te zetten tijdens mijn afzet.’ Het gevoel in de benen is dus nog niet als vanouds. ‘Ik merk dat er nog wedstrijd- en trainingsritme ontbreekt. Ik denk dat het even tijd nodig heeft om dat weer terug te vinden.’

Perfecte wedstrijd

Zondagochtend 5 maart 2023 bereikte Weerman haar beste prestatie op het Europese atletiektoneel bij de senioren. Ze was het jaar ervoor al vierde geworden bij de outdoorkampioenschappen en had in 2021 al de Europese juniorentitel gewonnen. In Istanboel ging ze op voor een medaillekans tussen de ervaren Oekraïense vrouwen. ‘Een perfecte wedstrijd’, ondanks het weinige publiek die ochtend in de Atakoy Arena. Tot en met 1 meter en 96 centimeter, een evenaring van haar eigen Nederlands record, haalde ze alle hoogtes in haar eerste poging. Alleen topfavoriete Jaroslava Mahoetsjich sprong nog even foutloos over twee centimeter hoger. ‘Nog best vaak’ denkt Weerman aan haar eerste EK-medaille bij de grote vrouwen. ‘Dat zijn de momenten waar je het voor doet en waarvan je hoopt dat die er nog veel gaan komen. Op momenten dat het even wat minder gaat werkt het als een goede motivatie om door te blijven gaan.’

Geen outdoor & indoor

Daarbij refereert ze aan het door blessureleed in het water gevallen outdoorseizoen van 2023. Ze zou de FBK Games springen en als favoriete naar de EK onder 23 jaar afreizen, maar een knieblessure hield dat tegen. Onzekerheid op onzekerheid volgde: wanneer zou ze weer in actie kunnen komen op haar favoriete onderdeel? Ze voelde zich nog nooit zo in vorm voor sprongen in de buitenlucht. Op trainingsstage in Tenerife in december 2023 ging het de goede kant op: eindelijk weer sprongen in de lucht. Een persoonlijk record in een training, vanuit drie stappen aanloop wel te verstaan, volgde een maand later. Haar gebruikelijke aanloop naar de mat pakte ze in april 2024 weer op. Een maand later bleek de bevestiging al een feit: 1.90 meter tijdens haar eerste wedstrijd sinds 14 maanden. Met een centimeter hoger volgde eind juni de volgende opluchting: haar vijfde Nederlandse titel (indoor & outdoor). Voor deelname aan haar eerste Olympische Spelen bleek de vorm nog niet goed genoeg. Een sprong boven haar persoonlijk record zat er ook niet meer in.

Lees ook: ’99 procent zeker’ is bobsleeër Dave Wesselink van olympische deelname over een jaar

Prolotherapie

Terug naar dat zilver op de EK indoor. ‘Zeker het hoogtepunt uit mijn atletiekcarrière’, noemt ze, net als dat ze pas 19 was, een samensmelting die ze ‘nooit had durven dromen.’ Het gaf haar vertrouwen om door te groeien, het was ook een stimulans in blessuretijd. ‘Die medaille gaf veel nieuwe kansen en daar had ik superveel zin in. Tegelijkertijd besefte ik ook wel dat het niet altijd in een stijgende lijn kan gaan, zoals het lange tijd wel ging bij mij. Er was veel aandacht voor mijn prestatie op de EK, superleuk. Er gingen nieuwe deuren voor mij open en ik kon opeens bij goede wedstrijden binnenkomen. Helaas raakte ik kort daarna geblesseerd. Toen ik afgelopen outdoorseizoen eindelijk weer wedstrijden kon doen, voelde ik veel druk. Niet zozeer van buitenaf, maar vooral vanuit mezelf. Het doel was namelijk het halen van de Spelen. Die druk werkte niet in mijn voordeel tijdens wedstrijden. Nu probeer ik dat wat meer los te laten.’ Helemaal pijnvrij springt ze momenteel, nadat tijdens wintertrainingen haar knie weleens opspeelde. Daardoor doet ze soms een stapje terug. En besloot ze, in samenspraak met haar coach Sybout Wijma en de sportarts, om prolotherapie te proberen. ‘Daarbij wordt glucose in en rondom de pees geïnjecteerd, wat een herstelreactie opwekt. Inmiddels heb ik twee sessies gehad en dat lijkt heel goed te werken!

Lees ook: Raphael Bouju blaakt na recordcomeback van het zelfvertrouwen: ‘Ik begon te schreeuwen’

NK, EK & scriptie

30 dagen nog, tot ze misschien wel opnieuw met een zilveren medaille om haar nek staat, in Omnisport in Apeldoorn. Maar zo ver is het nog lang niet. ‘Ik hoop zeker dat ik over een maand in Apeldoorn sta. Dat zou voor mij vooral een bevestiging zijn dat ik echt op de weg terug ben. De afgelopen twee jaar heb ik natuurlijk veel gestruggled met mijn blessure. Het halen van de EK in eigen land zou hiervoor wel een beloning zijn. Met tussendoelen – wedstrijdritme terugvinden, goed aan herstel werken, meer focussen op techniek & proces en genieten van wedstrijden springen – bouwt ze richting kwalificatie met een sprong van 1.96 meter. Plaatsing via de ranglijst van European Athletics, waarop ze nu achttiende van de achttien staat, is ook mogelijk. Dinsdag 18 februari springt ze in het Slowaakse Banská Bystrica, dan de NK indoor op zaterdag 22 februari. Maar belangrijkste doel dit jaar: ‘pijnvrij kunnen trainen en wedstrijden springen.’ Naast het opdoen van wedstrijdritme staat afstuderen dit jaar op haar programma. ‘Op dit moment zit ik in mijn laatste jaar van mijn HBO-studie Commerciële Economie. Binnenkort begin ik met mijn scriptie. Die hoop ik dit jaar af te ronden.’

Foto’s: Erik van Leeuwen

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Britt Weerman (@brittweerman_)

• Voeding en suppletie voor hardlopers: zo haal je het maximale uit je training!
• Grand Slam Track: Alles wat je moet weten over de nieuwe atletiekcompetitie van Michael Johnson
• 12 Nederlanders naar eerste EK op de weg in België
• Wings For Life in Breda: loop tegen een bewegende finishlijn, denkend aan ruggenmergletsel
• Vincent Kortbeek vertrekt als Technisch directeur van de Atletiekunie

Over een jaar vindt de opening van de 25e Olympische Winterspelen plaats in Milaan. 400 kilometer noordoostwaarts, in Cortina d’Ampezzo, strijken de bobsleeërs van TeamNL neer. Wie daar denkt bij te zitten is Dave Wesselink, meervoudig Nederlands juniorenkampioen op de 110 meter horden. Hoe de 25-jarige stuurman drie jaar geleden via een ontmoeting op Tenerife bij de bobselectie in Oostenrijk belandde.

In het Oostenrijkse Igls, een plaatsje onder de rook van Innsbruck, beleefde Dave Wesselink waarschijnlijk het moment van zijn winter. Samen met teamgenoot Jelen Franjić, ook voormalig sprinter, klasseerde hij zich zondag 18 januari achtste over twee runs in de tweemansbob tijdens de wereldbeker. Wesselinks beste resultaat op het hoogste podium tussen de grote mannen. Dan te bedenken dat Franjić zijn schouderblad had gebroken bij een wereldbeker eerder in Winterberg. Om maar meteen de link met de Olympische Winterspelen te leggen: volgens het kwalificatiesysteem van de Spelen van 2022 volstaat een top 8-klassering in een wereldbeker naar keuze voor deelname in de tweemansbob.

Wat kun je je nog goed herinneren van die zaterdag in Igls?

‘De eerste run ging heel erg goed. We mochten als derde naar beneden, waardoor we het voordeel van goed ijs hadden. Ik stuurde mijn beste run ooit. Voor die tweede run probeerde ik mezelf tot rust te manen. Die was iets minder, maar we eindigden op de achtste plaats. Er was heel veel blijdschap. Dat het er nu allemaal eruit komt laat zien hoeveel potentie we hebben. Jelen en ik wisten dat we dit niveau konden en moesten halen voor de Spelen. Terwijl onze tweemansbob nog wordt ontwikkeld. We werden door een Duits bedrijf gevraagd om de huidige te testen. Die was tot dan toe niet zo heel snel. Een top vijftien is mooi, top acht is fantastisch, dachten we.’

Van de Spelen zijn jullie nog niet helemaal zeker. Leg uit.

‘We zijn heel blij met beide runs, maar het is nog niet definitief. Volgens het oude systeem is top acht voldoende. Ik denk dat de Internationale Bobslee- en Skeletonfederatie het zo houdt. NOC*NSF stelt de nationale limiet op, net als bij atletiek. Top acht is vrij streng voor een klein bobsleeland als Nederland.’

Het is op dit moment nog de vraag of de bobbers tijdens de Spelen van 2026 wel in actie kunnen komen in Italië. Onrust ontstond in 2023, toen werd aangekondigd dat gestopt moest worden met de baan in Cortina d’Ampezzo. Tot ongenoegen van Matteo Salvini, minister van Transport, die de baan in Noord-Italië nieuw leven in wilde bladen. Iets meer dan een jaar geleden is het project van 118 miljoen in gang gezet. Het organierende Internationaal Olympisch Comité wil volgende maand een oordeel vellen. Lake Placid, een bergdorpje in het noordoosten van de Verenigde Staten, behoort al tot plan B voor de bobslee-, rodel- en skeletonwedstrijden.

Hoe ben je ooit met atletiek begonnen?

‘Toen ik een jaar of 11 was, voetbalde ik. Op een dag ging ik met een vriend van school mee naar een training op de atletiekbaan in Heiloo. Het was al snel superleuk. Op mijn veertiende ging ik het serieuzer nemen en kon ik bij Sven Ootjers trainen, bij dezelfde club Trias. Een jaar later ben ik me gaan specialiseren in het hordelopen. In 2016 werd ik voor het eerst Nederlands juniorenkampioen op de horden, gevolgd door nog enkele keren.’

Met als hoogtepunt?

‘Deelname aan de WK onder 20 jaar in juli 2018 in Tampere. In de laatste serieuze training voor het toernooi brak ik mijn sleutelbaan. Een behoorlijke domper. Het betekende heel veel toen ik in juni hoorde dat ik de selectie had gehaald. Vanaf mijn veertiende wilde ik al in het oranje lopen. Toen ik de limiet liep in Oordegem kwam het er eindelijk uit. Ik wilde het heel graag, dus ben ik na een operatie, met plaat in mijn sleutelbeen, toch van start gegaan.

En daarna?

‘In mijn eerste wedstrijd bij de senioren liep ik 14.12 seconden op de 110 meter horden. Maar al snel scheurde ik mijn hamstring en kreeg ik meer blessures, waaronder een achillespeesontsteking. Ik werd nog twee keer derde op een NK bij de senioren, maar de progressie stokte. Ik ben nooit meer echt teruggekomen.’

Het was zijn coach Ootjers die hem in januari 2022 de steun gaf eens bij de Bob en Slee Bond Nederland aan te kloppen. Te midden van hun trainingsstage op Tenerife, waar ook Lisanne en Laura de Witte aanwezig waren, prepareerde de Duitse sprintster Alexandra Burghardt zich ook voor aanstaande wedstrijden. Was ze in augustus 2021 nog mede-verantwoordelijk voor de vijfde plaats van het estafetteteam op de Zomerspelen, een half jaar later mocht ze Duitsland vertegenwoordigen op de Winterspelen. In de tweemansbob. Het inspireerde Dave Wesselink, die het baanseizoen ervoor tienden van een seconde verwijderd bleef van zijn persoonlijk record op de horden. Zijn lichaam wilde steeds minder graag over de 1,06 meter hoge hekken.

Eenmaal thuis belde hij, nog steeds in enthousiasme, naar de Nederlandse bobbond. Vijf minuten later werd hij teruggebeld. Of hij de taak van stuurman op zich wilde nemen? Toenmalig piloot Ivo de Bruin stopte datzelfde 2022 namelijk, na de Spelen van Beijing. Coach Ootjers vertelde Wesselink: dat moet je gewoon doen, een kans die je misschien één keer krijgt. Na een weekje thuis van trainingsstage ging Wesselink op avontuur, naar Igls.

‘Dat gevoel is vergelijkbaar met de allerheftigste achtbaan, maar dan keer tien.’

Hoe was die eerste training in Oostenrijk?

‘Ik had de baan één gezien en toen mocht ik al starten, vanaf iets lagere hoogte dan de profs er doen. Met mijn bij de organisatie geleende helm stond ik bovenaan. De adrenaline spoot door mijn lichaam. Dat gevoel is vergelijkbaar met de allerheftigste achtbaan, maar dan keer tien. Het wordt telkens wat minder, je wordt rustiger in je hoofd. Maar die eerste afdeling was zo vet, dat ik dacht: als ik in de topsport wil blijven, is dit wel iets voor mij. Dat afdalen is met niks te vergelijken. Zoveel inspanning, snelheid: een adrenalinebom.’

Waar denk je aan, tijdens zo’n afdaling?

‘Naast het sturen aan niks. Hoeveel problemen je ook in je hoofd hebt buiten de sport. Qua gedachten komt het neer op hordelopen, al heb je daar wat meer mensen naast je en wil je jongens pakken. Bobsleeën is nog meer hyperfocus.’

Sinds 2022 ben je ook advocaat. Dat staat nu op een lager pitje. Hoe ziet een doorsnee winterdag in Sankt Moritz, waar je nu enkele weken verblijft, eruit?

‘Gebruikelijk is acht uur training, dus dat betekent 5:15 uur opstaan. Een kwartier later ontbijten, 6:15 naar de garage voor de slee. Op de baan verzamelen we 6:30 uur. Dan loop ik met mijn coaches Ivo de Bruin en Nico Semmler de baan twee keer, van beneden naar boven. Je bespreekt de bochten, wat ging er goed en mis de dag ervoor. Dan arriveren we tussen 7:15 en 7:30 uur boven. Van 8 tot 11 uur trainen we op de bobsleebaan. Dan gaan we terug naar de garage om alle spullen uit te laden. De ijzers onder de slee moeten worden geschuurd met schuurpapier. Van heel ruw naar steeds fijner, zodat het ijzer helemaal glimt. Dat het bijna een spiegel is. Dat duurt wel een tijdje. Teruggekomen in het appartement gaan we nog even douchen. 15:30 uur is het tijd om naar de gym te gaan, waar we tot 17:30 uur krachttraining doen. Na het avondeten bekijken we met de coaches video’s van de trainingsdag. Rond 21:00 uur lig ik op bed. Af en toe spelen we nog Mario Kart.’

Hoe zorg je ervoor dat je financieel de winter doorkomt?

‘De Bob en Slee Bond Nederland heeft een hele grote sponsor: NewCold, die zorgt voor de financiële ondersteuning van het hele seizoen. In verzekeringsmaatschappij Raetsheren heb ik nog een persoonlijke sponsor. De stuurder – het team heet Bobteam Wesselink – zorgt voor de helmen, het appartement en het vliegtuig. Ik moet ervoor zorgen dat de jongens kunnen presteren. Leuke dingen die we doen betalen we zelf. De berg op met de gondel bijvoorbeeld.’

Wat zou je nog anders willen zien dit jaar?

‘Hoe meer geld, hoe beter natuurlijk, haha. Een fysio die kan worden ingevlogen zou natuurlijk nog beter zijn. Nu zijn we aangewezen op de plaatselijke fysio hier in Sankt Moritz. Ik ben wel op zoek naar meer financiële ondersteuning. Wat meer tijd over hebben op een dag zou wel mooi zijn. Maar het belangrijkste gaat nu op: ons hele seizoen is bekostigd. We hoeven geen wedstrijden over te slaan omdat we geen geld hebben. De hoofdsponsor ligt vast tot en met de Winterspelen. Volgende week wacht ons de wereldkampioenschappen junioren, waar ik nog onder val.’

Als je het nu moet zeggen: de olympische bobsleewedstrijd in Cortina d’Ampezzo over een jaar, is het realistisch?

‘Ik ben 99 procent zeker dat ik erbij ben. Die ene procent is het onvoorspelbare aspect van bobsleeën. In Winterberg crashte onze viermansslee en dat leverde blessures op. Ik ga ervanuit dat we zowel in de viermans- als de tweemansbob volgend jaar op de Spelen staan. De bedoeling is dat ik in beiden zit. Het doel is dan leren, met hopelijk vier jaar later een plaats bij de beste zes in de Franse Alpen. Ik hoop er dan nog bij te zijn. Met sturen geldt: hoe meer ervaring, hoe beter je wordt. Zo simpel is bobsleeën.’

Foto’s: Viesturs Lacis & Erik van Leeuwen

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Dave (@davewesselink)

• Voeding en suppletie voor hardlopers: zo haal je het maximale uit je training!
• Grand Slam Track: Alles wat je moet weten over de nieuwe atletiekcompetitie van Michael Johnson
• 12 Nederlanders naar eerste EK op de weg in België
• Wings For Life in Breda: loop tegen een bewegende finishlijn, denkend aan ruggenmergletsel
• Vincent Kortbeek vertrekt als Technisch directeur van de Atletiekunie

Als vervanger van Bram Peters heeft Emir Bekrić dit jaar hoge schoenen te vullen. Binnen de Nederlandse selectie sprint, horden en estafette is zijn taak als assistent-bondscoach bijvoorbeeld een vervolg op de wereldtitel 4×400 meter. Hoe kwam de Serviër in aanmerking voor één van de belangrijkste taken op Papendal? En wanneer beschouwt hij zijn eerste Nederlandse klus als geslaagd?

Ergens in juni kreeg Emir Bekrić telefoon van Vincent Kortbeek, technisch directeur bij de Nederlandse Atletiekunie. Bekrić stond op dat moment aan het roer van het Sportsko udruženje “Emir Bekrić Tim”, een team van internationale en lokale topatleten gehuisvest in het noordoosten van Bosnië & Herzegovina. Kortbeek vertelde hem dat Bram Peters, toenmalig assistent-bondscoach in Nederland, na de Spelen naar de Vlaamse Atletiekliga zou verkassen. Aan de zijde van bondscoach Laurent Meuwly zou een plekje vrij komen. Of Bekrić op nationaal sportcentrum Papendal wilde komen babbelen over een mogelijke nieuwe functie. ‘Ik wilde mezelf niet beperken en volg de filosofie dat, als ik iemand kan helpen in zijn/haar sportontwikkeling, ik dat graag doe. Na de benadering door Vincent bracht ik een bezoek aan Papendal en hadden we een open gesprek over toekomstige samenwerking. Ik was onder de indruk van de manier waarop de dingen daar werken. Hoe het systeem is opgezet, de organisatie en het team van mensen dat zich inzet om de atletiek te verbeteren, elk in hun eigen sector.’ Wat hem meteen aantrok, tussen de bossen van Arnhem? ‘De high performancecultuur die er binnen het team heerst. Ik heb het dan over de federatie, de coaches, de atleten, maar ook over het ondersteunend personeel (wetenschap, medisch personeel, et cetera. Het is heel goed ingeburgerd en het is echt mooi en een grote verantwoordelijkheid om
in zo’n omgeving te werken.’

Technische staf Atletiekunie per 1 januari 2025

Bondscoaches sprint/horden/estafette 4×400 meter: Laurent Meuwly & Emir Bekrić

Bondscoaches sprint/horden/estafette 4×100 meter: Brendan Troost & Renaud Longuèvre 

Bondscoach talentontwikkeling: Rogier Ummels

Solide basis

Tussen 2009 en 2018 acteerde Bekrić zelf op het Europese toneel, als atleet op de 400 meter horden. In 2012 won hij EK-zilver, een jaar later goud op de EK onder 23 jaar. Hoogtepunt in die tijd was zijn bronzen medaille op de WK atletiek in 2013. In dat Moskou vestigde hij het nog steeds staande Servisch record van 48.05 seconden. Het contact met atleten waardeerde hij in zijn 20 jaar als fanatieke atleet. ‘Het heeft met altijd aangetrokken. Ik begon samen te werken met Ivana Ilic en Andrea Miklos, twee veelbelovende atleten, waarbij ik putte uit de kennis en ervaring die ik als atleet had opgedaan. Ik trainde als topatleet niet alleen in Servië, maar ook in Tsjechië en Slovenië. Ik had een solide basis en wist welke kant ik op wilde als coach. Vanaf het begin was ik geïnteresseerd in het werken met professionele atleten en streefde ik naar topprestaties. De ontwikkelingen van mijn atleten trokken anderen aan om zich bij onze groep aan te sluiten, die al snel internationaal werd.’

Laurent Meuwly

In de Zwitser Laurent Meuwly, komende april alweer zes jaar bondcoach in Nederland, treft Bekrić op Papendal een oude bekende. ‘Via wedstrijden en trainingskampen tijdens mijn tijd als atleet ken ik hem al. Vier jaar geleden werd onze samenwerking directer, toen ik met de Servische atletiekfederatie ging samenwerken. Na mijn aanbevelen werd Laurent binnengehaald om het sprint- en estafetteontwikkelingsprogramma in Servië te leiden. Ik fungeerde als coördinator.’ Ook in 2021, toen Bekrić zich terugtrok uit de bond om een carrière als coach na te streven, ontwikkelde de relatie met Meuwly zich tot een ‘mentorschap’. ‘Ik ben echt dankbaar voor deze kans op Papendal. Ook voor de onschatbare ervaring en kennis die Laurent belangeloos met mij deelt.’ De per 1 januari aangetreden coach noemt opnieuw dat zijn eigen ervaring op de ronde op de atletiekbaan voor nieuwe energie kan zorgen. Welke nieuwe impulsen precies, daarover blijft de 33-jarige Serviër op de vlakte. ‘Ik voel me geaccepteerd door de atleten en we bouwen geleidelijk relaties en vertrouwen op. De nieuwe olympische cyclus is begonnen en ons gemeenschappelijke doel is om het succes van zowel de estafetteteams als de individuele prestaties van de atleten voort te zetten.’

Lees ook: Raphael Bouju blaakt na recordcomeback van het zelfvertrouwen: ‘Ik begon te schreeuwen’

Dynamiek

Topsport is confronterend, betoogt Bekrić. Hij wil de atleten binnen de nationale selectie 400 meter zo goed mogelijk voorbereiden zich aan te passen aan de topsportomgeving Papendal. ‘Bij het werven van talent is de weerbaarheid ten opzichte van competitie een belangrijke scoutingsfactor. Onze rol als coaches en ondersteunend personeel is om de atleten fysiek, maar ook mentaal op een high performanceomgeving als de onze voor te bereiden. We gebruiken atleten als Femke Bol, Nadine Visser of Lieke Klaver als voorbeeld voor de jonge generatie hoe te groeien als professionele atleten. Het is heel nuttig dat zij de jongere atleten inspireren en begeleiden. We werken hard aan doelen op hoog niveau, maar doen dat op een slimme manier en met veel plezier. Deze dynamiek is belangrijk voor ons.’

Lees ook: De eerste wedstrijdplannen 2025 van Diane van Es na coachwissel: ‘Dit is pas het begin’

Finale op WK

Hoewel de huidige cyclus voor de 400-metergroep op Papendal al in het teken staat Los Angeles 2028, de volgende Spelen, ziet Bekrić de EK indoor van komende maand in Apeldoorn als een belangrijke graadmeter. Daar kijkt hij dit wedstrijdseizoen in de indoorhal het meest naar uit. ‘De atleten staan te popelen om hun best te presteren voor thuispubliek. Het doel is om ons als een sterk team te presenteren en zoveel mogelijk medailles te winnen. Ik denk dat dit de atletieksport in Nederland verder zal promoten en jongeren zal motiveren om deze sport te beoefenen.’ Als belangrijk station dit jaar noemt hij verder de World Relays van mei in China, waar de estafetteteams op de 4×400 meter (mannen/vrouwen/mix) zich nog moeten plaatsen voor de WK atletiek van september in Japan. ‘Het belangrijkste doel voor mij dit jaar is dat de estafetteteams een finaleplaats bepalen op de WK en dan meedingen naar een medaille. Daarnaast zijn er individuele prestaties van Femke, Lieke, Nadine, Liemarvin, Nick, Isaya en andere atleten, met maar één doel voor ogen: een zo hoog mogelijke klassering.’ Nog even over Femke, die heeft aangekondigd dit indoorseizoen alleen voor de estafettes te gaan. Om de druk nog wat te temperen tijdens opnieuw een vol atletiekjaar loopt ze de individuele 400 meter dus niet op de EK indoor. De juiste beslissing, sluit Bekrić af. ‘Vooral als een atlete jaar na jaar consequent meedoet aan zowel indoor- als outdoorwedstrijden en altijd thuiskomt met een medaille en/of Europees-, wereld- of kampioenschapsrecord. Kijkende naar de nieuwe olympische cyclus waarin we zitten, met de Spelen van ’28 als moment waar ze op haar best wil zijn. Mentaal herstel is net zo cruciaal als fysiek herstel.’

Foto’s: eigen bezit & Erik van Leeuwen

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Bekric Emir (@bekric.emir.9)

• Voeding en suppletie voor hardlopers: zo haal je het maximale uit je training!
• Grand Slam Track: Alles wat je moet weten over de nieuwe atletiekcompetitie van Michael Johnson
• 12 Nederlanders naar eerste EK op de weg in België
• Wings For Life in Breda: loop tegen een bewegende finishlijn, denkend aan ruggenmergletsel
• Vincent Kortbeek vertrekt als Technisch directeur van de Atletiekunie

6.56 seconden stond er woensdag 29 januari 18:11 uur achter de naam van Raphael Bouju op het scorebord in de Atletska dvorana in Belgrado. Nog nooit was een Nederlander sneller over 60 meter. Het verhaal van de 22-jarige kersvers nationaal recordhouder, die vorig jaar bijna al zijn sprintplannen in duigen zag vallen.

6.59 zette Bouju al eens op de klokken, in de voorronde van de EK indoor in Istanboel een kleine twee jaar geleden. Het leek een voorbode op zijn eerste Europese succes op het seniorentoneel. Maar in de halve finale die maart 2023 kon hij zich niet verbeteren en wachtte de uitgang. De drievoudig Nederlands sprintkampioen beleefde zeker geen weggegooid jaar, want die zomer schitterde hij op de EK onder 23 jaar. Twee maal zilver daar in Espoo, op de 100 en 200 meter. Niet waar hij voor kwam, maar de lach was er weer bij de in Nederland geboren, maar in Engeland opgegroeide sprinter. Een maand later, augustus 2023, begint hij overtuigend aan de WK atletiek in Boedapest door zijn voorronde van de 100 meter te winnen. Daarop volgt helaas plaats vijf in zijn halve finale en ook met de 4×100 meter wordt de eindstrijd niet bereikt.

Zonder veel tegenslagen komt hij de winter door, met zijn kenmerkende soepele lange passen. Maar in Omnisport Apeldoorn, tijdens de NK indoor in februari 2024, sloeg het noodlot toe. Grijpend naar zijn hamstring finishte hij de halve finale van de 60 meter, waarna medici de kermende Bouju te hulp schoten. Om precies te zijn een gescheurde rechter distale hamstringpees. Trainingen op een lager pitje kon hij dat voorjaar wel uitvoeren. Mee ging hij zelfs naar Curaçao met het Nederlands team, ter voorbereiding op mogelijk de World Relays. In juli kreeg hij opnieuw te maken met een scheur: ditmaal de rechter rectus femorispees, onderdeel van de quadriceps. Ruim 11 maanden na zijn laatste wedstrijd maakte Raphael Bouju, nog altijd gesponsord door adidas, zijn wedstrijdrentree. Direct een wedstrijd uit de World Indoor Tour Gold, het hoogste atletiekcompetitieniveau ter wereld op een binnenbaan.

Welke tijd speelde in je hoofd voor je comeback op de 60 meter afgelopen woensdag?

‘Ik had niks specifieks in mijn hoofd. Ik wist dat iets tussen de 6.60 en 6.70 seconden zeker mogelijk was. Ik stond niet vol zelfvertrouwen aan de start, want ik racete tegen mannen die meerdere keren onder de 6.50 seconden hadden gelopen. Pas in de serie, waarin ik 6.63 seconden liep, voelde ik echt zelfvertrouwen.’

Welke momenten van die finale in Belgrado springen er voor je uit?

‘Zeker het moment toen ik de tijd zag! Een weergave dat al het harde werk en de moeite die ik erin heb gestoken zijn vruchten afwerpt. Het is een enorme boost voor je zelfvertrouwen. Toen ik kalmeerde na de race kreeg ik pas door dat het een Nederlands record was. Ik was zo blij dat ik begon te schreeuwen. Ik heb het gevierd met een hoop junkfood.’

Hoe heb je jezelf weer opgebouwd afgelopen blessurejaar?

‘De enige manier om weer op te bouwen na beide hamstringblessures was door middel van revalidatie. In het begin kon ik alleen isometrische houdingen doen. Uiteindelijk kon ik meer gymoefeningen doen, veel traplopen en veel aan de slag op de Wattfiets. Ik ging weer sprinten, maar we hebben mijn herstel niet goed in de gaten gehouden. Door de ruptuur van mijn quadriceps begon de hele cyclus opnieuw.’

Wat was het moeilijkste moment tijdens die blessureperiode? Kun je daar iets over vertellen?

‘Naast de pijn die ik ervaarde was het moeilijkste dat ik niet goed kon trainen. Ik wist dat het mijn 2024 zou beïnvloeden. Na mijn baanseizoen 2023 geloofde ik echt dat 2024 nog beter zou worden. Op zowel de EK als de Olympische Spelen wilde ik op mijn best zijn. Na de tweede breuk was het moeilijkst dat ik niet wist of ik snel genoeg zou herstellen om de volgende trainingscyclus goed te kunnen starten.’

Welke gaten van verbetering zie je?

‘Momenteel moet ik mijn reactietijd verbeteren en de snelheid waarmee ik het blok uit kom. Ook kan ik ontspannen lopen om consistenter te zijn in de 6,5 seconden of sneller te lopen.’

Waar focus je je deze week op, in aanloop naar zondag?

‘Ik werk aan het laatste deel van de 60 meter. We willen zeker zijn dat ik ontspannen kan blijven en mezelf goed lang kan maken. Een goede mix tussen frequentie en paslengte.’

Welke 60 meters heb je deze maand gepland?

‘De Meeting de Paris Indoor komende zondag. Als ze me toelaten loop ik daarna de ISTAF Indoor Berlin (vrijdag 14 februari). Dan de NK indoor in Apeldoorn (zaterdag 22 februari), ook belangrijk om mezelf klaar te stomen voor de EK indoor.’

Laatstgenoemde toernooi is in maart, ook in Apeldoorn. Wanneer ben je daar tevreden?

‘Ik zou daar graag een medaille halen en nog een nationaal record lopen.’

Word jij dit jaar de eerste Nederlander ooit die onder de 6.5 seconden loopt?

‘Ik weet niet of ik het dit jaar doe. Ik geloof wel dat ik op weg ben om onder de 6.5 seconden te lopen. Of ik nu de eerste ben of niet, het maakt me niet zoveel uit. Maar zoals het er nu voorstaat, lukt het misschien wel.’

Ga je ook meedoen aan de WK indoor, later in maart in China?

‘Ik denk het wel. Het is afhankelijk van hoe de komende races gaan.’

Wat hoop je verder op en buiten de atletiekbaan te laten dit jaar?

‘Mijn doel is vooral gezond blijven, zowel mentaal als fysiek. Deze sport kan veel van je vergen. Verder houd ik mijn doel van vorig seizoen: onder de 10 seconden op de 100 meter.’

Waar kijk je dit jaar het meest naar uit?

‘Gewoon weer regelmatig kunnen reizen en wedstrijden kunnen lopen. Ik wil de wereld echt laten zien wat ik kan!’

Foto’s: Otter Production & Erik van Leeuwen

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door ATLETI AZZURRI (@atletiazzurri)

• Voeding en suppletie voor hardlopers: zo haal je het maximale uit je training!
• Grand Slam Track: Alles wat je moet weten over de nieuwe atletiekcompetitie van Michael Johnson
• 12 Nederlanders naar eerste EK op de weg in België
• Wings For Life in Breda: loop tegen een bewegende finishlijn, denkend aan ruggenmergletsel
• Vincent Kortbeek vertrekt als Technisch directeur van de Atletiekunie

EK-zilver op de 10.000 meter was haar hoogtepunt in het overwegend positieve 2024. Toch besloot Diane van Es afgelopen herfst dat het tijd was voor een nieuwe impuls aan haar langeafstandsloopbaan. Oud-bondscoach Grete Koens ruilde ze in voor bondscoach Tomasz Lewandowski. Onder hem start ze haar wedstrijden opnieuw op de weg. Terwijl ze op de baan vooral beter wil worden.

Eén aanwijzing voor haar overstap naar de nationale loopselectie is moeilijk te vinden. Van Es geeft zelf ook toe dat ze ‘zonder problemen’ en na een ‘prima seizoen’ in december met de definitieve beslissing naar buiten kwam. Hoe is de twijfel over een nieuwe trainingsomgeving er dan ingeslopen? ‘De keuze om een overstap te maken is nooit makkelijk. Ik liep al een tijdje rond met wat twijfels over hoe ik de komende jaren in wilde vullen. Maar in een seizoen met een belangrijk EK en de Olympische Spelen is geen tijd voor twijfels.’ De gedachtes over een nieuwe invulling van in ieder geval 2025 liet ze toe na het baanseizoen. Alsnog bracht het stress met zich mee. ‘De keuze werd stressvoller aangezien je die gevoelens pas kan toelaten wanneer er tijd is in het programma. Maar dat hoort erbij.’ Kijkend naar de aerobe aanpak van haar trainingen – veel lange duur en tempoblokken, zone 2 en 3 – daarin veranderde niet zo veel. ‘Tresholdtrainingen en duurlopen zijn erg belangrijk voor mij als langeafstandsloper.’

Meer oefeningen

Aardig doorgewinterd op aeroob vlak ligt haar uitdaging nu op het anaerobe: daar waar verzuring komt kijken. Tijdens internationale toernooien die ze vanaf 2021 (haar debuut op de Olympische Spelen) meemaakte merkte ze dat, wanneer het tempo rond haar recordtempo of sneller ligt, ze niet meekon met de allerbesten. Mede daardoor ging Van Es, die in 2023 een verbazingwekkend Nederlands wegrecord op de 10 kilometer van 30:29 minuten vestigde, zich twee jaar geleden meer op de langste afstand op de atletiekbaan richten. ‘Mijn ambitie ligt op dit moment nog op de 10 kilometer. Als ik voor medailles mee wil doen op mondiale kampioenschappen, moet ik hier beter in worden. Op deze toernooien worden sommige kilometers dik onder de drie minuten gelopen en daarvoor moet je de tempohardheid hebben om mee te gaan. Dit betekent niet dat we nu alles omgooien en alleen maar focussen op het anaerobe vlak. We proberen er in de training achter te komen op welke trainingen ik goed reageer. Dat is een leuke nieuwe uitdaging.’ Hoewel ze vorig jaar al aan 13 trainingen per week zat, is haar weekomvang omhoog gegaan sinds ze in oktober onder Tomasz Lewandowski ging trainen. Zijn loopselectie, gehuisvest op Apeldoorn, bestaat vooral uit mannen. De meeste trainingen loopt Van Es dan ook met het achterste groepje mee. De duurlopen gaan vaak gezamenlijk. ‘Voornamelijk doe ik nog aerobe trainingen’, gaat Van Es verder. ‘Meer dan voorheen doe ik core stability, mobiliteit en hordeoefeningen. Ik vind daar ook een leuke nieuwe uitdaging in. Energie om nieuwe dingen te doen. Verder staat Tomasz bekend om zijn pittige heuveltrainingen.’

Lees ook: Deze 10-kilometerwedstrijden mag je niet missen deze winter

Dullstroom en Potchefstroom

Het Zuid-Afrikaanse Dullstroom (2100 meter) heeft ze inmiddels ingeruild voor het lager gelegen Potchefstroom (1340 meter). ‘Het was mijn eerste keer in Dullstroom’, reflecteert ze op haar eerste trainingskamp bij de nieuwe groep. ‘Ondanks aardig wat regen hebben we hier lekker kunnen trainen. Het is gaaf om te zien dat je in die nieuwe trainingen vooruit gaat. Het is een leuke uitdaging om dingen te leren die je nog niet eerder hebt gedaan. We zijn hier met een grote groep Nederlanders, maar ook veel buitenlandse atleten zijn bij de groep aangesloten. Zo zijn er sinds kort ook meer sterke dames aangesloten bij de groep.  Vanwege de lagere ligging kunnen we hier in Potchefstroom’, waar ze aan haar laatste trainingsweek is begonnen, ‘meer kwaliteit leveren. Wat er op het schema staat, weet ik vaak pas een aantal dagen van te voren. Dat vind ik zelf niet erg, aangezien je je verder toch niet kan voorbereiden op een training die pas de week erna plaatsvindt.’

Racen

Of 2025 voor de regerend nationaal kampioene 5000 meter eigenlijk wel mooier kan worden dan 2024? ‘Zeker! Ik kijk positief terug op vorig jaar, vooral door de zilveren medaille op het EK 10.000 meter. Maar in mijn ogen is dit pas het begin. Ik hoop nog veel medailles te halen op toernooien. Ik hoop ook wat meer wedstrijden te kunnen racen dan het afgelopen jaar. Het afgelopen baanseizoen was eigenlijk met name het EK een geslaagde wedstrijd in mijn ogen.’ Een nationaal record kon ze in 2024 niet bijschrijven. Maar daar ligt haar prioriteit ook niet: met tijden bezig zijn. ‘Ik wil vooral racen voor een goede positie. Daar beter in worden.’

Lees ook: Fotodagboek van Noah Baltus in Dullstroom (Zuid-Afrika)

Titelwedstrijden

Op korte termijn vormen de Europese kampioenschappen op de weg in het Belgische Leuven (april) een hoofddoel, op de 10 kilometer of halve marathon. Daarvoor moet de nummer 16 van de Spelen nog wel kwalificatie afdwingen. Verder aan de horizon van Van Es staan de WK op de weg in Amerikaanse San Diego (september). ‘Naar beiden kijk ik erg uit. Deze heb ik nog niet eerder gedaan. Indoor is geen onderdeel van de planning, dus geen EK in Apeldoorn. Verder staan we de komende tijd overal open voor en kijken we vooral hoe de ontwikkeling in de training gaat. Aan de hand daarvan maken mijn coach en ik keuzes voor de wedstrijdplanning.’

Kan ze, met de kennis van nu, in september in Tokio meestrijden voor de WK-medailles op de 10.000 meter? ‘Dat zou geweldig zijn! Op dit moment kan ik dat nog niet zeggen, omdat ik daarvoor eerst in training vooruitgang wil zien op een aantal vlakken. Maar ik sluit het niet uit.’ Revanchegevoelens heeft ze niet, ook al viel haar olympische debuut in de kwalificatie van de 5000 meter op dezelfde atletiekbaan in 2021 wat tegen. ‘Ik zie het meer als een ervaring die ik meeneem. Het was best een intense ervaring om de Olympische Spelen als eerste seniorentoernooi te lopen. Ik zie het niet per se meer als falen. Ik was nog niet klaar voor dat strijdtoneel. Nu weet ik beter hoe ik mij kan voorbereiden op toernooien in de toekomst. Ieder jaar leer ik nog veel nieuwe dingen die ik meeneem naar het volgende toernooi.’ Twee wedstrijden staan in ieder geval vastgepind, beiden van het label World Athletics Road Race: de 5 kilometer in Monaco (zondag 9 februari) en de 10 kilometer in het Spaanse Castellón (zondag 16 februari).

Foto’s: Erik van Leeuwen & Rick van Riel

De Hardloopnetwerk nieuwsbrief lezen? Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Diane Gabriëlla van Es (@dianevanes)

• Voeding en suppletie voor hardlopers: zo haal je het maximale uit je training!
• Grand Slam Track: Alles wat je moet weten over de nieuwe atletiekcompetitie van Michael Johnson
• 12 Nederlanders naar eerste EK op de weg in België
• Wings For Life in Breda: loop tegen een bewegende finishlijn, denkend aan ruggenmergletsel
• Vincent Kortbeek vertrekt als Technisch directeur van de Atletiekunie

Nadat ze teleurgesteld uitstapte in de Hamburg Marathon stond Nienke Brinkman een kleine negen maanden niet meer aan de startstreep. In de Egmond Halve Marathon maakte de atlete van het NN Running Team zondagmiddag haar rentree, waar ze genoot door niet te pushen en gewoon haar taken uit te voeren. Wat wacht haar dit jaar?

Blessurevrij

‘Genieten. Echt genieten. Ik heb hier zo naar uitgekeken.’ Haar liefde voor racen had ze al even niet meer puur gevoeld, maar met voldoende motivatie vertrok Nienke Brinkman zondag kwart over twaalf op de Boulevard in Egmond. Voor niet alleen haar eerste race sinds april. Na september 2023, toen ze 1:09 liep in de halve marathon van Lugano, liep ze zelfs geen wedstrijd meer uit. Geblesseerd haakte ze af voor de Amsterdam Marathon een maand later, eind april 2024 waren haar benen nog niet klaar voor het Hamburgse asfalt en afgelopen oktober was de vorm er nog niet voor een tweede kans in Amsterdam. Een ‘goede pauze’ volgde, maar pijntjes en blessures bleven komen in haar opbouwfase op de paden rondom het Zwitserse Zürich. Daar waar de in Leiderdorp geboren sportfanaat al voor de coronapandemie haar heil vond. ‘Mijn lichaam vroeg om rust en dat heb ik het gegeven. Ik ben vervolg heel erg rustig op gaan bouwen en in die fase zit ik nog steeds. Elke week gaat er een klein stapje bij’, terwijl de langeafstandsatlete haar wekelijkse fietsuren niet opgeeft. ‘Nu ben ik blessurevrij en dat is het allerbelangrijkst. Natuurlijk kijk ik uit naar de tijd waarin ik weer weken kan draaien zoals voorheen. Dat komt vanzelf wel weer. Net als de vorm.’

Lees ook: Sifan Hassan terug naar London Marathon. ‘Mijn hart wil London’.

Visualiseren

Dat ze zich in topconditie aan de 21,1 kilometer waagde zondag, wil Brinkman dus niet zeggen. Misschien dat ze daarom ook wel niet als topfavoriete werd aangekondigd door de organisatie, zelfs niet op de startlijst stond. Coach Louis Delahaije gaf haar ook als plan mee om niet te pushen, zeker niet in de beginkilometers op het strand richting Castricum. ‘Dat was de opdracht, samen met vooral genieten. Ik merkte dat ik op mijn tempo in de goede focus kwam’, blikt Brinkman terug op het feit dat ze de snelste drie Afrikaanse dames moest laten gaan. ‘Natuurlijk is het leuk dat ik eerste Nederlandse werd, maar dat was absoluut niet het doel. Ik heb vaak in trainingen geprobeerd deze halve marathon te visualiseren. Eindelijk weer een keertje in het echt. Ik heb lekker gelopen, vrij, onbevangen. Mijn opdracht is goed uitgevoerd.’

Geen spijt

Zonder specifieke trainingen kwam ze als vierde dame zondag even voor half twee weer terug op de Boulevard in Egmond aan Zee. Haar 1:13.20, weliswaar over zowel zand als asfalt, is een kleine zes minuten trager dan haar persoonlijk record. ‘Maar ik koos voor een aanpak waarbij ik geduldig moet blijven. In hele kleine stapjes opbouwen. Ik train ook veel alternatief, op de fiets, maar ook op de ElliptiGo’, wat een kruising tussen hardlopen en fietsen is.’ Of ze ergens spijt van heeft, in het voor haar in het water gevallen 2024? ‘Ik wil vooral voorkomen dat het opnieuw mis gaat. Misschien had ik na het missen van de Amsterdam Marathon in 2023 meteen rust moeten nemen. Maar ik had ook een kans op de Olympische Spelen. Ik ben ervoor gegaan en heb daar geen spijt van.’

Lees ook: Ga meer fietsen om sneller te lopen

EK, WK?

De marathon en de trails. Het blijft haar domein in 2025. Dit jaar staan onder andere de Europese kampioenschappen op de weg (april), de wereldkampioenschappen atletiek (september) en natuurlijk weer de Golden Trail Series op de kalender. Die eerstgenoemde EK in België staat niet op haar voorlopige planning. Een vervolg op haar EK-brons op de marathon van 2022 moet waarschijnlijk nog even in de ijskast. ‘Verder leg ik momenteel bewust niks vast. Het is wel de bedoeling dat er meer wedstrijden gaan volgen. Ik focus nu vooral op de kleine stappen en de progressie die ik nu maak.’ Gaat haar focus dan opnieuw op de 42,2 kilometer? ‘Goede vraag! Ik wil absoluut trails en marathon combineren. Op beiden ga je me zien dit jaar, maar waar en wanneer… Geen flauw idee.’ Begrijp haar niet verkeerd: toernooien lopen en voor je land uitkomen, zo heeft ze gemerkt, het is ‘natuurlijk iets fantastisch’. Maar Brinkman, zo geeft ze aan, weet nu nog niet wat realistisch is. ‘Dus bekijk ik het lekker van dag tot dag. Dat is ook lekker. Een perfect moment om weer een marathon te lopen volgt vanzelf.’

Foto’s: Erik van Leeuwen

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Nienke Brinkman (@nienke.brinkman)

• Voeding en suppletie voor hardlopers: zo haal je het maximale uit je training!
• Grand Slam Track: Alles wat je moet weten over de nieuwe atletiekcompetitie van Michael Johnson
• 12 Nederlanders naar eerste EK op de weg in België
• Wings For Life in Breda: loop tegen een bewegende finishlijn, denkend aan ruggenmergletsel
• Vincent Kortbeek vertrekt als Technisch directeur van de Atletiekunie