Een groot aquarium, uitgestrekte lavavelden en afgezette snelwegen. Surrealistisch, zo beschouwde Marlene de Boer haar wereldkampioenschap Ironman (hele triatlonafstand). Ze finishte zaterdag op Hawaï als tiende (van 1673 deelneemsters) na 3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer wielrennen en 42,2 kilometer hardlopen. Welke gedachtes blijven de 37-jarige atlete vooral bij na misschien wel haar beste race ooit?
‘Het is wel een slijtageslag’
‘De twee koploopsters lagen ver voor, maar vielen op kilometer 38 van het hardlopen uit. Dat laat wel zien wat voor bijzondere slijtageslag de Ironman van Hawaï is. Ik was geen topfavoriet en ben dan ook heel blij met mijn resultaat. Ik heb gelukkig gewoon mijn eigen race gelopen, schoof langzaam van achterin het veld op naar voren. Het bijzondere van triatlon is dat je eigenlijk alleen maar in het moment bezig bent. Zeker door die warmte denk je niet helemaal helder na. Daardoor besef je ook niet helemaal op welke plaats je kunt eindigen. Je durft eigenlijk niet iets te vieren voordat je de finish hebt gehaald. Dan komt het volledige besef pas.’
Donderdag tot en met zondag vinden in Wollongong (Australië) de wereldkampioenschappen over de olympische afstand plaats (1,5 km zwemmen – 40 km wielrennen – 10 kilometer hardlopen). Zie hier welke Nederlanders aan de start staan.
‘Je zwemt in een aquarium’
‘Ik was niet echt bezig met de vissen tijdens het zwemmen. Er werd behoorlijk gevochten door de andere dames in het water. Dat betekent kop erbij houden om je positie te verdedigen. Maar ik kwam snel op een plek terecht waar ik wilde en hoorde te zitten. Dat kreeg ik wel door. Ik kon mee in de groep, want een race in je eentje zwemmen is niet fijn. Daardoor kon ik de eerste 90 kilometer met het wielrennen een grote groep vrij makkelijk bijbenen. Het is heel fijn dat je dan weet dat je niet meer afhankelijk bent van je materiaal. Van de natuur – het fietsparcours voerde langs uitgestrekte lavavelden – heb ik weinig meer gezien.’
‘Dit ben ik wel gewend in Nederland’
‘De groep bij het wielrennen dunde best snel uit en iets over de helft dacht ik: het gaat veel beter dan ik had durven hopen. Rond de 110 kilometer kreeg ik kippenvel, bij het zien van mijn vriend en mijn schoonouders. De snelwegen waarover we racen zijn afgesloten, dus er staan niet superveel mensen onderweg. Dat geeft je motivatie. Daarna volgde een taai stuk, waarin ik alleen zat in veel tegenwind. De wind op het eiland is uniek, want die kan plotseling draaien en van alle kanten komen. Even werken, tegelijkertijd ben ik het als Nederlander gewend. Zo’n windpassage is ook wel weer lekker in die oncomfortabele warmte. Ik kon controleren, had geen last van lekke banden of andere fietspech. Tijdens het wielrennen had ik sportvoeding van Infinit in mijn bidons zitten, 90 gram koolhydraten per uur nam ik.’
Lees ook: Voor triatleet Mitch Kolkman was Parijs een opstapje: ‘Doel is medaille in Los Angeles’
‘Ik kan de race naar mijn hand zetten’
‘Als ik van de fiets af ben, ben ik altijd heel blij. Op het 30-kilometerpunt van de marathon stapte ik hier in 2022 uit. Dat gaat wel even door je hoofd als je langsloopt, met die warmte en hoge luchtvochtigheid. Maar ik merkte dat ik de race naar mijn hand kon zetten richting de finish in Kailua. Ik maakte gebruik van 60 gram koolhydraten per uur, met dezelfde sportvoeding in mijn bidons. Je probeert op een oncomfortabel manier comfortabel te lopen. Die eerste helft van de marathon kon ik nog wel genieten, de tweede helft is echt minder leuk. Er staat ook weinig publiek vanaf 12 kilometer, omdat een groot deel is afgezet.
‘Ik was graag zevende geworden’
‘In de allerlaatste 3 kilometer kwamen nog drie meiden van achter opzetten. Jammer, maar ik kon op dat moment niet meer versnellen. Ik heb gedaan wat ik kon en geprobeerd mijn zevende positie te verdedigen. Een klassering in de top tien, daar had ik vooraf zeker voor getekend. Het was het sterkste vrouwenveld ooit op een WK Ironman. Ik heb een paar duizend dollar verloren in die laatste kilometers, maar dat gaat helemaal niet door je hoofd. Je doet wat je kunt. Als topsporter ben je altijd perfectionistisch, maar ik mag trots en tevreden zijn. Toen ik finishte in Kailua was ik redelijk klaar. Vermoeidheid overheersde, na negen uur op de limiet te hebben geracet. Ik gooide meteen water over mezelf heen. Het kostte wel even tijd om goed af te koelen. Later die zaterdag mocht ik nog een mooie houten Hawaiian salad bowl in ontvangst nemen, die aan de top 10 vrouwen werd uitgedeeld. Misschien wel de meest gewilde prijs in de triatlonwereld. Ik doe nog een aantal wedstrijden deze herfst, maar eerst vijf dagen vakantie.’
Foto’s: Marco Sweering Photography
De Hardloopnetwerk nieuwsbrief lezen? Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox.
- Nederlands record Mike Foppen in Zevenheuvelenloop, spannende finishes
- Anekdotes van Dolf Jansen over de Zevenheuvelenloop: ‘Ik loop naar Tegla toe!’
- De 12 best geluisterde podcastafleveringen van Naar de Vaantjes
- Gestopte Anouk Vetter: ‘Was bang dat een blessure de keuze voor mij zou maken’
- Deze crosswedstrijden mag je niet missen deze winter 2025/2026