Jelienke Rozema liep afgelopen zondag haar eerste marathon, namelijk de marathon van Eindhoven. Ze had er zolang naar toegeleefd en toegewerkt. Het verhaal van Jelienke valt hieronder te lezen.
Door de redactie
Kun je ons meenemen in jouw marathon?
Afgelopen zondag liep ik mijn eerste marathon, de marathon van Eindhoven. Naar deze dag, 14 oktober 2018, heb ik zolang toegeleefd en toegewerkt. Rond 06:30 uur ging mijn wekker en vervolgens ben ik pannenkoeken gaan eten. Tijdens lange duurlopen nam ik dit ook van tevoren en ik kreeg hier veel energie van. Hierna ben ik mij klaar gaan maken en rond 09:00 uur naar de start gewandeld. Buiten voelde ik dat de temperatuur al flink steeg. Onderweg kwam ik al veel hardlopende mensen tegen die aan het inlopen waren. Ik was ontzettend zenuwachtig en had zoveel twijfels. Dit gevoel kon ik niet echt van me af zetten. Eenmaal in het startvak ging dit gevoel toch weg. Om mij heen waren zoveel enthousiaste lopers en dit gaf mij de adrenaline die ik nodig had.
Na het startschot vloog ik weg. Ik vond het zo leuk dat er al onwijs veel mensen langs de kant stonden om iedere loper aan te moedigen. Toch wilde ik mij hier niet teveel op focussen en energie sparen. Ik deed mijn oordopjes in en luisterde naar een gevarieerde afspeellijst die ik vooraf samengesteld had. De kilometers vlogen zo voorbij. Ik liep redelijk constant. Na 20 kilometer zou ik mijn support weer langs de zijlijn zien, dat gaf weer extra energie. Tussen de 25 en 30 kilometer begon ik mij minder goed te voelen. De temperatuur was op dat moment ook opgelopen tot boven de 25 graden hoorde ik achteraf. Wellicht dat ik daar last van had. Ook begon ik pijnen te krijgen in mijn hele lichaam. Om mij heen zag ik zoveel mensen wandelen en zittend aan de kant. Ambulances reden af en aan. Ik wilde blijven hardlopen, maar aan de ene kant ook zó graag wandelen. Op den duur werd dit zo’n mentale strijd. Ik besloot even te wandelen en bij de verzorgingsposten veel te drinken. Rustig pakte ik het hardlopen weer op, maar ik had het zwaar. Ik wisselde het hardlopen en wandelen af en hierdoor heb ik veel tijd verloren. Op den duur keek ik even op mijn telefoon en ik zag zoveel berichtjes van familie en vrienden die mij volgden via de app. Ook de aftellende kilometerborden motiveerden mij. Ik besefte mij: “Ik ben gewoon een marathon aan het lopen!”. De laatste kilometers liepen we door het centrum van Eindhoven. Er stonden zoveel mensen langs de kant die mijn naam riepen, dit gaf mij de laatste energie die ik nodig had. Na 04:33:00 kwam ik over de finish. Ik was zó blij en opgelucht dat er zelfs een paar tranen kwamen. Ik heb het gewoon gedaan, mijn eerste marathon!
Ik wilde blijven hardlopen, maar aan de ene kant ook zó graag wandelen.
Hoe zag je voorbereiding er voor de marathon uit?
Voordat ik bedacht dat ik een marathon wilde gaan lopen, heb ik meerdere keren tijdens wedstrijden de afstand van een halve marathon gelopen. In het begin moest ik er niet aan denken om deze afstand te verdubbelen, maar de motivatie om voor een marathon te trainen werd steeds groter. Op den duur besloot ik er gewoon voor te gaan en heb ik mij ingeschreven voor de marathon van Eindhoven. Vervolgens heb ik verschillende schema’s naast elkaar gelegd en gekeken welke het beste bij mij zou passen. Ik koos uiteindelijk voor een schema van 18 weken. Wekelijks deed ik vier hardlooptrainingen die ik ook allemaal bijhield in een logboek: een lange duurloop, een hersteltraining, een intervaltraining en een training op snelheid. Naast deze trainingen ging ik af en toe nog eens naar de sportschool om krachttraining te doen.
Ik was ontzettend gemotiveerd en de trainingen gingen mij goed af. Ik had een doel gesteld en dit moest ik ook bereiken. Deze motivatie heb je denk ik ook wel nodig. Ik heb er veel voor gedaan, maar ook dingen voor gelaten. Wel merkte ik dat de trainingen veel van mij vroegen. Ik hield mij erg vast aan het schema en wilde dit precies zo uitvoeren. Dit maakte dat ik nog wel eens vermoeid begon aan trainingen, waardoor het herstellen alleen maar langer duurde. In trainingen gaf ik alles, maar daarna moest ik het bekostigen.
Ik was ontzettend gemotiveerd en de trainingen gingen mij goed af. Ik had een doel gesteld en dit moest ik ook bereiken.
De lange duurlopen heb ik opgebouwd tot 35 kilometer. Deze langste duurloop ging ontzettend goed, maar na deze training heb ik toch een blessure in mijn kuit opgelopen. Ik hoopte dat de pijn vanzelf weer weg zal gaan, maar helaas. Ik probeerde door te trainen, maar dit ging samen met veel pijn. De tijd begon te dringen en ik besloot om naar een sportmasseur te gaan. De sportmasseur ontdekte dat de onderliggende kuitspier, de soleus, helemaal vast zat. Na een aantal massages merkte ik dat het lopen weer ietsjes makkelijker werd, maar volledig pijnvrij was ik niet. Hierdoor was ik het vertrouwen in mezelf wat kwijtgeraakt. De laatste week heb ik rustig aan gedaan. Met rust hoopte ik dat ik toch pijnvrij aan de start van de marathon kon staan.
Wat deed je een dag voor de wedstrijd?
De dag voor de marathon ben ik met mijn top supporters al vroeg vertrokken uit Groningen. Het was toch een paar uur rijden naar Eindhoven en zo konden we nog wat van de dag meepakken. Eenmaal in Eindhoven hebben we geshopt en veel op terrasjes gezeten, het was immers nog heerlijk weer zo half oktober. Het hele weekend stond Eindhoven in het teken van hardloopwedstrijden, super gezellig. Na het avondeten ben ik teruggegaan naar het hotel en heb ik mijn spullen klaargelegd voor de grote dag. Ik merkte dat ik toch wel wat zenuwachtig begon te worden. Hierna ben ik vroeg op bed gegaan.
Wat wil je lopers meegeven die voor het eerst een marathon lopen?
Staar je niet blind op je schema. Zelf hield ik mij hier teveel aan vast, waardoor ik niet altijd goed luisterde naar mijn lichaam. Rust is ook een hele belangrijke factor heb ik wel gemerkt.
Welke marathon zou je ooit nog willen lopen?
Deze eerste marathon heeft mij alleen maar meer gemotiveerd om nieuwe doelen te stellen en deze te gaan bereiken. Eigenlijk wil ik zoveel.. De komende tijd hoop ik mijn doelen wat concreter te maken. Dat ik mijn grenzen wil blijven verleggen staat in ieder geval vast! Een volgende marathon gaat er ook zeker komen, want mijn eindtijd moet wel verbeterd worden!
Foto: PR Jelienke Rozema