Janine Krijntjes liep afgelopen zondag voor het eerst een marathon. Niet zomaar één, want ze deed mee aan de marathon van New York. Haar bijzondere verhaal.
Door Janine Krijntjes
Mijn allereerste marathon en meteen die van New York!
Het idee werd een jaar geleden geboren. Ik loop nog niet zo heel lang hard, in januari 2 jaar. Mijn doel was 5 km aaneengesloten te rennen. Al snel schreef ik in voor een halve marathon en daarna werd gezegd: áls ik een marathon loop, dan die van New York.Voila.. een jaar later kan ik die afvinken van de bucket-lijst!
Samen met mijn man, onze beste vrienden en nog twee vrienden zijn we afgereisd naar New York.
De dagen van tevoren hebben we the Big Apple bezichtigd, maar toch in het achterhoofd rekening houdend met de marathon.
D-day: om 5.15 uur vertrokken we met een bus naar Staten Island. Ik was al vanaf 2 uur wakker (lang leve de jetlag en zenuwen). Massaal zaten we in ons oude kloffie te wachten tot we mochten vertrekken.
Mijn man en de twee andere heren vertrokken eerder. Een uurtje heb ik nog moeten wachten voor ook ik mocht vertrekken!
Ik wist qua tijd niet wat ik moest verwachten, mijn doel was uitlopen.
Tijdens mijn training naar de marathon toe moest ik geopereerd worden met 6 weken géén hardlopen. Maar gelukkig ging mijn herstel goed en zat ik vrij snel op schema. Het volkslied werd gezongen en daarna klonk het startschot.
WAUW.. ik liep mee in New York!!
Meteen mochten we Verrazano-Narrows Bridge over. Vol verbazing rende ik deze over, heel veel mensen wandelde hier al?
Het parcours van de New York City Marathon loopt via ‘the boroughs’ (stadsdelen): Staten Island – Brooklyn – Queens – Manhattan – Bronx naar de finish in Central Park.
Langs nagenoeg de gehele marathon staan mensen aan te moedigen, rijen dik! Live muziek, aanmoedigingsborden, zelfs een gospelkoor stonden langs de kant. Heel veel waterposten, verzorgingsposten etc
En ik? Ik heb genoten!!
De eerste 10-15 km gingen als vanzelf. Daarna ga je in je hoofd jezelf voor de gek houden. Nog maar 6 km en dan had ik een halve marathon gehad. Nog maar 7 km en dan staat mijn beste vriendin misschien aan te moedigen? Zou ze er staan? Haar man deed immers ook mee en die was al beslist langs.
Jaaaaaaa.. daar stond ze! Tranen van blijdschap. Na een dikke knuffel van haar en nog een vriendin, had ik een enorme boost gekregen. Met een dikke smile op mijn gezicht ‘huppelde’ ik verder.
Vanaf ca 34 km begon het toch wel zwaar te worden. Mijn Garmin en de kilometers van de wedstrijd liepen niet synchroon. Miles omrekenen lukte niet meer. En veel, heel veel mensen wandelden om mij heen.
Ondertussen vroeg ik me ook af of mijn man al binnen was. Hij had een blessure en de vraag was of hij wel mee kon doen. Hij besloot toch te starten, maar ik had dus geen flauw idee of hij binnen was. Ondertussen was ikzelf aan het intervallen.. stukje wandelen, iets meer hardlopen. Wat een eind rennen!
Central-park ging alleen maar bergop, mijn telefoon ging.. ik zag de finish.. mijn man aan de telefoon en samen over de finish.. YES!!!!! Ik had een marathon gelopen.. niet zomaar eentje, maar New York.. WAUW.
Overigens hadden we allemaal de marathon uitgelopen!
Mijn eindtijd: 5:04 uur. Op mijn horloge had ik meer gerend en dus mijn marathon in 4:46 uur afgetikt.
Volgend jaar Valencia!
Foto: PR