Ik ben terug. Terug in het hoge noorden. Terug in de collegebanken. Terug bij Team 4 Mijl. Maar bovenal: terug bij het geloof dat de blessuretunnel lang is, maar niet oneindig.
Donderdagavond 7 november, 19.00: met handschoenen en een warme bandana sta ik verkleumd te wachten tot de rest van de groep klaar is met loopscholing. Er staat een baantraining op mijn programma en ik zou bijna zeggen dat ik zenuwachtig ben. Niet vanwege het tempo, maar vanwege de angst dat ik deze vijf keer 1000 meter misschien niet kan voltooien. Het is precies veertien maanden geleden dat ik in een Team 4 Mijl-treintje liep. Tevens tien volle maanden geleden dat ik überhaupt met mensen heb getraind.
Een paar minuten later loop ik in het voetspoor van teamgenootje Suzanne die strak het juiste tempo loopt. Ik focus me op haar rug, voel het opspattende regenwater en hoor mijn eigen ademhaling. Pas na afloop van mijn training besef ik dat ik voor het eerst in maanden geen moment met mijn gedachte bij mijn knieblessure was. Wat een opluchting! Op een cocktail van blijdschap en endorfine stap ik op mijn krakkemikkige studentenfietsje richting huis.
De volgende ochtend zit ik netjes om 09.00 in de collegebanken. Mijn bijna exploderende kuiten jengelen nog na en herinneren me aan de training van gisteren. Toch schaar ik dit type spierpijn onder de noemer ‘heerlijk’. Spierpijn die genoegdoening geeft. Een soort beloning… Het is namelijk een bewijs dat ik langzaam op de weg terug ben.
De afgelopen maanden kreeg ik vaak de vraag: “Waar train je nu naar toe?” ,“Wat is je eerstvolgende doel?”. Het antwoord: “helemaal niks” is dan vaak een anticlimax… Na twaalf maanden blessureleed streef ik maar één ding na en dat is: fitheid. Ik heb op dit moment geen eerste wedstrijd of groot toernooi in mijn achterhoofd. Wél wil ik weer een lichaam dat volledig belastbaar is. Of dat de beste mentale aanpak is? Daar ben ik zelf nog niet helemaal uit… Wel weet ik dat de constante teleurstelling van onhaalbare doelen en een telkens stagnerende revalidatie dit afgelopen jaar niét motiverend werkten. Aan de andere kant is het soms ook lastig om te zweven in ‘niemandsland’. Doelen werken namelijk ook inspirerend en versterken je onvoorwaardelijke toewijding. Soms bungel ik tussen de ‘hier-en-nu-focus’ en het willen aangrijpen van een nieuw doel.
Ik voel in ieder geval dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Het is best gek om als lange afstandsloopster wel drie keer per week in het krachthonk te staan en ‘slechts’ drie tot vier keer per week je hardloopschoenen aan te trekken. De overige dagen zit ik op de fiets of gun ik mijn knie de rust die het nodig heeft. Eddy is een coach die luistert en de teamstructuur is zo opgezet dat geblesseerde atleten weer optimaal ‘geprepareerd’ worden. Een uitgestippeld revalidatietraject, een deskundige krachttrainer en korte medische lijntjes. Kortom: ik ben in goede handen en de fitheid-puzzelstukjes vallen langzaam op hun plek.
Eén ding is zeker: nu zweef ik misschien nog gejaagd in niemandsland, straks vlieg ik weer over de baan!
Foto: Marcella Herzog
Willen jullie meer weten over Marcella? Lees meer over haar op haar eigen site: https://www.marcellarunstheworld.com/blog/.