Maandag maakte Bart van Nunen op zijn Instagramaccount bekend niet meer als topatleet in actie te komen. Een besluit dat al weken daarvoor was gemaakt, na afnemend plezier in combinatie met zijn studie. De 29-jarige marathonloper blikt aan de hand van drie momenten terug op veertien topsportjaren.
‘Het lucht wel op’, zijn één van Bart van Nunens eerste woorden over zijn punt achter een veelzijdige loopbaan. Na zijn uitstappen in de marathon van Valencia in december brak de olympisch marathonloper na acht veelal succesvolle jaren met zijn coach Grete Koens. Een nieuwe op zichzelf gerichte aanpak, met hulp van manager Dave Klink, leek hem in deze fase beter. Maar zijn innerlijke topsportvuurtje ging er niet harder door branden. ‘Ik merkte eind december toch dat ik het niet meer zo leuk vond. Ik wilde liever met mijn familie zijn met kerst en niet sporten. Waar ik normaal juist per se de deur uit wil om de trainingen af te werken. Ik ben er nog een maand echt vol voor gegaan. De samenwerking met Dave was leuk, topsport niet. Om elke keer weer de deur uit te gaan, in combinatie met mijn studie Wiskunde aan de Radboud Universiteit. Het is altijd best wel veel geweest. Ik merkte aan alles dat ik meer rust nodig had. Ik had vaak het gevoel dat ik met studie wat liet liggen, omdat er zoveel tijd en vooral energie in mijn sport ging zitten. Ook de hak waaraan ik twee keer ben geopereerd bleef pijn doen. Alle plussen en minnen heb ik letterlijk op een rijtje gezet. De enige reden om door te gaan was dat ik er al zo veel tijd in had gestoken.’
Trofeo Iberico Lissabon 10.000 meter 2014 – 29:04
‘Tijdens mijn laatste jaar als junior in 2014 ging het allemaal voor de wind. Ik was echt in bloedvorm toen ik dat jaar in het Portugese Lissabon meedeed aan de Trofeo Iberico. Ik was er heel erg klaar voor. Het was een ontzettend goede race, met 35 man, waarin ik kon doorschuiven. We liepen in een stadion, goed beschut, weinig wind, negen graden. Het was de perfecte race. Echt zo’n zeldzaam moment. Met Addy Ruiter, mijn coach toen, hadden we 29:10 minuten in gedachten. Ik zag de doorkomsttijden en heb een hoop lopen rekenen tussendoor. Ik merkte dat ik structueel net iets onder de 70 seconden per ronde zat. Daarmee wist ik dat een Nederlands juniorenrecord mogelijk was.’
‘Ik liep heel egaal. Ik ben wat meer achterin begonnen, mensen starten meestal best wel hard. Ik schoof door, liep nooit echt alleen. Het eerste wat ik zei toen ik over de finish kwam, was ”ah, shit, niet onder de 29 minuten”. Daar baalde ik eerst van. Ik had nog een toetsweek die eraan zat te komen. De nacht na de race kon ik niet slapen en heb ik maar geleerd. Ik weet verder nog dat we Lissabon gingen bezichtigen, maar dat ik met het OV eerder terugging. Ik probeerde mijn pasje voor het hotel in het OV te gebruiken. Ik was hartstikke moe.’
Bekijk: Halve marathonkalender 2025
Marathon van Berlijn 2018 – 2:13.09
‘Ondanks een sanitaire stop net voor kilometer 24 was dit één van de mooisten. Er ging een hoop mis, maar ik was verder goed voorbereid. Mijn debuut op de marathon, maar meteen werd duidelijk dat ik er aanleg voor had. Toen ik opstond, was ik erg zenuwachtig. Verder viel me op dat ik echt nog een broekie was in de marathon. Ik was nog 22 jaar en zag veel oude gezichten om me heen in het startvak. Uiteindelijk had ik er ook heel veel zin in. Zo’n Major Marathon is sowieso groots. Aan het verdragen van drinken tijdens de marathon moest ik erg wennen. Ik dronk best wel veel, maar dat kon ik niet hebben, met de zenuwen erbij. Tussen 23 en 24 kilometer ging het niet meer. Ik zocht een dixi op, maar de deur zat blijkbaar aan de achterkant. Gelukkig ging het daarna snel.’
‘Ik liep na die stop eigenlijk te snel weer richting de groep voor 2:15 uur. Die kilometer ging harder dan 3:00 min/km volgens mij. Het was misschien beter geweest om wat kilometers voorzichtig erheen te lopen. Ik was jong, wat onrustiger, had stress dat ik naar de toilet moest. Grete Koens, mijn coach toen, had verteld dat ik vanaf 30 kilometer mocht versnellen. Toen liep ik gemiddeld 3:05 min/km tot aan de finish. Ik ging bijna nog onderuit bij de Brandenburger Tor, waar net een drempeltje zit. Dat ging nog maar net goed. Daarna zag ik de finishlijn en probeerde ik er toch nog een sprintje uit te persen. Ik was heel kapot, maar zat ook nog vol adrenaline. Ik had mijn horloge stop gezet bij de dixi, uit automatisme. Daardoor dacht ik na de finish: die klokken van de organisatie staan niet goed. Hoe kan dat nou? Daarna kwam ik erachter dat ik zo’n 50 seconden over het hoofd had gezien, door die stop.’
Lees ook: Slechts 6 Nederlandse atleten naar WK indoor in Nanjing
Marathon van Valencia 2020 – 2:10.16
‘Twee dagen voor deze marathon kwam pas het nieuwe model van ASICS binnen: het prototype van de Metaspeed Sky. Andere merken dan Nike waren nog maar net om de hoek aan het kijken wat betreft wedstrijdschoenen met plaat. Ik wist dat die Sky beter liep, maar ben in Valencia toch met de Metaracer gaan lopen. Om blaren te voorkomen. Ik voelde me verder hartstikke goed. Ik was beter voorbereid dan ooit, fysiek en mentaal. Ik voelde me heel rustig. Totdat ik bij 17 kilometer onderuit ging. Ik werd aangetikt, ja, niet veel aan te doen. Toen ben ik, schaafwonden aan knie en stukje van mijn vinger eraf, teruggelopen naar de groep waarin ik liep. Na het halve marathonpunt merkte ik dat twee atleten met hazen los waren. Toen ik dat zag, dacht ik: shit, daar moet ik heen. Dus ik ben rustig doorgelopen. Op kilometer 24 was ik erbij, maar na 25 zakten die jongens naar achteren. Ze konden het tempo niet meer aan.’
‘Gevolg was dat ik helemaal alleen liep. Tussen 25 en 33 kilometer was het volle bak wind tegen. Ik dacht: dit gaat hem niet meer worden. Maar alle trainingen waren niet voor niets geweest, besloot ik. Ik dacht dat ik hartstikke traag ging, maar ik liep hartstikke goed. Op 39 kilometer zei ik met tranen: ‘mama, ik wil niet meer’. Een kleine tien minuten later zag ik de klok op 2:10 uur springen, met nog een meter of 80 te gaan. Ik dacht: dat kan gewoon niet. Klopte er nou iets niet? Ik ging helemaal uit mijn dak toen ik over de finish kwam. Ik voldeed ruimschoots aan de olympische limiet (2:11.30), een droom. k heb er echt, echt, echt heel diep voor moeten gaan. In mijn hele atletiekcarrière ben ik niet zo diep gegaan als die decemberzondag in Valencia. Uiteindelijk bleken zes Nederlanders de limiet te hebben gelopen, maar mocht ik naar de Spelen.’
‘Het voelt heel gek dat ik nu echt ben gestopt’, gaat Van Nunen verder over de beslissing die hij eind januari voor zichzelf definitief maakte. Al dacht hij de laatste jaren af en toe al aan stoppen. ‘Door blessureleed en pech kreeg ik twijfels. Nu focus ik mij vol op mijn studie. Ik ben van plan een beetje ernaast te werken, bijvoorbeeld tien uur. Ik ben iemand die het nodig heeft om best wel wat te doen. Komend studieschooljaar rond ik mijn bachelor Wiskunde af. Komend blok volg ik al één vak Econometrie in Tilburg. Aan die universiteit wil ik uiteindelijk een master doen. Wat ik daarna precies voor baan ga doen, zie ik wel. Er zijn genoeg carrièremogelijkheden. Risicoanalist worden lijkt me wel wat, of werken aan het optimaliseren van het spoorwegennet. Maar het kan nog van alles zijn. Op recreatief blijf ik gewoon lopen, want dat plezier is niet weg.’
Foto’s: Erik van Leeuwen & Bertil van Nunen
De Hardloopnetwerk nieuwsbrief lezen? Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox.
- Mohamed & Marsman in spannende finishes naar winst 9e Stevensloop
- Wat is de beste race-indeling? Zo loop je jouw ideale wedstrijd
- Richard Douma en Merel van der Marel naar toptijden in Spiegelplasloop
- Drie mooiste momenten uit topsportcarrière Bart van Nunen: ‘Met tranen zei ik: mama, ik wil niet meer!’
- Slechts 6 Nederlandse atleten naar WK indoor in Nanjing