Marcella Herzog en Wilfred van Holst schrijven elkaar bijna wekelijks een brief. Wilfred combineert topsport met het coachen van atleten. Marcella traint bij het JJ Running Team in Arnhem. In deze brief vertelt Wilfred over een kleine tegenslag.
Hey Marcella,
Fijn dat je weer op de goede weg bent! Wel jammer dat je je huidige niveau niet in Schoorl kon laten zien. Zelf zou ik ook naar Schoorl gaan om te coachen, het was dus ook goed in de gaten houden of het nu doorging of niet. Lastige keuze voor de organisatie natuurlijk. Ik denk achteraf dat het maar goed is dat het werd afgelast, zeker als je ziet dat er een boom op het parcours is gevallen. Het betekende voor mij een dagje “vrij” en harde wind, dus uiteraard kon ik het niet laten om iets geks te doen. Ik heb meteen de racefiets gepakt om te kijken hoe hard ik wind mee kon fietsen!
Top om te horen dat je je pijntje nu onder controle hebt en dat het niet is omgeslagen in een langdurige blessure! Het blijft lastig om te beslissen wanneer je door kan en wanneer je moet stoppen. Pijntjes horen ook wel een beetje bij het ‘atletenbestaan’ denk ik. Heb je nooit een pijntje, dan ben je of mega belastbaar, of doe je misschien wel te weinig 😉.
Mijn laatste trainingsperiode is nogal matig te noemen. Eerst ook een achillespijntje, maar dat was na een behandeling prima te overzien. Daarna ging het vorige week zondag mis in mijn kuit. Het was wat koud en regenachtig, dus ik besloot easy duurwerk te doen. Uit het niets schoot de kramp erin en verrekte ik mijn kuit. Wandelen was al pittig. Thuis aangekomen kon ik direct gecheckt worden. Toch fijn wanneer je vriendin fysiotherapeut is. Het was wel duidelijk dat hardlopen er een paar dagen niet in zou zitten, maar een ernstige ruptuur was het gelukkig niet. Zuur, maar het is soms niet anders. Gelukkig werd ik door jullie familieproduct erg goed geholpen! 😉 Met de Herzog Compressiekousen voelde het gelijk een stuk beter aan!
Tegenslagen zijn altijd erg vervelend, al wisselt het natuurlijk wel hoe erg het is. Vooral net voor een belangrijke wedstrijd, hier heb ik zeker ervaring mee, komt een blessure/pijntje hard aan. Harder dan nu bijvoorbeeld met die kuit. Maar het zou natuurlijk gek zijn als het je niks zou doen. Zelf merk ik dat ik mij er wel goed overheen kan zetten. Als ik niet zo’n doorzetter was, was ik sowieso allang gestopt met atletiek 😉. Wat voor mij het beste werkt, is eerst enorm balen en daarna rustig observeren waar het mis ging. “Wat had ik anders kunnen doen?” In eerste instantie is dit erg naar. Ik heb mezelf vaak genoeg heel erg stom gevonden! Je denkt dan toch weer, wat als…? Maar, het is hoe het is! Accepteren is dan de beste eerste stap. Stap twee is een plan maken. Dit geeft mij altijd veel rust. Hoe zorg ik ervoor dat het nu niet erger wordt, hoe nu verder en wat moet ik voorkomen?
“Het zou natuurlijk gek zijn als een blessure of pijntje je niks zou doen.”
Fit worden is een belangrijk doel, dus het beste is om alle wedstrijden te vergeten, het niveau te vergeten wat je daarvoor had en kleine doelen te maken. Hierdoor kan ik heel snel schakelen in plaats van wegzakken in teleurstelling. Kleine doelen halen is dan ineens ook best gaaf, al ben je misschien zelf de enige die het gaaf vindt. Zo was ik ooit, na een hartoperatie, heel blij dat ik een 400 meter weer onder de 2 minuten kon lopen. Belachelijk als je er over nadenkt, maar toen was ik echt heel erg blij om weer op de baan te lopen! Genieten van de kleinste dingen, genieten van wat goed gaat en op een gegeven moment heb je weer een serieus doel.
“Het beste is om alle wedstrijden te vergeten, het niveau te vergeten wat je daarvoor had en kleine doelen te maken.”
Qua wedstrijden staat er voor mij voorlopig dus even niks op de planning. Gelukkig loop ik alweer een beetje, ik heb vandaag zelfs al een rustige baantraining gedaan. Eind maart ga ik op trainingsstage, wat eerder in het jaar dan normaal. Het hoeft dan nog niet heel erg scherp en heel hard allemaal, maar voordat we gaan wil ik wel fit en blessurevrij zijn, het liefst zelfs met een acceptabele vorm! Zoals het er nu naar uitziet (in afwachting van het weer) gaan we naar Gap (Frankrijk). Lekker op een beetje hoogte in de bergen en afdalen voor het snellere werk, in de trend van “Live High – Train Low”. Mocht het te koud worden, boeken we iets richting de warmte! Ga je met ons mee? Lijkt mij erg leuk!
Hoe gaat het verder met je voorbereidingen voor het NK cross? Ik ben erg benieuwd! Hopelijk kan je nu weer goed doortrainen, zonder gezeur van pijntjes!
Groet,
Wilfred
Foto’s door Jan-Jaap Top (ToPRoductions)