"nk atletiek"

De grootste verrassing van zijn leven was het dinsdagavond voor Jarno van Daalen. Bij de WK onder 20 jaar in Lima (Peru) werd hij de eerste Nederlandse man die met de kogel de wereldtitel pakt. Door zijn hoofd koel te houden, goed naar zijn moeder te luisteren en een beetje egoïstisch te zijn. Vanavond wacht nog een kans, met de discus.

Met een medaille als doel verraste Van Daalen zich al snel in het Estadio Atlético de la Videna. In de eerste poging liet de 18-jarige kogelstoter al zijn beste resultaat optekenen: 20.78 meter. ‘Ik moest het gelijk doen voelde ik, in de eerste poging. M’n tweede poging was wat wild, maar dat mag ook wel na die eerste. Daarna kon ik mezelf goed oppakken. Dat de laatste stoot ongeldig was, was jammer, want die was verder geweest. Maar dat stoot één al goud opleverde: ongelofelijk. Ik had niet verwacht dat ik aan de leiding zou liggen, laat staan wereldkampioen worden. Natuurlijk ben ik nu superblij.’ Rustig blijven als je vanaf poging één aan de leiding ligt: dat is moeilijk, erkent de atleet van PAC Rotterdam. ‘Ik probeer zo min mogelijk te kijken naar anderen. Elke keer als iemand ging stoten waarvan ik dacht dat die dichtbij kon komen, draaide ik mijn rug naar de ring. Ik hoefde het niet te zien. Natuurlijk wil je weten hoe het ervoor staat qua afstanden, maar dat krijg je gauw genoeg door. Dus ik heb me gefocust op m’n eigen wedstrijd. Ik stond er zelfverzekerd.’

Mentaal winnen

‘In zo’n WK-finale kun je niet met twijfels staan. Ondanks de adrenaline die door je heen gaat en de drukte bij het polsstokhoogspringen naast ons. De aanloop naar de wedstrijd was ook chaotisch. Het wachten in de callroom was met een uur vertraagd. Daar was het heet en vies. Niet lekker om met elf beren daar te staan. Het was onduidelijk waar we konden instoten en hoe laat. Ik merkte dat iedereen gefrustreerd raakte, maar probeerde mezelf niet van de kaart te laten brengen. Dat lukte. Ik heb m’n energie bewaard, bleef warm en heb wat draaitjes geoefend. Daardoor zat ik goed in de wedstrijd. Je moet gewoon denken dat je de beste bent. Een beetje egoïstisch zijn mag, want je moet de wedstrijd voor de tijd al mentaal winnen. Je moet denken dat je de beste bent. Deze winter heb ik mentaal een grote stap gemaakt. Ik ben een boek gaan lezen over hoe je mentaal zelfverzekerder wordt, over de winnaarsmentaliteit. Maar ook op mentaal vlak heb ik mezelf verrast dinsdag.’

Het op een rijtje zetten van de gedachten in zijn hoofd: dat geeft Van Daalen ook als reden voor zijn enorm stijgende lijn. Daarvoor zegt hij veel te danken te hebben aan zijn trainingsgenoten bij Team Topflight in Rotterdam en zijn fysio’s Erik van Putten daar en Roel van Opdorp in Lima. Van laag in de 19 meter vorig jaar ging hij naar 20.78 meter, waarmee hij de derde Nederlandse man onder 20 jaar ooit is. Na Yannick Rolvink, die in de WK-finale tegenviel met plaats vijf, en Rutger Smith, de meervoudig WK-medaillewinnaar bij de senioren. In de finalestoot naderde de Zuid-Afrikaan JL van Rensburg Jarno van Daalen nog tot 2 centimeter. Maar toen de Nederlander zag dat ook de Duitser Georg Harpf, de nummer drie, niet meer aan zijn afstand kon komen, was zijn goud veiliggesteld. Dat kwam die avond nog niet echt bij hem binnen. ‘De dag erna was het besef er pas dat ik wereldkampioen was geworden.’

Lees ook: Vijf stellingen aan Yannick Rolvink: ‘Voorbij de 21 meter moet je wel voor de wereldtitel’

Rust door moeder

Moeder Jacqueline Goormachtigh, zijn trainer, verzorgde haar zoon vanaf de tribune direct achter de kogelring van aanwijzingen tussen het stoten door. ‘Zij zag het wel aankomen: goud’, denkt Van Daalen. ‘Ze zag in de trainingen dat er nog flink wat inzat. Hier in Lima stootte ik in de voorbereiding verder dan in mijn vorige wedstrijden.’ Goormachtigh, in 1996 olympisch deelneemster met de discus, leerde Van Daalen te vertrouwen in het proces. ‘De aanloop naar de wedstrijd was precies goed uitgestippeld. Daardoor kon ze me goed rustig houden in de dagen voor de finale. Ze heeft tegen me gezegd dat ik me niet van de kaart moest laten brengen door mijn concurrenten. Ik was niet de langste, niet de breedste. Ik was de jongste. Toch doe ik het, door te pieken op het perfecte moment. Ik ben heel blij met wat m’n moeder voor me heeft gedaan.’ Of hij nog weet wat het eerste was wat ze tegen haar zoon zei na het behalen van goud? ‘Zo. Dat weet ik niet meer. Het gaat allemaal zo snel. Volgens mij waren het weinig woorden en was het meer blijdschap en een goede omhelzing.’

Zijn zus Alida, die haar olympisch debuut maakte in Parijs en alweer in haar tweede thuisland Amerika zit, zag hem niet van dichtbij. ‘Maar ook zij had het geloof dat ik hoog in de 20 meter kon gaan stoten. Zij was de eerste die me belde na de wedstrijd. Dat was heel leuk.’ Het vieren van de wereldtitel verliep voor Van Daalen niet erg bijzonder. ‘Ik heb het gevierd met slapen. Ik was supermoe. Ik kreeg ontzettend veel berichten van familie en vrienden en via Instagram. In de groepsapp van mijn atletiekvereniging PAC was iedereen superblij. Zij zijn helemaal uit hun dak gegaan volgens mij. Maar ik dacht: laat ik eerst een nachtje slapen, goed uitrusten. De volgende dag moest ik gewoon weer trainen.’

Lees hier meer over de WK onder 20 jaar in Peru.

Nog een medaille?

Van Daalen komt namelijk nog een keer in actie: zaterdagavond (16:00 uur Peruaanse tijd, 23:00 uur Nederlandse tijd) in de finale van het discuswerpen. De knop na het kogelstoten kon hij redelijk makkelijk omzetten. ‘Op twee onderdelen focussen is moeilijk, maar er zit hier gelukkig anderhalve dag tussen de finale kogel en de kwalificatie discus. Het moeilijkst aan deze WK zijn de kwalificaties, want je moet het in drie pogingen kunnen neerzetten. De discusfinale is sterk bezet, maar een medaille is niet onrealistisch. Ik denk dat ik iets leuks kan neerzetten. Het doel is natuurlijk een tweede medaille halen. Bij werpen kan van alles gebeuren. Eén goede worp kan al genoeg zijn.’

Ooit hoopt hij met de discus nog het familierecord van 66.31 meter te verbeteren, van zus Alida. ‘Dat is een mooi onderling wedstrijdje, waarbij mijn zus al wat voorsprong heeft gekregen. Door haar ben ik een soort van op atletiek gegaan. Ik ging altijd mee bij het ophalen bij haar atletiektrainingen. Het leek me zo fantastisch. Op mijn vijfde vroeg ik al aan mijn vader wanneer ik eindelijk op atletiek zou mogen, op mijn zesde kon het. Nu werp ik 61 meter, maar er zit zeker meer in. Ik hoop volgend jaar nog wat verder te komen. Ik blijf kogel en discus combineren. Ik vind het even leuk momenteel.’ Na deze WK wacht Van Daalen nog één wedstrijd: de Nederlandse kampioenschappen voor teams. Dan een soort vakantie, want zijn studie gaat verder: Technische informatica, zijn tweede jaar aan de hogeschool van Rotterdam. ‘Goed te combineren met het stoten en werpen. Dat verbaast me. Ik doe veel zelf en thuis en heb weinig lessen.’ De WK outdoor voor senioren in juli, daar had hij nog niet over nagedacht. Van Daalens focus gaat deze winter op de EK onder 20 jaar in Tampere van volgend jaar augustus. De EK indoor in Apeldoorn in maart daarvoor nog? ‘Dat toernooi zit ook niet in mijn hoofd. Het zou ziek zijn om daar te staan. Enorm lastig, maar er gebeuren gekkere dingen.’

Foto’s: eigen bezit & Bjorn Parée

De Hardloopnetwerk nieuwsbrief lezen? Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door World Athletics (@worldathletics)

• Deze 10-kilometerwedstrijden mag je niet missen deze winter
• Rising Star: Jochem Wiersma
• Kiplimo verpulvert eigen wereldrecord in Zevenheuvelenloop
• Doe de test: welke supplementen kunnen jou helpen?
• Beter slapen met Martin Hersman

Ze was de jongste atlete in de Nederlandse olympische atletiekploeg en behaalde meteen een finaleticket. Isabel van den Berg, 19 jaar, lid van het 4×100-meterteam. Waar ze beter had willen presteren op de baan, verliep haar reis naar en door Parijs bijna zoals gepland. Het avontuur van de sprintkampioene bij de junioren, met wat raad voor toekomstige olympische debutanten.

Donderdag 8 augustus, even na elven in de ochtend, Stade de France. De zenuwen gieren door het lichaam van Isabel van den Berg als ze onder toeziend oog van zo’n 75.000 mensen haar startblok klaarzet. Haar eerste titeltoernooi in het oranje is serie twee van de 4×100 meter. Met een reactietijd van 0.157 seconden komt Van den Berg goed uit de blokken, als derde, achter Canada en Trinidad en Tobago. Sneller dan tijdens haar recordrace in de halve finale van de NK eind juni (0.219), waar ze 11.53 seconden noteerde. Maar veel belangrijker is het estafettestokje, waar dag in dag uit mee is getraind op het voorbereidende trainingskamp in Liévin.

In deze serie zet ze 11.70 neer, in een bochtige 100 meter, maar het stokje bereikt na enkele handdraaien Marije van Hunenstijn. Na een goed optreden van Minke Bisschops en Tasa Jiya verschijnt 42.64 seconden op de klokken. De vijfde tijd in deze serie en op het oog net niet genoeg voor een finaleplaats. Maar na diskwalificatie van Ivoorkust blijkt het kwartet de achtste tijd van het hele veld te bezitten, genoeg voor een finaleplek in Parijs. Vreugdetranen zijn zichtbaar bij Van den Berg.

In de finale van de 4×100 meter mag Van den Berg opnieuw starten, in de regen. Uiteindelijk brengen dezelfde vier vrouwen 42.74 seconden op de klokken, hiermee worden ze zevende in de Olympische finale. Enkele minuten na de finish overheerst trots bij de 19-jarige debutante, die nog nooit zoveel zenuwen voelde voor een wedstrijd. We spraken haar een week na haar olympische toernooi in Parijs.

Hoe kijk je terug op je olympische serie 4×100 meter?

‘Het was best wel spannend. Ik had nog nooit eerder een toernooi gelopen, laat staan voor zoveel man op de Olympische Spelen. De enige ervaring die ik had was de Londen Diamond League drie weken daarvoor. Dat was een hele goeie race, dus dat gaf wel iets van vertrouwen. Uiteindelijk was mijn wissel met Marije rommelig, waardoor ik na het wisselen meteen dacht dat we niet door zouden zijn. Ik was vooral bang dat ik het had verpest. Toen ben ik zo snel mogelijk terug naar de finish gejogd, naar de rest van het team. We kwamen al snel tot te conclusie gekomen dat we niet door waren. Maar we wisten niet dat we exact dezelfde tijd als Ivoorkust hadden gelopen en dat zij nog gediskwalificeerd zouden worden. Ik was vooral heel blij om te zien dat we door waren. Dat het toch nog zou lukken had ik niet verwacht!’

Heb je er in de olympische finale alles uit kunnen halen?

‘Ik denk het niet. Maar meer zat er blijkbaar op dat moment niet in. Vanuit baan twee lopen is lastig door de krappe bocht en de wissels waren niet allemaal scherp in de stromende regen. Ik ben wel superblij dat we zijn gefinisht, want dat was vooral ons doel!’

Lees ook: Voor triatleet Mitch Kolkman was Parijs een opstapje: ‘Doel is een medaille in L.A.’

Begin juli werd je opgesteld voor de 4×100 meter op de Spelen. Had je 1 januari van dit jaar gedacht daar te kunnen staan?

‘De selectie voor de Spelen kwam niet als een verrassing, maar ik probeerde wel rekening te houden met dat alles nog kon gebeuren. Soms worden er gekke beslissingen gemaakt, dus ik probeerde mij voor te bereiden op alles. Mijn selectie voor het EK in Rome daarentegen kwam wel onverwachts, omdat ik het idee had dat ze voor het estafette team geen ‘nieuwe’ mensen wilde meenemen in een olympisch jaar.’

Hoe zou je je olympisch avontuur willen omschrijven? 

‘Dat vind ik lastig. Ik ben alles nog aan het verwerken.’

Lees ook: Rising Star: Luuk Pelkmans

Waren de Spelen wat je ervan verwachtte?

‘Vrijwel precies wat ik ervan verwachtte. Veel mensen, veel dingen te zien en te doen. Zo kon je koffie laten bedrukken met een foto en waren er chillplekken buiten. De eetzaal was ook heel erg groot. Ik had het idee dat ik alles wat ik nodig had mee had. Genoeg toiletspullen, kleding, spikes en schoenen. Dat is eigenlijk het allerbelangrijkste. Het enige wat ik was vergeten was paracetamol, maar dat kon je bij de fysio en sportarts krijgen. Ook was ik een schaar vergeten, waardoor ik de kaartjes niet uit mijn nieuwe Nederlandse tenue kon knippen, haha.’

Heb je tips voor atleten die in 2028 hopen te debuteren op de Spelen?

‘Op het moment niet echt. Ik heb ook niet echt hier naartoe geleefd, omdat ik nooit had gedacht dit te kunnen halen. Misschien heeft dat ook wel geholpen, dat er niet zo’n hele grote druk achter zat. Gewoon lekker je eigen ding doen en zelf zo goed mogelijk willen presteren. Wat je moet doen en laten is voor iedereen anders. De ene persoon zit aan een strak dieet en feest niet tijdens het wedstrijdseizoen. De ander doet dat misschien wel. Het is maar wat voor jou werkt om zo goed mogelijk te presteren én plezier te houden in je sport.’

Je verbeterde dit jaar al je persoonlijke records tussen 60 en 300 meter sprint. Hoe hard kun je individueel nog?

‘Ik ga dit jaar waarschijnlijk niet meer individueel lopen. Wel loop ik misschien nog wat estafettewedstrijden, maar daar weet ik officieel nog niks van. Ik heb het idee dat ik wel nog harder kan lopen dan ik dit jaar tot nu toe heb laten zien, maar daar gaan we denk ik niet achter komen. Ik loop waarschijnlijk nog de 4×100 meter bij de Diamond League van Lausanne of Zürich.’

Zitten intussen de wereldkampioenschappen van volgend jaar augustus al in je hoofd?

‘Stiekem denk ik daar al wel een beetje aan. Met (hopelijk) de terugkomst van enkele belangrijke sprintsters wordt het vechten voor je plekje in het team. Maar als ik net zo’n winter en trainingsstage draai als afgelopen jaar, dan moet dat hopelijk wel goed komen. Ik wil na dit baanseizoen nog een paar daagjes weg en dan begint in oktober de voorbereiding voor het indoorseizoen.’

Wat moet er nog gebeuren om 2024 helemaal geslaagd te maken? Zowel op de baan als daarnaast.

‘Het enige wat dit jaar perfect had kunnen maken was starten op de WK onder 20 jaar van eind deze maand. Kwalificeren is niet gelukt, maar daar zit ik niet al te veel mee. Op dit moment doe ik geen studie, want ik heb afgelopen jaar een tussenjaar genomen. Ik was een beetje klaar met school en wilde focus leggen op de sport. Ik heb besloten om dat door te trekken en weer een tussenjaar te nemen. Wel blijf ik waarschijnlijk werken bij café en boekenwinkel Libris Venstra in Amstelveen. Voor financiële ondersteuning hoop ik de A-status te krijgen. Officieel is er nog niks geregeld, maar ik hoorde dat het eraan komt. Ik hoop dit jaar mijn rijbewijs te halen en een cursus te volgen. Welke weet ik nog niet.’

De Hardloopnetwerk Nieuwsbrief lezen? Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox.

Foto’s: Bjorn Parée & eigen bezit

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Isabel van den Berg (@isabel_vd_berg)

• Deze 10-kilometerwedstrijden mag je niet missen deze winter
• Rising Star: Jochem Wiersma
• Kiplimo verpulvert eigen wereldrecord in Zevenheuvelenloop
• Doe de test: welke supplementen kunnen jou helpen?
• Beter slapen met Martin Hersman

Voor Mitch Kolkman is het jaar al bijna geslaagd. De 21-jarige triatleet werd Nederlands kampioen, stelde twee olympische tickets veilig en schreef de triatlon van Holten op zijn naam. Met de WK onder 23 jaar over twee weken volgt nog een laatste piekmoment op mondiaal niveau. Een kennismaking met de olympisch debutant, die zijn studie aan de kant schoof voor een mogelijk verdienmodel.

Redelijk hersteld voelt Mitch Kolkman zich negen dagen na zijn tweede en laatste olympische optreden in Parijs. Hij is een beetje verkouden, maar dat komt niet door het veelbesproken vervuilde water van de Seine, eerder een beetje ziek geworden. “Nu gaat het langzaam beter. Na mijn olympische races heb ik veel mensen gezien, ging ik laat naar bed en heb ik de teugels een beetje laten vieren.” Van een zwart gat is bij de geboren Haarlemmer absoluut geen sprake. “Eigenlijk staat mijn triatloncarrière in het teken van Los Angeles, over vier jaar. Parijs was slechts een opstapje.”

Overweldigend

In de mannenwedstrijd (1,5 kilometer zwemmen, 40 kilometer fietsen en 10 kilometer hardlopen) van woensdag 31 augustus werd Kolkman 26e. Het beste individuele resultaat van een Nederlandse man ooit. ‘Direct na de race was ik teleurgesteld, want ik kon niet het niveau halen dat ik eerder dit jaar heb laten zien. Tijdens het lopen voelde ik me niet mezelf. Nu kijk ik terug met het gegeven dat ik de enige Nederlandse man ooit ben die in de kopgroep in de olympische triatlon heeft gezet. Ik kan nu met iets meer trots terugkijken.’

De gemengde teamestafette (300 meter zwemmen, 7 kilometer fietsen en 2 kilometer hardlopen) vijf dagen later, waarop het Nederlands team tiende werd, verliep soepeler in Kolkmans ogen. ‘Ik wilde iets recht zetten en bracht het team in een goede positie. Helaas verloren we steeds iets meer tijd. Tja, als er meer in had gezeten, dan had je het maar moeten laten zien, denk ik altijd. Maar op die dag zat het er in ieder geval niet in. Deze Spelen stond ervaring voorop. Parijs was niet per se een piekmoment. Ik heb niet echt een goed trainingsblok gehad gericht op de olympische afstand, want mijn focus lag bewust op sprinttriatlons in de aanloop.’

De dagen voor zijn olympisch debuut kostten Kolkman flink meer energie dan voor andere wedstrijden. ‘Het was overweldigend. Zo’n olympisch dorp, de start bij de Seine en zoveel mensen langs het parcours. Je hebt veel meer verplichtingen. En ik kreeg veel appjes van mensen. Heel tof, maar ik heb er misschien te veel energie aan besteed. De volgende keer ga ik me denk ik iets meer afzonderen van de buitenwereld.’ Op het gebied van aandacht, locatie en publiek noemt Kolkman de Spelen het hoogtepunt van het jaar. ‘Maar qua prestatie voelde het winnen van de triatlon van Holten eind juni als veel groter.’ Als hij echt moet kiezen, dan neigt de TeamNL-atleet toch naar zijn optreden in de World Triathlon Series een maand eerder. In Mexico zag hij ‘een droom werkelijkheid worden’ door olympische kwalificatie voor zichzelf en het gemengde estafetteteam veilig te stellen. Met een negende plaats liep hij zichzelf binnen de top 140 op de olympische ranking in de enige wedstrijd die nog telde voor kwalificatie. ‘Als ik niet bij die 140 was gekomen, had het team zich ook niet geplaatst. De druk lag behoorlijk op mijn schouders.’

Bekijk hier: Alle uitslagen van de Nederlanders tijdens de triatlon en het atletiekprogramma van de Olympische spelen 

Geen studie

Een groot deel van zijn jeugd bracht Mitch Kolkman door met de bal. Zijn interesse voor sport werd in 2012 aangewakkerd door een bezoek met zijn familie aan de Olympische Spelen in Londen. ‘Dat was zo’n ervaring, dat ik dacht: daar wil ik ook heen. We hebben daar Marianne Vos goud zien winnen in de wegrit. Een heel mooi moment om haar dan twaalf jaar in het wielrenhotel in Parijs tegen te komen. Dat maakt het cirkeltje wel een beetje rond. Ik heb haar heel kort kunnen spreken, want zij zat ook in de focus. Ik was negen en zat op voetbal en zwemmen, maar daarin bleek ik niet goed genoeg. In triatlon kon ik dat wel halen.’ Dat besef kwam nadat Kolkman op aansporen van zijn moeder deelnam aan een triatlontalentendag in Alkmaar. Op zijn voetbalschoenen en in zijn trainingspak van de voetbalclub voldeed hij aan enkele testjes, waarna hij één keer per week bij de triatlonselectie mocht komen trainen. Toen hij vijftien jaar was, liep hij zijn eerste triatlonwedstrijd in Huizen.

Nog altijd is zijn beste sport zwemmen. Fietsen en hardlopen staan redelijk gelijk door zijn progressie op de fiets dit jaar. Wekelijks maakt Kolkman, sinds twee jaar fulltime prof, tussen de 70 en 80 kilometer op hardloopschoenen. Een lange duurloop, een thresholdtraining (zijn favoriet, 4×10 minuten bijvoorbeeld), een snelheidstraining en nog wat korte loopjes. ‘Ik loop bijna nooit op de atletiekbaan. Dat kost net wat meer tijd.’ Soms staan er drie verschillende trainingen op een dag gepland. ‘Ik hoor vaak: jemig, hoe doe je dat dan? Het is gewoon een kwestie van doen en dan zie je wel of het te veel is of niet. Je leert het meest van onderuit gaan. Wat je lichaam aankan, daar kom je naarmate het doen wel achter.’ Kolkman kan momenteel leven van de sport. Wonen doet hij op een campus voor talentvolle sporters in Sittard. Hij studeerde een jaar op het Johan Cruyff College, haalde zijn propedeuse Sportmarketing, maar besloot niet verder te gaan met zijn studie. Dankzij drie sponsoren en de HP-status van NOC*NSF kan Kolkman rondkomen. Die status, het minimumloon, wordt voor drie jaar aan een talentvolle sporter verleend die net geen A-status kan krijgen. ‘Het is geen vetpot, want je moet de meeste races zelf bekostigen. Maar nu is het goed: ik kan doen wat ik het liefst doe. Dat verdienmodel komt later misschien nog wel.’

Lees ook: Vijf dilemma’s voor triatleet Richard Murray

Olympische medaille

Na enkele weken gas terug vertrekt Kolkman 3 september voor een hoogtestage in het Italiaanse Livigno. 5 oktober wacht hem nog een wereldbeker in Rome, zijn laatste wedstrijd voor de WK onder 23 jaar in het Spaanse Torremolinos 17 oktober. ‘Vorig jaar pakte ik brons, dus dit jaar wil ik het beter doen. Ik wil heel graag wereldkampioen worden. Dat is waarvoor ik een maand naar Livigno ga en waarom ik elke dag hard train. Concurrentie verwacht ik van een aantal goede lopers: een Spanjaard, een Canadees, een Portugees en nog wat atleten zoals ik, wat allrounder. Ik denk dat er 25 tot 30 jongens zijn die op een goede dag een medaille kunnen pakken. Ik hoop dat ik het zwemmen en fietsen hard kan maken, om met een kleine groep weg te zijn. Mocht het een grote groep worden, waarin alles bij elkaar komt, dan is dat voor mij wat ongunstiger. Maar ook dan is alles nog mogelijk.’ Toch zit de triatleet met zijn hoofd al bij de komende vier jaar, met de mannenwedstrijd op de Spelen van Los Angeles als eindstation. Of een klassering in de top tien daar tastbaar is? Ik wil proberen voor een medaille te gaan’, besluit hij na enige twijfel. ‘Of er in ieder geval alles aan hebben gedaan. Misschien blijkt het nog wat te vroeg om op mijn toppunt te zijn. Dan is er altijd nog Brisbane in 2032. Uiteindelijk wil ik mijn triatloncarrière beëindigen met een olympische medaille.’

De Hardloopnetwerk Nieuwsbrief lezen? Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox.

Foto’s: World Triathlon

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Mitch Kolkman (@mitch.kolkman)

• Deze 10-kilometerwedstrijden mag je niet missen deze winter
• Rising Star: Jochem Wiersma
• Kiplimo verpulvert eigen wereldrecord in Zevenheuvelenloop
• Doe de test: welke supplementen kunnen jou helpen?
• Beter slapen met Martin Hersman

Het volgende talent in de serie Rising Stars is Luuk Pelkmans. Hij is 17 jaar en komt uit Terheijden. Na jaren van blessuretwijfels werd hij Nederlands indoorkampioen op de zevenkamp en pakte hij NK-zilver op de tienkamp onder 20 jaar. Dankzij zijn puntenrecord van 7490 mag hij eind deze maand aantreden in Peru voor de WK U20, zijn eerste toernooi in het oranje. Een verdere kennismaking met Luuk, die na zijn gymnasiumdiploma wat meer tijd voor de sport plant en verder droomt over de Olympische Spelen, samen met zijn broer.

Hoe zou je dit jaar tot dusverre willen omschrijven?

‘Ongelofelijk. Mijn doel was dit jaar heel simpel: een meerkamp voltooien. Dit is mij vijf keer gelukt, af en toe met pijn en moeite. Dit jaar begon wel moeizaam, mede door enkelpijn, maar beetje bij beetje ben ik steeds belastbaarder geworden. Al die jaren geduld werpen nu z’n vruchten af: twee nationale indoortitels en kwalificatie voor de WK onder 20 jaar. Ik ben nog niet waar ik zijn wil en heb nog steeds moeite met zware trainingsschema’s. Daar moet af en toe in worden geschoven. Maar mijn coaches hebben daar gelukkig begrip voor.’

Wat was de mooiste prestatie?

‘De Nederlandse indoortitel op de zevenkamp betekende het meest voor mij. Een terugkeer op de meerkamp met vijf persoonlijke records. Dat is het fundament geweest voor mijn zelfvertrouwen dat in de afgelopen jaren heel erg was afgenomen. Ik heb heel veel aan mijzelf getwijfeld: of ik door moest gaan met meerkamp en of mijn blessures ooit gingen stoppen.’

Lees ook: 13 Nederlanders naar WK onder 20 jaar in Peru

Hoe ben je in aanraking gekomen met atletiek?

‘Atletiek zit in de familie. Mijn ouders zijn beide hardlopers geweest en sinds mijn oudere broer Tim ook aan atletiek deed, ben ik in die wereld beland. Toen ik 6 jaar was, ben ik begonnen bij de pupillen.’

Wanneer groeide bij jou het besef dat je op de tienkamp zou kunnen meestrijden om de nationale medailles?

‘Ik heb altijd het geloof gehouden dat ik mee zou kunnen strijden om de nationale medailles. Bij de junioren C en D eindige ik meerdere keren dicht bij het podium op de nationale meerkampen. Vorig jaar haalde ik bij de NK onder 18 jaar goud, twee keer zilver en brons. De laatste jaren heb ik ook veel tijd besteed aan de werponderdelen en dat zorgt nu voor goede punten tijdens de meerkamp. Toch blijft mijn favoriete onderdeel het hoogspringen. Al bij de pupillen was dit mijn beste onderdeel en als 10-jarige heb ik met 1.57 meter een tijdje het Europees record in handen gehad.’

Lees ook: Rising Star: Zoë van Gils

Hoe ziet je trainingsomgeving eruit?

‘Ik train vijf of zes dagen per week bij AV Sprint in Breda. In mijn trainingschema’s hoogspringen/verspringen word ik begeleid door Niels Hanegraaf. Op het gebied van werpen word ik begeleid door Mark de Rond. Hordelopen doe ik onder Leo van der Meide en het polsstokhoogspringen onder Yvo van de Heuvel. Al sinds mijn zesde train ik in Breda en hierdoor zijn mijn trainingsgenoten, waaronder mede-meerkamper Ryan Heeren, hechte vrienden van mij. Dit helpt ook heel erg met de trainingen, omdat je het niet alleen doet en elkaar extra motivatie geeft.’

Wat ga je komend schooljaar doen?

‘Ik heb afgelopen jaar mijn gymnasiumdiploma gehaald en ben daarmee klaar met mijn middelbare school. Aankomend jaar neem ik een tussenjaar om mij te focussen op sport en te ontdekken wat ik ga doen qua studie.’

Heb je een bijbaantje?

‘Ik heb momenteel een bijbaantje bij de Lidl, waar ik een paar dagen per week werk. Dit is voornamelijk om de sport te financiëren. Spikes, schoenen en andere materialen die komen kijken bij de tienkamp zijn niet goedkoop. zeker niet zonder sponsor. Als het tienkampen professioneler wordt, zal ik ook eigen speren en discussen moeten kopen. Tijdens de schoolperiode werkte ik meestal in het weekend zo’n 12 uur, maar in deze vakantie en aankomend tussenjaar is dat ongeveer 22 uur.’

De Hardloopnetwerk Nieuwsbrief lezen? Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox.

Hoe heb jij naar de olympische tienkamp gekeken, met het Nederlands record van Sven Roosen?

‘Ik vind het mooi om te zien dat de tienkamp in Nederland momenteel op zo’n hoog niveau zit. En om dan te zien hoe Sven Roosen in Parijs het Nederlands record verbetert is bizar. Dit geeft mij alleen maar meer streven om zelf op de Olympische Spelen te staan en hopelijk ooit zijn puntenaantal te verbeteren.’

Je e-mailadres hint al aan 2028, Los Angeles denk ik. Hoe realistisch zie je momenteel deelname daar?

‘Vroeger hadden mijn broer en ik dezelfde droom om in 2028 aan de Spelen mee te doen. Hier zullen wij ook alles aan doen, maar om realistisch te zijn denk ik dat 2028 nog te vroeg is, ook al gaat het de laatste tijd heel snel. Ik schat het niet onmogelijk in. Maar de Spelen van 2032 in Brisbane is waar ik wil staan en waar ik goed wil presteren.’

Lees ook: RUNBITES van Anne Luijten

Dan naar de WK onder 20 jaar in Peru, waar je op 30 en 31 augustus de tienkamp afwerkt. Kun je uitdrukken wat het voor je betekent om daar voor het eerst in het oranje te staan?

‘Vorig jaar had ik nooit durven dromen dat ik zo goed zou zijn om mij te kwalificeren voor de wereldkampioenschappen. Mijn eigenlijke doel was deelnemen aan de EK U20 van volgend jaar. Om te strijden tegen de beste atleten uit mijn leeftijdscategorie van over de hele wereld is echt een droom die uitkomt. Ik hoop dan ook dat dit niet de enige keer zal zijn dat ik voor Nederland mag uitkomen.’

Wat verwacht je van de wedstrijd met mede-Nederlander Florian Vriezen? Denk je al aan posities, records, iets anders?

‘Al van jongs af aan is Florian Vriezen één van mijn sterkste concurrenten. Heel gaaf om samen met hem naar Peru te gaan. Ik denk dat wij beiden, als we topfit zijn, in staat zijn om hele mooie dingen te laten zien. Ik zit al een tijdje tegen grenzen aan, zoals de 2 meter op hoogspringen en de 7 meter met verspringen. Het moet in Peru allemaal op z’n plaats komen en dan denk ik dat ik hoog kan eindigen en mijn puntenrecord van nu nog 7490 nog een beetje kan aanscherpen.’

Hoe gaat de laatste week voor het afreizen naar Lima eruit zien?

‘De laatste week voor Lima zal er veel aandacht zijn voor de laatste kleine dingetjes en een balans vinden in rust en toch zo scherp mogelijk proberen te zijn. Ik moet nog even langs mijn fysiotherapeut Peter Elshout, die mij de afgelopen jaren al heel erg heeft geholpen met mijn kwaaltjes. We vliegen de 21e naar Peru, omdat het land een heel ander klimaat en tijdzone kent. Het heeft wat tijd nodig om te acclimatiseren. In de dagen voorafgaand volgen we een pre-camp om ons zo goed mogelijk voor te bereiden op de wedstrijd.’

Foto’s: Coen Schilderman & Jente van der Meer

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Luuk Pelkmans (@luuk.pelkmans)

• Deze 10-kilometerwedstrijden mag je niet missen deze winter
• Rising Star: Jochem Wiersma
• Kiplimo verpulvert eigen wereldrecord in Zevenheuvelenloop
• Doe de test: welke supplementen kunnen jou helpen?
• Beter slapen met Martin Hersman

In de rubriek ‘Loopjongens’ schrijven Olivier Heimel en Imo Muller elkaar brieven over wat ze meemaken of opvalt in de loop- en atletiekwereld. Deze keer gaat het, uiteraard, over de Olympische Spelen. Olivier zou eigenlijk helemaal niet naar Parijs afreizen, maar komt er uiteindelijk toch terecht. Maar dat had nogal wat voeten in aarde. Lees de brief van Olivier over zijn Olympische Spelen in Parijs.

Imo!

Dit weekend was ik in Parijs. Dat kwam door jou natuurlijk. Toen jij vorige week zondag naar Parijs vertrok en ‘Wanneer ga jij?’ appte, had ik er nog geen moment over nagedacht om naar de Spelen af te reizen. Te duur, te vol – en ik was net op vakantie geweest. 

‘Dom van je,’ appte jij. ‘De volgende Spelen zijn in Los Angeles, die daarna in Brisbane.’ En toen nog eens streng: ‘Gewoon die kant op gaan.’

Ik moest wel lachen om zoveel directheid en las je appjes aan mijn vrouw en dochter voor.

Toen gebeurde er iets geks. Elisa (12), die de avond daarvoor gillend voor de tv gezeten toen Nederland goud won op de 4×400 meter, viel niet over dat brutale ‘Dom van je’, maar droomde meteen weg bij het idee. ‘Als ik één finale in het echt mocht zien, zou het de 4×400 meter estafette zijn,’ zei ze ’s avonds voor het slapengaan tegen Esther, mijn vrouw.

De volgende ochtend zag ik een Instagram Story van onze oud-collega Nynke langskomen: ‘Last-minute naar Parijs? Ik heb nog twee plekjes over in de auto. Vertrek: zaterdag 10-08 tussen 05.00 en 06.00 uur vanuit Breda. Terug: zondag 11-08 eind van de dag. Wil je meerijden? Let me know.’

Ik denk dat je een zaadje in mijn hoofd gepland had, want voor ik het weet belde ik Esther. ‘Zullen we dit weekend naar de marathon gaan kijken in Parijs?’ (Oké, ik zei eigenlijk ‘Zal ik dit weekend met Elisa naar de marathon gaan kijken in Parijs?’, maar binnen twee zinnen begreep ik dat ik mijn pitch moest aanpassen.)

Esther moest even wennen aan het idee, maar toen ik haar een half uur later sprak, waren zij en Elisa al druk op jacht naar stadionkaartjes voor de 4×400 meter avond. Wat nog leek te lukken ook. 

Daarna kwam stiefzoon Marijn (18) beneden. Toen díe hoorde dat wij naar de Spelen gingen, wilde hij óók mee, maar dan niet voor de marathon of de 4×400 meter, maar voor de basketfinale met alle Amerikaanse NBA-sterren die hij ooit nog wilde zien. Met zijn vriendin dan natuurlijk. Dat bracht het aantal Parijsgangers dan wel plots op vijf.

Ik zat op kantoor en kreeg om de paar minuten updates over geregelde slaapplekken en toen, tot mijn grote verbazing, over min of meer betaalbare kaartjes voor de basketbalfinale zelfs. ‘We hebben ze gewoon gekocht!’, gilde Esther. ‘Zondagmiddag zitten Marijn en Meike bij de finale!’

Eenmaal thuis zag ik ‘m stralen. Nog nooit een basketbalfan zó blij gezien.

Ik belde Nynke (‘Sorry, sorry, het werden er steeds meer en nu gaan we maar zelf rijden..’). 

En de volgende ochtend wilde ik jou tevreden appen over de basketbal kaartjes zondagmiddag (‘Marijn kan al een dag lang over niets anders meer praten!’) toen er iets begon te dagen. Want was het niet gek eigenlijk, dat die finale niet ’s avonds, maar ’s middags gespeeld werd? En hoe konden die kaartjes in hemelsnaam betaalbaar zijn?

Omdat ik per se wilde voorkomen dat jij iets snedigs kon appen als ‘Grappig, want die finale is zondagavond’, checkte ik toch even of die finale wel echt zondagmiddag was.

Au.

‘Es,’ zei ik twee minuten later trillend door de telefoon, ‘weet jij zeker dat we geen kaartjes voor de vrouwenbasketfinale hebben gekocht, want die is zondagmiddag. En de mannenfinale is zaterdagavond, zie ik nu.’

‘Oh, god. Ik ga kijken.’

Lang verhaal kort: er stond inderdaad een ‘(W)’ achter die finale op de kaartjes, maar Esther kon het niet over haar hart verkrijgen. Voor afschuwelijk veel geld (categorie: jaartje niet op vakantie) hebben we alsnog tweedehands kaartjes voor de mannenbasketbalfinale gekocht. Voor de vrouwenkaartjes vonden we gelukkig nog een koper.

En toen.. moest Amerika zich nog plaatsen. Een formaliteit, zou je denken, maar donderdagavond in de halve finale stonden LeBron James en consorten halverwege 11 punten achter tegen het Servië van Nikola Jokic.

We zetten de televisie aan, zagen Servië scoren en zetten de televisie ook meteen weer uit.

‘Ik haat Imo,’ zei ik zachtjes tegen Esther.

Zij zweeg en keek naar het plafond.

Ik kon niet kijken, maar ook niet helemaal níets doen. Ik vond een website met de tussenstand.

Na het derde kwart stond Servië zelfs 13 punten voor.

‘En?’ zei Esther.

‘Niet zo goed,’ zei ik. ‘Maar ze hebben nog tien minuten.’

Dat vierde kwart, Imo, was het langste van mijn leven. 

Als ik ‘Nog steeds niet zo heel goed’ zei, of ‘Ze staan achter, maar net iets minder achter, oh nee, nu weer net iets meer’ zei, vroeg Esther knap genoeg nooit door.

Pas in de allerlaatste minuten trok Amerika de stand gelijk – en won het uiteindelijk, met 4 punten voorsprong.

Leve Lisanne!

‘Oké. Nu de 4×400 meter vrouwen nog,’ zei ik uiteindelijk, toen we een tijdje op de bank gezwegen hadden. ‘Die moeten morgenochtend de finale halen, anders zien we ze zaterdag helemaal niet. Mooi man, live sport.’

Enfin. Hoe die 4×400 meter series verliepen, dat weet je.

Het kwam aan op slotloopster Lisanne de Witte. 

Ik moest denken aan de eerste keer dat ik haar sprak. Het was 2016, de laatste dag van de EK Atletiek in Amsterdam. Ze liep met zus Laura en Sven Ootjers (toen alleen Laura’s coach, later ook die van Lisanne) het Olympisch Stadion uit na de 4×400 meter finale, waarvoor zij zich met zus Laura, Nicky van Leuveren en Eva Hovenkamp met een Nederlands record van 3.29.18 hadden geplaatst. Nu lonkten de Olympische Spelen! Ze konden het bijna niet geloven. Letterlijk niet.

Twee jaar later sprak ik haar weer, voor een covershoot met het hele 4×400 meterteam, met ook die andere groeibriljant op de 400 meter, Madiea Ghafoor. 

Daarna volgden er, ondanks een hardnekkige knieblessure, prachtjaren voor Lisanne: individueel brons op het EK Outdoor in 2018, nog eens individueel brons op het EK Indoor in 2019. 

Op de 4x400m estafette brak vervolgens het gouden Bol & Klaver tijdperk aan. Lisanne groeide mee met het team, maar individueel kwam ze in 2022 en 2023 niet meer onder 52 seconden. In 2023 werd ze voor het eerst in al die estafettejaren niet meer in de finale opgesteld.

In december 2023 sprak ik Sven, haar coach, in Portugal. ‘We gaan terug naar de bron,’ zei Sven, terwijl Lisanne in de zon bij lag te komen van een lange baantraining. ‘Niet meer werken aan Lisannes mindere punten, haar snelheid, maar gewoon weer lopen, lekker veel lopen. Ik heb de schema’s van vroeger erbij gepakt en we gaan gewoon hier in Portugal trainen met Lisanne, niet meer met die andere meiden mee naar een ver land.’

Ik zag aan zijn ogen dat hij geloofde in de herstart: ‘We hebben nog geen wedstrijdtijden, maar ik zie het nu al aan haar loopstijl. Ik had me misschien ook laten afleiden door andere schema’s van andere trainers. Terwijl ik gewoon weet dat dit voor haar werkt.’

Luister de podcast met Lisanne de Witte: Ik focus me nu op mijn positieve punten

Sven had gelijk. Dat Lisanne dit jaar weer eens Nederlands kampioen werd op de 400 meter zegt misschien niet alles, maar ze liep haar snelste tijd in jaren (51.44) en dit jaar (WK Indoor, EK Outdoor) liep ze weer finales voor het 4×400 meter team.

Nu, op de Spelen, moest ze de finale veilig stellen. Voor zichzelf natuurlijk, en voor Nederland, en vooruit, ook een piep-, piepklein beetje voor mijn twaalfjarige dochter die er zo naar uitzag haar idolen in de 4×400 meterfinale te zien.

‘Komt goed, komt goed,’ zei ik tegen de televisie, toen ze het stokje overnam.

Deze zaterdag zat ik dus, met Esther en Elisa, zélf in het stadion om haar daar met Lieke Klaver, Cathelijn Peeters en Femke Bol te zien stralen.

En dat deed ze. 

Ze deed het fantastisch en dipte naar een tweede plek.

Alweer. 

Met een splittijd 50.20 had ze een belangrijk aandeel in het zilver, in een Nederlands record van 3.19.50. Dat is onder de 50 seconden gemiddeld – en bijna tien seconden sneller dan het record uit 2016.

Lees ook: Zilver 4×400 meterploeg op slotavond in Stade de France

Ik genóót, ik haat je niet meer en wil je, bij deze, dan toch bedanken voor je appjes.

Dank ook aan alle Nederlandse atleten & atletes die zo geweldig liepen die avond (net als Sifan, de volgende ochtend). En dank aan coaches als Sven, de stille krachten achter die belachelijk grote plakkenoogst.

On-y va!

Olivier

PS Marijn en Meike genoten ook. Intens. Zie mijn reel!

Op RUNBITES vind je het beste assortiment hardloopvoeding en heel veel nuttige informatie over voeding, allemaal speciaal voor lopers. Ga naar RUNBITES.nl, voer de code hardloopnetwerk15 in en pak die 15 procent korting!

Tekst: Olivier Heimel, hoofdfoto: Dan Vernon

View this post on Instagram

A post shared by Olivier Heimel (@olivierheimel)

• Deze 10-kilometerwedstrijden mag je niet missen deze winter
• Rising Star: Jochem Wiersma
• Kiplimo verpulvert eigen wereldrecord in Zevenheuvelenloop
• Doe de test: welke supplementen kunnen jou helpen?
• Beter slapen met Martin Hersman

Het mooiste tot het laatst bewaren, dat is wat Sifan Hassan (31) deed op de Olympische Spelen 2024 in Parijs: de loodzware marathon winnen, anderhalve dag nadat ze in het Stade de France naar brons op de 10.000 meter liep, die vier dagen na de finale 5000 meter werd gehouden waar Hassan ook al brons won. En dat dan weer drie dagen na de series 5000 meter. Geen vrouw legde ooit 62 kilometer en 195 meter hardlopend af op één Spelen in minder dan negen dagen en won daarin ook nog eens drie medailles. Ja, de Tsjecho-Slovaak Emil Zatopek won drie gouden medailles op dezelfde afstanden in olympisch Helsinki in 1952, maar 72 jaar later is de sportwereld toch heel anders dan toen.

Bekijk hier: Alle uitslagen van de Nederlanders tijdens het atletiekprogramma van de Olympische spelen 

,,Ongelofelijk”, vertelde Hassan een kleine drie uur nadat ze in 2.22.55 sprintend over de streep kwam op de Esplanade des Invalides aan de geduldig wachtende schrijvende Nederlandse pers. ,,Ik heb vandaag echt alles gegeven. Op de 5000 en 10.000 meter kreeg ik geen verzuring omdat ik in mijn hoofd alleen maar bezig was met de marathon die nog moest komen.” Vandaag is ze wel verzuurd. ,,Ik vind het goed dat ik een voorbeeld kan zijn voor alle mensen om te laten zien dat je meer kunt dan je denkt, dat is super gaaf.” Haar besluit te kiezen voor het lopen van alle drie afstanden bleek niet alleen de hele wereld bezig te houden maar ook haarzelf. ,,Vooral tijdens het begin van de marathon dacht ik steeds waarom doe ik dit.”

En slapen was er na de 10.000 meter ook bijna niet bij. ,,Ik kon bijna niet slapen en dacht steeds dat mijn concurrenten dat wel deden en da

t maakte mij onzeker.” Toch sliep ze van zaterdag op zondag uiteindelijk toch nog drie uur. Alle twijfel was eigenlijk pas weg nadat ze sprintend, drie seconden voor de nummer twee, over de finish kwam, luid toegejuicht door de duizenden toeschouwers op de tribunes. ,,Het voelt nu echt al een droom die ik maar niet kon geloven. Ik ben zo bang voor de marathon en er ook nog niet klaar mee.” Vergeleken met de Spelen van Tokio in 2021, waar ze twee gouden medailles won op 5000 en 10.000 meter en een bronzen op de 1500 meter, noemt ze de gouden medaille vandaag ‘meer bijzonder’. ,,Dit gaat over de marathon, dit voelt als 42 gouden medailles.”

Luister de dagelijkse podcast vanuit de Franse hoofdstad: ‘Parijs Ontwaakt’

Protest van de nummer twee Assefa is ‘schande’

Het wachten op Sifan duurde extra lang omdat de nummer twee, de Ethiopische nummer Tigst Assefa die ook wereldrecordhoudster is, een protest had ingediend omdat beiden elkaar in de bocht niet ver voor de finish licht toucheerden. Hassan is er boos over. „Ongelofelijk en echt een beetje schande. Hoe zouden ze haar goud kunnen geven? Ze komt naar mij toe na de finish en zegt dat het een schande is, maar ik zeg: jij bent degene die duwt.” De jury maakte er ook korte metten mee en wees het protest gedecideerd af. Hassan werd ook nog door de minister president gefeliciteerd. ,,Het is mooi dat hij de marathon doet en de jeugd aanspoort om te bewegen, dat is nummer één voor de gezondheid. Ik vind het goed dat de jeugd meer beweegt en minder op hun telefoon zit.”

Op RUNBITES vind je het beste assortiment hardloopvoeding en heel veel nuttige informatie over voeding, allemaal speciaal voor lopers. Ga naar RUNBITES.nl, voer de code hardloopnetwerk15 in en pak die 15 procent korting!

Coach Tim Rowberry: ‘Na brons op de 5000 meter wisten we dat het goed zat’

Voordat Hassan de pers te woord kon staan kwam haar trainer Tim Rowberry vertellen hoe hij de wedstrijd beleefd had. Hij gaf aan bijna een hartverzakking gekregen te hebben toen ze Sifan op de zwaarste col na 28 kilometer achterop zag raken. Maar na die klim kwam ze al weer snel bij de kopgroep van Ethiopiërs en Kenianen, die richting finish steeds kleiner werd. En dan nog liep ze onder andere tegen de snelste marathonloopster ooit, en tegen de Keniaanse Hellen Obiri die ooit al eens wereldkampioene was op de 5000 meter. Begin juli dreigde het mis te gaan met Hassan, vertelde de coach. De ingelaste 10.000 meter tijdens de FBK Games in Hengelo skipte ze vlak voor de start en op de 1500 meter de dag erna bleek ze kwetsbaar. ,,We hebben toen bewust wat rust gepakt en al snel ging het daarna weer goed. Van overtraining is geen sprake geweest, en na de finale 5000 meter wisten we dat het goed zat.”  

Wereld staat versteld van Sifan Hassan

Sifan Hassan heeft andermaal de wereld versteld doen staan van haar kunnen. In 2019 tijdens de wereldkampioenschappen in Qatar won ze goud op de 1500 en 10.000 meter, een unieke prestatie. Op de Spelen van Tokio deed ze daar nog een schep bovenop met medailles op de onmogelijk geachte combinatie 1500, 5000 en 10.000 meter. In 2023 debuteerde Hassan op de marathon in Londen, moest twee keer stoppen om haar bovenbenen te rekken en won. In Chicago liep ze vervolgens de tweede tijd ooit op de 42 kilometer en 195 meter. In Parijs bewijst ze dat het nog gekker kan. Twee loodzware baanonderdelen combineren met de marathon, met op alle drie afstanden een medaille, waarvan goud op de laatste dag van de Spelen. De sportwereld kan alvast gaan bedenken wat ze in de toekomst voor wilde plannen gaat bedenken. 

Anne Luijten Loopt sterke race en wordt vijftigste

Anne Luijten liep als tweede Nederlandse de marathon in Parijs. ,,Ik denk dat ik het keurig heb gedaan, vijftigste in 2.33.42. Ik was als tachtigste geplaatst dus dit is goed. Ik mag tevreden zijn. Je hoopt op een topdag, maar ik heb het echt keurig gedaan. Ik ben helemaal kapot, het was echt pittig. Voor ons was deze marathon, vooral het parcours, heel zwaar, maar voor publiek is dit een geweldige marathon. Vaak is een marathon heel saai en gebeurd het aan het eind. Vandaag gebeurt er genoeg en was het zeker niet saai.” Ze noemt Hassans olympische trilogie een ongelooflijke prestatie. ,,Ik hoorde de uitslag onderweg. Iemand schreeuwde: Hassan heeft gewonnen”.

Lees ook: RUNBITES van Anne Luijten (Wat eet een atleet?)

Foto: Bjorn Parée

De Hardloopnetwerk nieuwsbrief lezen? Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox.

• Deze 10-kilometerwedstrijden mag je niet missen deze winter
• Rising Star: Jochem Wiersma
• Kiplimo verpulvert eigen wereldrecord in Zevenheuvelenloop
• Doe de test: welke supplementen kunnen jou helpen?
• Beter slapen met Martin Hersman

Net als bij de 5000 meter eerder deze week speelde zich hetzelfde scenario af op de 10.000 meter. Een grote groep die lang bijeen bleef, Sifan Hassan die 23 ronden achteraan bungelde en op twee ronden voor de finish naar voren kwam en in de laatste ronde ging sprinten om een medaille, wat wederom lukte met een bronzen plak, haar tweede. ,,Ik ben dankbaar voor deze tweede bronzen medaille en ik ben blij dat deze wedstrijd niet zo heel erg snel ging. Maar de grote uitdaging komt zondag, ik ben nieuwsgierig naar de marathon en wil het nu graag afmaken, dus daar ben ik nu vooral mee bezig.” 

Bekijk hier: Alles over het atletiekprogramma tijdens de Olympische spelen (tijdschema & uitslagen)

Minder dan 34 uur na haar 10.000 meter start Hassan in de marathon over een ontzettend zwaar parkoers dat ze zelf vaak vergelijkt met een Tour de France-etappe, dat bovendien wordt gelopen in vermoedelijk erg warm weer. ,,Ik kan me fantastisch voelen vandaag maar dat zegt nog niet zo veel over morgen en over zondag.’’ Diane van Es kon het tempo redelijk lang volgen maar moest zich uiteindelijk gewonnen geven en werd zestiende in 31.25.51. De 10.000 meter werd gewonnen door de Keniaanse Beatrice Chebet voor de Italiaanse Nadia Battocletti die in Rome tijdens de EK goud won, vóór Diane van Es. 

Op RUNBITES vind je het beste assortiment hardloopvoeding en heel veel nuttige informatie over voeding, allemaal speciaal voor lopers. Ga naar RUNBITES.nl, voer de code hardloopnetwerk15 in en pak die 15 procent korting!

Jessica Schilder blij met zesde plaats

Jessica Schilder startte net als de anderen in de regen met een spekgladde kogelstootring. Dat resulteerde voor Schilder in twee ongeldige pogingen en ze was de enige niet. In haar derde poging stootte ze de kogel gedecideerd naar 18,91 meter. Sarah Mitton, een van de favorieten, had kennelijk ook last van de natte ring en lag er uit na drie ronden met slechts 17,48 meter. In de kwalificatieronde ging een andere ster er al uit: Chase Ealey. Gelukkig werd het gauw droog maar de ring helemaal droog krijgen leek onmogelijk. Schilder stootte de kogel buiten de sector in haar vierde poging, viel uit de ring in de vijfde en maakte de zesde ongeldig. Plek zes, terwijl ze net zo goed goud had kunnen winnen bij droge omstandigheden. Dat bleek uiteindelijk naar de Duitse Yemisi Ugunley te gaan die in haat zesde poging 20,00 stootte. Ze passeerde daarmee de Nieuw-Zeelandse Maddison-Lee Wesche die lang aan de leiding stond met 19,86 meter. Jiayan Song werd derde met 19,32 meter. Schilder stootte in Hengelo begin juli nog 20,33 meter. ,,Dat was in een stroeve ring, waardoor de regen niet deerde”, vertelde ze na afloop vanavond. Opvallend was dat ze vertelde enorm blij te zijn met haar zesde plaats. ,,Ik heb alle moed verzameld om die derde poging te doen slagen, want toen stond ik toch maar, in de olympische finale.” Ze vertelde enorm angstig te zijn om uit te glijden in de ring, iets wat haar in 2023 al eens overkwam waardoor ze niet alleen moest revalideren maar vooral ook de angst overwinnen. ,,En ik heb laten zien dat ik dat hier kon”, vertelde ze trots. Dat ze een unieke kans op olympisch goud miste deerde haar kennelijk niet. 

Sofie Dokter debuteert met zesde plaats op Spelen, Emma Oosterwegel zevende, Anouk Vetter blesseert hamstrings bij verspringen

Amper twee maanden na haar bronzen medaille tijdens de EK atletiek in Rome met een puntenrecord van 6418 punten heeft de 21-jarige Sofie Dokter zich opnieuw verbeterd naar 6452 punten, goed voor een zesde plaats hier in Parijs. Direct daarachter werd Emma Oosterwegel zevende (6386), een plek die ze moet delen met twee andere zevenkampsters, wat zeer uitzonderlijk is. Dokter had al een goede eerste dag, sprong 6,26 meter ver, wierp haar speer naar 42,46 meter en liep de afsluitende 800 meter in 2.13.52. ,,Ik vind dat wel heel vet”, liet Dokter na afloop weten. Oosterwegel, die in olympisch Tokio nog derde werd was niet ontevreden over haar meerkamp, op het verspringen na dan. Ze stootte haar kogel verder dan ooit en wees zich op de afsluitende 800 meter in een pr van 2.08.67 een geweldige dienst. ,,Ik was heel blij met de horden, het hoogspringen ging moeizaam, met een kogelstoten ben ik heel blij en de 200 meter was mijn tweede tijd ooit.” Ze vertelde tijdens het hoogspringen wat last van haar been te hebben gekregen. ,,Het lichaam was vandaag niet helemaal top en ik was ook echt teleurgesteld na het verspringen. Speerwerpen vind ik heel leuk en in dit geweldige stadion heb ik genoten van het publiek erbij, en ik ben heel erg trots op mijn 800 meter.” 

Anouk Vetter, die samen met Oosterwegel en Dokter traint, beleefde een matige zevenkamp en moest na het verspringen geblesseerd afhaken. In haar derde en laatste sprong blesseerde ze haar hamstrings. Ze vertelede na afloop dat ze daar in aanloop naar Parijs drie weken terug ook al last van had, maar bijtijds fit kon starten. Toch verliep haar krachtproef niet naar wens en wist ze dat een herhaling van haar zilveren olympische medaille in Tokio drie jaar terug een moeilijke opgave zou gaan worden. Na een eerste dag zonder uitschieters hield het na het verspringen (6,12) helemaal op. De 31-jarige Vetter boekt al bijna tien jaar internationale successen met naast olympisch zilver ook goud op de EK in 2016 en drie keer een podiumplaats tijdens drie WK’s. Aan stoppen denkt ze nog lang niet, zo liet ze vorige maand op Papendal weten. Na Parijs zou haar vader en coach Ronald met pensioen gaan, maar dat lijkt niet te gebeuren, omdat Anouk nog niet van plan is te stoppen. ,,Ik stop als hij stopt, Parijs is wel mijn derde en laatste olympische optreden denk ik.” Met haar WK-ticket voor Tokio volgend jaar op zak kan ze daar rustig naar toewerken. 

Lees ook: RUNBITES van Anne Luijten (Wat eet een atleet?)

De Belgische Nafi Thiam en Britse Katharina Johnson Thompson voerden ondertussen op het scherp van de snede het duel om goud, maar Thiam won haar derde olympische meerkamptitel (6880), met 36 punten voorsprong op ‘KJT’. Derde werd de Belgische Noor Vidts, die in 2022 en 2024 wereldindoorkampioene werd op de vijfkamp. De talentvolle 23-jarige Amerikaanse Anna Hall kwam geen moment in aanmerking voor een podiumplaats en werd vijfde. Zo bleven haar 100 meter horden, 200 meter en verspringen ver onder de maat vergeleken met haar 6988 punten die ze in mei 2023 behaalde.

Estafette 4×100 meter vrouwen worden zevende

In de regen zijn de Nederlandse vrouwen 4×100 meter in de olympische finale zevende geworden in een tijd van 42.74, één tiende langzamer dan in de series. De wissels waren nu scherper, Marije van Hunenstijn liep een waanzinnig snelle split als de cijfers kloppen. Als sinds de Bahamas begin mei, waar de World Relays werden gehouden blijft dit team verbazen. Ze kwalificeerden zich daar in één keer, werden derde op de EK en hier de olympische finale. Vastberadenheid en toewijding wordt beloond, een geweldige opsteker voor de toekomst met twee olympische debutanten Isabel van den Berg en Minke Bisschops, de razendsnelle afmaker Tasa Jiya en Van Hunenstijn die aan haar tweede jeugd lijkt begonnen. 

Nadine Visser overtuigend naar olympische hordenfinale

Hordenloopster Nadine Visser staat zaterdagavond in de finale, haar eerste doel is bereikt. Het vloeit logischerwijs voort uit de topvorm waarin ze zich bevindt maar het ze moest eerst nog wel doen. ,,Ik zag het bij Lieke waar ik het zo zielig voor vind. Dat kan dus gebeuren, ook al denk je dat je er zo goed voor staat. ,,Het voelde prima deze race, maar nog niet geweldig. Die bewaar ik voor morgen denk ik”, aldus Visser. ,,Dat kan door er bij de start meteen goed bij te zitten en dat ik dat dan door kan trekken tot het eind.” Ze liep 12.43, overall de vijfde tijd in de halve finales, waarvan de snelste tijd 12.34 was en de achtste 12,52. Ontzettend dicht bij elkaar dus. ,,Ik veracht altijd heel veel van mijzelf en ik ga altijd voor het hoogst haalbare en dat spreek ik niet uit, ik heb ook wel een beetje zelfbescherming voor mijzelf.” Maayke Tjin A-Lim werd zevende in haar halve finale in 13.03. Ze is 21^e van de wereld en kan met opgeheven hoofd Parijs vaarwel zeggen. 

Estafettevrouwen 4×400 meter zonder Femke Bol eenvoudig naar finale 

In de formatie Eveline Saalberg, Lieke Klaver, Myrte van der Schoot en Lisanne de Witte heeft de 4×400 meter zich betrekkelijk eenvoudig weten te plaatsen voor de finale. Allen liepen gecontroleerd, waarbij Saalberg (26) en Van der Schoot (20) hun olympisch debuut maakten. Zaterdagavond zal hoogstwaarschijnlijk Femke Bol in het team staan, en wie weet worden er nog meer wissels doorgevoerd. Feit is dat de Amerikanen (3.21.44) drie tot vier seconden sneller liepen dan alle andere zeven teams die in de finale staan. Wereldkampioen Nederland liep een zesde tijd van 3.25.03. Niets is onmogelijk, zo bleek wel tijdens de Mixed Relay, maar wanneer Sydney McLaughlin wordt ingezet lijkt een gouden medaille uitgesloten. 

Spectaculaire andere finales

Marileidy Paulino weer ongenaakbaar op de 400 meter 

Daar was ze dan toch weer: Marileidy Paulino van de Dominicaanse Republiek liep de vierde tijd ooit op de 400 meter: 48.17, de vierde tijd ooit. Ze bleef de wereldkampioene van 2019 Salwa Eid Naser uit Bahrein ruim voor (48.53), de Poolse Natalia Kaczmarek versloeg de Ierse Rhasidat Adeleke op het laatste rechte stuk (48.98 en 49.28). 

Rai Benjamin verslaat Karsten Warholm

In de 400 meter horden mannen moest de Noorse wereldrecordhouder Karsten Warholm (47.06) het afleggen tegen de in topvorm zijnde Rai Benjamin (46.46) uit Amerika, die de vierde tijd ooit neerzette. Alison dos Santos (47.26) bleef niet ver achter in een spectaculaire race. 

Ex-Cubanen bezetten podium hinkstapspringen

Jordan Alejandro Diaz Fortun, uitkomend voor Spanje bleef in een hoogstaande wedstrijd Pedro Pichardo uit Portugal twee centimeter voor: 17,86 om 17,84 meter. Andy Diaz Hernandez, uitkomend voor Italië werd derde in 17,64 meter. Alle drie zijn geboren op Cuba. 

Canada wint 4×100 meter, mede dankzij gepruts Amerikanen 

Wat een gepruts weer van de Amerikanen, wisselen moet je oefenen, zoveel werd weer eens duidelijk. Dat ging faliekant verkeerd waardoor ze gediskwalificeerd werden en Canada verrassend met het goud aan de haal ging, vlak voor Zuid-Afrika en Groot Brittannië: 37.50, 37.57 en 37.61. 

Hoofdfoto: Erik van Leeuwen

De Hardloopnetwerk nieuwsbrief lezen? Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox.

• Deze 10-kilometerwedstrijden mag je niet missen deze winter
• Rising Star: Jochem Wiersma
• Kiplimo verpulvert eigen wereldrecord in Zevenheuvelenloop
• Doe de test: welke supplementen kunnen jou helpen?
• Beter slapen met Martin Hersman