In deze derde briefwisseling bespreken ‘Loopjongens’ Olivier Heimel en Imo Muller de ontwikkeling van de hardloopschoenen met een carbonplaat. Ze hadden, zonder dat ze het wisten, als één van de eersten de schoenen in handen, maar wisten toen niet wat we nu weten. Hieronder lees je hun briefwisseling over de carbonrevolutie in de hardloopwereld. Is de sport verpest, of heeft hij juist een nieuwe impuls gekregen?
Imo!
Ik ben niet zo van de brutale vragen, maar eind 2015 stelde ik er één. We waren samen in New York, bij de Runner’s World Shoe Summit. Ieder jaar trokken alle grote hardloopmerken daar aan ons voorbij met hun nieuwe collecties en een gelikt marketingverhaal. Terwijl de ontwerpers over hun nieuwste topmodel vertelden, ging er dan een testexemplaar door de zaal dat we allemaal even dubbel vouwden om de stijfheid te testen. Of – in mijn geval – gewoon om interessant te doen.
Interessant doen, dat konden die delegaties ook natuurlijk. Elke nieuwe schoen was snel, licht en innovatief. Toen de mensen van Nike óók dat platgetreden pad betraden, stak ik zomaar eens mijn vinger op: ‘De schoen ziet er fantastisch uit, maar toen de Keniaan Eliud Kipchoge onlangs de Berlijn marathon won, liep hij een groot deel van de wedstrijd met zijn zolen uit zijn schoenen (bekijk hier de video). Zegt dat niet dat het helemaal niets uitmaakt, zo’n schoen? Dat het uiteindelijk gaat om de atleet?’ (Ik weet het, niemand zegt nu meer ‘de Keniaan Eliud Kipchoge’, maar het was 2015: Kipchoge was nog gewoon een goede marathonloper die net, ondanks die flapperende zolen, de marathon van Berlijn had gewonnen in een persoonlijk record van 2.04.00.)
De meneer van Nike knikte vriendelijk. Hij zei zoiets als ‘Eliud Kipchoge is een groot atleet en een bijzonder mens. Hij heeft zich niet bij ons beklaagd over de schoenen.’ Maar wat ik me vooral herinner: dat hij geen moment van zijn stuk gebracht was door mijn commentaar. Hij wist iets, zo weet ik nu, wat ik niet wist namelijk. Dat die schoenen die hij nu presenteerde inderdaad niet zo indrukwekkend waren. Dat die wonderschoenen die hij over een half jaar zou presenteren, de enkelhoge Nike LunarEpic, dat óók niet zouden zijn. Maar dat de schoen waar hij helemaal niets over zei, de schoen die net in Berlijn uit elkaar was gevallen (de schoen waarmee ik zo triomfantelijk mijn schoenengelijk had gehaald) de hardloopwereld wél voor altijd zou veranderen.
Want hoewel Kipchoge zijn marathons officieel steeds op de Nike Zoom Streak liep (zie dit lijstje), had hij in de marathons van Londen (2015) en Berlijn (2015) in werkelijkheid waarschijnlijk al een prototype van Nike’s eerste carbonschoen aan: de Vaporfly 4%. In 2016 zou hij dat in Londen weer doen. Op de Spelen van 2016 in Rio won hij zelfs olympisch marathongoud op een voorloper van de Vaporfly. Nog opvallender: de zilveren en bronzen medaillewinnaars bij de mannen (Feyisa Lilesa en Galen Rupp) droegen ‘m ook, al waren die schoenen dus ook allemaal vermomd (en geverfd) als de Zoom Streak.
Pas in het voorjaar van 2017, bij de eerste ‘Breaking 2’ poging van Kipchoge in Monza, zou Nike de schoen officieel presenteren. De rest is geschiedenis. Want ja, een carbonschoen bléék ook sneller. Ik appte het jou en onze schoenenvriend Tim Baks al na mijn eerste testloopje, de dag voor de Zevenheuvelenloop in 2017. Ik wilde 5 kilometer loslopen, trok die nieuwe schoenen aan en liep op m’n dooie gemak in 3.47 per kilometer. Gemiddelde hartslag: 136. En als ik niet zo opgewonden was geweest over die wondersloffen, was die nóg lager geweest. (Ja, ik heb de Stravapost nog. Anders wist ik dit ook niet meer allemaal zo precies.)
Ik was bekeerd, denk ik. Toen we voor het eerst opschreven dat er nu toch echt een schoen was die het stempel ‘snel’ mocht voeren, ontving ik nog wel eens een mailtje. Dat het een schande was dat we meegingen in het marketingverhaal van een merk. Na een groot onderzoek van de New York Times, die 500 duizend Stravaposts analyseerde, verstomde die kritiek langzaam, hoewel ik heus nog wel eens op een feestje hoorde dat schoenen niet snel kunnen zijn (‘Zonder voeten in die schoenen staan schoenen gewoon stil!’). Andere kritiek was er wel natuurlijk: dat die schoenen wél werkten namelijk. Dat de dragers ‘Vaporcheats’ zouden zijn en dat de sport zo voor altijd werd verpest.
Wat vind jij, Imo? Is de sport verpest, of heeft hij juist een nieuwe impuls gekregen? En zijn er ‘superresponders’ die anders nooit boven waren komen drijven of is er weer gewoon een gelijk speelveld voor iedereen?
Groet!
Olivier
Lees ook: De strijd om de snelste superschoen: Adidas sloeg in Berlijn toe, Nike antwoordt in Chicago
Olivier!
Dank voor je brief! Heerlijk onderwerp, schoenen met een carbonplaat in de zool. Het is één van mijn favoriete onderwerpen. En ik ben niet de enige; artikelen over dit onderwerp of reviews van nieuwe varianten worden altijd duizenden keren gelezen. Daarnaast bevind ik me in de gelukkige positie dat ik inmiddels bijna alle modellen van verschillende merken heb mogen testen.
Maar dan je vraag, of ik een voor- of tegenstander van de carbonrevolutie ben. Daar kan ik duidelijk in zijn. JA, ik ben een voorstander. Het is goed voor de sport én het is goed voor je benen. Er wordt harder gelopen, dus er is meer aandacht voor de sport. En de schoenen zorgen voor een kleinere kans op blessures en de hersteltijd na een marathon is korter. Door dat laatste zien we de wereldtoppers bijvoorbeeld meer in actie, een ander pluspunt dus.
Ik word gek van die zeurende mensen dat het ‘niet eerlijk’ is, onzin, volgens mij is er geen sport zo eerlijk als hardlopen. Voor deze schoenen, maar ook over 15 jaar als er een nieuwe innovatie in het hardlopen zijn intrede doet. Train je veel en blijf je heel, dan ga je harder lopen. En de winnaar van elke wedstrijd is doorgaans ook echt de beste die dag.
Hoe anders is dat bijvoorbeeld bij het wielrennen. Begrijp me niet verkeerd, ik kan uren kijken naar een wielerwedstrijd, naar het tactische spel of hoe het peloton zijn goedkeuring geeft dat de mindere goden die dag vooruit mogen blijven. Prachtig, maar niet eerlijk. Zo vind ik het niet uit te leggen dat Sepp Kuss, van Jumbo Visma, na drie weken door Spanje fietsen de Vuelta wint. Iedereen ziet en weet dat hij niet de sterkste was. Lopen is wat dat betreft eerlijker, minder verrassingen, dat wel.
Dan de discussie over de steeds snellere tijden en vooral dat het te veel over tijden en schoenen gaat in plaats van over de atleten. Alweer oneens. Zou de marathon net zo populair zijn als Kipchoge niet onder de 2 uur had gelopen in Wenen (op en mede door die superschoenen)? En de wereldrecords die onlangs in Berlijn (Tigst Assefa bij de dames) en in Chicago (Kelvin Kiptum bij de mannen) zorgen (al)weer voor een golf aan publiciteit en heel veel kijkers langs het parcours en voor de tv.
Dan komen we nu op een ander belangrijk punt, maar dit staat denk ik los van de schoen: STRIJD. Hier hebben we het eerder over gehad. We willen strijd zien, ik ook, het liefst zo vaak mogelijk. Waarom moeten we nog tot de Spelen wachten tot de oude en de nieuwe wereldrecordhouders elkaar treffen op een marathon. Hadden Kipchoge en Kiptum, de twee snelste marathonlopers van het afgelopen jaar, elkaar niet in Berlijn of Chicago moeten uitdagen? Dat dit zo weinig gebeurt, is zonde, maar staat los van de carbonrevolutie.
Dan die Shoe Summits in New York waar je het over hebt. Die vond ik altijd prachtig. Je zag als één van de eerste ter wereld de allernieuwste schoenen. Zo was ik het jaar na jouw brutale vraag weer in New York. Ik kreeg toen, nadat ik een geheimhoudingsverklaring had getekend, de eerste versie van de Vapors in mijn handen. Had ik toen door dat die schoen een revolutie zou gaan veroorzaken? Nee, ik had geen flauw idee. Ik vond de zool overdreven dik en oogde daardoor instabiel. In die tijd liep ik mijn eigen marathons op schoenen met een zo dun mogelijke en harde zool, het contrast was groot. Mijn eigen marathonrecord stamt nog altijd uit 2015 trouwens, voor mij kwam de revolutie dus eigenlijk een jaar te laat. Of ik ben gewoon, zoals je schrijft, geen ‘superresponder’.
Hoe snel de schoenen ook zijn, het is nog steeds de atleet die erop moet lopen. Die atleet heeft maanden getraind voor die ene dag waarop alles perfect moet gaan. En ja, die schoenen hebben impact op de tijd, maar zonder trainen, slapen en goed eten loop je niet vooraan, laat staan een wereldrecord. Daarnaast is er nu zo’n groot aanbod van carbonknallers dat er voor iedereen wel iets tussen zit. De één zal meer voordeel hebben van die carbonplaat dan een ander. Maar dat maakt het niet oneerlijk. Want ook niet iedereen kan dezelfde trainingsintensiteit aan, dezelfde hoeveel koolhydraten innemen tijdens een marathon, of misschien wel het meest cruciaal, heeft dezelfde hoeveelheid talent. Als dat de maatstaf is, dan is het nooit eerlijk geweest. Het speelveld is dus gelijk aan die van eerdere periodes, maar wel één waar iedereen harder loopt dan vroeger.
Groet!
Imo
Ps. Ik heb Strava er ook even bijgepakt, ik liep op 16 november 2017 voor het eerst op schoenen met een carbonplaat.
Eerder verschenen in de rubriek Loopjongens
Olivier Heimel is middellange afstand atleet en Chef Sport van Brabants Dagblad, Eindhovens Dagblad & BN DeStem. Voorheen was hij 13 jaar hoofdredacteur van onder andere Runner’s World. Imo Muller is marathonloper en oprichter van Sportmarketing Bureau 165 Beats. Verder is hij host van de podcast ‘Naar de Vaantjes’, organiseert hij de BIG10 & Run & Roast en eigenaar van Hardloopnetwerk. Foto: Barbara Kerkhof
–
- Churandy Martina: ‘Als alles klopt, kan ik op de EK en Spelen ook de 100 meter lopen’
- Twee keer per dag hardlopen, heeft dat wel zin?
- Vijf belangrijke functies van omega 3-vetzuren voor hardlopers
- Nienke Brinkman valt uit in Hamburg Marathon: geen Olympische Spelen
- Rising Star: Jolie Baerveldt