Loopjongens – Voer voor Netflix

In deze tweede briefwisseling bespreken ‘Loopjongens’ Olivier Heimel en Imo Muller de WK atletiek in Budapest. Ze hebben het over de historische gouden race van de 4x 400 meter dames en schrijven een open brief naar Netflix met een script voor afleveringen over Femke Bol en Lieke Klaver.

Imo!

Wát een feestmaal was het, dit WK! En, dat dessert! Zoals mijn wangknijpende oma vroeger zei: ‘WAT EEN HEERLIJK BOL TOETJE!’

Mijn dochter (11) had vooraf bedongen dat ze mocht opblijven tot de 4×400 meter. Het was de allerlaatste avond van haar zomervakantie. Ik zat op de redactie, zij zat thuis, met mijn vrouw, haar nagels op te eten voor haar idolen Lieke Klaver en Femke Bol. En voor Cathelijn Peeters, want die zag ze laatst een wedstrijd winnen in Vught.

Enfin, de wedstrijd begon en er was zicht op een medaille. Ik ging staan. Mijn dochter ook, denk ik. De eindsprint. Ik schreeuwde. Zij ook, daar twijfel ik niet aan. ‘We hebben gewonnen!!!!!’, appte ze na de finish. Mijn vrouw appte er een foto van een stralend meisje achteraan.

Om nog meer mensen zó enthousiast te maken over atletiek, moet er een Netflixserie komen, las ik tijdens dit WK. Sterker nog: de opnames lopen al. De succesformule kennen we van Drive to survive (over de Formule 1) en Au Cœur du Peloton (over de Tour de France): een blik achter de schermen, afgewisseld met wat bioscoopwaardige beelden, flashbacks met persoonlijke portretten en interviews met hoofdrolspelers en deskundigen in een ‘confession room’.

Het onderwerp, naar verluidt: topsprinters als de Amerikaan Noah Lyles, goed voor drie keer goud op dit WK.

Prima, ik ga kijken. Maar als je er toch bent, Netflix, mag ik dan een lans breken voor óók een uurtje Femke Bol?

Want háár week is je droomaflevering natuurlijk. Sterker nog: ik zie een film. Zo beginnen scenarioschrijvers graag met een scène die aan het eind van de film gespiegeld wordt. Dezelfde hoofdrolspeler wordt in dezelfde situatie gebracht, maar met een heel andere afloop. Denk: de ontwapenende scholiere Mia Thermopolis in The Princess Diaries. Aan het begin van de film slaat ze dicht tijdens een spreekbeurt, aan het eind van de film spreekt ze onverschrokken haar volk toe als toekomstige prinses.

Heb je het? Verplaats je dan nu naar dag één van de WK Atletiek in Budapest: de ontwapenende topatlete Femke Bol schrikt in de laatste meters van de 4×400 meterfinale zo van haar Amerikaanse concurrente Alexi Holmes dat ze valt en haar stokje laat glippen. De verpletterende splittijd van slotloopster Holmes: 48.82.

Dan, acht dagen later, de slotdag van het toernooi: Bol heeft zichzelf inmiddels opgeraapt en – zoals dat gaat in een film – horde na horde overwonnen. Na een derde plaats op de Spelen (2021) en een tweede plaats op de WK (2022) is ze wéreldkampioene geworden op de horden zelfs. Nu staat er wéér een 4×400 meter op het programma: niet de mixed- maar de vrouwenvariant. ’s Ochtends plaatst Nederland zich, met Bol voor de finale. Topfavoriet Amerika (goed voor de laatste 7 gouden Olympische medailles op dit onderdeel en 7 van 8 laatste gouden WK-medailles) lijkt zich ook eenvoudig voor de finale te plaatsen, maar dan pakt slotloopster Alexi Holmes, we kennen haar nog, het stokje net buiten haar vak aan: DQ.

Die avond begint Nederland uitstekend. Saalberg, Klaver en Peeters brengen slotloopster Bol in stelling op de derde plek. Even lopen Stacey Ann Williams uit Jamaica en Nicole Yeargin uit Groot-Brittanië bij haar weg. Bol geeft niet op, sluit geduldig aan bij Yeargin, maar vijftig meter voor de finish ligt ze nog steeds derde en lijkt het goud uit zicht. Zou ze dan weer..? Nee, dit is Netflix! Terwijl de filmmuziek opzwelt, zet ze nóg eens aan, gaat Yeargin voorbij en – in de allerlaatste meters, precies de meters waar ze acht dagen eerder onderuit ging – ook de moegestreden Williams. Wereldkampioen! De verpletterende splittijd van Femke Bol: 48.79.

Kaboem! Knuffels en emoties. Muziekje eronder. Aftiteling.

Lief Netflix, zullen we dat gewoon maar doen?

Groet!
Olivier

Lees hier de eerste aflevering van ‘Loopjongens‘

Olivier!

Een spectaculair WK was het zeker, in meerdere opzichten. Valpartijen, comebacks, medailles, tranen en lekker veel verrassingen. Ik heb bijna alles gezien en elke dag was er wel iets wat me is bijgebleven. Net als jij heb ik veel met mijn zoontje (7) gekeken. Tijdens de gouden 4x 400 race was hij het die me gerust stelde. ‘We winnen nog wel hoor papa, we hebben nog een joker, onze laatste loopster’.

Het verhaal van Femke is prachtig, meer dan genoeg materiaal voor een Netflix aflevering. Ik heb gelijk even een vriend van me bij Netflix gemaild met jouw script idee, ben zo vrij geweest er een aflevering bij te schrijven. Alle twee een uurtje, moet kunnen.

Na de aflevering over Femke Bol stel ik voor een aflevering over het WK van Lieke Klaver te maken. We hebben namelijk niet één joker, maar twee. Ik geef toe, er zit wat overlap in de verhalen, de misgelopen medaille met het mixed estafette team en de gouden race van de 4x 400 dames, maar het perspectief van deze aflevering is helemaal vanuit Lieke.

Maar liefst zeven keer ging zij dit WK van start, op vier verschillende onderdelen. Ongekend. We zetten Lieke in een lege studio, camera erop en haar laten vertellen. Uiteraard beginnen we met het mislopen van goud en een wereldrecord op dag 1 en sluiten we bombastisch af met het winnen van goud op dag 8. Maar juist alles wat daartussen zit maakt deze aflevering zo interessant.

Stel je voor Olivier, dat je de ochtend na de grootste teleurstelling uit je carrière de volgende ochtend vroeg alweer klaar met staan voor de series van je eigen race. De 400 meter, inmiddels dé afstand van Lieke en na plek 4 in Eugene op het WK vorig jaar had ze maar één doel: een medaille. De series komt ze easy door en haar halve finale wint ze met overmacht met alweer een tijd onder de 50 seconden. Fysiek en mentaal lijkt ze klaar voor haar tweede individuele WK finale, een medaille lonkt. In de finale vliegt Lieke uit de startblokken, ze komt als tweede het laatste rechte stuk op, maar finisht totaal verzuurt als zesde. Die laatste 100 meter spelen we vertraagd af en onder de beelden van een teleurgesteld en vermoeide Klaver zetten we haar reactie nadien: ‘No guts no glory. Ik had het mezelf nooit vergeven als ik niet hard was gestart en ook geen medaille had gehaald’.

We gaan het dan hebben over hoe ze het mislopen van estafette goud en een individuele 400 medaille vroeger zou ‘oplossen’. Waar eerder altijd haar ‘struisvogelmethode‘ toepaste als ze tegenslagen had, vertelt Lieke nu open en eerlijk hoe ze dat nu doet. Ze staart voor zich uit en trekt ze zich terug met een koptelefoon op haar hoofd. Soms om ontspannen muziek te luisteren, soms om zich af te sluiten van de buitenwereld en gewoon te kunnen genieten van de stilte.

Atletiek is een individuele sport, maar nooit eerder werd voor de buitenwereld duidelijk dat juist het team zorgt voor deze prestaties. In interviews steunen ze elkaar en het hele team komt gelijk na de finish samen. Bij goud, maar ook na de valpartij. Het klinkt logisch, maar kijken de beelden van bijvoorbeeld het Amerikaanse 4x 100 team maar eens terug, daar zie je vier individuen, geen team.

Dan zien we, eindelijk, de beelden van de gouden 4x 400 meter dames. De start van Eveline Saalberg, de wissel op Lieke en de inhaalactie in de buitenbocht. Dan Cathelijn Peeters die het stokje van Lieke overpakt en Femke Bol op plek drie laat starten aan de slotronde. Tijdens de fenomenale eindsprint van Femke zien we Lieke close. Ze schreeuwt haar teamgenoot, trainingsmaatje en vriendin naar het eerste Nederlandse WK goud op de estafette ooit. Lieke haar zevende race van het toernooi is haar beste. Het was niet Femke, maar Lieke die de snelste tijd liep van alle deelneemsters. Haar splittijd (48.71) was achthonderste sneller dan de supertijd van Femke.

Aan het eind van de aflevering zien we de vier Nederlandse dames juichend met de vlag en horen we de voice-over van Lieke eronder: ‘We gaan ooit wereldkampioen worden‘. Als naam voor deze aflevering dacht ik aan ‘v= s/t’. Snelheid is afstand gedeeld door de tijd. Dat staat op de bovenarm van Lieke Klaver getatoeëerd. ‘Klavertje vier’, kan ook natuurlijk. Met de ervaring van dit toernooi en een klein beetje meer geluk, zien de Olympische Spelen er nog rooskleurig uit.

Groet!
Imo

Ps. Ik kreeg gelijk al reactie van Netflix trouwens; ‘de verhalen van Bol en Klaver zijn te mooi om waar te zijn. Kunnen we na de Olympische Spelen in Parijs volgend jaar nog een serie afleveringen maken?’

Foto’s: Erik van Leeuwen

–

• Rising Star: Evan Andes
• Loopjongens – Trailen
• Nederland slechts voor een deel succesvol op WK Estafette
• Via Bahama’s naar estafettes op Olympische Spelen (+ uitslagen)
• Churandy Martina: ‘Als alles klopt, kan ik op de EK en Spelen ook de 100 meter lopen’

View this post on Instagram

A post shared by Hardloopnetwerk (@hardloopnetwerk)