Zondag 18 november 2018 stond ik voor de allereerste keer aan de start van de Zevenheuvelenloop. Vooraf had ik via Strava al gekeken naar het hoogteprofiel van de wedstrijd, zodat ik een beetje wist wat ik kon verwachten. Ik had daarom het plan om de eerste 5 km niet te gek te doen, tussen 5 en 11km mezelf door de heuvels te pushen om vervolgens de laatste 4 km heuvelaf flink gas te geven.
Door Jill Holterman
Het liep alleen iets anders dan gedacht. De eerste 2 km liet ik me toch een beetje meeslepen door de gekte bij de start en was mijn doorkomsttijd een stuk sneller dan de bedoeling was, terwijl het ook nog heuvelop ging. Ik paste daarna mijn tempo iets aan en probeerde redelijk ontspannen door te lopen, want het zwaarste stuk moest immers nog komen!
Vlak nadat we de befaamde “Zevenheuvelenweg” op waren gedraaid begon mijn linkerkuit een beetje te protesteren. Niks ernstigs dacht ik nog, je voelt wel vaker gekke dingen tijdens een wedstrijd. Maar zo rond 7,5 km, midden op een klim, voelde ik als een soort hartslag mijn kuit steeds meer verstrakken. Oh oh, kramp…
Lees hier de blog van Jill Holterman verder.
Foto: Max Kooijmans