Vanwaar die lange radiostilte…? Schrijven is leuk, maar wel alleen als je een samenhangend verhaal aan je lezer kan overbrengen. Voor mij ontbrak die samenhang de laatste maanden volledig! Eerlijk is eerlijk… 2017 is niet mijn jaar. Na het afronden van mijn studie dacht ik dat de wereld aan mijn voeten lag. Mijn trainingsstage in Zuid-Afrika had het fundament moeten worden van een bijzonder sportverhaal. Inmiddels maanden later, heb ik vooral een hele vervelende nasmaak aan deze trip. In Dullstroom liep ik een knieblessure op die mij de afgelopen 6 maanden bezig heeft gehouden.
In januari stelde ik de start van mijn indoorseizoen redelijk nonchalant en zorgeloos uit. Als atleet moet je immers snel je focus kunnen verleggen. De uiteindelijke start van mijn indoorseizoen had tijdens het NK indoor moeten plaatsvinden. Echter: door onophoudelijke klachten onhaalbaar. Teleurgesteld maar vol vechtlust zette ik mijn tanden in een nieuw doel: het NK cross. Waarbij een medaille toch een absolute vereiste was. Opnieuw een anti-climax: deelname niet mogelijk door aanhoudende pijn. Met aanzienlijk meer moeite dan in januari stelde ik mijn vizier bij… De focus kwam te liggen op mijn revalidatie. Zonder mezelf te veel druk op te leggen geloofde ik écht dat ik er tijdens het NK outdoor weer zou staan.
Dit deed mij twee maanden geleden beslissen dat het tijd was voor VERANDERING. Mijn blessure was na een aantal maanden niet alleen meer in mijn knie, maar ook behoorlijk in mijn hoofd gaan zitten. Fysiek heb ik mijn lichaam een kleine ‘sabbatical’ gegeven om alle ‘heelprocessen’ in mijn knie te versnellen. Tevens is deze periode goed geweest om mij mentaal te herpakken. De MRI-scan die ik liet maken bevestigde mijn vermoeden: er was zeer duidelijk kraakbeenverlies onder mijn knieschijf zichtbaar. ‘Chondropathie eerste graad’ zoals het in medische termen wordt uitgedrukt.
Een tergende blessure doet je beseffen dat het belangrijk is om mensen om je heen te hebben die onvoorwaardelijk in je geloven. Fijne vriendinnetjes die op vrijdagavond zomaar met bioscoopkaartjes voor de deur staan. Een moeder die je er aan herinnert welke hobby’s je náást het lopen ook al weer had. Een vader die stad en land afreist om je bij de kundigste medici op tafel te krijgen. Zusjes die je vanuit Berlijn en Colorado moed inspreken. En tenslotte…een vriendje met engelengeduld.
Wat mij nog meer duidelijk geworden is…? Er is véél meer dan rondjes rennen, hardlopen en in vorm zijn. Toch is dat hele riedeltje wél iets wat mij intens gelukkig maakt. Sport is vallen, opstaan en weer doorgaan. Hoge pieken en diepe, diepe dalen. Blessures testen je mentale gesteldheid. In strijd met je gevoel mag je geen gehoor geven aan sluimerende twijfels of aan een afnemende vechtlust. Geloof, discipline en jezelf alert houden… Niet gemakkelijk en ja, je mentale veerkracht wordt behoorlijk op de proef gesteld.
Wil je meer over Marcella weten? Kijk dan eens op haar site https://www.marcellarunstheworld.com
Hoofdfoto: Instagram Marcella Herzog