Nenah de Coninck (20) is een Vlaams atlete en specialiste op het gebied van de sprint en het hordelopen. Nenah is lid van de Koninklijke Atletiek Associatie Gent (KAA Gent). Hardloopnetwerk sprak Nenah onder meer over het EK in Polen voor beloften dat donderdag begint en tot zondag duurt, een periode van blessures en haar grote droom: meedoen aan de Olympische Spelen in Tokio.
Je hebt een periode van blessures afgesloten. Hoe zou je deze tijd omschrijven?
Een blessure is altijd lastig, maar het is een teken van je lichaam dat het eventjes te veel aan het worden is. Met de nodige verzorging en opvolging geraak je er dus al snel weer van af. Het is ook voor een groot stuk mentaal. Als je je hoofd nooit laat hangen, gaat het sneller beter. Ik kamp al acht jaar lang met scheenbeenvliesontstekingen, die zijn er eigenlijk bijna non-stop. Ik breng dus eigenlijk elke week minstens drie keer een bezoekje aan de kinesist (fysiotherapeut). Dus vanaf het moment dat ik kleine kwaaltjes begin te krijgen, word ik er voor behandeld, dus dat is wel goed. De grote blessures (scheurtje in kraakbeen achter knieschijf en gescheurde hamstring) gebeurden telkens op wedstrijden en waren gewoon puur pech.
Hoe leef je nu dagelijks toe naar het EK in Polen? Doe je bepaalde dingen anders?
Ik heb door mijn hamstringblessure een grote trainingsachterstand opgelopen, dus ik moet die op korte tijd proberen zo goed mogelijk in te halen. Dat is moeilijk, maar ik heb wel het gevoel dat het lukt. Ik ben er dag in, dag uit mee bezig. Ik miste het universiade-limiet net, dus ben ik nu dubbel zo gefocust voor dit EK.
Het wk-limiet voor de 400 meter horden is 56.10. In hoeverre spelen deze vier cijfers nu door je hoofd?
Zonder hamstringblessure zag ik mijzelf deze tijd wel lopen, maar door het tekort aan trainingen denk ik daar nu wat anders over. Het zou mooi zijn mocht het me toch nog lukken, maar daarvoor heb ik een perfecte wedstrijd, en zelf een klein mirakeltje nodig…
Hoe erg baalde je na het mislopen van de Olympische Spelen op zeven honderdsten?
Ik baalde heel, heel erg. Moest iemand mij op voorhand gezegd hebben dat ik op mijn 19 jaar al 56.27 zou lopen, zou ik ze voor gek verklaard hebben en zou ik de gelukkigste persoon ter wereld geweest zijn. En plots was het werkelijkheid, maar miste ik zo nipt de Olympische Spelen. Ik kon niet harder balen. Ik was boos op mijzelf dat ik niet nét dat beetje harder gestreden had tijdens de wedstrijd. Maar tegelijkertijd was ik toch zo blij dat ik een mega PR had gelopen…
Renée Eykens maakte wel al een Olympische Spelen mee en jouw droom is om in Tokio actief te zijn. Spreek jij met Renée over haar ervaringen en hoe graag ben jij erbij in Japan?
Renée en ik zijn goede vriendinnen, ik ben dan ook super fier op haar dat zij de Spelen wel haalde. Ze heeft daar een prachtige prestatie neergezet. Ik ben ook midden in de nacht opgestaan om te zitten schreeuwen voor mijn televisie voor haar. Ze kan het nog altijd zelf niet geloven denk ik. Ik ben er natuurlijk supergraag bij in Tokio! Maar ik weet dat het niet vanzelf zal gaan, ook al was het voor Rio zo nipt. Ik moet er heel hard voor werken maar ga dat zeker doen.
Tegen welke topatlete kijk je op en waarom?
Allyson Felix is al sinds kleins af aan mijn grote voorbeeld. Zij is een prachtige atlete, zowel op als naast de piste. Er hangt maar één poster op mijn kamer, boven mijn bed, en het is er een van haar. Zij is zowat de laatste persoon die ik zie voor ik ga slapen en de eerste persoon die ik zie als ik opsta (haha). Zij geeft mij motivatie!
Kun je zowel trots als kritisch op jezelf zijn?
Ja. Ik kan het allebei. Ik ben heel trots dat ik zo een doorzettingsvermogen heb, maar ben dan weer heel kritisch op elk klein foutje dat ik maak. Ik analyseer elke training en wedstrijd en probeer kritisch te evalueren om ze de volgende keer beter te doen.
Als wij over drie jaar zeggen: “Nenah heeft een mooie medaille in Tokio gewonnen, dat komt vast doordat ze atlete van de week was in 2017!”, dan zeg jij?
Haha, ik droom er alleen maar van! Ik ga al blij zijn als ik er sta! Nu ja, dat zeg ik vandaag… Eens het moment er is zullen mijn doelen wel wat aangepast worden! Moest ik bijvoorbeeld op dat moment 5e van de wereld staan, zou ik voor het podium gaan, sta ik 25e dan ga ik voor de halve finale. Ik streef altijd naar dat beetje betere. Ik ben niet tevreden als ik onderdoe. Het moet beter, elke keer opnieuw. Dat is hoe je het verschil maakt, zeker?
Hoofdfoto: Nenah de Coninck