De laatste keer dat ik een blog schreef is alweer een tijdje geleden. Inmiddels zijn we al een paar maanden verder en ik heb zeker niet stilgezeten! Ik schrijf sinds begin september ook om de week in een nieuwe rubriek van Hardloopnetwerk. Het is een briefwisseling met Anne Luijten over het combineren van hardlopen en studeren en wat ons verder bezighoudt. Naast dat ik alweer een tijd volop in training ben had ik afgelopen weekend mijn eerste wedstrijd van het crossseizoen, en niet zomaar eentje
Door Noah Schutte
Na het EK<23 heb ik even rust genomen. Het werd ietsje langer dan gepland vanwege mijn knie, die na de “balk-aanvaring” op het EK<23 wat meer tijd nodig had om te herstellen. Gelukkig had ik geen tijd om me daar veel zorgen over te maken, aangezien we met het gezin op vakantie waren in Suriname! Het viel uiteindelijk ook wel mee en ik liep al bijna dagelijks toen ik na terugkomst uit Suriname met twee vrienden Londen ging verkennen. We hadden ook een paar kaarten voor het WK Atletiek weten te bemachtigen, want dat konden we natuurlijk niet missen. Engeland is een van de meest atletiek-minded landen ter wereld en daarom was het super gaaf om daar in een vol Olympisch stadion de absolute wereldtop te zien!
Na mijn Londen-trip vloog ik na een dagje Nederland meteen weer door naar Portland. Ondanks dat het fijn was om zo’n lange vakantie te hebben, had ik weer veel zin om verder te gaan met studeren en te trainen met het team. Aankomen in Portland voelde daarom ook echt als thuiskomen. De eerste weken terug zijn ook extra leuk. Het is goed om iedereen weer te zien en alle nieuwelingen te ontmoeten. Daarnaast had ik veel plezier in het afstruinen van de Amerikaanse marktplaats om mijn nieuw huisje te meubileren! Ik heb ook eindelijk Mt. Hood bezocht (met onder andere de twee nieuwe Nederlanders!), wat vorig jaar al hoog op m’n bucketlist stond. Gaaf om zo even een berg op te rijden en zoveel mooie natuur om je heen te hebben.
Na wat weken vooral lopen en studeren was het afgelopen weekend tijd voor de Nuttycombe Invitational in Madison, Wisconsin (8km cross). We stonden te popelen om eindelijk te racen, want Coach had ons voor deze grote wedstrijd aan de kant gehouden. Mede daardoor waren we “maar” 25e op de officiële cross country “rankings”. Deze cross staat bekend als de sterkst bezette cross op de NCAA kampioenschappen (nationals) na, dus we liepen tegen het grootste deel van de beste teams in het land. Coach had van te voren geen hard doel uitgesproken, maar bij de teammeeting aan het begin van het seizoen was hij duidelijk: “Als je vanaf het begin van het seizoen niet de mindset hebt om nationals te winnen, dan maak je ook geen kans om nationals te winnen.”
De start was heftig. Met 35 teams van 7 (dus 245 lopers!) kan je je wel voorstellen hoe dat eraan toe gaat. Niks “rustig je race opbouwen”, maar knallen om vooraan in het veld te lopen. De groep blijft namelijk redelijk lang bij elkaar en je wil niet de hele race bezig zijn met het inhalen van andere lopers. Gelukkig zat ik goed voorin en kwam ik ook gauw 2 van mijn teamgenoten tegen. Het is altijd wel fijn om stukken samen met teamgenoten te lopen, wan het geeft je vertrouwen en houdt je scherp. Het parcours was verleidelijk zwaar. Waar ik van te voren het idee had dat er genoeg tijd tussen de heuvels zat om er een beetje van te herstellen, merkte ik in praktijk dat het golvende parcours mij opbrak. Vanaf 4km begonnen mijn benen al tegen te stribbelen en dan is het nog lang! Ook al dacht ik 6e van het team te lopen (top 5 tellen voor de score), probeerde ik toch voor elke plek te vechten. Ik zakte steeds verder terug in het veld en uiteindelijk kwam ik helemaal kapot over de finish in een erg teleurstellende 121e plek.
Ik baalde flink aangezien ik me erg goed in vorm voelde en graag wilde laten zien wat ik op de cross kan. Maar veel ruimte voor balen was er niet, want we waren 2e geworden als team! Dit maakte het een aparte zoetzure situatie waarin ik super trots was op mijn teamgenoten, maar erg baalde van mijzelf. Ik wist wel dat we een goed team hadden, maar dit was toch wel heel erg goed! Nu zijn we van de 25e naar de 3e plaats op de officiële rankings gesprongen en dat is de hoogste ranking ooit voor Portland. Als ik al niet super gemotiveerd was om goed te lopen ben ik dat nu zeker. Erg jammer hoe mijn wedstrijd ging, maar ik weet dat het erin zit en dat laat ik nog wel zien!
Groetjes,
Noah
Hoofdfoto: Instagram Noah Schutte