4830 punten was het resultaat waarmee Nadine Broersen tien jaar geleden de wereld veroverde. Ze won in Polen de vijfkamp en werd wereldindoorkampioen. We blikken terug met de 33-jarige atlete, die het Nederlands record op de vijfkamp nog altijd in handen heeft.
‘Ik was echt wel geschrokken.’ Thuis keek Nadine Broersen vrijdagochtend tijdens de WK indoor in Glasgow het tweede onderdeel van de vijfkamp. Zonder moeite of heimwee, want ze is en blijft een echte atletiekliefhebber. Natuurlijk had ze er liever zelf gestaan, maar dat zag ze momenteel niet als een realistisch doel.
Met grote ogen zat ze te kijken naar de Spaanse Maria Vicente, die tijdens de aanloop van het hoogspringen haar achillespees afscheurde. ‘Heftig, dat gun je niemand.’ Toch kon ze ook genieten van de strijd in de Schotse Emirates Arena. Vol spanning keek ze naar de 800 meter, zo ook naar de livewisselingen in de tussenstand. Dus zag ze Sofie Dokter in de apotheose de nipte winst op dit afsluitende onderdeel pakken, om uiteindelijk brons te scoren. ‘Onwijs knap. Dat ze zich zo standhield en een bijna-PR van 4573 punten wist te lopen op het moment dat het moet. Daarnaast vond ik het ook heel knap hoe de Belgische Noor Vidts haar favorietenrol weer waar maakt. Al met al is het weer een mooie meerkampstrijd geweest! Het is gewoon supervet dat de meerkamp het zo goed doet in Nederland’, verwijst ze naar het rijtje Nederlandse medailles op de vijfkamp op een WK indoor, dat nu compleet is. Zeker niet moeilijk, ik ben een echte atletiek liefhebber, dus kijk er graag naar! Natuurlijk had ik er liever zelf gestaan maar voor nu was het niet realistisch. Als ik veel kans had gemaakt om te gaan en ik zou uiteindelijk om de een of andere reden niet deelnemen, dan zou ik het een stuk lastiger vinden. ‘Dat er maar veel meer bij mogen komen.’
‘Ik kreeg Mark Rutte aan de lijn en dacht alleen maar: welke journalist is dit nu weer?’
Presteren in een waas
Zo vanzelfsprekend als de twee gouden, één zilveren en twee bronzen medailles voor Nederland tijdens de WK indoor leken, zo was dat tien jaar geleden zeker niet. Elly van Hulst (1985, 1500 meter en 1989, 3000 meter) en Nelli Cooman (1987 en 1989, 60 meter) waren toen de vrouwen met goud op zak, gevolgd door de zilveren Karin Ruckstuhl (2006, vijfkamp). Tot vrijdag 7 maart 2014 in Sopot, Polen. De toen 23-jarige Nadine Broersen haalde die dag in vijf onderdelen landelijke faam. Wat ze zich nog goed kan herinneren? ‘Poe, lastig. Heel die dag is wel een soort waas geweest. Ik zat echt in de bekende flow en stond zonder verwachtingen aan de start.
Natuurlijk was het hoogspringen echt onwijs gaaf en mooi. Ik weet nog wel dat ik in de pauze, na kogel en voor ver, heel erg rustig probeerde te blijven. Ik lag in bed en dacht alleen maar: oké, focussen op ver en de 800 meter. En dat bleef ik 100 keer herhalen. Ik had ook wel door dat ik er goed voor stond, maar die gedachte durfde ik nog niet toe te laten. Tijdens de 800 meter weet ik nog dat ik alleen maar dacht: niet op de startlijn staan… Een jaar daarvoor was ik namelijk gediskwalificeerd.’ Haar vijfkamp die vrijdag in vogelvlucht: 8.32 seconden op de 60 meter horden, een evenaring van haar persoonlijk record. 1.93 meter bij het hoogspringen, een Nederlands indoorrecord, dat een kleine negen jaar zou staan. Kogelstoten 14.59 meter, een prima prestatie voor Broersen. 6.19 meter op verspringen, waarmee ze niet al te veel toegaf op de concurrentie.
En dan de afsluitende 800 meter, waar ze met 2:14.97 naar goud knokte. Daarmee snoepte de drievoudig Olympisch atlete ook 29 punten van het Nederlands vijfkamprecord van Ruckstuhl (4801 punten) af. ‘Het grappige was dat ik voor het toernooi nog tegen mijn coach (Ronald Vetter) zei dat het Nederlands record op de meerkamp echt veel te hoog gegrepen zou zijn. Gewoon niet haalbaar. Des te meer bizar was het voor mij dat ik dat record verbrak. Onwijs blij was ik natuurlijk ook met het record op hoog. Het ging al erg goed dat seizoen, maar ook nog boven de 1.90 meter springen, dat was fantastisch. Er zat zeker nog iets meer in, maar ik werd te gretig en ben uiteindelijk gestopt op 1.96. Het bleef allemaal lang onwerkelijk na die 800 meter. Volgens mij kon ik geen woord uitbrengen bij de pers en kon ik alleen maar huilen van geluk.’
Broersen pakte na 25 jaar weer goud voor Nederland op een WK atletiek in de indoorhal. Daarnaast was het ’s lands eerste WK-goud op een meerkamp. ‘Na afloop van de wedstrijd kreeg ik natuurlijk allerlei journalisten aan de lijn. Uiteindelijk kreeg ik een telefoon in mijn handen waarbij de mensen om me heen zeiden: ”hier, heb je Rutte aan de lijn!”. Ik dacht alleen maar: welke journalist is dit nu weer? De dagen erna besefte ik pas dat ik historie had geschreven en hoe bijzonder het allemaal was. Heel mooi, een titel die niemand mij ooit nog afpakt! Uiteraard, gekeken naar de prestatie zelf, was dit één van de mooiste momenten uit mijn carrière. Ik, Nadine Broersen, wereldkampioen!
Zie hier beelden van het laatste onderdeel van Broersens gouden WK indoor in 2014.
Lees ook: Dafne Schippers uithangbord voor EK Indooratletiek Apeldoorn
Vier op een rij
‘Heel veel’ veranderde er sindsdien voor Broersen. Ineens stond ze in de spotlights. Er waren bijzondere momenten, met sponsoren en een lunch/diner met de koning: mensen wilden ineens wat van haar. Een stukje meer druk kwam erbij kijken, maar haar WK-prestatie zorgde ook voor veel zelfvertrouwen. Was die vrijdag in maart 2014 nou ook het ultieme moment voor de meerkampster? Toegegeven, de droom die voor haar uitkwam door zich in 2012 voor de Spelen van Londen te kwalificeren vond ze ook heel bijzonder. En de comeback in 2019 na haar achterste kruisbandruptuur, toen ze zesde werd op de WK in Doha en zich daarmee kwalificatie voor mijn derde Olympische Spelen van twee jaar later. ‘Ik heb zeker aandacht gekregen voor deze prestaties. Natuurlijk gaat het wel heel snel alleen nog maar om medailles in de media. Ik was bijvoorbeeld ook hartstikke trots op mijn vierde plek op de WK in 2015 of op het winnen van de World Combined Events Tour een jaar eerder.
Lees ook: Een dag in Flagstaff met Noah Schutte
De zilveren medaillewinnares van de EK in 2014 heeft een vierde Spelen op rij nog niet uit haar hoofd gezet, al zijn haar dagen nu vol. ‘Eerlijk is eerlijk, het is ongelofelijk druk. Fulltime trainen, mama zijn, training geven, studeren… Ik heb echt wel moeten zoeken naar de balans. Vroeger kon ik alles en had ik veel energie. Met zo’n kleintje erbij sinds juni 2022 is dat een compleet ander verhaal. Het trainingsprogramma kan ik best afwerken, maar juist dat stukje herstel is een uitdaging. Ook de focus houden in de wedstrijdperiode is lastiger. Maar daarnaast lukt het ook beter te relativeren en ben ik dolgelukkig als ik die kleine weer zie. Ik wil gewoon niks missen van James! Ik kan beter relativeren omdat hij het allerbelangrijkste is. Als de training dan een keer niet goed gaat, weet ik ook dat James weer op mij zit te wachten. Dan kan ik daarvan genieten en mij beter over een teleurstelling in de sport zetten.
Sport is wel belangrijk, maar niet het allerbelangrijkste (meer). De motivatie weer op het internationale toernooi te staan wordt er niet minder door. Ik merk dat ik het veel beter allemaal kan relativeren nu ik de kleine heb. Als ik op de baan sta ben ik weer de vurige atlete die er alles uit wil halen. Daarmee zijn de EK en de Olympische Spelen absoluut een doel! Ik houd wel van een uitdaging.’
Foto’s: Erik van Leeuwen
- Churandy Martina: ‘Als alles klopt, kan ik op de EK en Spelen ook de 100 meter lopen’
- Twee keer per dag hardlopen, heeft dat wel zin?
- Vijf belangrijke functies van omega 3-vetzuren voor hardlopers
- Nienke Brinkman valt uit in Hamburg Marathon: geen Olympische Spelen
- Rising Star: Jolie Baerveldt