Ellen liep afgelopen weekend haar 3e halve marathon, maar haar eerste in Nederland. Door omstandigheden werd het ineens de vraag of ze wel zou starten. Ze besloot te lopen en met succes. Ze vertelde ons haar emotionele verhaal.
Door Ellen Stoevelaar
Kun je ons meenemen in jouw halve marathon?
Ik liep zondag mijn 3e halve marathon in Amsterdam. In april liep ik mijn 1e in Berlijn, en 2 weken terug mijn 2e op Kreta. Mijn eerste op Nederlandse bodem dus. Ik had een startbewijs gekregen van Isostar en het zou één groot hardloopfeestje worden. Ik zag er wel wat tegenop, want ik zou die ochtend uit mijn 2 nachtdiensten ADE komen, maar ik dacht dat ik dat wel zou trekken. Tot mijn vader donderdagnacht een zwaar herseninfarct kreeg. Onze wereld stortte op dat moment even volledig in. Vanuit het ziekenhuis heb ik vrijdag mijn startbewijs opgehaald bij de expo. Zoveel vrolijke mensen, ik kwam er huilend vandaan. En toch vond ik dat ik hem mocht lopen. De angst dat mijn vader nooit meer zou kunnen lopen of sporten en dat ik dan nu niet zou gaan, kon ik niet verkroppen. Weten dat het niet slim is, omdat je de energie nog hard nodig hebt, maar toch eigenwijs zijn. Even 2 uurtjes je hoofd leegmaken dacht ik. Dat heb ik dus van mijn vader 😉.
Bij de start 2 dikke knuffels van vrienden die stonden te wachten, dikke tranen en gaan. Ik had besloten om op mijn houding te letten en ging van waterpost naar waterpost. Al de bezoekers en lopers gingen vaak genoeg als een waas aan me voorbij, maar ik vond het bijzonderd dat er zoveel mensen stonden overal. Er waren kleine geluksmomentjes onderweg, zoals de zorgzame vrijwilliger die niet moeilijk deed om me de dixie te wijzen die voor mijn neus stond, het slagveld bij de waterposten en het over sponsen jumpen werd mijn tijdelijke hobby. Bij de fotografen is het altijd een feest. Nu prakte ik er een geforceerde glimlach uit. In het vondelpark realiseerde ik me dat ik met dit tempo mijn snelste tijd zou lopen. PR voor paps, omdat zijn eerste vraag altijd is hoe snel ik was. Bij het Olympisch stadion kreeg ik het even zwaar, huilend rende ik zo snel mogelijk de finish over; binnen, gehaald, klaar, zucht.
Het over sponsen jumpen werd mijn tijdelijke hobby.
Snel naar huis, douchen, eten en weer naar het ziekenhuis. Daar vertelde mijn moeder aan mijn vader dat ik de halve marathon had gelopen. “Oh, welke?” vroeg hij, “wat was je tijd en hoe was het parcours”. Deze normale vragen waren zo fijn in deze omstandigheden! En toen hij vlak daarna ook nog mijn moeder in haar hand kneep, terwijl dit daarvoor niet lukte was dat het mooiste kadootje van die dag. En daar kan geen medaille tegenop.
Hoe zag je voorbereiding er voor de halve marathon uit?
Ik ben 2 jaar geleden begonnen met hardlopen en heb de irritante gewoonte dat het steeds een stapje meer moet. Ik trainde met een schema van internet naar mijn eerste halve marathon en ben daarna met een schema van sportrusten gestart voor een snellere halve marathon, die ik uiteindelijk heb veranderd in de 30 van Noord. Inmiddels gebruik ik van hun het marathonschema en hoop ik 2 december mijn eerste marathon in Valencia te lopen. Het lijkt me een vreselijk eind en ik heb een streeftijd uit mijn hoofd gezet en mezelf beloofd hem uit te lopen en te genieten.
Ik heb de irritante gewoonte dat het steeds een stapje meer moet.
Wat deed je een dag voor de wedstrijd?
De zaterdag voor de wedstrijd heb ik niet veel anders gedaan dan in en rondom huis hangen, ik ben naar het ziekenhuis geweest en heb gezorgd voor gezonde boodschappen in huis. En uiteraard heb ik pasta gegeten en heel veel water gedronken.
Wat wil je lopers meegeven die voor het eerst een marathon lopen?
Doe wat voor jou goed voelt. Het hardloopwereldje is een prachtige wereld met heel veel verschillende mensen die gevraagd en ongevraagd heel veel adviezen geven. Pak daaruit wat voor jou van toepassing is, maar luister ook gewoon goed naar je hart en lichaam. Ik herstel heel slecht, maar kan qua hardlopen langere afstanden aan dan ik ooit had durven dromen. En als ik dan een goed advies mag geven voor langere afstanden; kijk eens goed naar jouw vochtverlies en pas daar je eten en drinken op aan. In april kon ik 2 weken bijna niet lopen van de spierpijn, nu voel ik het 2 dagen een beetje, maar functioneer ik prima.
Luister ook gewoon goed naar je hart en lichaam.
Welke marathon zou je ooit nog willen lopen?
Nou, eerst Valencia maar en dan kijken of ik nog een keer wil. Maar als dat een ‘ja’ is, zou ik heel graag Rotterdam lopen, maar zeker ook nog wel een paar mooie in het buitenland. En die ene ultra in mijn leven, die staat ook wel heel hoog op mijn bucketlist.