Frank Futselaar loopt exact Olympische limiet in Valencia: ‘Gesprint voor mijn leven’

Frank Futselaar kwalificeerde zich zondag in Valencia nipt voor de Olympische Spelen. De 29-jarige marathonloper ‘dook’ over de finish en voldeed met 2:11.30 precies aan de limiet voor Tokio. Wij belden met hem na zijn spannende marathon.

‘Heb ik echt de limiet gelopen?’ dacht Futselaar toen hij zondagochtend bij de finish kwam van de Valencia Marathon. De limiet van 2 uur, 11 minuten en 30 seconden zat al jaren in zijn hoofd. Het is het doel van zijn project om van het hardlopen te leven en naar de Olympische Spelen te gaan. ‘Dat ik nu die 2:11.30 precies loop is echt wel super bijzonder. Ik kan het mij bijna niet voorstellen. Ik ben heel trots dat ik het niveau heb gelopen om op de Olympische Spelen te mogen starten. Een ultiem gevoel dat ik dat nu heb gehaald. Dat is wel even genieten!’

Lees ook: Nederland Marathonland – Drie Olympische limieten in Valencia

Valpartij

Om 08:30 uur klonk het startschot voor twee vlakke rondes in de straten van Valencia. Na een goede start zat Futselaar meteen in het juiste tempo. ‘We hadden een mooi groepje. Bij een kilometer of vijf brak die in tweeën. Toen was het wel een beetje kijken of ik niet bij de groep daarvoor moest zitten. Ik kon nog wel aansluiten, maar uiteindelijk bleek die groep iets harder te gaan. Ik heb met een man of twintig in de groep van 2:11.30 gelopen. Bij 17 kilometer ging Bart van Nunen (voldeed met 2:10.16 ook aan de limiet) onderuit. Iemand tikte hem aan en drie jongens knalden tegen het asfalt. Ik moest er overheen springen. Bart kon gelukkig opstaan en zat er later weer bij. Gelukkig konden we ons weer herpakken. Bij de halve marathon kwamen we goed door (1:05.17). Bij 25 kilometer ging Bart er toch wel vandoor. We hadden een heel moeilijk punt met de wind tegen. Ik vond het super knap van hem dat hij goed door heeft kunnen trekken. Ik heb daar iets meer energie proberen te sparen voor het laatste gedeelte. Daar zouden we eigenlijk wind mee hebben, maar die was volledig gedraaid. Ik moest toch tegen de wind in de laatste kilometers.’

Kramp

Met nog ruim 5 kilometer te gaan begon hij overal kramp te krijgen. Daar had hij in oktober ook al last van, toen hij in het regenachtige Londen vanwege pijnlijke hamstrings en kuiten uitstapte. In Valencia kwam dit echter niet door het weer, maar door de vermoeidheid van het hoge tempo. Ik kon niet echt doorversnellen en daardoor verloor ik ook wat tijd. Ik wist de hele tijd dat ik goed op schema zat, want we liepen zelfs veertig seconden voor op schema. Op het einde was het proberen zo min mogelijk te verliezen. Ik wist dat ik het kon en dat we goed zaten. Het was niet zo dat we naar de limiet toe liepen, het was meer dat ik ‘m nog moest behouden de laatste paar kilometer. Maar ik moest wel versnellen voor de limiet. Ik weet niet waar ik het vandaan heb gehaald. Ik ben gewoon gegaan. Ik dacht: ik ga het proberen. De laatste 400 meter kwam ik bij Thijs Nijhuis (in Nederland geboren Deen die 2:11.28 liep). Ik zette nog aan en die hielp mij nog een beetje. De laatste bocht was heel moeilijk, want die was negentig graden. Met de vermoeidheid dacht ik: hoe ga ik dit doen? Ik had nog twintig seconden voor de laatste honderd meter en nog vijftien voor de laatste tachtig. Ik heb gesprint voor mijn leven. Het zag er niet uit als sprinten denk ik. Ik viel in de finish en toen had ik 2:11.30′, blikt hij lachend terug. ‘Het was wel dippen, maar het was ook omdat ik kapot was.’

Feestje bij de finish

Gelukkig hoefde Futselaar niet alleen te genieten van zijn resultaat. Zijn vriendin had een persaccredatie, dus die kon meteen na de finish bij Ciudad de las Artes y las Ciencias naar hem toe. ‘Dat was heel uniek. Zij knuffelde mij en moest huilen volgens mij. Ik was al helemaal moe. Het was super fijn dat zij er was. Mijn management Volare Sports was er en mijn vader ook, maar die kon niet bij het finishgebied komen. Bij de finish heb ik een klein feestje gevierd met Andrea Deelstra, Dave Klink (BizzSports) en Bart. We waren zo blij allemaal. Daarna ben ik naar het hotel gegaan om een beetje te relaxen en internet bij te werken.’ Inmiddels heeft hij al een biertje gedronken op zijn prestatie en is hij met Nederlanders uit eten geweest. In Valencia zijn de restaurants namelijk wel open. ‘Morgen even hobbelen door de stad en kijken hoe de spierpijn voelt.’ Voordat hij ’s avonds weer naar Nederland vliegt kan hij nog even genieten van het Spaanse zonnetje. En van een fantastisch hoogtepunt in een geslaagd hardloopjaar.

Foto’s: Dan Vernon (NN Running Team) en Erik van Leeuwen

View this post on Instagram

Shared post on Time