Hoi Noah!
Heb jij ook al zo’n heerlijke vakantie? Ik wel! Met Kerst gaan wij altijd ergens in Nederland met het gezin in een huisje om lekker een week lang mooie wandelingen te maken, te fietsen/ mountainbiken/ hardlopen, spelletjes te spelen, en vooral samen tijd door te brengen. Dit jaar was vooral het spel ‘Ticket to Ride’ populair bij ons, waarbij je treinroutes moet leggen door Europa. Een echte aanrader! We hadden een huisje in het Noorden omdat we daar bij familie Kerst zouden vieren. Dit was toevallig dichtbij Susan van Weperen, die net als jij ook nog in Portland zit. Dus natuurlijk wilde ik even bij haar langs om samen een training af te werken en bij te kletsen. Van haar hoorde ik dat er op maandag een cross was waar zij aan meedeed. Dat kwam voor mij eigenlijk wel heel goed uit in de voorbereiding naar Soest. Zo kwam het dat ik een week voor Soest aan de start stond van het Open Noordelijk Kampioenschap. Het was heerlijk om weer te racen en de bevestiging te krijgen van wat ik op basis van de trainingen al dacht: ik was in vorm! En nog belangrijker: ik kreeg geen reactie van de pezen.
Het kwam wel goed uit dat Soest op het programma stond, want daardoor hoefde ik in de week van Kerst niet veel te trainen. Ik heb tussen de twee wedstrijden in vooral rustige duurloopjes gedaan, een mooie fietstocht met mijn vader, en op vrijdag nog een intervaltraining met Susan en haar team.
Dus op oudejaarsdag stond ik gezond, uitgerust, en fit op om het jaar mooi af te sluiten. Zou ik in de buurt kunnen komen van de vierde plek van vorig jaar? Je snapt al waar dit heen gaat; natuurlijk moest er in het jaar 2018, waar op hardloopgebied ongeveer alles mis ging wat er mis kon gaan, iets gebeuren om roet in het eten te gooien. Toen ik beneden kwam vond ik het licht erg scherp en ik werd duizelig toen ik op mijn mobiel keek. Ik heb maar wat producten met zout naar binnen gewerkt omdat ik dacht dat mijn bloeddruk wellicht te laag was, en we zijn toch maar – ik had ondertussen ook flinke koppijn – naar Soest vertrokken. Het zou wel wegtrekken in de auto dacht ik… Nou niet dus. Toen we bijna in Soest waren kwam prompt mijn ontbijt eruit. Dat luchtte wel op en ik ben zo goed en zo kwaad als het ging gaan inlopen. Ik had geen koorts en we waren er nu toch. Ik hoopte dat als het startschot zou klinken, de meeste klachten wel zouden verdwijnen. Dat gebeurde gelukkig ook wel en uiteindelijk heb ik het er met een hardbevochten 11e plek naar omstandigheden nog wel redelijk vanaf gebracht, al moest ik er wel diep voor gaan. Na de finish kwam de hoofdpijn natuurlijk gelijk terug en ben ik zonder uit te lopen strompelend naar de auto gehobbeld, waar de rest van mijn ontbijt eruit kwam, om vervolgens het hele uur naar huis het gevoel te hebben dat ik weer moest overgeven. Ik ben lekker mijn bed ingedoken, heb rustig met familie het nieuwe jaar ingeluid, en werd gisterochtend niet geheel verrassend wakker met verhoging. Vandaag (woensdag) lijk ik alleen nog een flinke verkoudheid te hebben, dus wellicht kan ik later vandaag dan eindelijk mijn eerste loopje van 2019 afwerken!
Dat is toch bizar????! De syptomen die ik had lijken op een migraine-aanval, maar dat heb ik nog nooit eerder gehad. En dat moet net op de ochtend van de Sylvestercross toeslaan? Ik vind het toch wel zeer mysterieus. Als zoiets nou gebeurt als je volop aan het trainen bent, maar ik had al een week gas teruggenomen om echt te kunnen pieken in Soest en mee te kunnen strijden voor het Nederlandse podium, en voelde me piekfijn in orde. Oh well, shit happens… Je snapt dat ik niet bepaald rouwig ben dat 2018 erop zit. Ik hoop met de lessen die ik geleerd heb in 2019 te laten zien wat ik kan, te beginnen met de Abdijcross in Kerkrade en de Mastboscross in Breda de week erop. En dan het NK 10 km!
Op naar een gezond en sportief 2019 met mooie hardloopprestaties!
Groetjes,
Anne
Foto: Max Kooijmans