28-juli-2017 – Drie jaar geleden, na afloop van mijn eerste internationale toernooi (WJK Eugene), realiseerde ik me wat voor een gave ervaring het was geweest. Je kijkt je ogen uit, vooral als je meteen begint met een globaal toernooi op zo’n speciale plek. Het wedstrijdresultaat, een 19e plek op de 10.000m, was wel ongeveer zoals verwacht. Een doel als “top 10” was onrealistisch geweest, want het niveau verschil met (vooral) de Afrikaanse lopers was erg groot. Maar, ik was wel als 6e Europeaan geëindigd. Dat gaf mij zeker een boost, want dat liet zien dat als ik door zou groeien ik de komende jaren bij de top van mijn Europese leeftijdsgenoten zou kunnen horen. We hadden het er als WJK groep al over hoe we over 3 jaar met z’n allen op het EK<23 konden staan, om dan niet alleen mee te doen maar ook echt voor de winst te gaan!
Ik keek dus al lang uit naar dit toernooi en zag al voor me hoe ik op de 10.000m aan de start zou staan. Begin dit seizoen had ik me al meteen geplaatst en dat gaf rust in de voorbereiding. Toen ik me een paar weken later plaatste voor de NCAA kampioenschappen op de steeplechase en daar (onverwachts) de finale haalde, werd het duidelijk dat dit onderdeel me wel lag. De tijd was niet wat me verbaasde, maar 8:42 lopen in een kampioenschapsrace met zo’n snelle laatste ronde was toch een positieve verrassing. Hiermee stond ik ook 4e op de Europese <23-ranglijst, wat al hoger was dan de 6e plek op de 10.000m. Ik voelde me comfortabel op de steeplechase en de favoriet(en) leken meer binnen bereik, vandaar de keuze om de focus hierop te houden en de 10.000m te laten schieten.
Na het lopen van een degelijke steeple op het EK landenteams, twee weken na terugkomst in Nederland, begonnen de trainingen weer echt lekker te draaien. Ik deed niks bijzonders, maar het voelde allemaal zo gemakkelijk dat ik wist dat het goed zat met de vorm. Ik voelde me klaar voor het toernooi en op weg naar Polen zat de sfeer er ook meteen goed in. Voor het eerst was bijna het hele team bekend voor me en het was leuk om een beetje bij te praten aangezien ik sommige atleten al een tijd niet had gezien. Toen het toernooi eindelijke begon, werd de eerste dag afgesloten met de 10.000m mannen. Ik ben nog nooit zo zenuwachtig ben geworden van een race. Niet per se omdat er twee Nederlanders in liepen, maar vooral omdat ik er zelf ook had kunnen lopen. Het liet me weer realiseren hoe graag ik beiden afstanden had gedaan, maar dat kon simpelweg niet in zo’n korte tijdspan. Zenuwen zijn niet altijd even leuk, maar ze maken je zeker klaar om te racen!
Waar bij de NCAA kampioenschappen de focus lag op het halen van de finale, had ik mijn focus nu meer bij de finale zelf gelegd. Gelukkig verliepen de series soepel. De favoriet maakte tempo en er was één andere atleet die ook een gat sloeg met de rest. Aangezien ik liever met zo min mogelijk inspanning de finale haalde, was mijn focus op de laatste plek die directe kwalificatie opleverde (5e). Ik bleef rustig achterin de achtervolgende groep (3-7) en finishte 3e na een versnelling op de laatste 200m. Job done!
Een lange 48 uur later was het dan eindelijk tijd voor de finale! Ik had er zin in en voelde me goed. Na wat research had ik wel een goede gok hoe de wedstrijd zou verlopen, en hij begon ook zoals ik had verwacht. Het duurde niet lang voordat de favoriet het tempo erop gooide en de groep op een lang lint trok. Mijn plan was om vanuit achteren naar voren te schuiven, zodat mijn benen niet snel zwaar zouden worden en ik een progressieve race kon lopen. Uiteindelijk win je in een steeplechase namelijk alleen medailles met een goede laatste ronde (of een grote voorsprong). Toen ik net aansluiting vond met de achtervolgende groep (2-5), gebeurde het. Ik heb inmiddels al vaak de vraag gehad hoe het kon gebeuren. Nee, er liep niemand in de weg. Nee, ik had geen misstap. Nee, mijn benen voelde niet vermoeid. Ik kan er niet meer over zeggen dan dat ik blijkbaar een inschattingsfout maakte en/of mijn bijtrekbeen te veel liet hangen. Ik viel, stond op en kon niet meer lopen. Mijn knie wilde simpelweg niet meer buigen. Ik kon het niet zo goed geloven. Ik ben nog nooit over een balk gevallen. Dit was mijn 9e steeplechase dit seizoen, dus ik ben dit jaar alleen al over ongeveer 300 balken gesprongen. Het deed veel pijn om de rest van de race te zien. Het liep zoals ik had gedacht en er waren zeker mogelijkheden geweest, maar dat is ook waar ik het mee moet doen. Er is namelijk niemand die weet waar ik anders was geëindigd.
Gelukkig waren mijn ouders er, dus kon ik mijn verdriet de vrije loop laten. Ik weet hoe goed dat werkt aangezien mijn enige andere DNF (did not finish) 2.5 jaar geleden was toen ik m’n spike verloor op het EJK cross. De afgelopen week heb ik gemerkt dat ik me er best overheen heb kunnen zetten. Hardlopen kon helaas even niet, maar het is wel het goede moment voor wat looprust na mijn laatste baanwedstrijd. Hiernaast heb ik dit seizoen wel potentie laten zien en daar ben ik blij om. Nu ik dit zo typ vraag ik me eigenlijk af hoe ik er zo optimistisch naar kan kijken, maar ik denk dat dat wel is wat je als atleet nodig hebt om hard te blijven werken voor je doelen. Nu even lekker vakantie en dan straks weer rustig opbouwen naar hopelijk een mooi crossseizoen!
Groetjes vanuit Suriname,
Noah
Hoofdfoto: Odile Verzantvoort