Na het Nederlandse record op de 4x400m van Maarten Stuivenberg, samen met Bjorn Blauwhof, Terrence Agard en Liemarvin Bonevacia, kreeg Maarten een positieve dopingtest. Pas in november werd duidelijk dat dit kwam door kankercellen. Afgelopen jaar heeft hij de behandelingen doorstaan en hij is nu weer op zijn weg terug. Zijn indrukwekkende verhaal en zijn doelen deelde hij met ons. 

Door Jasper Boot

Je kunt inmiddels weer hardlopen na een lastige periode. Kun je ons meenemen in het jaar 2018?

2018 voelt als een heel raar jaar. Een jaar is voor mij nog niet zo slecht begonnen als 2018. Ik ben eind december 2017 begonnen met mijn behandelingen in het ziekenhuis en dat duurde tot begin maart. In het begin had ik nog wel goede hoop dat ik niet heel erg ziek zou worden van de chemotherapie, maar bij kuur drie en vier viel dat toch wel tegen. Tijdens de behandelingen werd ik vooral goed ziek. Na een kuur van vijf dagen herstelde ik gelukkig wel redelijk snel en voelde ik mijzelf na een paar dagen steeds beter. Ik heb wel meerdere vervelende bijwerkingen gehad, maar de meeste bijwerkingen trokken relatief snel weer weg zodra ik niet meer in het ziekenhuis aan een infuus lag. Ik merkte dat ik tijdens het hele traject rustig kon blijven en het gewoon stap voor stap heb ondergaan, maar ik was echt heel opgelucht toen ik niet meer in het ziekenhuis hoefde te liggen.

Vanaf maart kwam een periode van een paar maanden aansterken. De eerste uitslag kwam na 6 weken en daarna werd er nog vervolgonderzoek gedaan om te kijken of er geen cellen meer in mijn lichaam zitten die verkeerd konden gaan delen. Uiteindelijk was ik in juni helemaal klaar met die controles. Ik heb nu alleen nog om de 3 maanden controle en die controles worden in de loop van 10 jaar langzaam afgebouwd. Ik ben in deze periode ook weer voorzichtig wat gaan bewegen en wat gaan hardlopen. Na de eerste chemokuur was ik trouwens nog wel in staat om twee keer hard te lopen, maar de kuren daarna was dat toch teveel van het goede. Toen ik weer voor het eerst ging hardlopen schoot mijn hartslag na een paar honderd meter dribbelen al naar 170 en kort daarna zat ik op 190, dat was wel een besef moment hoeveel mijn lichaam aan fitheid heeft ingeleverd door de behandelingen. Gelukkig ging mijn lichaam snel vooruit en ik kon al vrij snel weer wat minutenlopen doen. Dat heb ik rustig in de zomer wat uitgebouwd met het oppakken van weer wat oefeningen voor mijn rompstabiliteit, lenigheid en een beetje basiskracht.

De eerste uitslag kwam na 6 weken en daarna werd er nog vervolgonderzoek gedaan om te kijken of er geen cellen meer in mijn lichaam zitten die verkeerd konden gaan delen.

De zomer heb ik volop gebruikt om lekker te ontspannen na dat eerste halfjaar. Ik ben op vakantie geweest met mijn vriendin, daarna met vrienden en met mijn familie. Toen was ik helemaal opgeladen en ik kreeg ook weer heel veel zin om te trainen, dat gevoel had ik trouwens al vrij snel. In september ben ik weer begonnen met drie trainingen in de week en nu ben ik weer vijf of zes dagen in de week bezig met atletiek. Ik krijg steeds meer vertrouwen in de trainingstijden die ik loop en wat ik aan kan, maar het is nog wel heel erg oppassen. Ik heb toch heel snel een kleine blessure/pijntje als ik weer wat anders of een nieuwe oefening doe. Ik kan weer bijna voluit trainen, maar het is even letten op mijn belastbaarheid in deze periode. We trainen nu de hele winter door zonder wedstrijden zodat ik er in de zomer weer kan staan.

Nu zitten we alweer in december en voel ik mij weer de oude en het voelt soms alsof ik twee jaar geleden ziek ben geweest, maar het is nog in dit jaar gebeurd. Ik ben heel dankbaar dat mijn lichaam zo snel hersteld is en ik geen last heb van langdurige bijwerkingen. Waarschijnlijk toch een voordeel geweest van gezond proberen te leven en het sporten. Helaas kan een sportief leven nooit helemaal voorkomen dat je ziek wordt, maar een fit lichaam helpt zeker om de behandelingen aan te kunnen en aan te sterken.

Vanaf augustus tot en met december 2017 ben ik bezig geweest om een medische reden te vinden voor mijn verhoogde HCG hormoon.

In 2017 liep je samen met Agard, Blauwhof en Bonevacia het Nederlands Record op de 4 x 400 meter in Lille. Met welke gevoelens kijk je terug op dit record?

Ik kan nu wel vrijuit genieten van het Nederlands record, maar dat kon ik vorig jaar nog absoluut niet. Vanaf augustus tot en met december 2017 ben ik bezig geweest om een medische reden te vinden voor mijn verhoogde HCG hormoon, wat ik voor het eerst te hoog testte na de dopingcontrole in Lille. De controle die nodig was vanwege het lopen van het Nederlands record. Vanaf augustus daarna had ik voornamelijk heel veel stress, omdat ik mijzelf meerdere malen afvroeg hoe ik nu ooit kon aantonen dat ik niks gebruikt had. Op dat moment was de diagnose kanker eigenlijk ook niet ter sprake. In het begin hebben ze daar meteen naar gekeken, omdat ze weten dat een verhoogd HCG kan betekenen dat een man kanker heeft. In mijn geval duurde het tot en met november voordat de diagnose kanker in beeld kwam door testresultaten in het ziekenhuis. Totdat ik eigenlijk wist dat ik ziek was, heb ik met hele gemengde gevoelens teruggekeken naar het record. Nu ben ik er heel trots op dat wij zo’n record met zijn vieren hebben neergezet. Het was zo’n gave race en die hoop ik weer eens over te kunnen doen en dan nog sneller.

In mijn geval duurde het tot en met november voordat de diagnose kanker in beeld kwam door testresultaten in het ziekenhuis

Het jaar 2019 zal er voor jou anders uit gaan zien. Wat zijn je sportieve ambities voor komend jaar?

We trainen nu de hele winter door zonder wedstrijden zodat ik er in de zomer weer kan staan. Ik wacht het komende jaar even met verder studeren na alles wat er gebeurd is. Ik heb nu wel een baan naast het sporten wat ik heel flexibel kan indelen zodat ik het om mijn trainingen heen kan plannen. In de zomer wil ik uiteraard weer van de partij zijn op de NK en meedoen voor het podium. Daarnaast wil ik weer een plek afdwingen in de 4x400m en hopelijk kwalificeren voor de WK in Doha, dat is het ultieme doel voor komend jaar. Individueel zou ik ook heel graag op de 400m in Doha meedoen, maar goed, dat is misschien meer een droom voor 2019 dan een realistisch doel.

Als je één droom mag laten uitkomen, wat zou dat dan zijn?

Ik heb één prestatie als ultieme droom en dat is olympisch kampioen worden. Komend jaar ga ik erachter komen of ik nog een kans heb op die droom. Ik geniet in ieder geval weer van het feit dat ik zo bezig kan zijn met de sport en alles wat ik mee mag maken. Het afgelopen jaar relativeerde ook wat ik doe in mijn leven, dus ik staar mij niet blind op een droom. Ik houd het wel in mijn achterhoofd, zodat ik weet waarvoor ik bezig ben.

Op welke prestatie ben je tot nu het meest trots?

Ik kan eigenlijk moeilijk kiezen op dit moment. Aan de ene kant het Nederlands record op de 4x400m, omdat deze prestatie ook echt in de boeken staat bij de senioren en het oude record al heel lang stond. Individueel ben ik heel blij met mijn 6e plek op de EK onder 23. Het was mijn eerste individuele internationale toernooi. Volgens mij was ik van tevoren als 18e geplaatst en ik werd uiteindelijk 6e en verbeterde mijn persoonlijk record.

Wil jij in 2019 ook onze interviews blijven lezen? Meld je dan nu gratis aan voor onze nieuwsbrief.

Foto: PR Maarten Stuivenberg