15-juni-2017 – Op dit moment zit ik in het vliegtuig van Portland naar Amsterdam, een dag na het einde van de NCAA kampioenschappen (nationals). Wat was dat me een ervaring. Ik zal proberen zo goed mogelijk te omschrijven hoe ik het beleefd heb, maar dat zal niet makkelijk zijn. Als je mijn vorige blog niet gelezen hebt zou ik daar even beginnen, aangezien ik daarin uitleg hoe het Amerikaanse baanseizoen in elkaar zit en wat nationals precies inhoudt.
Na regionals gehad te hebben in Texas was het heerlijk dat nationals zo dichtbij was voor ons. Eugene is namelijk 2 uur rijden met de auto en dat is toch beter dan een vlucht van 4 uur. Het was ook super gaaf om terug te zijn in Eugene, waar ik 3 jaar geleden mijn eerste internationale toernooi liep. Al die gave herinneringen die weer naar boven komen… Voor degene die het niet weten, Eugene wordt ook wel Tracktown USA genoemd. Het USA kunnen ze wel weglaten, want Eugene is ongetwijfeld de meest atletiekliefhebbende stad ter wereld. Volle atletiekstadia zijn schaars, maar reken maar dat de NCAA kampioenschappen een vol stadium trekken!
De series. Met het langzaamste PR in het veld kon ik misschien niet veel verwachten, maar vertrouwen had ik wel. Ik had bij regionals laten zien dat ik goed kon racen en dat is nou eenmaal wat hier telt. Ik had een soortgelijke strategie, maar het ging allemaal wat minder soepel. Niet eens omdat we harder liepen, maar meer omdat het niveau van iedereen veel dichter bij elkaar lag. Waar bij regionals elke ronde wel iemand afviel, bleef de groep nu lang samen. Daardoor was het, zelfs achterin, een stuk drukker. Naast het gebruikelijke positiespel was het vooral schrikken toen een atleet, die vlak voor me liep, over een balk struikelde en viel. Ik mistte hem nog net maar moest wel het gat met de groep dichten.
Ik wist op basis van de tijden in de eerste serie dat top 6 waarschijnlijk genoeg zou zijn met het tempo dat we liepen. De kopgroep kromp wel langzaam, maar met 400m te gaan bevond ik me in 7e positie. Ik voelde me nog wel goed, maar had moeite met mensen passeren. Als je netjes in een treintje loopt is dat niet zo’n punt, maar iedereen zat zo dicht op elkaar dat ik buitenom moest om op te schuiven. Na de waterbak liepen we met z’n drieen (5-7) naast elkaar op de laatste balk af. Op het moment dat ik afzette was ik even bang dat ik van te veraf had afgezet en niet over de balk heen zou komen. Gelukkig was die angst voor niks en had ik juist met een goede balk de 5e plek veroverd. In de eindsprint werd ik zelfs nog 4e en dat betekende dus directe kwalificatie voor de finale!
Uiteraard was ik erg blij met dit resultaat, maar ik realiseerde me ook dat ik twee dagen later weer aan de bak zou moeten. Vandaar probeerde ik niet te enthousiast te zijn (slecht voor je nachtrust). Ik heb ook nog nooit series/finale gelopen, dus ik was wel benieuwd hoe dat er aan toe zou gaan. Ik wilde niet te veel aan de finale denken maar tegelijkertijd ook wel. Daarnaast probeer je zo goed mogelijk te herstellen, maar daar kan je niet echt veel aan doen. Al met al is het een soort raar vacuum waarin je terecht komt.
Op de finaledag had de zon plaatst gemaakt voor regenwolken. Ik vond dat wel prima, thuisvoordeel! Gelukkig maakte het de toeschouwers niet uit want het stadion was vol. Mijn benen voelde wel goed en ik verwachtte een hoog tempo in de finale. Dat is precies wat er gebeurde. De favoriet ging weg op tempo sub 8:30, dus ik begon achterin het veld. Ook al leek het lang goed te gaan, begonnen m’n benen rond het 2km punt zwaar te voelen en kon ik niet meer aansluiten. Ik probeerde nog zo dichtbij mogelijk te blijven, maar na een mislukte waterbak was het wel duidelijk dat dat niet meer ging lukken. Na twee lange laatste rondes kwam ik dan als laatste over de finish.
Ik baalde. Het was ook wel een anticlimax. Vorige races gingen beiden super en daardoor had ik een soort onsterfelijk gevoel, maar nu sta ik weer met beide benen op de grond. Ook wel goed om even de realiteit onder ogen te zien. Over het algemeen ben ik erg blij met m’n Amerikaanse seizoen en voor een 12e plek bij nationals had ik van tevoren zeker getekend. Ik kan het daarom ook wel goed relativeren, ook al blijft de finale jammer. Onderaan de blog staan de interviews inclusief wedstrijdbeelden van beide races.
Over 30 minuten land ik in Amsterdam. Ik heb een super eerste jaar gehad in Portland en kan al niet wachten tot ik weer terug mag voor het crossseizoen. Tegelijkertijd heb ik super veel zin in de komende weken! Naast dat ik jullie allemaal weer kan zien heb nog wat mooie wedstrijden op de planning staan. De Gouden Spike komend weekend wordt helaas iets te veel en ik heb daarom besloten om er niet te starten (ik kom wel kijken en aanmoedigen uiteraard!), want de week erna zijn de Europese team kampioenschappen in Lille. Daarnaast kijk ik al het hele seizoen uit naar het EK<23 in Bydgoszcz (Polen) midden juli waar ik hoop op mijn best te zijn. Dus ik ga het Portland paars omwisselen met het Oranje oranje voor de komende weken. Altijd gaaf om voor je land uit te mogen komen!
Groetjes vanuit KL6008,
Noah