Hoi Noah!
Bedankt voor je uitleg over het doel van de ‘post-race workouts’ in je brief vorige week! Je zei ook dat je goed bent in het naar je lichaam luisteren en daarom niet altijd zo’n post-race workout doet. Daar ben ik stiekem wel jaloers op. In Amerika had ik af en toe problemen met het niet snel genoeg herstellen van de trainingen, waardoor ik te vermoeid raakte en soms de trainingen ineens niet meer draaiden. Maar blijkbaar heb ik er nog steeds niet (genoeg) van geleerd want ook in Zuid-Afrika was het weer raak! Na twee weken hard, veel, en goed trainen kwam ik op de laatste donderdag van de stage ineens niet meer vooruit. We moesten ontspannen 400tjes lopen op de grasbaan, maar ik had enorm moeite het tempo te halen en had het gevoel dat al mijn energie in de grond wegvloeide. We hebben gelijk maatregelen genomen en de laatste drie dagen van de stage flink aangepast (zoals een rustdag op vrijdag, niet meer twee keer per dag trainen, en op zondag 30 minuten joggen met wat versnellingen in plaats van een lange duurloop). Ook nam ik elke ochtend mijn rusthartslag – een middel waardoor je in de gaten kan houden hoeveel vermoeidheid er nog in je lichaam zit – en dat doe ik nog steeds. Natuurlijk moet je bij een hoge rusthartslag ook het lef hebben om die dag je trainingen echt aan te passen, en daarom geef ik het ook door aan mijn trainer.
We moesten ontspannen 400tjes lopen op de grasbaan, maar ik had enorm moeite het tempo te halen en had het gevoel dat al mijn energie in de grond wegvloeide.
Ook bij terugkomst in Nederland hebben we de trainingen aangepast. Zo had ik maar liefst drie dagen looprust in de week voor de Mastboscross en ook de trainingen die ik wel deed stelde weinig voor. Aan de ene kant vond ik dat wel moeilijk, en een aantal jaar geleden had ik dat zeker niet gekund maar had ik vooral gewoon zo veel mogelijk willen doortrainen. Maar inmiddels weet ik wel dat je daarmee je hele seizoen op het spel zet, want dan gaat de vermoeidheid er niet meer uit.
Ook bij terugkomst in Nederland hebben we de trainingen aangepast. Zo had ik maar liefst drie dagen looprust in de week voor de Mastboscross en ook de trainingen die ik wel deed stelde weinig voor.
Soms heb ik wel eens het idee dat ik de enige ben die die fout maakt – de fout tussen hard en TE hard trainen. Aan de andere kant denk ik dat veel atleten zulke ervaringen misschien niet zo snel delen. Het is toch gemakkelijker om het alleen maar te delen als het wel goed gaat!
Vandaar dus ook mijn mindere prestatie bij de Mastboscross – ondanks de super easy trainingen in de 10 dagen daarvoor, was de vermoeidheid er waarschijnlijk toch niet helemaal uit. Sterker nog, de week erna voelde ik me eigenlijk nog slechter dan de week ervoor. Ik mocht nog steeds niet veel trainen van mijn trainer, maar had nu ook zelfs geen zin meer om te trainen – nou dat gebeurt me niet vaak! Ik zat ook helemaal niet lekker in mijn vel, wat mijn familie, teamgenootjes en begeleidingsteam wel gemerkt hebben.
Gelukkig gaat het sinds dit weekend weer beter. Ik voel me happy, de trainingen draaien weer, en de rusthartslag is laag. Ik hoop dat ik dit weekend toch nog een mooie prestatie kan neerzetten en ga er hoe dan ook van genieten, want zoals je al zei ben ik maar wat blij dat ik, na vijf jaar jaloers de uitslagen volgen vanuit Portland, nu eindelijk zelf aan de 10 km in Schoorl kan deelnemen!
Groetjes!
Anne
Foto: Max Kooijmans