Hoi Noah!
Gefeliciteerd met je mijl-PR, en veel succes alvast met je 3000 meter dit weekend! Ik liep altijd veel liever de 3 km dan de mijl, want ja, wat zegt je tijd op de mijl nou in Nederland…. En ik heb gelukkig altijd kunnen vermijden dat ik een 5 km moest lopen indoor. Daar moet ik me altijd flink voor opladen en dat bewaarde ik liever voor het outdoorseizoen!
Ik mis het wel hoor, de tripjes naar de indoorbaan in Seattle. De dag van te voren in een overvolle krakkemikkige Pilot-bus richting het noorden (of is die na de vele incidenten met pech inmiddels vervangen??), en voor je wedstrijd lekker buiten inlopen langs de Puget Sound. Oh ja, en als je pech had en in het middagprogramma liep moest je uren hangen op het terrein in het midden van de baan, op de grond want stoelen waren er nooit. Vervolgens je wedstrijd lopen op een baan met een lengte van iets van 306 meter… Ik ben altijd benieuwd geweest naar het verhaal daarachter. Het had ze een hoop moeite bespaard als ze de baan gewoon 300 meter hadden gemaakt, want nu moeten ze studenten met gele stokken laten rondrennen om de 400 meter-splits te geven; start werkelijk elke afstand ergens anders; en heb je nooit enig idee waar je je precies bevindt als je aan het lopen bent! Maar dat is ook juist het mooie eraan.
Anne met teamgenootjes op de indoorbaan in Seattle in ‘Freshman Year’
Wat ik ook altijd erg gaaf vond was dat er naast de universiteitsatleten altijd zomaar hele grote sterren op kwamen dagen. Zo zag ik dat bij jouw eerste wedstrijd ook Shalane Flanagan meedeed! Dat vind ik echt een geweldige atlete. Vaak, vooral als ik in de snelste heat van de dag mocht starten, was mijn doel zo veel mogelijk ‘professionals’ voor te blijven, altijd erg duidelijk te herkennen want zij mogen topjes dragen en universiteitsatleten niet!!! Maar ja, dat gaat bij de mannen niet op. Wat zijn jouw ervaringen met indoor?
Shot van een race in 2015: Anne is de eerste atlete links. Proberen alle ‘pro’s’ voor te blijven!
Wat ik me ook nog herinner is dat de mannen na hun races altijd snel van spikes naar flats (snelle schoentjes red.) wisselden en dan naar de paarse outdoor-baan werden gestuurd voor een post-race-workout. Want ja, indoorseizoen, dat telt eigenlijk niet echt en is alleen maar voorbereiding voor outdoor, en met al dat racen kreeg je weinig goede workouts, was geloof ik het idee. Daar stond ik in mijn eerste jaar echt van te kijken, dat heb ik in Nederland echt nog nooit iemand zien doen!!! Kun je daar wat meer over vertellen? Vind jij het fijn of juist niet om na je race nog aan de bak te moeten? En kom je dan uberhaupt nog wel vooruit met al die verzuring in de benen? En in je vorige brief had je het over blessures, ben je niet bang dat je daar een grotere kans op loopt hierdoor?
Je doelen voor 2018 klinken super!! Ik hoop stiekem, net als jij, op plaatsing voor het EK in Berlijn, maar ik wil eerst zien welke stappen ik voor het baanseizoen nog kan maken om te zien of dat realistisch is. 35 seconden van je 5 km pr aflopen is namelijk niet niks! Dus eerst maar ‘gewoon’ focussen op de Mastboscross, het NK 10 km in Schoorl, en het NK Cross.
Groetjes,
Anne