Op Hemelvaart vindt traditioneel de Golden Tenloop plaats in Delft. Verschillende Hardloopnetwerk-lezers gaven op onze sociale mediakanalen al aan van de partij te zijn. De loop behoort volgens velen dan ook tot de leukste evenementen uit de regio. Zo zei Dominic Bersee, die kans maakt om het Agium Runcircuit op de lange afstand te winnen, eerder tegen Hardloopnetwerk: “De favoriete loop in het circuit is voor mij – met kop en schouders – de Golden Ten in hometown Delft. Dit is de loop met het grootste en sterkste deelnemersveld van het circuit. De start en finish van deze wedstrijd vinden plaats in hartje Delft en het parcours is ontzettend gevarieerd. Je loopt door het historische centrum, maar ook langs woonwijken, natuurgebied en zelfs een snelweg. Door dit gevarieerde parcours met veel bochten kun je ook tijdens deze wedstrijd lastig een supersnelle tijd lopen, maar dat mag de pret niet drukken. Niets is leuker dan te rennen langs rijendik publiek dat je aanmoedigt en ook je naam roept als dat op je startnummer staat.”
Dat de Golden Ten niet het snelste parcours heeft vindt Dominic dan misschien niet erg, maar Annemerel de Jongh hoort dat waarschijnlijk liever niet. Zij doet ook mee aan de 10 kilometer en is op een missie om onder de 40 minuten te lopen. Ze heeft hiervoor de komende 3 weken 3 wedstrijden over 10 kilometer uitgekozen, alle behorend tot het Agium Runcircuit: de Golden Tenloop, de DIOS Lenteloop in Den Hoorn op zaterdag 8 juni,
en de Oranjeloop in Kwintsheul op vrijdag 21 juni:
RUN BABY RUN: #breaking40
Een 10 kilometer onder de ‘magische’ grens van 40 minuten. Dat is mijn droom. In mei 2013 liep ik voor het eerst een 10 kilometer onder de 50 minuten (47.hoog) tijdens de Nike Run in Amsterdam. Twee jaar later liep ik tijdens diezelfde wedstrijd voor het eerst een tijd onder de 45 minuten (44.56). Ruim drie jaar kwam ik niet eens in de buurt van die tijd, totdat ik een jaar geleden – na twee maanden trainen met Tuur – ineens 40.40 liep. Dit geldt nog steeds als een van mijn mooiste – zo niet mijn mooiste – hardloopmoment van de afgelopen jaren. Ik wist dat ik een PR kon lopen, maar om je PR op de 10 kilometer met ruim vier minuten aan te scherpen, het was niet eens in me op gekomen dat dat mogelijk was. Onder de 40 lopen werd ineens een mogelijkheid en daar ging het fout.
Net niet
Doordat ik ergens wist dat het binnen mijn mogelijkheden lag om onder de 40 minuten te lopen op de 10 kilometer, werd het lopen van die tijd ineens echt een ding. Mijn onbevangenheid was ik in een keer kwijt. Die zomer liep ik nog drie keer een tien kilometer wedstrijd en alle drie de keren was ik ontzettend zenuwachtig en niet te genieten in aanloop van de wedstrijd. Twee keer liep ik net iets langzamer (terwijl ik in trainingen veel beter was), een keer dook ik eronder (40.10), maar dat was op de baan en ik kwam net terug van hoogtestage, dus ik zie dat niet echt als een grote overwinning. Ik had toen gewoon onder de 40 minuten moeten lopen.
Stressfractuur en andere malaise
Toen kwam de stressfractuur en in mijn herstel heb ik een half jaar lang geen echt harde tempo’s gedaan. Deels omdat ik mijn voet wilde beschermen, deels omdat ik me focuste op de marathon en ik die snelheid toch niet echt nodig had. En na de marathon had ik ook redelijk wat hersteltijd nodig om me echt weer ‘mezelf’ te voelen tijdens trainingen. Dit voorjaar liep ik twee 10 kilometer wedstrijden, eentje liep ik in 41.hoog, de ander liep ik in 40.50, achteraf best wel dicht bij mijn PR. Het positieve tijdens deze wedstrijden, ik was van te voren niet zo gefocust op het doorbreken van die 40 minuten grens. Doordat ik voor mijn gevoel minder fit was dan vorig jaar zomer, wist ik dat de kans om onder die 40 minuten te lopen, minder reëel was. Hierdoor liep ik uiteindelijk best goed.
Lees hier verder.