Tom is aan het trainen voor de marathon. In deze 6-delige satirische serie volgen we hem om te kijken of hij het tot een goed einde gaat brengen. Want van feestvierende student met nul hardloopkilometers in de benen naar marathonloper in 4 maanden, dat lijkt gedoemd te mislukken. Of toch niet? Voordat je begint met het lezen van deel 3, lees deel 1 hier, en deel 2 hier.
Deel 3 – De Eerste Lange Duurloop
- Naam: Tom
- Beroep: Student (stage van 40 uur p/w)
- Woonplaats: Rotterdam
- Aantal biertjes per week: 20+
- Aantal dagen tot debuutmarathon: 45
- Gelopen kilometers in voorbereiding: 182
“Hoi zus, ja met Tom! Ik ben van Rotterdam naar Rijswijk gelopen!” Met een week of 6 te gaan tot zijn debuutmarathon vond Tom het tijd worden om eens een ‘echte’ lange duurloop te doen. Hij had al een paar keer een kilometer of 15 gelopen maar dat zette nog niet echt zoden aan de dijk. Eigenlijk was deze duurloop een ongelukje: hij was met een brak hoofd opgestaan en begonnen aan zijn rondje, maar onderweg, met het mooie vroege lenteweer, besloot hij dat hij ook wel naar het ouderlijk huis kon lopen, een kilometertje of 22 van Rotterdam vandaan. Onderweg in Rotterdam nog wel even bij iemand om water gevraagd, want hij had die ochtend niet ontbeten en na een laat avondje, een biertje of 6, en een kort nachtje kon hij wel wat vocht gebruiken. Na een uur en 47 minuten en ruim 22 kilometer kwam hij aan op de bestemming.
“Ja, het ging goed,” antwoordde hij zijn zus. Althans, op de schaafwonden tussen zijn benen na dan, die zijn voetbalbroekje daar had achtergelaten. Hij moest misschien toch eens naar zo’n strak hardloopbroekje gaan kijken… En gaan trainen op het innemen van voeding. Hoe deden lopers dat eigenlijk? Gelukkig bracht moeders uitkomst, die nog een band met waterflesjes in haar kast had liggen die hij kon gebruiken.
De volgende dag kon hij amper de trap van zijn studentenhuis afkomen, meldde hij in de familie-app. Maar toen het woensdag was, voelde het lichaam wel weer okay. Zijn ronde van 15 kilometer voelde ook niet eens zo slecht. Maar zodra hij stopte was zijn lichaam er klaar mee. Na afloop deelde hij in de family-app mee: “Nu kan ik echt niet meer lopen.” Tom lag die nacht om 21.00 uur in bed, want als hij sliep, dan voelde hij tenminste de verschrikkelijke spierpijn in zijn benen niet…
Nog een maand te gaan. Nu werd het serieus. Tom deelde zowaar mee dat hij de laatste maand geen alcohol meer zou drinken. Geen druppel meer, van 35+ naar 0 biertjes per week. Nou ja, de laatste maand min 1 dag dan: hij moest eerst nog wel even fatsoenlijk carnaval kunnen vieren natuurlijk…
Volgende week publiceren we deel 4. Mocht je Tom in de tussentijd willen volgen, dan kan dat op Strava.
Tom en zijn studentenvrienden lopen voor de Nederlandse stichting Power2Fly, die in Brazilië zorgt voor opvang van kansarme jongeren, zodat zij van de straat afblijven. Wil je ook doneren? Dat kan hier.