Zonder valpartij, blessure en met een lach finishte Hannah Derksen zondag de Ultra-Trail du Mont-Blanc. Ze was zelfs snelste Nederlander over het traject van 175 kilometer rond en over de witte berg. Hoe de 37-jarige in Frankrijk woonachtige hardloopster in ruim 30 uur één van de meest prestigieuze trailruns ter wereld beleefde.
‘Ja, toch wel bijzonder voelt dat, finishen voor de Nederlandse mannen.’ Ruim 1,5 dag na haar binnenkomst in trailwahalla Chamonix weet Derksen nog niet dat ze afgelopen weekend snelste Nederlander is geworden in de Ultra-Trail du Mont-Blanc (UTMB). Had ze in alle euforie nog niet naar gekeken. Voor de start zei ze wel tegen haar ouders: ‘Ik kan het in ieder geval proberen. Een klassering bij de top 10 vrouwen was niet mogelijk, ik ken mezelf’, vertelt Derksen, die gecoacht wordt door de Française Maryline Nakache, dit jaar winnares van de Marathon des Sables. ‘Er stonden dit jaar wat minder Nederlanders aan de start dan gewoonlijk, nog minder vrouwen dan gewoonlijk. Dat terwijl steeds meer vrouwen lange afstanden lopen.’ Haar oproep daarbij? ‘Doen… gewoon doen, Het is zo mooi, je hoeft niet hard te gaan tijdens een trailrun.’ Glimlachend: ‘Je kan het rustig aan doen. Dan is het te doen. Het is zwaar, maar zó mooi.’
Lees ook: De 10 mooiste gebieden om te trailrunnen in Nederland
Starten in regen, hagel & wind
Na 30 uur en 3 minuten kwam Hannah Derksen in de nacht van afgelopen zaterdag op zondag breeduit lachend over de finishmat in Chamonix, een bergsportoord in het oosten van Frankrijk, waar ze vrijdag 18:00 uur was vertrokken. Ze finishte als nummer 174 over 175 kilometer met bijna 10.000 hoogtemeters en was bij de vrouwen nummer 21. ‘Het eerste uur houd je tempo erin, dan is de ondergrond nog makkelijk, door de Franse dorpen. Maar al na één of twee steile hellingen wandel je voornamelijk omhoog. We begonnen in de keiharde regen, daar kwam hagel bij en diezelfde vrijdagavond toen de wind kwam sloeg het keihard op mijn gezicht. Je hebt het al koud en dan wil je je laagjes kleren aan. Maar mijn handen waren zo koud dat ik geen rits meer open of dicht kon krijgen. Helemaal bovenop de eerste col stond er wat assistentie. Iemand hielp me met aan- en uitkleden.’
Bang om been te breken
‘De laatste berg die we afdaalden, tussen Vallorcine en Chamonix, bestond uit vooral stenen en boomwortels. Je kan je voet nergens rustig neerzetten. De laatste afdaling van zeven kilometer was heel technisch, die kon ik niet meer hardlopen. Ik had geen benen meer over. Ik kon alleen maar naar wandelen. Je concentratie is ook wat minder, dus het is een kwestie van heelhuids naar beneden komen. Je kan tot de laatste kilometer nog je been breken. Daar was ik wel een beetje bang voor. Maar ik ben er zonder noemenswaardige pijntjes uitgekomen. Uitgegleden of gevallen? Niet één keer. Ik was bij terugkomst algeheel moe, maar had geen verschrikkelijke pijn.’
Lees ook: Voorspelling WK Atletiek: Geen vier maar tien medailles
Te groot evenement?
In Courmayeur, Champex-Lac, Trient en Vallorcine – in Frankrijk, Italië én Zwitserland – kreeg Derksen ondersteuning van haar ouders. Zij volgden hun dochter met de auto waar dat mocht, verder waren er bussen door de organisatie geregeld. Mede door de afgesloten wegen hadden haar ouders het net zo zwaar als de trailrunners zelf, beschouwt Derksen. ‘Als toeschouwer ben je ook gestrest, je hebt niks in de hand. Maar het live volgen van de deelnemers werkte eigenlijk wel heel goed. Door het chip in je startnummer wordt geschat hoe laat je op de volgende plek aankomt. De elitelopers hadden een tracker bij zich die werd uitgeleend door de organisatie. Het werd aangeraden je telefoon aan te houden, zodat belangstellenden je per GPS kunnen vinden.’ Derksen voelde zich niet onveilig tijdens haar af en toe eenzame tocht, al boezemde de sneeuw in de eerste donkere uren van haar UTMB haar angst in. ‘Aan de andere deelnemers heb je meer steun dan afleiding. Je wenst elkaar succes en als je echt in nood zit met eten of drinken kan iemand je uiteindelijk je wat verlenen.’ Derksen zou de UTMB, die naast de 175 kilometer uit zes kortere trailonderdelen bestaat (totaal ongeveer 10.000 deelnemers), best wat kleiner willen zien. ‘Bijvoorbeeld alleen de professionals en amateurs die zich plaatsen.’ Deelname in Chamonix is de laatste jaren commerciëler geworden: hoe meer Running Stones je behaalt (door het lopen van andere events van de organisatie UTMB), hoe groter de kans is dat je wordt ingeloot en mee mag doen. ‘Nu is het een mix van alles en big business‘, vervolgt Derksen. ‘Het is niet meer helemaal de trail waarbij je af en toe in je eentje de weg zoekt’, wat voor haar de magie van trailen omvat.
Japan en Turkije
Derksen woont in Zuid-Frankrijk, nabij de stad Toulon. Haar familie woont in Haarlem, waar ze is geboren en getogen, maar verliefdheid hield haar tijdens de studie in Frankrijk. ‘Die relatie is stukgelopen, maar ik bleef verkocht. Aan de ruimte, het land, de plek. Ik woon nu alleen en dat is met al die lange trails en het vele trainen best handig. Ik heb veel bewondering voor mensen die er een gezin naast hebben’, aldus de trailloopster, die in het dagelijks leven vervangend huistarts is. ‘Overal en nergens’ heeft ze dienst in Zuid-Frankrijk, maar ze kan ook op Corsica worden opgeroepen. ‘Dan gaan mijn trailschoenen en fiets mee, als trouwe Nederlander, haha.’ De rest van het jaar laat ze het absolute extreme een beetje links liggen. De marathon in Turijn wacht haar nog in november en misschien kiest ze nog een Nederlandse marathon voor deze herfst. En volgend jaar? ‘Ik zou graag een trail rondom de Mount Fuji in Japan doen. Ook een wedstrijd rond het Atlasgebergte in Turkije staat op mijn lijstje voor 2026. Moet het lichaam er wel aan toe zijn. Maar ik ben nog nooit geblesseerd geraakt tijdens trailrunning. Ik ben wel vaker gevallen, maar dan bleef het bij schaafwondjes.’
Foto’s: UTMB
De Hardloopnetwerk nieuwsbrief lezen? Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox.
- Noah Schutte hoopt op constante Valencia Marathon: ‘Sommige info niet te serieus nemen’
- Alles wat je moet weten over de Valencia Marathon
- Rising Star: Suzanne Harland
- Programma & Nederlandse atleten EK cross 2025 (+ startlijsten)
- Tunis als verrassende (halve) marathonbestemming: vlak parcours en winterzon