In ‘Loopjongens’ schrijven Olivier en Imo elkaar een brief over de avonturen die zij beleven. In onderstaande briefwisseling hebben ze het over trailrunnen. Ze hebben het naast trailen ook over apen, beren, eenhoorns en honden. Over de weg kwijt raken én waarom trailrunnen ervoor zorgt dat je lopen leuk blijft vinden.
Deze column verscheen eerder in Trailrunning Magazine.
Olivier!
Ik hou van hardlopen. In het bos, op de weg, door de duinen en in de bergen. Op asfalt, op zand en zelfs in de sneeuw. Het maakt me eigenlijk niet uit waar, als ik maar kan lopen.
Waarbij het op het asfalt bij mij gaat over tijd en afstand, gaat het mij bij trailen om de natuur, een prachtige route en let ik niet op tijd. Misschien maakt juist die afwisseling het lopen zo mooi. Soms zo hard als je kan een marathon op de weg, soms een ochtendrondje door de binnenstad van Utrecht en soms een lange trail van station naar station. Een route van A naar B heeft sowieso mijn voorkeur boven een rondje. Jij kunt je dat niet voorstellen, jij loopt graag vaak hetzelfde rondje of zelfs een heen en weertje, toch?
Trailen vind ik bij uitstek iets voor in het weekend of tijdens mijn vakantie. Op een nieuwe plek in een ander land een route in je horloge zetten of juist geen route en gewoon ergens rechtsaf een bos inslaan. De perfecte manier om een nieuw gebied te leren kennen. Dat laatste, zonder route, lijkt me minder geschikt voor jou, richtingsgevoel is dan vereist.
Luister ook: Podcast over trailen: Met tips over voeding (slagroom on the go!) en hoe je in Nederland traint voor een trail in de bergen.
Mijn mooiste trail ooit? Afgelopen winter in Zuid-Afrika, denk ik. Wat een prachtig land. Natuurlijk heb ik er, zoals tijdens elke vakantie, bijna elke dag gelopen. Onder meer in Drakensberg, een gebergte in het binnenland op zo’n vijf uur rijden van Johannesburg. We verbleven in een lodge die we alleen met een four-wheel-drive konden bereiken. Voor de ochtendduurloop had ik twee opties. Linksaf was een pad dat stevig omhoog liep en me diep in het National Park zou brengen. Rechtsaf was ook een pad, slingerend langs de rivier over de rode en vaak modderige paden. Ik ging rechtsaf, liep een half uur langs de ruige rivier, zag apen, kreeg kletsnatte voeten en stond stil op een uitzichtpunt tussen betoverende bergen. De weg terug was hetzelfde (toch een heen en weertje, dat moet je aanspreken), maar toch heel anders. De zon stond nu in mijn rug, ik kwam erachter dat ik toch wel flink had afgedaald op de heenweg, ging Naar de Vaantjes en de apen waren vertrokken. Bij terugkomst stond er verse koffie en een muffin voor me klaar.
Zo heb je in elk land, ook in Nederland, plekken waar je alleen komt als je het asfalt verlaat. Trailen brengt je op andere paden, letterlijk en mentaal. Ervaar jij dat ook?
Imo
Nieuwsbrief: Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox
Imo!
Grappig dat je me dit vandaag schrijft, precies op de dag dat ik 217 keer 15 meter heen en 15 meter terug liep in een gymzaal voor een soort shuttle run test. Dat was zelfs voor mijn doen een tikkie eentonig, hoewel jouw ‘apen, ruige rivieren en betoverende bergen’ het niet per se een betere training hadden gemaakt. (Een iets grotere gymzaal daarentegen…)
Want ja, je kent me: ik ben niet van het avontuur. De eerste jaren dat we samenwerkten, lunchte ik elke dag in hetzelfde lunchcafé, waar ik elke dag een broodje zalm & een ice-tea bestelde. Bij voorkeur zat ik zelfs aan precies hetzelfde tafeltje. Jij vond dat saai. Ik vond dat overzichtelijk. We hadden allebei gelijk. Qua lopen schat je me, desondanks, me wel héél saai in. Neem van A naar B lopen: ik ben fan. Dwars door de Loonse en Drunense duinen bijvoorbeeld. Ik heb het zelfs de lezers van NRC Nieuws- blad wel eens aangeraden als dé tip om lopen leuk te blijven vinden. Maar ja: hoe kom je terug? (Ik heb geen rijbewijs, wilde ik daar aan toe voegen, maar wat doe je eigenlijk met je auto bij een ‘A naar B’?)
En ja, ik loop ook het liefst langs watervallen, oog in oog met een eenhoorn, glijdend over een schitterend glooiende glestjerrand, maar je vergeet één ding: mijn angst voor honden (en, vooruit, onweer. En roofvogels, al is dat iets van de laatste tijd). Want honden, die beheersen me. In Portugal, Griekenland en Zuid-Afrika heb ik prachtigste trailrondjes uit mijn routeboek geschrapt omdat er onderweg één hond naar me blafte. En toen was ik nog dapper. Inmiddels loop ik zelfs om voor een stipje aan de horizon dat een hond zou kúnnen zijn. (En dat allemaal door één beet ooit in Estland. Toen ik mijn been bij een kampeerboerderij in een schuurtje stak dat een hondenhok bleek te zijn. Daarna liep ik wel heel erg hard.)
Ik werk er aan, dat weet je. Verwacht mij niet bij een canicross, ergens de komende 25 jaar, maar een klein rondje door een land met beren heb ik zowaar al afgestreept dit jaar. Volgend jaar op safari. Ga je mee?
Olivier
Voor in je agenda: BIG10 op 8 september 2024
Bestel Trailrunning Magazine hier.
Eerder verschenen in de rubriek Loopjongens
- Loopjongens – De carbonrevolutie
- Loopjongens – Voer voor Netflix
- Loopjongens – Tijden als barrière
Olivier Heimel was 13 jaar hoofdredacteur van Runner’s World en loopt afstanden van 800 meter tot en met de marathon. Je ziet hem vaak op de atletiekbaan en op zijn vaste rondje in en om Den Bosch.
Imo Muller is host van de podcast Naar de Vaantjes, loopt elke dag een rondje hard, met tussendoor af en toe een marathon of in de bossen van de Utrechtse Heuvelrug, Apeldoorn en Zuid-Limburg.
Hoofdfoto: Gijs Ferkranus
- Next Generation Athletics breekt records
- Emma Oosterwegel afwachtend van start in Götzis: ‘Eerste meerkamp soms moeizamer’
- Brons voor Roorda bij wereldkampioenschappen para-atletiek 2024 (+ alle uitslagen)
- Veerle Bakker hoopt op Nederlandse titel 10.000 meter, ‘maar liever limiet’
- Vedette Lisanne de Witte steelt de show op Ter Specke Bokaal