In ‘Loopjongens’ schrijven Olivier en Imo elkaar een brief over de avonturen die zij beleven. In onderstaande briefwisseling hebben ze het over de marathon. Over de eerste, de mooiste, de zenuwen en alles wat die 42,195 meter zo mooi maakt.
Dit artikel verscheen eerder in de Marathon Special van Trailrunning Magazine
Olivier!
Weet je nog veel van jouw eerste keer? Wat maakte die zo bijzonder? Want die eerste, die vergeet je nooit meer, toch? Ik leefde er weken naartoe en was er helemaal klaar voor. Inmiddels zit ik op een stuk of twintig. Die eerste was magisch, maar nog steeds is elke marathon een hoogtepunt in mijn loopjaar.
Elke marathon wordt voor mij een bijzonder verhaal dat ik in een speciaal vakje in mijn hoofd onthoud. De sfeer bij de start op de Coolsingel, de doorkomst langs uitzinnige vrienden in een tunnel, een gospelkoor in Turijn, winnen op de Loolaan in Apeldoorn, de stilte in de Joodse wijk en op de bruggen in New York, en de verschrikkelijke pijn én blijdschap na mijn persoonlijk record in het Olympisch Stadion.
Vaak krijg ik de vraag wat nu de mooiste marathon is. Een onmogelijke vraag. Misschien ben ik gewoon een simpele loper die snel gelukkig is, want ik vind elke marathon mooi. Ook als ik hem voor de zoveelste keer loop, of in een ander land, volle bak of als haas. Echt elke marathon is bijzonder.
Bekijk hier: Marathonkalender 2025
Ik weet het, die 42,195 kilometer is puur gekozen zodat de marathon bij Buckingham Palace kon finishen. Maar toch, die marathonafstand is nu precies goed om hem speciaal te maken. Als een marathon maar 30 kilometer was, kon je er veel meer per jaar lopen. Als hij 100 kilometer was, was de klassieke afstand nooit zo populair geworden. Precies goed dus.
Zenuwen? Zeker. Voor mijn eerste marathon deed ik de laatste nacht geen oog dicht. Dat zal wel zijn omdat het mijn eerste keer is, dacht ik. Maar ook bij marathon twintig slaap ik nog steeds onrustig. Waar jij juist rustiger wordt, word ik alleen maar luidruchtiger en enthousiaster. Eigenlijk kun je mijn zenuwen het best vergelijken met die van een opgewonden kind de dag voor zijn verjaardag.
En nu? Ik riep jarenlang dat ik nooit verder dan een marathon zou lopen. Nooit! Maar afgelopen november ben ik toch overstag gegaan. Niet de Two Oceans in Zuid-Afrika, zoals ik lang als goed excuus had bedacht, maar gewoon vlakbij huis. Slingerend over de singletracks van de Utrechtse Heuvelrug liep ik 53 kilometer. Na 42,195 kilometer werd het zwaar en pijnlijk. Nooit meer dus? Moet het altijd maar verder? Nee, maar wat is er mis met nieuwe uitdagingen zoeken en jezelf letterlijk op plekken begeven waar je nooit eerder was.
Groet!
Imo
Nieuwsbrief: Ontvang elke maandag de hoogtepunten van afgelopen week in je mailbox
Imo!
Je liet me even schrikken. Maar och, mijn eerste marathon. Ik denk niet dat ik er zonder jou aan was begonnen. En ik denk niet dat ik je daar, tijdens de marathon, ook maar een minuut dankbaar voor ben geweest.
Ik vond het allemaal niet onaardig, hoor. Die afstand, die mythische magie, die hekken langs de kant waar – anders dan op de atletiekbaan – ook echt toeschouwers achter kwamen te staan. Maar als 800 meterloper vond ik het nèt 41 kilometer en 395 meter te ver.
Het weer zat ook niet mee, die eerste keer. Het was 18 maart 2018. Net als de rest van het land werd Utrecht die dag geteisterd door een weersverschijnsel dat de Siberische beer heette. Het was ijskoud en het waaide. De officiële gevoelstemperatuur: min 10.
Jij keek vanuit een heel warm vakantieland toe hoe het stipje van mijn gps-tracker een lus van 800 meter miste, die ik later dan maar twee keer aflegde. Ik weet nog dat ik Erik Negerman, mijn trouwe haas die dag, na 31 kilometer van zijn dienst wilde ontheffen, maar dat hij weigerde te gaan. ‘Gamawoon’, riep ik nog, met bevroren lippen.
Mooi man, die marathon. Als Disney nog een script voor Frozen 3 zoekt, stuur ik ze het wedstrijdbeeld wel op.
Al je sportvoeding voor je volgende marathon haal je bij RUNBITES. Met de code hardloopnetwerk10 krijg je 10% korting op je bestelling.
De tweede keer, een jaar later in Amstelveen, liep jij aan mijn zijde. Het was beter weer die dag, maar ik heb 21 kilometer lang tegen jou gemopperd. Daarna stapte ik uit.
De derde was wel mooi. Klein smetje: jij had mij maandenlang uitgedaagd de 2:44:44 van jouw vriendin Patricia te verbeteren. Groot was mijn geluk toen ik die dag in Amsterdam 2:44:43 wist te klokken. Ik vergeet nooit hoe ik al in bad lag, toen er door mijn vrouw op de badkamerdeur werd geklopt: “Liefje, je tijd op de marathon staat nu op de officiële site als 2:44:44. Is dat erg?”
De marathon en ik, Imo, het is nog te pril om er een naam op te plakken. We spreken af en toe samen af. Daten noemen we het nog niet. We hadden wat momenten samen, zeker. Maar ik verdenk de marathon er ook nog eens sterk van dat ik niet de enige voor haar ben.
Groet!
Olivier
Lees ook: Mentale tips voor de marathon
Eerder verschenen in de rubriek Loopjongens
- Loopjongens – De carbonrevolutie
- Loopjongens – Voer voor Netflix
- Loopjongens – Tijden als barrière
- Loopjongens – Trailen
Olivier Heimel was 13 jaar hoofdredacteur van Runner’s World en loopt afstanden van 800 meter tot en met de marathon. Je ziet hem vaak op de atletiekbaan en op zijn vaste rondje in en om Den Bosch.
Imo Muller is host van de podcast Naar de Vaantjes, loopt elke dag een rondje hard, met tussendoor af en toe een marathon of in de bossen van de Utrechtse Heuvelrug, Apeldoorn en Zuid-Limburg.
Hoofdfoto: Gijs Ferkranus
- The Day After Marathon Rotterdam met Luc Essink
- Alles wat je moet weten over de Boston marathon
- Alles wat je moet weten over de London Marathon
- Kamworor en Cherono winnen 44e Marathon Rotterdam, Tesfu onder de 2:10 uur (uitslagen & quotes)
- EK weg in Leuven (Foppen beste Nederlander op plaats acht)