Kim Dillen is marathonloopster (persoonlijk record 2.33.24) en moeder. In eerste instantie verliep het herstel van haar zwangerschap goed, maar nu kampt ze met een achillespeesblessure. De gebroken nachten dragen ook niet echt bij aan het herstel:
“Na twee maanden alternatief trainen, echo’s en een injectie met eigen bloed in de achillespees, ging ik weer voorzichtig mijn eerste pasjes zetten. Ik merkte helaas weinig verbetering. Was een enorme tegenvaller voor me. Zelfs een hardloopsessie op de AlterG moest ik een week na de injectie vervroegd afbreken. Mijn geduld raakte op en ik werd er knetter chagrijnig van. Eigenlijk was ik pas 2 maanden uit de running, maar het voelde voor mij alsof ik al 18 maanden niet kon doen wat ik graag wilde: hard trainen naar nieuwe doelen. Na het NK in Schoorl was ik klaar om echt hard te gaan trainen en ineens gooide de pees roet in het eten.
9 April ‘sleurde’ de coach me mee naar de orthomanueel arts om mijn carrosserie na te laten kijken. Zo kon het niet langer. De arts schrok. Forse scheefstand in de rug en een geblokkeerde heup. Dit werkte door op het kuitbeen en de enkel en uiteindelijk dus de pees. Meteen ook een verklaring voor de enorme spierpijnen in mijn kuit. Oei.
Twee behandelingen verder en ik mocht weer proberen te rennen. Setjes minuutjes, 2-minuutjes, 3-minuutjes, en zo langzaam uitbreiden. En ik voelde verbetering, soms liep ik zelfs pijnvrij. De reactie in de pees bij het opstaan de volgende ochtend werd ook steeds beter. Na de 3e behandeling mocht ik zelfs wat versnellingen doen. Heerlijk. Zo net voor vertrek op trainingsstage naar Portugal was dat heugelijk nieuws. Portugal zonder rennen is een No-Go voor mij, dus ik bofte.
Op naar de Algarve. Hoofddoel voor mij was bijslapen deze 11 dagen. De nachten zijn nog altijd een uurtje of vijf tot zes uur slapen, dan houdt het wel op. Trainingen waren bonus. Slapen moest ik. De borstvoeding was afgebouwd naar hooguit twee keer per dag kleine beetjes. De finish was in zicht en dat voelde oké. Het hoofddoel is helaas niet gehaald, evenmin als het volledig stoppen met de borstvoeding. Dochterlief was ‘s nachts veel van streek en de vermoeidheid maakte me een besluiteloos wezen dat uit automatisme de kleine maar weer aanlegde. Dan was de kans op snel doorslapen het grootst. Haar ochtendritme stond helaas ook nog afgesteld op Nederlandse tijd, dus of ik of Wilfred keken om 6.00 naar Maya de Bij of het Zandkasteel aan Zee onder het genot van een flink bord havermout waar we dan samen van smulden. Geweldige deuntjes overigens, bleven de hele dag in je hoofd rondzingen. Sassa, Toto en Koning Koos, trouwe metgezellen, tegen wil en dank. Zo konden we in ieder geval om en om een beetje uitslapen, tenminste, als je je kon afsluiten van de geluidjes, het gekraai en keiharde gelach van een kruipende kleine op ontdekkingstocht door het huis.”
Lees de rest van Kim’s blog op haar website