Regelmatig schrijft Kim Dillen een blog over de periode na haar zwangerschap en het opbouwen van het hardlopen. In haar nieuwe blog schrijft ze over de moeilijkheid van rust vinden.
Door Kim Dillen
De tijd vliegt en zo ook de ontwikkelingen en groei van de kleine meid. Ze groeit als kool, volgt alles met haar oogjes, brabbelt onverstaanbare verhalen en heeft de functie van haar handen ontdekt. De eerste 12 weken nam ik haar overal mee op sleeptouw, was geen probleem. Nu lijkt ze meer behoefte te krijgen aan rust om haar heen om ook echt de slaapjes te doen en een ritme te krijgen. Misschien ook wel goed voor moeders, zodat die ook wat rustiger wordt en overdag wat slaap kan inhalen van de nacht.
Ik vind het niet gemakkelijk om rust te vinden. Ik sta continu ‘aan’. Ben verbaasd over hoeveel tijd je bezig bent met een kleine en hoe weinig je op een dag uit handen krijgt. Het is de kunst je daaraan over te geven. En niet tijdens de slaapjes een soort van schade in te halen in wat-je- allemaal-had-willen-doen.
Logistiek is het ook wennen. Als ik ga trainen is het niet een kwestie van pakje en schoenen aan en gaan. Nee, er moet eerst melk in de koelkast komen om paniek voor de achterblijvers te voorkomen. Daarnaast is hardlopen met een grote melkvoorraad geen aanrader. Kolven gaat alleen als je relaxt bent. Dus haast of niet, je moet ontspannen en je 20 minuten lang overgeven, wetende dat als het niet lukt, je niet van huis kunt… Dat bleek voor de eerste baantraining deze week dan ook niet te lukken. De eerste keer weer mee trainen met de groep. Opa opgetrommeld als oppas. Geen succes: geen melk en ontroostbare dochter. Het werd 35 minuten loslopen.
Lees hier verder.
Foto: Kim Dillen