Het begon begin augustus 2017. Na een geweldige vakantie destijds in Oostenrijk was ik klaar met de overtollige kilo’s en het gebrek aan beweging. Het was de start van mijn persoonlijke route die ik Van0naarMarathon noemde. Mijn doel was om na een jaar het lichaam te hebben dat een marathon zou kunnen lopen. Zondag 21 oktober 2018 was het zover om mijn route af te sluiten en te bekronen met een medaille tijdens de Marathon van Amsterdam.
Door Dennis Schomaker
Samen met Sabine vertrokken ik om 6.00 uur in de ochtend vanuit Nieuw-Amsterdam naar de hoofdstad. Eenmaal aangekomen in het Olympisch stadion koos ze een mooi plekje op de tribune en ik melde me op de baan bij het oranje startvak. Het was nog rustig zodat ik alle tijd en ruimte had om me op mijn eigen manier voor te bereiden op de start. Rond 9.00 uur werd het druk en werd de ruimte wel heel erg beperkt. 16.000 mensen vol adrenaline en onrustig bewegend op een vierkante meter geeft een bepaalde sfeer waar ik me redelijk ongemakkelijk bij voel. Sommigen staan stil, sommigen dansen iets te overdreven op de klanken die één of andere DJ door het stadion laat klinken en anderen proberen nog rondjes door de massa te lopen. Ik zocht een plekje met een beetje ruimte en nam de tijd om de ambiance in me op te nemen. Ik was namelijk nog nooit in het Olympisch stadion geweest. Om half 10 was het startschot waarna het nog bijna een kwartier schuivelen was tot aan de start. Maar daarna begon het ook echt. De hardlooptred werd ingezet.
Ik zocht een plekje met een beetje ruimte en nam de tijd om de ambiance in me op te nemen.
De eerste 5 kilometer was het vooral zoeken naar ruimte. Het was krap en uitkijken om niet iemand onder de voet te lopen. In het startvak stond ik bij de 4 uurs hazen. Dat leek me wel een mooi doel. Maar door de drukte was ik deze mannen al uit het oog verloren toen ik het stadion verliet. Ik nam me voor om lekker rustig te lopen met een tempo van 5.30 per kilometer. Het voelde goed en liep heerlijk. De drukte zorgde ervoor dat ik mezelf al slalommend door de straten van Amsterdam begaf. Ik haalde in en werd ingehaald. Een vast tempo met een zelfde groep lopers was op dat moment nagenoeg onmogelijk. Na 10 kilometer kreeg ik de hazen weer in het vizier en besloot om er bij te blijven. Een goede keus, want het gaf me rust in het lopen en ik voelde me supersterk.
De eerste 5 kilometer was het vooral zoeken naar ruimte. Het was krap en uitkijken om niet iemand onder de voet te lopen.
Na 15 kilometer liepen we langs de Amstel richting Oudekerk aan diezelfde Amstel. De organisatie had voor vertier naast het parcours gezorgd, zoals trommelaars, dweilorkesten, smartlapartiesten en ook mensen die muziek maakten. Na 20 kilometer werd het tijd om iets te eten om een dip in de nog komende kilometers te voorkomen. Ik nam water en een banaan bij één van de vele goed verzorgde verzorgingsposten langs de route en liep door. Het duurde echter niet lang tot het helemaal verkeerd ging. De banaan viel verkeerd en hevige buikpijn en misselijkheid was het gevolg. Hierdoor zakte het tempo en moest ik de hazen laten lopen. Vanaf dit moment werd het een mentale strijd om de tweede helft te voltooien. Na 30 kilometer trok de pijn weg, maar waren de spieren dusdanig uitgeput dat ik me moest focussen op kleine overwinningen. Zoals de brug in de verte, de volgende kilometerpaal of de eerstvolgende verzorgingspost. Ik dronk water, gooide het over mijn hoofd en in mijn nek en probeerde me stap voor stap vooruit te bewegen op een tempo dat nog enigzins op hardlopen leek. Het ging niet hard, maar het ging. Na 35 kilometer kreeg ik een brok in mijn keel en werd ik overmand door emoties. Nog nooit had ik zover gelopen en die gedachte maakte me trots en blij. De tranen liepen letterlijk over mijn wangen en ik moest er voor zorgen om dat snel onder controle te krijgen, want ik moest nog ruim zeven kilometer. Terug in het Vondelpark kwam er een gelukzalig gevoel over me heen door het besef dat ik het ging halen. Nog een paar bochten en ik kreeg het stadion weer in het zicht. Ik probeerde er nog een sprint uit te persen, maar dat was tevergeefs. De spieren waren op en de voeten stonden in brand. Er was geen mogelijkheid meer om te versnellen. In het stadion moest er nog een half rondje afgelegd worden om voor de hoofdtribune te finishen. Nog 175 meter. Wat een gevoel. Ik haalde zelfs nog iemand in. Nog 100 meter. Ik kon de finish zien. Nog 50 meter. Mijn armen gingen de lucht in alsof ik een wereldrecord had gelopen. Juichend kwam ik over de streep. De grootste overwinning op mezelf is volbracht.
Uiteindelijk heb ik er ruim 4 uur en 35 minuten over gedaan. Ik stortte compleet in en moest janken als een baby. Het moest maar zo zijn. Dit is mijn overwinning. Mijn overwinning op mezelf, mijn overwinning op de mensen die zich ooit negatief hebben uit gelaten over mijn doen en laten. Mijn overwinning. Mijn route Van0naarMarathon is voltooid en het kon niet mooier als vandaag. Met enorme trots en nogsteeds vol emotie laat ik me de medaille omhangen. De vrouw die dat doet geeft me een knuffel en zegt dat ik hem heb verdient. Ik bedank haar en neem afscheid van het Olympisch stadion en van Amsterdam. Het was fantastisch.
Uiteindelijk heb ik er ruim 4 uur en 35 minuten over gedaan. Ik stortte compleet in en moest janken als een baby.
Ik ben tevreden met mijn eindtijd, want ik heb maximaal gegeven. Ooit zal ik nog weleens een marathon lopen, maar een drive om de tijd te verbeteren heb ik niet. Mijn volgende doel is het vermeerderen van het aantal kilometers.
Deze medaille is een beloning voor 63 weken gedisciplineerd en vol overgave werken aan een doel. In mijn leven heb ik veel gedaan en lang niet alles afgemaakt. Vaak stopte ik er mee als ik dichtbij de eindstreep was, maar het niet meer zag zitten. Ik was iemand die alles aanpakte en veel half deed. Die Dennis Schomaker is verleden tijd. Mijn Persoonlijke Reorganisatie is bekroond met de handen in de lucht over de eindstreep in het Olympisch stadion. Meedoen is belangrijker dan winnen, maar ik heb gewonnen. Gewonnen van mezelf.
Ik bedank iedereen. Iedereen die gedoneerd heeft voor Beat Duchenne (€760,-), iedereen die me steunde en vertrouwen in me had en iedereen die het niet in me zagen zitten en me voor gek verklaarden. Het heeft me enorm gemotiveerd om dit te bereiken.
Als je iets wilt bereiken, zet dan je kop ervoor en ga het doen. Geen excuses en vol gas gaan. Dat is de enige manier om het te bereiken.
Volgende doel:
50 kilometer Run Winschoten 2019
Wil jij ook jouw hardloopverhaal met onze lezers delen? Klik dan hier om jouw verhaal in te sturen.
Foto: PR Dennis Schomaker