Deze week mogen we meekijken met de trainingsweek van Margot Thuy. Margot mag deze zomer meedoen aan het WK Skyrunning voor Junioren en ging in voorbereiding daarop een week in Zwitserland trainen. Skyrunning is voor veel hardlopers een compleet onbekend fenomeen, dus we waren zeer benieuwd naar haar trainingen en vroegen Margot om ook wat meer uitleg te geven over deze bijzondere vorm van hardlopen.
“De vermoeidheid was te voelen in elke spier die ik de laatste dagen had gebruikt. Maar stoppen met rennen kon niet, want dan kwam ik niet terug bij het hostel. Blijven rennen, blijven rennen. “
Margot: “Ik ben een enthousiaste 19-jarige studente (ik studeer Aardwetenschappen) met een grote passie voor outdoorsport, met name trailrunnen. Ik train bij het U-track Running Team in Utrecht sinds september. Daarvoor was ik lid van de Zeeuws-Vlaamse atletiekvereniging RKHAV in Hulst, waar ik vandaan kom.”
Selectie WK Skyrunning
“Een aantal weken geleden kwam ik een oproep tegen van de NKBV (de Nederlandse Klim- en Bergsport Vereniging), dat ze op zoek waren naar atleten die mee wilden doen aan de World Youth Championships Skyrunning 2019 in Italïe. Ik, als enthousiaste trailrunner, was meteen geïnteresseerd. Meedoen aan een WK is een droom, waarvan je niet verwacht dat die ooit uit zal komen. Toch heb ik gereageerd op de oproep. Bij wijze van selectie moest je een ‘hardloop cv’ opstellen en doorsturen. Als extraatje schreef ik een mail met alle motivatie en enthousiasme die ik in me had. Nooit had ik verwacht dat ik een paar dagen later een mail terug zou krijgen met een felicitatie en de mededeling dat ik deel uit mag maken van het Nederlandse team, dat dit jaar voor het eerst zal deelnemen aan deze wedstrijd. In Nederland is skyrunning nog weinig bekend, voornamelijk doordat de sport zelf nog jong is, maar ook omdat er geen bergen zijn in dit prachtig platte landje.”
Skyrunning vs Trailrunning
“Skyrunning zou je kunnen zien als een extreme variant van trailrunning. Het grote verschil tussen trailrunning en skyrunning is de hoogte. Bij skyrunning ga je het hooggebergte in en als gevolg daarvan kom je vaak lastige passages over rotsachtig terrein tegen tijdens de race. Trailrunning heeft minder technische parcoursen, wat komt door het minder grillige terrein dat je vindt op lagere hoogte. Bij skyrunning wordt ook niet zuinig omgegaan met hoogtewinst. Zo ook niet tijdens dit WJK: de eerste wedstrijd is een Vertical Kilometer (VK), waarin 1000m hoogtewinst wordt behaald in een afstand van 3km. De tweede wedstrijd is de Skyrace, een wedstrijd van 23km, waar meer dan 2000 hoogtemeters in zitten verwerkt. De hoogtewinst zorgt ervoor dat je gemiddelde snelheid enorm laag is vergeleken met bijvoorbeeld vlakke wegwedstrijden.”
Voorbereiding richting WK
“Toen het definitief was dat ik was geselecteerd voor het kampioenschap, ben ik gaan nadenken hoe ik dit zou aanpakken. Voor een wedstrijd in de bergen moet je in de bergen trainen, maar dat gaat lastig in Nederland. Op wat trappen en kleine heuvels na vind je hier weinig wat op bergen lijkt. Ik besloot een trainingsweek te plannen naar Zwitserland om daar aan mijn uphill- en downhill-technieken te werken. Toevallig had ik een weekje collegevrij van mijn studie, waar die trainingsweek perfect in paste. Dus op maandag 15 april nam ik de trein naar Luzern, een stadje aan het Vierwoudstedenmeer in Zwitserland, aan de flanken van de berg Pilatus. Een week lang was dat mijn ‘playground’, zoals trail- en skyrunners dat zo mooi uitdrukken 😊.”
De Weekindeling
Maandag
“Aan het eind van de middag kwam ik aan bij het hostel in Luzern. Ik had acht uur lang op m’n luie krent gezeten in de trein, dus ik kon niet wachten om te gaan rennen. Op een bepaalde manier word ik dolgelukkig van buiten zijn in de bergen, van de natuur en de frisse lucht. Dat hielp me deze dag de eerste hoogtemeters te overwinnen! De route die ik van tevoren had gepland, ging vanaf het hostel meteen flink omhoog, tot aan Krienseregg (600m hoger). Daar liep de trail niet al te lang ‘vlak’ totdat die weer naar beneden ging. Het was wennen om af te dalen, omdat je je erg moet concentreren waar je je voeten plaatst op de trail. Een verkeerde stap kan grote risico’s tot gevolg hebben en dat wil je liever vermijden. Toch is de downhill het leukste van skyrunning, naar mijn mening. De kick die het geeft om met zo’n vaart naar beneden te rennen is niet te evenaren!
Omdat het al laat op de dag was en de zon al onder ging, wilde ik niet te lang lopen. Na 11km en 600 hoogtemeters was het tijd om terug naar het hostel te gaan. Het was een goede eerste training om wat te wennen aan het terrein, mijn enthousiasme op te doen laaien en de benen wat te los te lopen. ’s Avonds ging ik vroeg naar bed. Ik was moe van de reis en mijn plan was om de volgende dag vroeg op te staan voor een lange dag in de bergen.”
Dinsdag
“Mijn kamergenoten waren allemaal vroeg op, waardoor ik ook eerder wakker was dan gepland. Niet erg, want ik moest mijn route nog uitstippelen op de kaart. Omdat ik alleen op pad ging, was het belangrijk dat ik mijn route vooraf met iemand kon delen voor het geval er iets zou gebeuren onderweg. Normaal gesproken vind ik het heerlijk om gewoon wat rond te zwerven over de trails en te kijken waar ik uitkom, maar veiligheid gaat boven alles, dus hield ik me aan de geplande routes.
Deze dag begon ik met een klim van een paar honderd meter, naar de top van de Sonnenberg. Bovenaan was het uitzicht over het Vierwoudstedenmeer prachtig! In de verte pronkten de hoge besneeuwde bergtoppen in de opkomende zon en boven het meer hing nog een blauw-witte mist. Dat is de beloning die je krijgt na het beklimmen van een top.
Aan de andere kant daalde ik de Sonnenberg weer af, om vervolgens de volgende berg weer te beklimmen. Dit was zo steil dat ik het hardlopen vaker moest afwisselen met speedhiken (een veelgebruikte techniek wanneer de helling te steil wordt om te rennen). Bovenaan deze berg had ik al 13km in de benen en was ik best al moe. Even uitrusten was nodig, maar het weer begon te veranderen en ik moest gauw verder. Grote grijze wolken ontstonden rond de bergtoppen en ik vreesde dat ik m’n regenjack aan moest doen. Het weer in de bergen kan snel omslaan, dus daar dien je altijd rekening mee te houden. Dat is ook de reden dat ik altijd mijn regenjack bij me heb in m’n racevest, net als een Buff, mouwstukken en wat water en eten.
Gelukkig bleef de regen uit. Op het resterende stuk van de route wisselden uphill en downhill af, wat het intensief maar leuk maakte. Een lang stuk bergaf door een sprookjesachtig bos was het toetje van de dag en ik stopte met 24km en 1200 hoogtemeters op de teller. Ik was erg blij met de gratis koffie terug in het hostel, aangezien ik al mijn energie had verbruikt en wel wat cafeïne kon gebruiken. Ondanks de vermoeidheid voelde ik me sterk en trots op de prestatie die ik had geleverd.”
Woensdag
“Toen ik opstond merkte ik direct dat ik de dag ervoor veel inspanning had geleverd: m’n benen waren moe en ik had meer slaap nodig gehad. Maar de bergen waren buiten aan het wachten, dus trok ik weer m’n trailschoenen aan en pakte ik m’n racevest. Ik had niet het gevoel dat ik meer rust nodig had en het verlangen en enthousiasme om de omgeving te ontdekken, overstemden sowieso de vermoeidheid in mijn lichaam.
Vandaag zou ik naar Frakmüntsegg gaan. Deze plek was voor passieve mensen ook met een kabelbaan te bereiken. Vaak zag ik dan ook bakjes met mensen boven mijn hoofd langs zweven. De aanwezigheid van dit ‘publiek’ stimuleerde me om harder te pushen op mijn weg naar boven. Het was een lange klim en bovenaan bij Frakmüntsegg lag zelfs nog sneeuw! Langs de andere kant van de berg daalde ik weer af, voorzichtig want het was drassig en glad door het smeltwater van de sneeuw. De trail die ik volgde lag vol boomwortels en hier en daar moest ik een stukje naar beneden springen. Het gevaar om te struikelen was best groot en door het hoge pasritme van de downhill moest ik m’n hoofd er goed bijhouden. Om me heen kijken en rennen gingen hier helaas niet samen.
Het laatste stuk van de route was mijn brandstof op: ik was toe aan een stoel om op te zitten en een grote koffie. Dit was mentaal dan ook de zwaarste dag van de week: de vermoeidheid was te voelen in elke spier die ik de laatste dagen had gebruikt. Maar stoppen met rennen kon niet, want dan kwam ik niet terug bij het hostel. Blijven rennen, blijven rennen. Elke stap een beetje dichter bij het einde van de training. Blijven rennen, mijn mantra om mezelf door de moeilijke momenten te krijgen, is een variatie op het ‘Blijven zwemmen, blijven zwemmen’ van de vis Dory uit de film Finding Nemo. Het vrolijke deuntje helpt me altijd om de pijn in de benen te vergeten en nog even door te zetten.
Met 18 km en weer 1100 hoogtemeters had ik weer een flinke duurtraining gehad. Nog twee dagen in Zwitserland, dus een rustdag wilde ik eigenlijk niet inplannen. Dat zou voelen als een verloren dag. Nog even doorzetten dus.”
Donderdag
“Op woensdagavond had ik bedacht om op donderdag de bus te nemen naar een dorpje verderop, om van daaruit een route te lopen. Ik had een route uitgestippeld over een schiereilandje in het Vierwoudstedenmeer, maar helaas had ik de verkeerde bus gepakt en die reed niet ver genoeg om aan deze route te beginnen. Ik stapte bij de laatste halte uit en zag boven mij de berg Pilatus. Groot en machtig torende de top boven alles uit. Overal was de top aanwezig, je zag hem de hele tijd. Op dat moment kreeg ik het grote verlangen om de top te beklimmen. ‘Je bent gek!’, zei ik tegen mezelf, want die top ligt boven de 2000m en dat zou een gigantische klim worden. Maar alle vezels in mijn lijf wilden het proberen, het verlangen was zo groot, dat ik het niet kon laten. Daar ging ik dan, de berg op. Recht omhoog leek het wel, dus een goede training voor de Vertical Kilometer wedstrijd van het WJK. Het was warm en het zweet liep in straaltjes langs m’n voorhoofd. Het was een zware inspanning, maar het is precies zoals de hardlopende schrijver Haruki Murakami zegt: “Pain is inevitable, suffering is optional”. Niets is fijner dan afzien.
Na een splitsing van paden kwam ik bij een passage waar een landverschuiving bomen en aarde mee naar beneden had genomen. Ik kon aan de andere kant niet zien waar het pad verder ging en wilde niet riskeren dat ik het geheel terug in beweging zou brengen. Hier moest ik helaas omkeren, maar ik had gezien dat er vanaf de splitsing nog een pad naar de top van de Pilatus was, die via een andere route naar boven ging. Helaas kwam ik erachter dat ook dit pad met een sneeuwlawine was weggevaagd en moest ik weer terugkeren… safety first! Misschien was dit ook wel beter, want aan het einde van de dag had ik alsnog 1000 hoogtemeters gemaakt.
Het pad dat ik volgde in mijn afdaling volgde een ridge (bergrug) waarvandaan je ook het buurdal in kon kijken! Dat zorgde ervoor dat ik de mislukte poging om de Pilatus te bedwingen snel kon vergeten, want wat een prachtig uitzicht!”
Vrijdag
“Vrijdag was de laatste dag dat ik echt tijd had om te trainen, want op zaterdag moest ik weer terug naar huis met de trein. De week had ook niet veel langer moeten duren, want vrijdag had ik aan alle kanten spierpijn. Ook waren m’n knieën moe van alle lange afdalingen. De klappen die je knieën te verduren krijgen, zijn veel groter dan op de vlakke Nederlandse bodem. Alle vermoeidheid was voor mij een reden om vrijdag rustig aan nog wat los te lopen. Ik liep nog een keer naar Krienseregg en weer naar beneden, en vervolgens nog een stuk van de Sonnenberg. Ik wilde minstens nog 10 km, zodat ik deze 5 dagen kon afsluiten met een totaal van 80km. Nooit eerder heb ik zoveel kilometers in zo’n korte tijd afgelegd, wat me een goed gevoel gaf. Na mijn laatste training op vrijdag was ik erg tevreden met de afgelopen week.
De rest van de dag heb ik besteed aan wat sight-seeing in Luzern.”
Zaterdag
“Helaas, tijd om spullen in te pakken en terug naar huis te gaan. In plaats van de bus te pakken, wandelde ik de 5km naar het treinstation van Luzern, om de spieren toch wat beweging te geven deze dag en te genieten van het warme zonnetje. Vanuit het raam van de trein zag ik dat het landschap langzaam veranderde in een platte pannenkoek. Doei bergjes, tot de volgende keer. Na 10 uur treinen was ik weer thuis in Nederland. Ik ga toch liever trainen dan treinen…”
Zondag
“Paaszondag, maar ik had geen paaseizoektocht gepland met familie, dus kon ik lekker uitslapen en mijn sportspullen uitpakken. Er stond ook geen training meer op het programma. Een rustdagje was wel verdiend na zo’n intensieve week in de bergen.”
Extra informatie
“Voor meer info over het WJK Skyrunning kan je een kijkje nemen op de website van de Gran Sasso Skyrace, waar het WJK gaat plaatsvinden. Hier vind je ook informatie over het parcours, het hoogteprofiel en uitslagen van vorige jaren. Helaas wel in het Italiaans…
Ook de website van de International Skyrunning Federation geeft meer informatie over het kampioenschap en hier vind je ook een uitgebreide uitleg over wat skyrunning inhoudt.
Mocht je er ook beeld bij willen, dan raad ik aan om eens op YouTube te zoeken naar het account van Salomon Running of van atleten als Kilian Jornet. Maar wees gewaarschuwd, de kans dat je daardoor net zo enthousiast en loopverslaafd wordt als ik is groot 😉.
Om mijn avontuur naar het WJK te volgen kan je mijn instagram account (@margotthuy) of het van mijn trainingsgroep (@utrackrunning) volgen.
See you on the trails!”