Voor “De Week Van” liepen we dit keer een weekje mee met Bianca Baak, voor wie 2019 het jaar van de comeback was. De 27-jarige atlete liep afgelopen zomer voor het eerst sinds 2016 weer in het oranje, na meer dan twee jaar vol blessures. Op de WK in Doha kwam ze als onderdeel van het estafetteteam tot een finaleplaats op de 4x400m, waarin de dames zevende werden. Ze kan ook uitstekend uit de voeten op de 400 meter horden. Omdat het estafetteteam zich geplaatst heeft voor de Olympische Spelen maakt Baak goede kans volgend jaar in Tokio aan de start te staan.
Baak traint bij het North West Milers Initiative, met onder andere 800m-topper Sanne Wolters-Verstegen. Ruim een jaar geleden gaf Sanne ons voor deze rubriek al een inkijkje in haar trainingsstage in Potchefstroom, Zuid-Arika. Dit jaar is de groep wederom naar Potchefstroom afgereisd en is het de beurt aan Bianca!
“Momenteel ben ik op trainingsstage in Potchefstroom. Hier train ik met mijn trainer Peter Wolters en mijn trainingsmaatjes Sanne Verstegen, Priscilla van Oorschot, Marissa Damink, Clarissa Moh en Jurjen Polderman. Het is mijn vijfde week hier en we zijn sinds een week met de hele groep. Helaas had ik een blessure aan mijn voet en kon ik twee maanden niet rennen, maar sinds een halve week lijken we de oplossing gevonden te hebben in een heel simpel tapeje en ben ik weer pijnvrij aan het rennen.”
Zondag:
“Tempo’s!! Dit wordt de vierde keer lopen sinds we ons wonder tapeje hebben ontdekt en het voelt nog steeds onwerkelijk dat het pijnvrij gaat. Maandag nog was ik echt aan het einde van mijn Latijn. Ik was hopeloos en verdrietig dat we alles geprobeerd leken hebben de afgelopen twee maanden om me pijnvrij te krijgen en dat niets werkte, dat het alleen maar erger wordt. Al die klote trainingen op de fiets en al die uren in het krachthonk. Het enige wat ik nog wilde was in bed liggen en huilen. En dinsdag proberen we een random tapeje en ik ren pijnvrij. Soms vraag ik mezelf oprecht af of ik niet lieg tegen mezelf, maar het gaat echt pijnvrij.
“Ik was hopeloos en verdrietig dat we alles geprobeerd leken hebben de afgelopen twee maanden om me pijnvrij te krijgen en dat niets werkte.”
Tot nu toe was het allemaal redelijk voorzichtig en aftastend op het gras, maar vandaag worden er gewoon echte tempo’s gelopen op de baan. En I kid you not, de eerste 800 meter van mijn leven… We doen 1x800m en 3x4x150m met 50m doorwandel. De 800m is een soort versnelling en elke 200m moet hij dus iets harder. We spreken een tempo af voor de eerste 200m, maar als het per ongeluk wat harder zou gaan is dat niet zo erg volgens Peter. Alleen ik ben een sprinter, dan werkt dat niet zo. Als de eerste 200m per ongeluk wat harder gaat, wat hij ging, dan ga ik gewoon langzaam aan dood, wat ik deed, en loop ik dus steeds langzamer, wat gebeurde. Maar gelukkig kon ik me er nog wel toe zetten de laatste 100m aan te zetten en was de eindtijd redelijk in de buurt van het plan.
“Als de eerste 200m per ongeluk wat harder gaat, wat hij ging, dan ga ik gewoon langzaam aan dood”
150jes, lekker rollen. Shit, ik heb denk iets verkeerds gegeten, want ik moet opeens kokhalzen in de seriepauze. Er moet iets uit, maar mijn buik is al leeg, dus dat wordt hem niet. Ik WIL deze training afmaken. Kort overleg, en doorgaan zal niet heel schadelijk zijn als ik alleen iets verkeerds heb gegeten, dus we gaan door. Niet het meest chille scenario, maar ik haal het einde. Thuis snel wat witbrood eten en aan het einde van de middag is mijn buik weer rustig. Gelukkig maar, want het is tijd voor de Braai vanavond! Peter en Jurjen zijn de braaimasters, de rest zorgt voor alles wat geen vlees is en het wordt een waar koningsmaal, met marshmallows toe.”
Maandag:
“De ochtendtraining is easy. Rollen en rekken, voetoefeningen en 3x10min fietsen/roeien/crosstrainer. Mijn rechterschouder is er heel slecht aan toe, dus ik moet van de chiropractor hier aan de slag met mijn postuur. Ik probeer op alle apparaten hier goed op te letten en roeien is opeens 21823x zwaarder, maar ik ben tevreden.
Ik heb me er net toe aangezet om toch even te gaan werken in de middag, als Peter een berichtje krijgt dat we nu naar het ziekenhuis kunnen komen voor een echo van mijn voet. We gaan meteen, maar moeten uiteindelijk 2,5 uur wachten voordat we aan de buurt zijn. Gelukkig neemt de dokter uitgebreid de tijd, ondanks dat we de laatste van de dag zijn en iedereen al naar huis is.
Daarna meteen door naar kracht. Ook hier hebben we wat aanpassingen gemaakt vanwege mijn schouder, geen cleans meer voorlopig. We proberen beiden kritischer te zijn op mijn uitvoering en beginnen bij specifieke oefeningen met lagere gewichten dan normaal.”
Dinsdag:
“Heuveltraining, een van mijn favorieten. We gaan met de hele groep. De mila’s rennen naar de heuvel, de sprinters gaan lekker lui met de auto. Ik moet 4×80, 3×80 en 2×80. Lekker kort en snel. Maar voor wie wil komt er aan het einde een 150m voor de winst. Het eerste setje doe ik met Clarisse. Bij de eerste moet ik al aanpoten om haar bij te houden en ik kan natuurlijk niet verliezen van een 800m loopster, maar daarna blijkt dat zij misschien toch een beetje hard gestart was. De volgende setjes loop ik met Jurjen en moet ik alles geven. Wat een heerlijk gevoel. Daarna natuurlijk de 150m als toetje.
“De volgende setjes loop ik met Jurjen en moet ik alles geven. Wat een heerlijk gevoel.“
Tussendoor nog even werken, ik moet echt een paar dingen afkrijgen en met het trage internet hier duurt het wat langer dan gepland.
Samen eten met Priscilla en daarna nog in mijn eentje naar de gym om wat los te fietsen/rollen/rekken en schouderoefeningen te doen. Ik kan echt uren bezig zijn met rollen/rekken en nu ik in mijn eentje ben kan ik er lekker de tijd voor nemen. Het is de eerste keer dat ik weer schouderoefeningen doe sinds we aan mijn postuur werken en ik merk meteen dat ik andere spieren gebruik, terwijl ik deze oefeningen al heel lang doe.
Woensdag:
“Ik word wakker met een beetje spierpijn. Heb duidelijk mijn best gedaan op de heuvel, mooi. Vandaag weer rennen, wat een feest. We gaan naar de baan, voor wat technisch kort werk en daarna 150jes. Technisch werk staat altijd gelijk aan HELE HOGE KNIEËN. Ik ben eigenlijk onder de indruk van het niveau dat ik laat zien, maar ben na het korte werk dus al wel redelijk af. Nu nog 150jes. Ze moeten volgens Peter “iets” harder dan zondag. We openen in 21 vs 27 zondag. “Iets” sneller… Setje één gaat nog redelijk op gemak, maar setje twee moet ik al strijden om Sanne en Marissa bij te houden. Ik mag langer pauze nemen en setje drie doe ik alleen. Eerste loopje gaat nog netjes in 22, tweede loopje gaat in 26, is technisch slecht, mijn schouder zeurt en de tape snijdt in mijn teen, het is goed geweest. Ik ben pas een week aan het rennen, dus heb geen illusies over mijn vorm en ben meer dan tevreden over vandaag.
Tijdens de lunch een telefonisch interview met Topsport Amsterdam over de weg naar Tokyo, het internet is nog steeds traag dus het gesprek wordt gevuld door “Hé je viel even weg” en “sorry het gesprek werd verbroken”.
SPIERPIJN! Ik heb een redelijk hoge pijngrens, maar van spierpijn verander ik echt in miepend watje. Ik moet naar de chiropractor om mijn echo te bespreken en NO WAY dat ik de bult over ga fietsen, dus ik neem de auto. Ik kom daar kreunend binnen gewaggeld als een bejaarde en Peter en de chiropractor vinden het maar wat grappig. We bespreken de echo, ik word nog wat rechtgezet en krijg een complimentje over de verbetering van mijn postuur. Is op mijn rug slapen en 24/7 als een plank rechtop zitten niet voor niets geweest!
Ik heb zin in wat lekkers, dus tijd voor taart! We gaan bij De Akker zitten en in de vitrine staat de meest grote carrot cake ever. Mijn favoriet! Peter en ik delen en stuk en ik krijg met moeite mijn helft op, dat zegt een hoop.”
Donderdag:
“Vandaag een easy dag. Lekker uitslapen en een slow morning. Eindelijk. Vroeg trainen is noodzakelijk hier met de hitte, maar heeft nou niet bepaald mijn voorkeur. Vandaag alleen een fietsprogramma in de gym. Ze hebben daar een heel fijn lunchtentje, waar ik met Priscilla ga lunchen en daarna de fiets op stap. Afgelopen dagen hebben er redelijk ingehakt, dus het gaat moeizaam vandaag. Meer dan bewegen kunnen we het niet echt noemen. Er is de hele middag geen stroom, dus we vervelen ons een beetje zonder ons geliefde wifi en dus Netflix.
’s Avonds gaan we met de hele groep uit eten. Dankzij de stroomuitval doet het hek een beetje raar, dus kan ik lekker in de stromende regen het hek open en dicht duwen. Iedereen heeft honger, maar het duurt eeuwen. Blijkbaar ziet onze tafel er zo chagrijnig uit, dat er meerdere malen wordt verteld dat het eten er echt zo aan komt. Ik heb gelukkig een glas wijn besteld, die tot de nok toe gevuld is, dus ik word juist steeds gezelliger. 😉 Het eten komt, is bij de meeste koud, vies of niet helemaal wat ze besteld hebben, maar ik heb een waar koningsmaal met mijn warme spareribs en ga content naar huis.”
“Blijkbaar ziet onze tafel er zo chagrijnig uit, dat er meerdere malen wordt verteld dat het eten er echt zo aan komt.”
Vrijdag:
“Gelukkig is mijn spierpijn bijna weg, want we gaan kracht doen vandaag. Ik struggle een beetje met de nieuwe explosieve oefeningen, maar verder gaat het erg goed. Pris en ik proberen tussendoor een beetje foto’s te maken van elkaar voor insta en liggen compleet in een deuk als ik een filmpje van Peter gephotobombed heb.
We hebben geen zin om te koken en halen lunch en alvast avondeten bij Boerensjiek. Morgen gaan we op Safari, dus we moeten boodschappen inslaan. Al het lekkers dat ik in het wagentje heb gegooid bekijkt Jurjen een beetje afkeurend tijdens het afrekenen, maar hé dat hoort gewoon bij een goeie roadtrip! We staan allebei zwaar in de min in de wiebetaaltwat, dus het is vechten wie er mag betalen.
Al het lekkers dat ik in het wagentje heb gegooid bekijkt Jurjen een beetje afkeurend tijdens het afrekenen, maar hé dat hoort gewoon bij een goeie roadtrip!
We gaan naar de grasbaan voor technisch werk. De afgelopen dagen regende het steeds enorm ‘s middags, maar nu lijkt het droog te blijven. Het is een beetje slalommen tussen de natte plekken op het gras, maar gelukkig valt het mee. We doen wat loopscholing en hoge knieën-werk op het gras en verplaatsen ons daarna naar het stuk tartan voor de loopjes. Weer ligt de kwaliteit van de loopjes hoog en eindelijk beweegt mijn schouder ook fijn mee. Fijn dat al die aandacht die we er aan besteed hebben lijkt te werken. Peter en ik zijn meer dan tevreden.”
Zaterdag:
“De laatste training voor we op safari gaan! Lekker vroeg voor het echt heet wordt, 4x(200-300m) met (200-100m) doorwandel. Ik doe deze training in mijn eentje, wat fijn is want dan kan ik goed zelf tempo voelen en bepalen. De laatste paar loopjes loopt Peter met me mee en mag ik niet meer tussentijds op mijn horloge kijken voor het tempo. DE HORROR, hier ben ik dus echt te autistisch voor. Maar de loopjes zijn mooi opgebouwd en ik heb aan het einde geen last van mijn schouder. Dit is een hele fijne afsluiting voor de rustdag.
“De laatste paar loopjes loopt Peter met me mee en mag ik niet meer tussentijds op mijn horloge kijken voor het tempo. DE HORROR.”
SAFARI! Iedereen is alleen redelijk moe en prikkelbaar van de training/afgelopen week, dus we stappen niet met het beste humeur de auto in. Na een voornamelijk stille rit komen we aan bij onze eerste stop, Hartbeespoort dam. Nadat iedereen wat heeft gesnackt en we de benen hebben gestrekt komt de stemming er gelukkig weer in. Na de dam gaan we naar een markt om souvenirs in te slaan en terwijl Jurjen de deal van zijn leven probeert te maken gaan wij meiden lekker pannenkoeken eten. Daarna rijden we door naar onze slaapplek, een safari tentenkamp grenzend aan het natuurreservaat Pilanesberg. Het zag er al fantastisch uit op de foto’s, maar in het echt is het nog idyllischer. We kunnen meteen aanschuiven voor de braai bij kaarslicht en sluiten af met een drankje bij het kampvuur. Half 10 lig ik total loss in bed en dat is maar goed ook, want de wekker gaat om 05:00 en dan kan ons safariavontuur eindelijk echt beginnen.”
Ben jij benieuwd naar de rest van Bianca’s voorbereidingen naar Tokio20202? Volg haar dan op Instagram.
“De Week Van..,” van vorige week gemist? Lees de trainingsweek van Danaïd Prinsen hier terug.
Foto’s: eigendom Bianca Baak