Hardlopersverhalen

Henny Tolboom had nog maar heel kort te leven. Alleen donorlongen konden zijn leven redden. En dat gebeurde. Met dank aan zijn donor vertelt hij zijn verhaal, en wat vindt hij het leven weer mooi!

Door Henny Tolboom

In 2013 kreeg ik van mijn arts een zeer slecht bericht te horen. De strekking hiervan was: ‘Meneer Tolboom, vanwege een progressieve longfibrose heeft u zonder donorlongen nog maar anderhalve maand te leven’. Ik werd direct opgenomen in het Erasmus MC en daar heb ik moeten wachten op geschikte donorlongen. Vlak voor de transplantatie werd ik nog aan de hartlongmachine gekoppeld (ECMO), zo slecht ging het met mij.

Op 8 september 2013 kwam het verlossende bericht dat er donorlongen waren aangeboden en werd ik met succes getransplanteerd. Vijf weken na de transplantatie liep ik zonder hulpmiddelen het ziekenhuis weer uit. Thuis aangekomen ben ik direct begonnen aan mijn revalidatie bij de fysiotherapie en startte ik met wandelen om mijn conditie weer op peil te brengen. Alles ging voortvarend en na 8 maanden liep ik mijn eerste duurloop van 5 kilometer, samen met het team van de fysiotherapie. Wat was ik een blij mens!

Na deze mooie ervaring heb ik mijn conditie verder opgebouwd tot een wel hele mooie prestatie. Na één jaar kon ik samen met de IC-arts meedoen aan de Rotterdamse Bruggenloop. Wat een prachtige belevenis was dat. Dat ik deze 15 kilometer kon volbrengen, voelde als een triomftocht. Aan de finish stond de transplantatiearts op mij te wachten, dat was een erg emotioneel moment.

Daarna heb ik aan verschillende prestatielopen meegedaan,  zoals de 10 kilometer CPC Loop Den Haag, de kwart marathon in Rotterdam en heel veel wedstrijden van 5 kilometer. Ik train nu 3 à 4 per week, waarvan een deel bij een atletiekvereniging  en dat gaat goed. Het mooie hiervan is dat mijn longinhoud in 3 jaar tijd is toegenomen van 4.7 liter naar 5.3 liter. En dan, tot slot, nog mijn mooie prestatie op 21 mei 2017 in de Marathon van Leiden. Ik liep daar de 10 kilometer in mijn donorshirt en dat ging uitstekend bij warm weer. Ik zette een mooie tijd van 1.07.55 neer. Ik hoop oprecht dat ik daarmee mensen heb kunnen bereiken om zich aan te melden als orgaandonor.

Ik wil mijn donor bedanken voor het mooie leven dat ik weer terug heb gekregen en tevens gaan mijn gedachten uit naar de nabestaande van de donor.

Wil jij jouw verhaal insturen van je eerste hardloopwedstrijd, zoveelste marathon of juist een ander gerelateerd hardlooponderwerp? Dat kan! Hardloopnetwerk plaatst altijd de leukste verhalen op onze website.

Stuur hier jouw verhaal in.

Foto: PR Henny Tolboom

Benny Fischer is een fanatieke hardloper uit België. Regelmatig schrijft hij een blog over zijn ervaringen. Zijn nieuwe blog.

Door Benny Fischer

De laatste blog dateert van een tweetal weken geleden. Het werd hoog tijd om terug in de pen te kruipen.

De laatste dagen aan zee (in Oostende) was het opnieuw van dat, windkrachten van 3-5 bft. De komende weken zal dat waarschijnlijk meer regel dan uitzondering zijn. Ik denk dan bij mijzelf: “ik word er sterker van”. Echter als ik eerlijk ben, denk ik vooral: ik zal mijn tempo’s nooit kunnen lopen :). Als ik train, loop ik dan ook wind mee in de bovenste zone en wind tegen in de laagste zone. Ik bekijk ook meestal hoe de wind zit als ik tempo’s loop, om het eerste deel wind tegen te lopen.

Wind tegen is het dan ook een zaak om niet te hard te pushen, anders zit je in een andere zone te trainen en trainen we iets te zwaar. Je hartslagmeter is dan ook een betere indicatie.

Maar hoeveel trager loop je nu tegenwind en compenseert de wind mee dit?

Onderzoek wijst uit dat de wind wel degelijk een grote invloed heeft. Bij tegenwind van 36 km/h (5bft) daalt de snelheid van iemand die 13,1 km/u loopt naar 10 km/u. Het zou leuk zijn dat je wind mee dan aan 16,1 km/u loopt natuurlijk. Helaas is dit niet zo. Meewind heb je maar een klein voordeel en stijgt je snelheid naar 13,6 km/u.

Als we dit doortrekken naar een 10 km wedstrijd voor een atleet die 13,1 km/u loopt, wordt zijn eindtijd 45’48”. Stel nu dat je 5 km, 5 bft wind tegen loopt en 5 km wind mee. Dan doet hij daar respectievelijk 30 min en 22’04” over. Wind mee win je dus 50 sec, wind tegen verliest je maar liefst meer dan 7 min!! Het wordt dus een zaak om een parcours te vinden, waar je veel wind mee hebt.

Lees hier zijn blog verder.

Foto: Benny Fischer

Over Hardloopnetwerk.nl

Wij hebben meer dan 40.000 volgers op sociale media.
Dagelijks ontvangen wij duizenden bezoekers per dag op onze website.
Inmiddels hebben wij meer dan 2000 blogs geplaatst op ons platform (in 2 jaar tijd).
 Al twee jaar lang het grootste platform op het gebied van hardloopblogs.
 Elke maand groeien onze websitestatistieken nog.
 Klanten beoordelen ons gemiddeld met een 9,1.

Stuur hier jouw verhaal in.

Vienna Romanee legt de lat altijd erg hoog voor zichzelf. Vanaf haar 11e a 12e doet ze aan atletiek.Jarenlang kampte de atlete van Leiden Atletiek met een eetstoornis omdat ze zichzelf te dik vond. Haar dappere verhaal.

Door Vienna Romaneé

Ik ben een hardloopster

Niet een heel bijzondere mededeling, denk je misschien. Zeker niet hier op Hardloopnetwerk.nl.
En toch, dat ik dit zo durf te zeggen, is voor mij iets heel bijzonders.

Het artikel https://hardloopnetwerk.nl/wanneer-mag-ik-mijzelf-een-hardloper-noemen/ raakte mij. Ik leg mijn lat altijd erg hoog. Ik mag mezelf pas iets noemen als ik aan bijna onmogelijke eisen voldoe. Eisen die ik aan een ander nooit zou stellen. Zo ook om mezelf hardloopster te mogen noemen.

Vanaf mijn 11e a 12e doe ik aan atletiek. Met een korte pauze, maar toch, bij elkaar opgeteld zal het zo de helft van mijn leven zijn dat ik lid ben van een atletiekvereniging. In mijn jeugd bij av34 en de laatste 10 jaar bij Leiden Atletiek. Sprint en horde zijn lang mijn favoriet geweest maar sinds een aantal jaar geniet ik erg van middenlange- en lange afstanden.

Ik loop zo’n 50 kilometer per week, één á twee keer de week een baan training, één keer duintraining of wedstrijd, twee keer een duurloopje… En ik doe twee keer in de week een krachttraining volgens een schema van Paul Fokkinga (Lifting Performance) die speciaal gericht is op het verbeteren van mijn loop prestaties.

Voor de krachttraining moet ik mezelf vaak even een schop onder mijn kont geven, het is niet mijn favoriet. Maar nu ik weer sterker begin te worden, wordt het stiekem ook leuker. Lopen is een ander verhaal! het komt niet vaak voor dat ik geen zin heb om te lopen. Soms baal ik dat mijn duurloop al klaar is en ik niet langer mag of kan lopen.

Waarom zou ik mezelf dan geen hardloopster mogen noemen?
Ik heb jaren een eetstoornis gehad en ben er nog steeds mee aan het worstelen. Op mijn blog liefseintje.com kun je hier meer over lezen. Ik vond mezelf altijd te dik om te lopen. Als ik in het wedstrijd vak sta van een wegwedstrijd, voel ik me daar niet thuis. Ik ben te dik. De andere vrouwen en ook de mannen zijn veel magerder. Ze zullen wel denken, gaat er door mijn hoofd, “Wat doet dat dikkertje hier?”.

Als ik top 3 in een wedstrijd loop en er wordt geroepen “Je loopt 3e vrouw!!!” Schiet er door mijn hoofd… Ze zullen wel denken, “Hoe kan dat dikkertje nou derde vrouw lopen?” Of “Als ze nou magerder was, zou ze eerste vrouw zijn”…
En sta ik aan de start met zelf vertrouwen, zoals bij de loop tegen kanker in Warmond, en er komt een vrouw naast mij staan die magerder is, dan is in één keer mijn zelf vertrouwen weg en denk ik “Daar gaat mijn eerste plek”. Ik werd hier overigens 1^e vrouw. Ik hoop dat ik hier van leer; Gewicht zegt niet alles.

Ik mocht mezelf pas een hardloopster noemen als ik ook een bijpassend lichaam zou hebben. Ik heb niet de bouw voor een afstandloopster. Ik heb meer de bouw voor een sprinter. En ook al train ik veel, loop ik ook best leuke tijden… “Ik heb niet het lichaam voor een hardloopster” bleef het door mijn hoofd galmen. Tijdens baan trainingen voelde ik me te dik en soms durfde ik bijna niet “met dit lichaam” naar de training toe. Ik moest eerst maar eens zorgen dat mijn lichaam daar thuis hoorde….

Afgelopen jaar heb ik veel geleerd. Hard gewerkt aan mijn eetstoornis en aan de onderliggende problematiek. Een eetstoornis gaat namelijk eigenlijk niet over eten. Het is vaak een dekmantel voor andere problemen. Ik ben sterker en ik heb geleerd open te zijn. Zo ook over de stem in mijn hoofd die mijn zelfvertrouwen wat betreft lopen flink naar beneden kan halen. Dankzij mijn openheid wees mijn trainingsmaatje Marleen Janson mij op de marathonloopster Allie Kieffer. En deze loopster is een enorme motivatie in inspiratie voor mij. Deze vrouw (of eigenlijk vrouwen, dankjewel voor de tip Marleen!) heeft echt een verandering in mijn denken aan gebracht. Niet in één keer *PLOP* maar geleidelijk merk ik dat ik mijn gewicht beetje bij beetje los kan laten. Via deze link kun je meer over haar lezen; https://www.self.com/story/my-weight-has-nothing-to-do-with-how-good-a-runner-i-am

Ik ben een hardloopster. Er is niet veel veranderd aan mijn lichaam. Maar wel aan mijn eigen blik op mezelf en op het lopen. Hoewel ik nog niet helemaal vrij ben van bovenstaande gedachten, raak ik het gevoel mezelf te moeten bewijzen met een dun lichaam in kleine stapjes kwijt.

Ik loop hard. Ik heb een sterk lichaam. Ik geniet van het hardlopen.

Ik ben een hardloopster.

Vienna Romanée (Instagram @Running_miss_Yellow_pants)

Wil jij jouw verhaal ook met onze lezers delen? Dat kan!

Over Hardloopnetwerk.nl

Wij hebben meer dan 40.000 volgers op sociale media.
Dagelijks ontvangen wij duizenden bezoekers per dag op onze website.
Inmiddels hebben wij meer dan 2000 blogs geplaatst op ons platform (in 2 jaar tijd).
 Al twee jaar lang het grootste platform op het gebied van hardloopblogs.
 Elke maand groeien onze websitestatistieken nog.
 Klanten beoordelen ons gemiddeld met een 9,1.

Stuur hier jouw verhaal in.

Fanatiek hardloper Hans van der Lans dacht de laatste jaren er een paar keer aan om uit het leven te stappen. Gelukkig deed hij dat niet en door het hardlopen vergeet hij even zijn zorgen. Zijn verhaal.

Door Hans van der Lans

“Hallo ik ben Hans, 52 jaar oud en op 23 januari 2013 heb ik een zelfmoordpoging gedaan.” Niet de standaard zin die je gebruikt als je mensen leert kennen. Sterker nog: ook al heb ik al eerder meegewerkt aan een publicatie over zelfdoding voor de Movember Run in 2016, is het iets wat nog altijd niet veel mensen van me weten.

Mijn zelfmoordpoging is een lang en gecompliceerd verhaal dat begint in 2006. In dat jaar was ik ernstig ziek en een dag voordat ik geopereerd werd kreeg ik op mijn werk te horen dat ik niet meer terug hoefde te komen. Gelukkig vond ik zes weken later een nieuwe super leuke baan als Financieel Manager bij een Duits bedrijf. Ik heb drie jaar keihard gewerkt, zo hard dat ik al langere tijd tegen een burn-out aanliep. Mijn ouders werden in die periode hulpbehoevend en ik wilde graag gedeeltelijk thuis werken zodat ik voor hen kon zorgen. Daar stond het bedrijf waar ik werkte helaas niet positief tegenover.

AFLEIDING EN ONTSPANNING

Ik zocht naar afleiding en ontspanning en vond dit in een fitness centrum. Ik heb daar met zeer veel plezier gesport en daar liggen ook mijn hardloop roots. Maar ook ligt daar de directe aanleiding voor mijn zelfmoordpoging. Ik heb twee jaar getraind met iemand die ik vertrouwde en als een vriendin zag, maar na een training kreeg ik plotseling te horen dat ze geen contact meer met me wilde. Dat was een tegenslag. Omdat er nooit iets tegen mij gezegd was, begreep ik niet wat ik verkeerd had gedaan.

‘Na heel veel sollicitaties en me heel lang slecht voelen, zag ik op 23 januari 2013 geen uitweg meer.’

Ik was toen al depressief door alles wat er was gebeurd en had moeite om werk te vinden. Ik vond dat ik een tweede kans had verdiend, maar kreeg geen contact en kon daardoor ook niet meer sporten zoals ik dat voorheen deed. Hardlopen bleef over. In oktober 2012 had ik mijn eerste Hele Marathon moeten lopen, maar ik durfde die dag niet. Dit was een enorme teleurstelling en ik liep daarom een emotionele Halve Marathon.

UITWEG

Na heel veel sollicitaties en me heel lang slecht voelen, zag ik op 23 januari 2013 geen uitweg meer. Ik ging naar de plek waar ik zelfmoord wilde plegen met de intentie om mijn plannen écht uit te voeren. Ik heb niemand meer om hulp gevraagd, niemand gebeld en ik voelde me verlaten en alleen… Toch heb ik destijds doorgezet en mijn zelfmoordplannen niet uitgevoerd.

‘Gezien hardlopen voor mij zo belangrijk is kwam dit erg hard aan.’

Na januari 2013 ging het plotseling lang goed: leuke nieuwe baan, vier keer een Marathon gelopen, waarvan de laatste mijn droom: de London Marathon 2016. In oktober 2016 werd ik echter helaas weer ernstig ziek. De trigger dat na jaren lang opeens mijn slechte gevoelens weer terug kwamen was dat ik op 20 maart 2017, een dag voor mijn verjaardag, de melding kreeg dat ik niet mee mocht doen met een hardloopwedstrijd die ik graag wilde lopen. Dit zonder uitleg en verdere communicatie wordt geweigerd. Gezien hardlopen voor mij zo belangrijk is kwam dit erg hard aan. Een week later wordt ik voor het eerst wakker met op mijn netvlies het beeld van zelfdoding, ongewenst en volledig onverwacht wordt ik hier weer mee geconfronteerd. Zo groot is dus het effect wat een tegenslag op mij heeft.

VRIENDSCHAP

Het grote verschil met 2012 is dat dit keer ik vrienden heb gemaakt, échte vrienden. De meeste hardloopvrienden heb ik leren kennen als Superheld van de Amsterdam Marathon of heb ik leren kennen bij de hardloopgroep in Amsterdam waar ik iedere zaterdag te vinden ben. Met één van deze vrienden heb ik in 2016 de London Marathon gelopen. Haar naam is Manon ze is een bijzondere, goede fantastische vriendin voor mij. Min of meer bij toeval spraken we af een paar dagen na de eerste zelfdoding beelden naar het in bloei staande Kersenbloesembos in Amsterdam te gaan. In Japan wordt een bezoek aan een kersenbloesembos gezien als ziel reinigend en daardoor voelde ik me ook een tijdje weer OK, al bleef ik nog wel regelmatig last hebben van nare beelden in mijn hoofd.

Samen met Manon had ik een optie om de New York Marathon te lopen, ook de London Marathon 2018 stond in de planning tot ik op 1 juli 2017 een berichtje krijg dat Manon haar been op een hele vervelende manier heeft gebroken. Ik ben emotioneel heel erg geraakt door dit bericht, leef mee en beloof diezelfde ochtend dat zodra het kan ik Manon meeneem in de rolstoel voor een rondje Bosbaan.

‘Dit is het begin van een aantal maanden vol avonturen die ik nooit had kunnen bedenken of plannen.’

Dit is het begin van een aantal maanden vol avonturen die ik nooit had kunnen bedenken of plannen. Een paar dagen na haar eerste operatie los ik mijn belofte in en sportief en dapper als ze is doen we onze eerste Run & Roll bij de Bosbaan. Zelfstandig als ze wilt zijn rolt Manon zelf 250 meter (in haar rolstoel) en ik duw haar hardlopend 250 meter, natuurlijk is onze eerste afstand direct 5km. Binnen een paar weken komt Emma bij onze bijna wekelijkse avonturen en doen we met zijn drieën een rondje Bosbaan die de dames (met wat hulp) makkelijk rollen. Een maand na de eerste Run en Roll starten we met zijn drieën bij de Fit Fun Run in Harmelen. Een 5km loop georganiseerd door een bekende / vriendin van ons, een fantastische dag, de dames hadden een goed tempo waar ik behoorlijk mijn best moest doen om bij te blijven.

Inmiddels blijkt uit mijn verhaal ook wel hoe belangrijk hardlopen voor mij is. Tijdens hardlopen (lange duurloop) heb je momenten dat je alle ellende vergeet, dat je stress, zorgen, prut van je afloopt. Dit is iets wat ik (tot voor kort) bij geen enkele andere sport heb ervaren.

DE BERLIJN MARATHON

Door mijn publicatie over zelfmoord en betrokkenheid bij de Movember Foundation had ik in 2017 de kans om de Berlijn Marathon te starten. Samen met één van mij loopvriendinnen van de Hardloopgroep en fans een lang weekend in Berlijn met voor mij een onbegrijpelijke halve marathon. Het was op voorhand duidelijk dat het niet verstandig zou zijn een hele Marathon te lopen, als noodplan had ik verschillende uitstap opties vanaf 8 km.

Heerlijk koel, miezerig had ik een super dag, zonder problemen haalde ik de 21km in 3:08 mijn beste Halve Marathon tijd sinds 2013. Op dat moment een verstandig besluit te stoppen, al voelde ik me absoluut veel beter dan halverwege in London, omdat je ziek ben kun je eigenlijk geen marathon lopen, omdat je ziek ben kun je al helemaal geen Marathon PB lopen, want ja dat is wat ik op dat moment had kunnen doen.

Dat ik door dit alles best goed in mijn vel zat ondanks alle ellende is denk ik duidelijk aan hoe ik er nu nog altijd over schrijf. Afleiding is zó belangrijk, maar ondanks dat bleef ik echter wel nare beelden in mijn hoofd zien.

Het is niet wat ik bewust wil denken, het is niet iets wat ik plan of wil doen, maar ik wordt er nu eenmaal regelmatig mee wakker.

GEWOON ZIJN

In januari 2018 besluit ik de London Marathon af te zeggen. Dit is het moment dat ik me weer slechter ga voelen. Op 21 februari heb ik mijn eerste écht hele slechte dag. Ik heb geen kracht meer om te vechten, zie het niet meer zitten. Ik besluit naar huis te rijden en kijk Olympisch ijshockey Duitsland – Zweden. Ik ben al ruim twintig jaar Duits ijshockey fan, en de rest van het weekend spendeer ik kijkend naar de wedstrijden van Duitsland, een nietig ijshockey-land dat totaal onverwacht de Olympische finale haalt en maar net aan in overtime verliest van Rusland. Het geeft afleiding en daardoor zijn mijn vervelende gevoelens ook even weg.

‘Waarom kan ik niet gewoon zijn? Waarom voelt voor mij alles zo?’

Helaas is dat niet lang zo. Er is niet echt iets om naar uit te kijken, er zijn geen leuke dingen met vrienden en ik ben alleen maar aan het vechten. Ik krijg te maken met reacties als:

“Joh, je moet het positief zien.”

“Joh, til er niet zo zwaar aan.”

“Joh, je hebt nog gelopen ….”

Ergens in april ben ik mezelf gewoon zat. Waarom kan ik niet gewoon zijn? Waarom voelt voor mij alles zo? Ik pak toch maar mijn lopen en zwemmen weer op. Mei gaat echt goed, maar in juni krijg ik met actief zijn problemen en lopen is lastig. Midden juni heb ik voor het eerst weer suïcide gevoelens. Er gaan gedachtes door mij heen als “Het is voor iedereen beter als ik er niet meer ben”, & “Het maakt niemand iets uit als ik er niet meer ben”.

OPENHEID
Sinds 2016 ben ik open over mijn verleden met zelfmoord, ook nu. Verschillende mensen weten hoe ik me voel. Iets wat niet eenvoudig is omdat de grote meerderheid van mensen niet kan begrijpen dat je jezelf iets aan zou kunnen doen. Want “Zo erg is het allemaal toch niet”, “Ga leuke dingen doen”, “Zet je er over heen”, “Het heeft al wel lang genoeg geduurd”, “Je moet positief zijn”. Hoewel ik op het moment geen intentie heb om mezelf iets aan te doen, vecht in nog wel elke dag en iedere seconde. Het gaat gelukkig wel beter, maar leuk en makkelijk is anders.

Helaas weet ik hoe het is om te lijden. Dat gebeurt bij mij verstopt in stilte, resulterend dat ik dit niet had kunnen schrijven als ik een foute keuze had gemaakt. ook al is het moeilijk en word ik ook dit jaar met onbegrip geconfronteerd en mensen die als ze dit van je weten je mijlen uit de weg gaan.

‘Het is vreselijk om in je eentje dit te voelen en moeten bevechten.’

Het sociale stigma wat er rond depressie heerst, wat er rond zelfdoding heerst is niet OK. Ik kies er echt niet voor om me zo te voelen (iets wat soms wel gedacht wordt, je moet gewoon positief zijn en denken). Het is vreselijk om in je eentje dit te voelen en moeten bevechten. Zowel in sociale vrienden kringen als op de werkplaats zou openheid en tolerantie, begeleiding naar mijn inzien tot minder zelfdodingen lijden. Als ik door mijn openheid een leven kan redden is dat waard om door mensen (heel politiek correct gezegd) beschuldigt te worden dat ik dit alleen voor mijn eigen aandacht doe.

PUNT KOMMA
Zoals ook uit deze blog blijkt ben ik geen schrijver, maar iemand die me heel lief is, is dat wel. In Schrijven gebruik je een punt komma ; als je de mogelijkheid wil geven om de zin verder te schrijven, in plaats van een punt als je de zin definitief wil beëindigen. Dit is de reden dat ik deze blog afsluit met een punt komma, ik wil nog verder kunnen schrijven. Het leven betekent voor mij uitdagingen zoeken en dingen doen die eigenlijk onmogelijk zijn. In 2013 liep ik mijn 1e marathon, het hele jaar na mijn zelfmoordpoging deed ik aparte dingen om me daarop voor te bereiden.

Veel verder vooruitkijken dan hardlopen (en sinds een tijdje ook zwemmen) lukt me op dit moment niet, maar ik blijf vechten.

De tekst is ingezonden door Hans van der Lans en komt van de website www.samensterkzondersigma.nl.

Over Hardloopnetwerk.nl

Wij hebben meer dan 40.000 volgers op sociale media.
Dagelijks ontvangen wij duizenden bezoekers per dag op onze website.
Inmiddels hebben wij meer dan 2000 blogs geplaatst op ons platform (in 2 jaar tijd).
 Al twee jaar lang het grootste platform op het gebied van hardloopblogs.
 Elke maand groeien onze websitestatistieken nog.
 Klanten beoordelen ons gemiddeld met een 9,1.

Stuur hier jouw verhaal in.

Foto: PR Hans van der Lans

Voormalig hoofdredacteur van Hardloopnetwerk Jasper Boot schreef regelmatig een column waarin hij zijn mening gaf over ontwikkelingen binnen het hardlopen. In deze column spreekt hij zijn zorgen uit over de toekomst van hardloopspeciaalzaken. De internetbranche verandert razendsnel en kleinere hardloopspeciaalzaken zonder webshop hebben het moeilijk. Is het tijd voor verandering?

Door Jasper Boot

Toekomst hardloopspeciaalzaken
De internetbranche is eigenlijk een wereld op zich. Iedereen die een beetje kan programmeren, html codes kan schrijven en slim onderneemt kan een heel eind komen. Een eigen voorraad beheren is anno 2019 dan ook echt niet meer nodig, zodat banken daar niet garant voor hoeven te staan. Recentelijk opende All4running een nieuwe showroom in Alkmaar waar klanten hardloopschoenen alleen kunnen aanraken, voelen en ruiken. Met één druk op de knop is het bestelde product de volgende dag bij de koper in huis.

Lang niet iedere hardloopspeciaalzaak heeft echter een eigen webshop. Een gemiste kans, want daardoor wordt een hardloopspeciaalzaak door jonge mensen niet online gevonden. Negentig procent van de jongeren zoekt via Google naar mogelijkheden om hardloopschoenen te kopen. Zonder webshop wordt de boot logischerwijs gemist. Een zorgwekkende constatering voor de hardloopspeciaalzaak zonder webshop, want de ‘oudere’ generatie valt in de toekomst weg.

Uiteraard geloof ik zelf ook in service, kwaliteit en een bepaalde gunfactor van een hardloopspeciaalzaak. Alleen zijn de prijzen op internet goedkoper, omdat er geen kosten voor een (duur) pand, voorraad en personeel op de maandelijkse lasten staan. Vandaar het grote contrast tussen de prijzen op internet en in de winkel. Ik zou zelf mijn hardloopschoenen niet op internet bestellen, maar ik kan heel goed begrijpen dat mensen met een klein budget voor de goedkopere hardloopschoenen op internet gaan.

Google de basis voor succes
De afgelopen drie jaar hebben wij heel veel artikelen geschreven. Een bewuste keuze, want wij willen gevonden worden in Google. Een hoge ranking in Google is goud waard voor je bedrijf. Wij hebben de afgelopen drie jaar meer dan 3000 artikelen gepubliceerd en die zijn dusdanig goed gelezen, dat wij op een aantal zoekwoorden steevast hoog in Google staan. Hierdoor zijn er altijd bezoekers op onze website. Sociale media is ook een belangrijke factor voor een hoge score in Google, maar gek genoeg vergeten veel hardloopspeciaalzaken dat. Het is zo ontzettend belangrijk!

Verwachte veranderingen hardloopspeciaalzaken
Ik zie de toekomst van hardloopspeciaalzaken wel positief in, tenminste als ze bereid zijn om te veranderen.

Elke hardloopspeciaalzaak zou een webshop moeten hebben, zodat een winkel niet alleen afhankelijk is van klanten in de winkel. In de toekomst gaat dit model nog veel verder uitgerold worden. Soms verbaas ik mij er nog over dat je hardloopschoenen nog niet kan leasen. Tegenwoordig kun je wasmachines, fietsen en armbanden huren. Waarom nog geen hardloopschoenen leasen? Een maandelijks abonnement voor de sportschool werkt toch ook goed? Omdat ik elke maand betaal voel ik ook de verplichting om elke maand te gaan.

Uitstekende voorbeelden
De markt verandert tegenwoordig zo snel, dat je ook snel mee moet veranderen. Ik volg zelf veel het laatste nieuws van ondernemers. Fascinerend hoe sommige jonge ondernemers denken. Neem een voorbeeld aan Niels Verweij van Dekbeddiscounter.nl. Hij staat met zijn bedrijf hoog in Google in de nachtelijke uren. Waarom? Omdat uit onderzoek kwam dat de meerderheid van de mensen ’s nachts op zoek gaan naar bedden. Klinkt best logisch.

Een ander goed voorbeeld vind ik Manon van Essen. De dertigjarige eigenaresse van Magioni mocht ik in juni interviewen voor Hardloopnetwerk en verkoopt meer dan 13.000 groentepizza’s per dag. U leest het goed: per dag! Met een trendy bedrijf, gezonde leefstijl en een slimme marketingstrategie timmert de pizzamiljonair hard aan de weg.

Ik denk dat hardloopspeciaalzaken zonder webshop toekomst hebben als ze drastisch gaan veranderen. Doen ze dat niet, dan gaan ze een hele moeilijke periode tegemoet. Met de aanstaande komst van Amazon naar Nederland en grootmachten zoals Bol.com gaat het voor de kleine retailer alleen maar moeilijker worden.

Over de auteur

Jasper Boot (24) werkte jarenlang in een hardloopspeciaalzaak en was van 2016 tot begin 2019 eigenaar van www.hardloopnetwerk.nl, een platform met meer dan 40.000 volgers op sociale media en duizenden bezoekers per dag.

Foto: Pixabay (rechtenvrij)

Ellen liep afgelopen weekend haar 3e halve marathon, maar haar eerste in Nederland. Door omstandigheden werd het ineens de vraag of ze wel zou starten. Ze besloot te lopen en met succes. Ze vertelde ons haar emotionele verhaal.

Door Ellen Stoevelaar

Kun je ons meenemen in jouw halve marathon?
Ik liep zondag mijn 3e halve marathon in Amsterdam. In april liep ik mijn 1e in Berlijn, en 2 weken terug mijn 2e op Kreta. Mijn eerste op Nederlandse bodem dus. Ik had een startbewijs gekregen van Isostar en het zou één groot hardloopfeestje worden. Ik zag er wel wat tegenop, want ik zou die ochtend uit mijn 2 nachtdiensten ADE komen, maar ik dacht dat ik dat wel zou trekken. Tot mijn vader donderdagnacht een zwaar herseninfarct kreeg. Onze wereld stortte op dat moment even volledig in. Vanuit het ziekenhuis heb ik vrijdag mijn startbewijs opgehaald bij de expo. Zoveel vrolijke mensen, ik kwam er huilend vandaan. En toch vond ik dat ik hem mocht lopen. De angst dat mijn vader nooit meer zou kunnen lopen of sporten en dat ik dan nu niet zou gaan, kon ik niet verkroppen. Weten dat het niet slim is, omdat je de energie nog hard nodig hebt, maar toch eigenwijs zijn. Even 2 uurtjes je hoofd leegmaken dacht ik. Dat heb ik dus van mijn vader 😉.

Bij de start 2 dikke knuffels van vrienden die stonden te wachten, dikke tranen en gaan. Ik had besloten om op mijn houding te letten en ging van waterpost naar waterpost. Al de bezoekers en lopers gingen vaak genoeg als een waas aan me voorbij, maar ik vond het bijzonderd dat er zoveel mensen stonden overal. Er waren kleine geluksmomentjes onderweg, zoals de zorgzame vrijwilliger die niet moeilijk deed om me de dixie te wijzen die voor mijn neus stond, het slagveld bij de waterposten en het over sponsen jumpen werd mijn tijdelijke hobby. Bij de fotografen is het altijd een feest. Nu prakte ik er een geforceerde glimlach uit. In het vondelpark realiseerde ik me dat ik met dit tempo mijn snelste tijd zou lopen. PR voor paps, omdat zijn eerste vraag altijd is hoe snel ik was. Bij het Olympisch stadion kreeg ik het even zwaar, huilend rende ik zo snel mogelijk de finish over; binnen, gehaald, klaar, zucht.

Het over sponsen jumpen werd mijn tijdelijke hobby.

Snel naar huis, douchen, eten en weer naar het ziekenhuis. Daar vertelde mijn moeder aan mijn vader dat ik de halve marathon had gelopen. “Oh, welke?” vroeg hij, “wat was je tijd en hoe was het parcours”. Deze normale vragen waren zo fijn in deze omstandigheden! En toen hij vlak daarna ook nog mijn moeder in haar hand kneep, terwijl dit daarvoor niet lukte was dat het mooiste kadootje van die dag. En daar kan geen medaille tegenop.

Hoe zag je voorbereiding er voor de halve marathon uit?
Ik ben 2 jaar geleden begonnen met hardlopen en heb de irritante gewoonte dat het steeds een stapje meer moet. Ik trainde met een schema van internet naar mijn eerste halve marathon en ben daarna met een schema van sportrusten gestart voor een snellere halve marathon, die ik uiteindelijk heb veranderd in de 30 van Noord. Inmiddels gebruik ik van hun het marathonschema en hoop ik 2 december mijn eerste marathon in Valencia te lopen. Het lijkt me een vreselijk eind en ik heb een streeftijd uit mijn hoofd gezet en mezelf beloofd hem uit te lopen en te genieten.

Ik heb de irritante gewoonte dat het steeds een stapje meer moet.

Wat deed je een dag voor de wedstrijd?
De zaterdag voor de wedstrijd heb ik niet veel anders gedaan dan in en rondom huis hangen, ik ben naar het ziekenhuis geweest en heb gezorgd voor gezonde boodschappen in huis. En uiteraard heb ik pasta gegeten en heel veel water gedronken.

Wat wil je lopers meegeven die voor het eerst een marathon lopen?
Doe wat voor jou goed voelt. Het hardloopwereldje is een prachtige wereld met heel veel verschillende mensen die gevraagd en ongevraagd heel veel adviezen geven. Pak daaruit wat voor jou van toepassing is, maar luister ook gewoon goed naar je hart en lichaam. Ik herstel heel slecht, maar kan qua hardlopen langere afstanden aan dan ik ooit had durven dromen. En als ik dan een goed advies mag geven voor langere afstanden; kijk eens goed naar jouw vochtverlies en pas daar je eten en drinken op aan. In april kon ik 2 weken bijna niet lopen van de spierpijn, nu voel ik het 2 dagen een beetje, maar functioneer ik prima.

Luister ook gewoon goed naar je hart en lichaam.

Welke marathon zou je ooit nog willen lopen?
Nou, eerst Valencia maar en dan kijken of ik nog een keer wil. Maar als dat een ‘ja’ is, zou ik heel graag Rotterdam lopen, maar zeker ook nog wel een paar mooie in het buitenland. En die ene ultra in mijn leven, die staat ook wel heel hoog op mijn bucketlist.

Wil jij jouw verhaal insturen van je eerste hardloopwedstrijd, zoveelste marathon of juist een ander gerelateerd hardlooponderwerp? Dat kan! Hardloopnetwerk plaatst altijd de leukste verhalen op onze website.

Stuur hier jouw verhaal in.

Foto: PR Ellen