Bregje Sloot (19) schrijft ongeveer iedere maand een column voor Hardloopnetwerk. De talentvolle atlete traint bij Running Team Liemers onder coach Titus Fierkens en is Nederlands Kampioen Junioren-A op de zowel de 400 als de 800m. In haar columns geeft ze een inkijkje in haar trainingen, voorbereidingen op wedstrijden, en de wedstrijden zelf. Dit keer schrijft ze echter over haar acute achillespeesblessure.
Door Bregje Sloot
Jullie hebben al een tijdje niet van me gehoord. Ik had eigenlijk niets bijzonders of interessants te vertellen. Ik ben namelijk geblesseerd (geweest). Topsport gaat niet alleen om de mooie, goedlopende momenten, maar ook om de tegenslagen waar elke sporter af en toe mee te maken heeft. Dit keer gaat mijn blog dus over mijn achillespeesblessure die ik twee maanden geleden opgelopen heb. Mijn missie om deze winter niet-geblesseerd uit te komen, is ook dit jaar weer mislukt. Máár het is gelukkig nog vroeg (en officieel nog geen winter 😉).
Acute pijn aan achilles
Ik was na mijn off-season in eerste instantie weer lekker aan het trainen. Totdat ik ineens bij het inlopen van de tempo-bostraining op 7 september mijn achillespees begon te voelen. Ik dacht dat dit gewoon een pijntje was, iets dat ik zo vaak heb. Dit gaat meestal na een paar dagen weer over met goed rollen en koelen. Ik deed die training 7x een rondje van ongeveer 1000m. De eerste 6 gingen goed, totdat ik bij het laatste rondje heuvelop rende. Ik begon ineens mijn achillespees weer te voelen, maar nu wist ik gelijk dat het niét goed was. Met uitlopen vervolgens zo’n 3-4 keer gaan wandelen omdat ik te veel pijn had en er eigenlijk niet mee kon rennen. Ik moest toch bij de auto komen dus op dat moment maar terug gerend-gewandeld (wat ik achteraf gezien misschien niet had moeten doen).
“Ik begon ineens mijn achillespees weer te voelen, maar nu wist ik gelijk dat het niét goed was.”
Herstel laat op zich wachten
Na het trainen ben ik natuurlijk gelijk gaan koelen. Ik hoopte dat het meeviel. Mijn achilles werd echter warm en rood en ik voelde vocht. Ik heb hierna gelijk het alternatief trainen opgepakt. Een paar dagen erna ben ik bij de fysio langs geweest. Deze constateerde ook een rode, dikke achilles. Ontsteking dus. De kuit goed los laten maken (en naaldjes erin). Advies: oppassen en zo min mogelijk doen wat de pijn opwekt. Ik had zelf ook nog niet het gevoel dat er veel verbetering in zat ten opzichte van een paar dagen geleden. Ik snapte er niks van, want het was zo acuut gekomen en het voelde al aan alsof het heel “diep” zat.
Na ongeveer 2 weken voelde ik nog steeds niet veel vooruitgang. Ik had nog steeds pijn met wandelen. Extra hakjes in de schoen leek wel te helpen. Ook werd er geadviseerd om ibuprofen te slikken om de ontsteking weg te halen, maar ik ben hiermee na een korte tijd al gestopt. Ik kon hiermee namelijk moeilijk inschatten of de pijn nou écht weg was, of dat het de ibuprofen was die de pijn deed verlichten. Opnieuw naaldjes in de kuit en deze keer óók in de achillespees zelf. Dit leek in de dagen erna wel wat verlichting te geven, maar niet genoeg om het rennen weer op te kunnen pakken.
“Na ongeveer 2 weken voelde ik nog steeds niet veel vooruitgang.”
Alternatief trainen
Elke dag naar de sportschool maakte me eerlijke gezegd best gedemotiveerd. Crosstrainen kon ik niet, want dit deed ook pijn. Fietsen was dus de enige optie. Met mijn ongeduldige kop op gegeven moment besloten om gewoon wat te gaan rennen. Heel rustig. Dit leek best goed te gaan, maar de reactie na het rennen kwam al snel. Resultaat: niet lopen dus. Kuit rekken, kuit rollen, achilles koelen, compressiekousen aan, Voltarengel smeren, warm-koud stimuleren. Allemaal dingen die ik gedaan heb om die pijn ook maar iets te verminderen.
“Crosstrainen kon ik niet, want dit deed ook pijn.”
Bezoek aan de sportarts
Uiteindelijk heb ik besloten om op 1 oktober langs de sportarts te gaan. Niet alleen voor mijn achillespees, maar ook omdat ik me het laatste halfjaar niet fit voel. Ik voel me moe, herstel slecht, zie vaak zwart voor mijn ogen en ben heel snel kortademig en benauwd. Bij het eerste consult kon de sportarts niet veel over mijn achilles zeggen, dus ik moest een week later terugkomen voor een echo. Ook kon ik op die dag een uitgebreid bloedonderzoek laten doen. Het rare was dat ik die dag ervoor gerend had met pijn en de volgende dag bij de sportarts ineens alle oefeningen zónder pijn kon doen. Op de echo op 10 oktober was dan ook geen ontsteking/scheurtje/vocht (meer) te zien. Waar de pijn wel vandaan kwam is en blijft een groot raadsel, want met rennen bleef ik last houden. Oefeningen meegekregen van de sportarts waar ik mee aan de slag kon gaan. Advies van de sportarts: nog 2 weken niet rennen.
“Waar de pijn wel vandaan kwam is en blijft een groot raadsel, want met rennen bleef ik last houden.”
Diezelfde dag ging ik naar de fysio. Olaf heeft mijn kuit weer goed losgemaakt en de achilles op een pijnlijke manier “geplukt”, zoals hij het noemde. Deed erg veel pijn, maar ik hoop dat dit helpt. Ook heeft hij de achillespees strak ingetaped. Met Olaf overlegt en hij raadde mij aan om rustig te gaan lopen. Dit om de achillespees te prikkelen en het herstel te stimuleren. Het mag geen over-reactie geven, dus ik moest het écht rustig aandoen, en niet meer doen dan ik aan kon.
Uit het bloedonderzoek kwam dat ik een tekort aan ijzer heb (bloedarmoede) en een te hoge cortisol. Mijn B12 zat ook wat aan de lage kant. Ik heb gelijk een medicijn voor ijzer mee gekregen. Dit moet ik 2 maanden lang slikken, en hierna volgt een nieuw bloedonderzoek. Dit verklaart in ieder geval het gevoel van moeheid van de afgelopen tijd.
Opbouwen looptrainingen
De looptrainingen, die ik op advies van Olaf weer rustig ging opbouwen, gingen eigenlijk wonderbaarlijk goed. In het begin wel iets last, maar de hele heftige reactie bleef uit. Ik merkte erg veel steun aan het tapeje op mijn achilles. Vandaag de dag ben ik nog steeds aan het opbouwen. Ik zit ondertussen op 30’ en dit gaat goed. Ik merk wel dat als ik veel moet wandelen, mijn achillespees gevoeliger wordt. Ook bij heuvels voel ik de achillespees nog een beetje “stijf”. Hier moet ik dus nog mee oppassen, maar ik ben blij dat ik weer kan rennen! Ook merk ik dat de ijzertabletten een beetje aan gaan slaan. Ik ga me tijdens het rennen al wat fitter voelen en ik merk dat ik wat beter en vrijer kan ademhalen.
“Ik ben blij dat ik weer kan rennen!”
Twee maanden en een paar afspraken bij de dokter, sportarts, fysio en diëtist verder, hoop ik dat ik nu eindelijk weer op de goede weg ben en mijn trainingen (en wedstrijdjes) weer kan oppakken! Ook de achillespeesblessure kan ik nu toevoegen aan mijn blessurelijstje 😜.
