Hoi Noah,
Ten eerste, bedankt voor je lieve brief van vorige keer. Wat heerlijk dat je weer in Portland bent. Je mist wel een mooie koude periode in Nederland waarin we – wie weet – misschien wel kunnen schaatsen. Het is sinds gisteren koud en dat blijft het voorlopig nog wel even. Ik liep gisterochtend door een wit bos, want er was een heel dun laagje sneeuw gevallen, of misschien was het meer ijzel. Ik had in ieder geval geluk, want het zorgde voor een prachtig plaatje maar mijn pad was wel gewoon sneeuw- en ijsvrij. Koud en zonnig winterweer, heerlijk. Beter dan donderdag, toen het regende, hagelde, en sneeuwde, en ik tussen de buien door met een paar andere hardloopmodellen in een shirtje en broekje (want: lentecollectie) de Holterberg op de Sallandse Heuvelrug op en neer moest rennen voor Run2Day 😉. Nee hoor, ook dat was natuurlijk wel heel erg gaaf om te doen. Altijd bijzonder, de dingen die wij soms meemaken omdat we nou eenmaal aardig kunnen rennen (zoals studeren in Amerika, of dus een hardloop-fotoshoot). En het kon ook mooi omdat ik toch een beetje rustig aan aan het doen was. Morgen loop ik namelijk mijn eerste wedstrijd van 2019, de Abdijcross. Ik heb er erg veel zin in. Ik heb daar op de een of andere manier nog maar weinig gelopen: vorig jaar zat ik bijvoorbeeld nog in Zuid-Afrika voor een trainingskamp, en daarvoor natuurlijk jaren in Portland. Een deel van de groep is nu weer in Zuid-Afrika, maar ik vind het niet erg dat ik niet mee ben. Ik geniet ontzettend van mijn trainingsomgeving hier, en er zijn nog genoeg trainingsmaatjes over. Ik heb er al meerdere weken van rond de 100 kilometer opzitten en ben zo dankbaar dat dat weer kan. ‘Ooit’ (toen ik nog in Portland zat) liep ik weken van rond de 130 kilometer, maar ik ben allang blij dat dit weer kan!
Maar even terug naar mijn wedstrijd van morgen – weet je wat ik nou altijd zo lastig vind? Wat doe ik aan…. Als het rond het vriespunt is als ik moet racen lijkt een hemdje en kort broekje me niet ideaal. Maar net als veel andere goede lopers houd ik er ook echt niet van om in een lange broek te racen – dan voel je je gewoon niet snel, wat natuurlijk eigenlijk gewoon een beetje onzin is, maar zo is het nou eenmaal. Maar goed, ik wil natuurlijk ook niet dat mijn beentjes halverwege de race in ijsblokjes veranderen. Dus wellicht dat ik mijn benen wel lekker insmeer met Vaseline. Ik mag in het hotel overnachten dus pak zo de trein richting het zuiden. Erg chill om morgen niet zo lang meer te hoeven reizen en vanmiddag alvast het parcours te verkennen. Kan ik kijken of de heuvel die ik meerdere keren op moet echt zo steil en lang is als in mijn herinnering!
Gek hoor, dat jij je laatste semester ingaat. Inderdaad maar niet te veel bij stilstaan en extra genieten van alles wat je mag beleven. Wat enorm leuk trouwens dat je onderweg naar Portland een dag in NYC heb doorgebracht! Ik ben daar ook nog nooit geweest. Ik zag via je Instagram dat je 1 van Portland’s befaamde oud-atleten, ‘D.P.’ oftewel David Perry, had ontmoet. Hij zat geloof ik in zijn enerlaatste jaar toen ik naar Portland kwam. Toch wel heel gaaf, al die Pilots over de hele wereld waar je terecht kan en waarmee je een gezamenlijke geschiedenis deelt, omdat je nu eenmaal voor hetzelfde team hebt gelopen.
Heel erg veel succes met het indoorseizoen! Geniet van je laatste wedstrijden in Seattle. Man, wat zou ik daar graag nog 1x willen lopen. In die tunnel van geluid, met publiek in binnen- en buitenbaan, geen idee hebbend waar je bent omdat de baan 300-en-zoveel meter is, met meiden voor, naast, en achter je. Good memories!
Groetjes,
Anne