Famke Heinst liep afgelopen zondag een dijk van een wedstrijd. Op het EK Cross in Tilburg finishte het aanstormende talent als 10e overall. Mede dankzij haar wonnen de Nederlandse vrouwen onder de 20 jaar een zilveren medaille. Wij stelden haar een aantal vragen over het EK Cross.
Door de redactie
Afgelopen zondag werd je knap 10e op het EK Cross in Tilburg bij de vrouwen onder de 20 jaar. Met welke verwachting ging je de wedstrijd in?
Eigenlijk ging ik vrij open-minded en zonder al te veel verwachtingen de wedstrijd in. Er stond een groot internationaal veld aan de start en op een paar meiden na kende ik er hier vrij weinig van. Vandaar dat ik geen specifieke eindklassering in gedachten had. Wél waren de andere Nederlandse meiden en ik er heel bewust van dat we als team erg goede medaille kansen hadden en aangezien ik op basis van mijn resultaat bij de Warandeloop als 4e Nederlandse zou starten had ik voor mezelf als doel gesteld om bij de eerste 3 Nederlandse meiden te finishen om zo mijn aandeel te leveren voor de teamklassering (de prestaties van de top 3 binnen elk team zijn hiervoor bepalend). Aangezien ons ‘dreamteam’ ook Europees gezien erg sterk was, verwachtte ik dat een top drie positie binnen ons team NL zeker een top-30 en wellicht zelfs een top-20 klassering zou opleveren. Echter had ik van tevoren nooit verwacht dat ik als 10e overall én als 2e Nederlandse zou eindigen!
Je bouwde de race tactisch op. Deed je dit bewust?
Ja! Bij de Warandeloop twee weken geleden ging ik namelijk veel te enthousiast van start en zat ik het tweede rondje eigenlijk al behoorlijk stuk. Hier heb ik van geleerd en samen met mijn trainer had ik dan ook afgesproken om dit keer wat rustiger te starten om zo bij ingang van de tweede ronde steeds meer plekjes naar voren te kunnen schuiven. Dit vond ik eerlijk gezegd best spannend omdat ik meestal juist hard start. Maar deze tactiek pakte gelukkig heel erg goed uit! Het gaf me ook echt een motivatieboost om op deze manier alsmaar loopsters te kunnen blijven inhalen (natuurlijk heeft het extreem luide Nederlandse toppubliek hier ook ontzettend veel aan bijgedragen!!).
Hier heb ik van geleerd en samen met mijn trainer had ik dan ook afgesproken om dit keer wat rustiger te starten om zo bij ingang van de tweede ronde steeds meer plekjes naar voren te kunnen schuiven.
In Amerika (waar je studeert) begint het crossseizoen altijd vroeg. Brengt dat voordelen met zich mee?
Het brengt zeker voordelen met zich mee, maar naar mijn idee zitten er ook wel een paar kleine nadelen aan verbonden. Natuurlijk heb ik dankzij mijn crossseizoen in de USA al een boel wedstrijdervaring opgedaan doordat ik afgelopen seizoen al een aantal keer gigantisch grote crosswedstrijden heb gelopen waar ik met wel ruim 400(!) meiden aan de start stond. Ik maakte me dus ook niet zo druk om de grote van het startveld tijdens het EK cross. Ook ben ik natuurlijk al veel langer cross specifiek aan het trainen. Mijn eerste crosswedstrijd liep ik al op 2 september, de meeste van mijn Nederlandse concurrentes lieten toen net het baanseizoen achter zich. Echter zijn crossen in Amerika wel een stuk langer (5-6km) waardoor ik naar mijn idee toch wel tempohardheid mistte voor deze 4300m lange cross. Na mijn laatste race in Amerika had ik twee weken de tijd om me specifiek voor te bereiden op de Warandeloop waarin ik flink aan de bak moest en hoge tempo’s heb getraind. Ook moet ik na een wel heel erg lang en intensief crossseizoen niet te hard van stapel lopen voordat ik in januari terug de (indoor)baan op ga. Dit betekent even resetten en rustig weer opbouwen. Van crossen wordt je ontzettend sterk, maar het is ook zeker blessuregevoelig en vermoeiend.
Mijn eerste crosswedstrijd liep ik al op 2 september, de meeste van mijn Nederlandse concurrentes lieten toen net het baanseizoen achter zich.
Jullie mochten als team een zilveren medaille in ontvangst nemen. Hebben jullie het daarna nog uitgebreid gevierd?
Veel tijd om deze uitgebreid te vieren na de race was er helaas niet, maar na een hele middag de rest van Team NL te hebben toegeschreeuwd, werd er als een echt ‘dreamteam’ na de gezamenlijk teammeeting snel nog even een powernap gedaan. Zo werd er toch nog de nodige energie opgedaan om onze zilveren medaille ’s avonds tijdens de afterparty uitgebreid te kunnen vieren.
Kijk je met een positief gevoel terug op het jaar 2018?
Absoluut! Voorafgaand aan dit afgelopen jaar had ik nooit durven dromen dat ik mij zowel zou kwalificeren voor het WK Junioren in Tampere deze zomer als het EK cross. Beide toernooien had ik natuurlijk wel als doel voor ogen, maar ik ben ontzettend blij dat dit mede door hard werken ook gelukt is. Dit jaar heb ik erg veel wedstrijdervaring op kunnen doen, zowel op toernooien maar ook tijdens ontzettend toffe en grote wedstrijden in de USA. Naar mijn idee ben ik als atlete ontzettend gegroeid het afgelopen jaar en heb ik op een boel vlakken flinke progressie geboekt. Ik heb mezelf beter leren kennen en ondanks dat ik sterker ben geworden en meer aankan, heb ik ook beter naar mijn lichaam leren luisteren en weet ik nu hoe belangrijk het is om ook voldoende rust te nemen. Daarnaast heb ik in 2018 ook voor het eerst de steeple chase uitgeprobeerd! Ik vind dit ontzettend leuk om te doen en is een goede afwisseling naast mila en crosswedstrijden. Dit is dus ook zeker een onderdeel waarop ik mij nog kan ontwikkelen. Voor mij was 2018 zeker een positief jaar en ik kijk nu al uit naar wat het nieuwe jaar mij allemaal zal brengen
Later deze week volgt een uitgebreid interview met Anna Hightower. Wil je haar interview in jouw mailbox ontvangen (exclusief)? Meld je dan nu gratis aan voor onze nieuwsbrief.