Veel topatleten vieren de feestdagen niet gezellig met vrienden en familie in Nederland, maar in een ver oord, waar ze hard aan het trainen zijn. Zo konden we vorige week lezen dat Sanne Wolters-Verstegen de kerstdagen in Zuid-Afrika doorbracht. Elisa de Jong (26 jaar), middellangeafstandsloper bij Team 4 Mijl, luidde samen met haar teamgenootje Jacelyn Gruppen het jaar in in Kenia. Elisa verraste afgelopen november bij de Warandeloop iedereen (behalve misschien haarzelf en haar coach?) door bij de Korte Cross lang aan de leiding te lopen en als tweede totaal en eerste Nederlandse te finishen. De blessuregevoelige atlete heeft een goede balans kunnen vinden en hoopt in Kenia naar een nog hoger niveau te komen. Lezen jullie mee voor een inkijkje in de eerste helft van haar trainingsweek?
Door Anne Luijten
”Momenteel zit ik met mijn Team 4 Mijl-genote Jacelyn Gruppen in Iten, Kenia, om 5 weken op 2400m hoogte te trainen. We verblijven inmiddels al twee weken in het ‘C&C guesthouse’ van de Nederlander Christian de Lie (oud atleet) en de Keniaanse Carolyne Jepkosgei (atlete).
De reden dat ik op trainingsstage naar de warmte wilde is omdat mijn lichaam erg blessuregevoelig is. In een warme omgeving heb ik minder snel pijntjes en kan ik dus beter trainen. Daarnaast was ik nieuwgierig hoe mijn lichaam op hoogte zou reageren. Ik heb een succesvol zomerseizoen gehad. Dit komt onder andere doordat ik de laatste winter vrijwel zonder blessures ben doorgekomen en eigenlijk voor het eerst sinds jaren echt heb kunnen doortrainen. Ik ben benieuwd of ik hier in Kenia nog een mooie stap kan zetten naar een hoger niveau en mijn basis kan verbeteren, zodat ik volgende zomer de overstap kan maken naar de 5000 meter.
Wanneer ik terug kom van deze stage staan in ieder geval de 8 van Apeldoorn, het NK indoor (3000m) en het NK (korte) cross op de planning. Aanvankelijk was het plan om deel te nemen aan het NK 10 km in Schoorl, maar na mijn 2e plek op de korte cross bij de Warandeloop (1e Nederlandse) smaakte het (korte) crossen zeker naar meer.
Hieronder wil ik jullie een kijkje geven in mijn bijna derde trainingsweek in Kenia:”
Maandag 31 december 2018:
”Terwijl de zon in Iten rond 6.00 uur ’s ochtends opkomt, draai ik me nog even om. Ik ben geen kei in verder slapen als ik eenmaal wakker ben, dus op den duur pak ik toch maar een boek en wacht tot de wekker gaat. Jacelyn is nog diep in slaap, soms wilde ik dat ik zo kan slapen als zij! Het zal wel te maken hebben met het feit dat zij als marathonatlete gemiddeld anderhalf keer zoveel kilometers loopt als ik.
De wekker gaat om 07.30 uur en we beginnen we aan onze ‘vaste taken’. Jacelyn wast wat borden en bestek af en zet thee. Ik begin met het bereiden van de havermoutpannenkoeken met banaan. Na het ontbijt drinken we een kop koffie en zwaaien we Nolene en Raydon uit. De Zuid-Afrikaanse atleten met wie we het goed konden vinden verbleven afgelopen weken ook hier bij Chris en Caro. We zullen hun vrolijkheid en gezelligheid missen!
Een uur tot anderhalf uur later beginnen we aan de eerste training. Vanwege mijn matige belastbaarheid heb ik met mijn coach en vriend Sybren Mulder een aantal trainingsregels opgesteld:
-Ik loop één keer per dag.
-Normaalgesproken train ik één keer per week op de baan. Op trainingsstages en in het wedstrijdseizoen twee keer.
-Tussen twee baantrainingen zitten minstens twee dagen zonder baantraining.
-De ene week loop ik maximaal vijf keer, de andere week maximaal zes keer.
-In een week van vijf looptrainingen loop ik maximaal drie dagen achtereen, in een week van zes looptrainingen is dit maximaal vier dagen. Hierop volgt standaard een loopvrije dag met één of twee alternatieve trainingen.
Vandaag betekent dit een loopvrije dag voor mij, gezien ik afgelopen week zes keer gelopen heb en de voorgaande dagen vier looptrainingen had. Om 09.30 uur wandel ik naar Kerio View, een hotel met een prachtig uitzicht over de Kerio Vallei, onderdeel van de Grote Rift Vallei, waar ik gebruik kan maken van de gym. Gedurende 60 minuten sta ik op de crosstrainer. Na afloop krijg ik een lift van de Belgische eigenaar van het hotel, wat een stukje lopen scheelt. Eenmaal ‘thuis’ brengt Caro ons passievruchten uit eigen tuin. Heerlijk!
We lunchen rond 13.30 uur samen met Marcus, een Deense atleet die gisteravond is gearriveerd. Er staat spaghetti met een mix van witte kool en tonijn en wat stukjes kip op het menu.
Na de lunch ga ik even relaxen op bed. Ik lees een boek en neem een powernap van ongeveer 25 minuten. Aanvankelijk sliep ik ’s middags langer, maar ik merkte dat ik dan ’s nachts minder sliep. Zowel overdag als ’s nachts blijk ik hier minder rust nodig te hebben dan thuis, omdat ik hier minder activiteiten en niet de afleiding van werk heb naast het trainen.
Aan het eind van de middag loop ik voor de tweede keer naar Kerio View voor een sessie op de hometrainer van 50 minuten. Onderweg kan ik het me lastig voorstellen dat het merendeel van Nederland vandaag oliebollen staat te bakken, terwijl ik hier met 22 graden in de zon loop. Na afloop van mijn training wandelen er een Keniaans jongetje en meisje met mij mee. Ze zijn ook op weg naar huis en vragen wie ik ben en waar ik vandaan kom. We communiceren in het Engels. Daarna proberen ze me wat woorden Swahili te leren. Zo gaat dat hier: het komt zelden voor dat ik over straat loop en niet word aangesproken door een nieuwsgierige Keniaan. Meestal vind ik het wel gezellig.
’s Avonds eten we rond 19.30 uur samen met Caro en Marcus ugali met sukuma wiki (een groene koolsoort) en omelet. Na het eten kletsen we even om vervolgens vroeg ons bed in te duiken. In Iten wordt Oud en Nieuw niet zo uitbundig gevierd als in Nederland, we hebben nauwelijks het gevoel dat het oudejaarsavond is. Terwijl de Kenianen in de kerk zitten om over een paar uur het nieuwe jaar in te luiden lezen we nog wat en rond 21.30 uur gaat het licht uit. Morgen staat een training op de dirttrack in Tambach op het programma.”
Dinsdag 1 januari 2019:
”Om 6.00 uur word ik wakker, maar lukt het wederom niet om verder te slapen.
Vanochtend vertrekken we met Marcus na het ontbijt richting Tambach met de matatu (een busje). In Tambach ligt de dirttrack, waar we vanochtend onze training zullen afwerken. We dalen met de matatu af naar ongeveer 1900m hoogte. Onderweg wordt de matatu tweemaal aangehouden: politie controleert of deze niet overbeladen is, wat nogal regelmatig gebeurt. We zitten ‘slechts’ met twee personen teveel in de matatu en mogen dus doorrijden. De omgeving van Tambach vind ik prachtig. Het is er groener, rustiger en schoner dan in Iten (afval wordt hier veel langs de weg gedumpt). Na een half uurtje rijden bereiken we Tambach en is het 5 minuten lopen naar de gravelbaan. Met inlopen blijkt mijn hartslag hoger dan een halve week geleden toen we hier trainden. We lopen hier veel op hartslag en weinig op tijd, omdat op hoogte (door gebrek aan zuurstof) je hartslag snel stijgt en je dus langzamer loopt dan op zeeniveau. Als we niet op hartslag zouden lopen, is de kans aanwezig om overtraind te raken. Er staat 3x1200m-1000m-800m op hartslag op het programma. Jacelyn heeft een andere training, dus ik train alleen. Ik hoopte dat ik na bijna twee weken trainen wat meer geacclimatiseerd zou zijn, maar het tempo valt me tegen. Wederom schiet mijn hartslag omhoog en ik loop voor mijn gevoel joggend over de baan. Onderweg vechten gevoel (frustratie) en verstand en probeer ik te accepteren dat ik nog niet helemaal gewend ben aan de hoogte en de trainingen hier langzamer gaan. Ik loop veel in een denkbeeldige baan twee, om de Keniaanse mannentrein die in 60 seconden per 400m voorbij raast niet in de weg te lopen.
Als we terug zijn bel ik Sybren om te vertellen hoe de training ging. Aanvankelijk ben ik met name aan het mopperen, maar na wat relativering van de coach lukt het toch om anders naar de training te kijken.
Als lunch krijgen we rijst met een mix van bruine bonen en aardappelen. Koolhydraten komen we hier zeker niet te kort.
’s Middags krijg ik een massage van Ben, die al veel Keniaanse topatleten op de massagetafel heeft gehad. De massage duurt anderhalf uur en is uitstekend. En dat voor ongeveer 4 euro.
’s Avonds eten we chapatti (ons favoriete Keniaanse gerecht) met rijst, bonen, rundvlees en kool. Daarna duiken we weer vroeg onder de wol.”
Woensdag 2 januari 2019:
”Voor de verandering ben ik een keer om 7.30 uur wakker, ik voel me uitgerust. Vandaag belooft een relaxed dagje te worden, gezien ik ’s ochtends rust heb. Ik lees wat, werk mijn logboek bij en ‘slacht’ op mijn gemakje een zoete ananas in het gras. Het fruit is hier fantastisch lekker!
Als lunch eten we nog wat overgebleven chapatti, een soort groene bonen/linzen en wat rundvlees met ui en paprika.
’s Middags doe ik mijn duurloop van 70 minuten met Jacelyn samen. We lopen een ronde van ongeveer 13,5 km die ze al eerder met Jip gelopen heeft (de bond zit momenteel ook in Iten, in het trainingscentrum van Lornah Kiplagat). Het is een prachtige ronde over rustige paden in een groene omgeving. Overal is het heuvelachtig hier, maar dat went al aardig. Onderweg worden we zoals gewoonlijk toegejuicht door kinderen die ons al van verre zien aankomen en naar de weg komen gesprint: “Mzungu! How are you?!” (Mzungu betekent ‘blanke’ in het Swahili).
‘s Avonds eten we samen met Marcus en Julian (uit Argentinië). De pot schaft rijst met wortel, de groene bonen/linzen en sukuma wiki. Om 9.30 uur gaan we naar bed en lezen nog wat. Morgen wacht ons een pittig baanprogramma.”
Benieuwd welke avonturen Elisa de rest van de week nog beleeft? Kom dan begin volgende week terug voor deel II!
