Zestien maanden was Jasmijn Lau het racegevoel kwijt, door verschillende tegenslagen. Maar op eigen schema’s herpakte ze zich. De Sylvestercross op Oudejaarsdag vormde een emotionele finish van een moeilijk 2023. ‘Mensen riepen naar me: ”Welkom terug Jas!”’
‘Alleen maar shit’
Pas 24 jaar is ze, maar Jasmijn Lau put uit ervaring op de cross, weg en baan. Op alle ondergronden wist ze al eens Nederlands kampioen te worden. Er was zilver op de EK cross in 2019 en op de 10.000 meter tijdens de EK en twee jaar laten ook het goud, allen in de U23-klasse. Haar persoonlijke records op de lange afstanden maken indruk: 31:53 (10 kilometer) en 1:10.08 (halve marathon). Maar presteren op het internationale seniorentoneel wilde nog niet echt lukken. Sterker nog: afgelopen jaar liep ze maar één echte wedstrijd: in Soest – op de CPC Loop na, die ze als trainingswedstrijd beschouwde. Voor wie een vluchtige blik wierp op de uitslagenlijst van de Sylvestercross leek de vijfde plaats van Lau niet erg bijzonder. Maar wie de aanloop naar haar enige wedstrijd van 2023 wist, kon weten dat die 31 december weleens emotioneel kon zijn. ‘Ik vond het al spannend om aan de start te staan, na zolang geen wedstrijd gelopen te hebben’, blikt Jasmijn Lau terug. ‘Begin november begon ik met opbouwen na een blessure, had geen idee waar ik stond. Wel had ik echt zin om te crossen, mijn favoriete discipline. Er stonden goede atleten aan de start en we gingen direct knetterhard weg. Meteen lekker het systeem geshockeerd, haha. Ik zat niet in een goede positie, maar in de laatste ronde had ik nog veel over. Ik kon nog flink versnellen om dichterbij nummer 3 en 4 te komen. Dit gaf echt een kick!’
Genieten deed ze zeker tijdens haar terugkeerwedstrijd op Oudejaarsdag, al noemde ze het zelf geen comeback. ‘Mijn verwachtingen waren laag. Ik wilde lekker strijden en kijken waar ik stond, nu ik eindelijk heel was.’ Met de finish in de Lange Duinen van Soest in zicht, namen de emoties bij Lau de vrije loop. ‘Ik was best emotioneel en ook trots op mezelf. Dat ik na zo’n lange tijd weer een race kon lopen waar ik echt bij mee was. Ik werd supergoed aangemoedigd. Mensen riepen naar me: ”Welkom terug Jas!”. Echt superlief!’
Op zoek naar een baan
Zoals ze het zelf omschrijft was afgelopen jaar ‘alleen maar shit’. Een overtraindheid aan het begin van het jaar zorgde ervoor dat haar wekenlange marathonvoorbereiding richting Rotterdam op niets uitliep. ‘Ik had een overbelaste voetpees op mijn wreef. Aanvankelijk kon ik wel fietsen en zwemmen. Maar na drie maanden ben ik gevallen met wielrennen (hardlopers en klikpedalen, slechte combi…). Hierdoor was mijn knie gekneusd en bleef ik lang last houden van zenuwpijn, wat op een gegeven moment echt een beetje uitzichtloos voor me werd. Niemand kon mij vertellen wanneer dit over zou zijn. Dit was wel een moeilijke periode voor me. Ik heb toen geprobeerd een beetje afstand te nemen van het trainen en me te focussen op andere leuke dingen en studie. Ik heb wat andere sporten geprobeerd, zoals kickboksen, omdat ik echt een uitlaatklep nodig had. Na veel hulp van de Gelderse Vallei met neuroprolotherapie en mijn fysio Joost Vollaard ging de knie langzaam beter en kon ik begin november weer starten met trainen.’
Haar conditie was toen verder te zoeken. Een kleine meevaller was dus haar studie, waar ze veel energie uit haalt. Momenteel zit de langeafstandsloopster in het tweede jaar van haar master Biomedical Sciences aan de Nijmeegse Radboud Universiteit. ‘Ik specialiseer mij in de richting Movement Sciences. Best een zware studie, maar ik vind het heel leuk. Afgelopen jaar liep ik stage op de afdeling Fysiologie in het ziekenhuis. Om onderzoek te doen naar hart en vaatziekten bij deelnemers aan de Vierdaagse. Ik vind het nog steeds erg leuk om naar de universiteit te gaan en te socializen met medestudenten.’
‘Ik ga me niet blindstaren op EK-deelname.’
Haar studie is dus meer dan een welkome bezigheid. ‘Het werkt voor mij niet om 24/7 met hardlopen bezig te zijn, omdat ik dan geneigd ben om te veel te doen. Ik vind het fijn om met ‘gewone’ studenten om te gaan die niet geobsedeerd zijn met kilometers, splittijden en carbonschoenen. Dan wordt het voor mij een beetje too much. Ook denk ik dat het belangrijk is om aan de toekomst te denken, want aan je topsportcarrière komt ooit een einde. Na mijn master ga ik op zoek naar een baan, iets in de richting van revalidatie of met beweging lijkt mij leuk!’ Lau, die momenteel een trainingsstage in het Portugese Monte Gordo belegt, vindt de combinatie lopen en studeren goed bevallen. ‘Al kan het met name in tentamenperiodes druk zijn. Met de jaren heb ik geleerd dat ik dan niet te gek moet doen in trainingen, om de stress niet nog hoger te maken. Mijn dagen verschillen erg van elkaar en hangen qua training ook af van mijn rooster. Ik woon naast het bos Heumensoord en vijf minuten van de sportschool en mijn studie. Daardoor heb ik amper reistijd meer. In Nijmegen heb ik verschillende loopmaatjes en ik doe veel trainingen op de arc trainer (soort crosstrainer) en in het Erica Terpstra Sportfondsenbad.’ Toch blijft hardlopen het liefste wat ze doet. De atlete van Ciko’66 miste het lopen erg in haar blessuretijd, toen ze twijfelde of ze ooit nog een goed niveau zou behalen. Maar haar motivatie raakte ze niet kwijt en dus gaat ze weer op ontdekking. ‘Ik kan echt niet zonder lopen. Ik ben verslaafd aan de sport. Het is heel leuk om op avontuur te gaan in de bossen en zo mooie plekken te ontdekken.’
Marathon
Terug naar haar internationale palmares. Al werd Jasmijn Lau in 2021 Europees kampioene, terugkijkend noemt ze haar zilver op de EK cross in 2019 als eerste hoogtepunt. Dat kwam omdat ze in de drie EK-edities voor die dag in Lissabon naast een medaille greep (1x vijfde en 2x vierde). Vier maal is scheepsrecht. ‘Het was echt een droom om op het podium te komen! Maar ik vond het ook supervet om voor team Europa te mogen crossen in de Great Edinburgh XC van 2017 en 2018. Dat was de gaafste ervaring ooit. De race was op een supermooi, crosswaardig parcours en het was gewoon een heel vet weekend met leuke mensen.’ In februari hoopt Lau nog een cross (‘hoe modderiger en zwaarder, hoe beter’) te lopen, wellicht de CrossCup in het Belgische Diest. Maar vooral wil ze een nieuwe start maken, veel wedstrijden lopen en heel blijven. ‘Ik ga niet te hoge doelen stellen en probeer mijzelf ook niet te vergelijken met de tijden die ik twee, drie jaar geleden liep. Ik probeer lange termijn te denken en geen short cuts meer te nemen. Wat betreft mijn studie hoop ik mijn master succesvol af te ronden. Ik moet nog een aantal vakken volgen en een half jaar stage lopen, dus ik hoop over iets meer dan een jaar klaar te zijn.’
Dit jaar zou Lau ook haar tweede EK bij de senioren kunnen lopen. In 2022 was ze erbij op de 10.000 meter (‘eigenlijk heel saai, maar het voelt ook wel diehard‘). Voor deelname in Rome in juni moet ze nog wel voldoen aan de limiet van 32:45.40. ‘Maar ik ga me hier niet op blindstaren. Deelname aan de EK cross in december in Turkije is wel een groot doel. Toch is hoofdzaak heel blijven!’ Dat is ook essentieel als Lau ooit nog een marathon wil lopen. In de allerlaatste duurloop van haar marathonvoorbereiding dit jaar liep ze een voetblessure op. Zo ging een streep door haar debuut in Rotterdam, maar niet door haar marathonwens. ‘Ooit zal ik die 42 kilometer lopen! Maar op dit moment heb ik nog geen plannen. Ik wil eerst terugkomen op mijn oude niveau, voor lange tijd consistent trainen en de kortere afstanden verbeteren voor ik een nieuwe poging ga wagen!’
Foto’s: Erik van Leeuwen, Bjorn Parée en eigen bezit
- Via Bahama’s naar estafettes op Olympische Spelen
- Churandy Martina: ‘Als alles klopt, kan ik op de EK en Spelen ook de 100 meter lopen’
- Twee keer per dag hardlopen, heeft dat wel zin?
- Vijf belangrijke functies van omega 3-vetzuren voor hardlopers
- Nienke Brinkman valt uit in Hamburg Marathon: geen Olympische Spelen