Afgelopen zondag maakte Bo Ummels in Amsterdam een marathondebuut waarvan velen alleen maar kunnen dromen. De 26-jarige atlete hield zich netjes aan haar schema en kwam vol euforie het Olympisch stadion binnen. “Om als Nederlands kampioen de finish te bereiken was geweldig en erg emotioneel,” vertelt ze. Een goede reden voor een interview met Bo over de marathon, haar trainingen en de toekomst.
Kun je vertellen hoe je race verliep?
“Vooraf had ik met mijn coach Guido Hartensveld afgesproken om te vertrekken op tempo 1:16.00/1:16.30 op de halve marathon, om vanuit daar te bekijken wat er nog mogelijk was. De organisatie had een haas (Stijn de Vulder) beschikbaar gesteld om in elk geval tempo te maken tot halverwege, maar hij besloot om tot 30 kilometer door te gaan, wat ik zeer heb gewaardeerd.
Met een aantal mannen liepen we in een mooie groep. De eerste drie kilometers waren wat aan de snelle kant, maar dat kwam vooral door de energie van het publiek langs de kant. Daarna hielden we een relatief constant tempo aan, om op de halve marathon net onder de 1:16.00 door te komen: perfect! Ik zat in een goed ritme en tot 30 kilometer liepen we in een mooi gemiddelde van rond de 3:36 per km. Toen Stijn uitstapte stond ik er alleen voor, maar ik kon het tempo constant blijven houden, mede door de aanmoedigingen van mijn coach.
“Toen Stijn uitstapte stond ik er alleen voor, maar ik kon het tempo constant blijven houden, mede door de aanmoedigingen van mijn coach.”
Tot 35 kilometer voelde ik me nog relatief sterk. Vanaf dat punt merkte ik dat het steeds zwaarder begon te worden. Vooral de laatste 4 kilometer waren echt afzien, maar toen ik het Vondelpark inkwam, besefte ik dat het bijna niet meer mis kon gaan. De laatste kilometer was echt fantastisch. Ik voelde de energie van het publiek en het Olympisch stadion kwam steeds meer in zicht. Om dan als Nederlands kampioen de finish te mogen bereiken was geweldig en erg emotioneel. Bij uitstek de mooiste wedstrijd die ik tot nu toe heb ervaren.”
“Vooral de laatste 4 kilometer waren echt afzien, maar toen ik het Vondelpark inkwam, besefte ik dat het bijna niet meer mis kon gaan.”
Hoe heb je je jouw eerste marathon in Amsterdam ervaren?
“Om in Amsterdam te mogen debuteren vond ik een erg mooie ervaring. Het voelde een klein beetje als een thuiswedstrijd. Van te voren hoorde ik verhalen over de bijzondere sfeer die er hangt, mede doordat de start en de finish in het Olympisch Stadion plaatsvinden. Dit heb ik precies zo ervaren, je voelt aan alles dat er iets bijzonders staat te gebeuren. Vooral aan het begin heb je nog de mogelijkheid om naar de omgeving te kijken en alles in je op te nemen, maar in de laatste fase heb je daar minder oog voor doordat je in volle focus bent.
“Je voelt aan alles dat er iets bijzonders staat te gebeuren.”
De Amsterdam Marathon vond ik heel bijzonder en emotioneel, aangezien je tijdens de wedstrijd erg gefocust bent en continue bezig met het proces. Om dan op het eind het Olympisch Stadion in te lopen en over de finish te komen heeft bij mij in elk geval veel losgemaakt. De laatste 7 kilometer zat ik erg stuk en kreeg ik het behoorlijk zwaar, maar de laatste kilometer vergeet ik in elk geval nooit meer. Dat maakt het afzien meer dan waard.”
Hoe verliepen je trainingsweken in aanloop naar de marathon?
“De trainingsweken in aanloop naar de marathon verliepen erg goed. Aan het eind van het baanseizoen zijn we langzaam gestart met de marathontrainingen en die hebben we elke week steeds verder uitgebouwd. Met Team Distance Runners (TDR) zijn we eind juli op hoogtestage geweest in Sankt Moritz, waar ik gedurende vier weken goed aan de basis heb kunnen werken. Deze periode was vooral gericht op het wennen aan het trainingsvolume en lengte van de trainingen.
Daarna werden de trainingen steeds specifieker gericht op het gewenste marathontempo. Op basis van die trainingen hebben we een goede inschatting kunnen maken wat het daadwerkelijke marathontempo zou worden. De laatste week hebben we dan ook bepaald om weg te gaan op schema 2:32.00/2:33.00, wat uiteindelijk een goede keuze bleek te zijn.”
Je traint bij het ervaren loopteam Team Distance Runners. Welke trainingen doe je op een dag?
“Dat verschilt eigenlijk per dag. In mijn marathonvoorbereiding had ik twee specifieke marathontrainingen per week en de rest was vooral gericht op herstel en kracht. Hierbij kun je denken aan rustige duurlopen of alternatieve duurtrainingen, zodat ik fris aan elke specifieke training kon beginnen.”
Hoe gaat je herstel er nu uit zien?
“Waarschijnlijk zal ik eerst een week looprust houden om alles even goed te laten herstellen. Afhankelijk van hoe het herstel verloopt, zullen de looptrainingen weer rustig worden opgepakt in combinatie met alternatieve trainingen.”
Welke wedstrijden ga je nog lopen dit winterseizoen en ga je komend jaar weer een marathon lopen?
“Allereerst staat de cross op het programma. Als het goed is ga ik alle wedstrijden van het nationale crosscircuit lopen, en daarnaast hoop ik mooie prestaties te leveren bij de halve marathon van Egmond en het NK 10 kilometer in Schoorl. Dan is het wegseizoen weer in volle gang, maar ik ga nog goed met Guido bespreken hoe de planning er dan uitziet. Er gaat zeker nog een marathon aankomen!”
Op welke afstand liggen je ambities en denk je al aan internationale toernooien?
“Na Amsterdam weet ik zeker dat ik me wil gaan specialiseren op de marathon. Natuurlijk zijn de onderliggende afstanden belangrijk voor de snelheid en daar wil ik me ook steeds op blijven ontwikkelen, maar het doel zal de marathon blijven. Net als het grootste gedeelte van de atleten droom ik ook van deelname aan internationale toernooien. Als ik progressie kan blijven maken als atleet op fysiek en mentaal vlak, zowel in de trainingen als in wedstrijden, sluit ik deelname aan internationale toernooien op de marathon zeker niet uit. Ik ga er in elk geval alles aan doen en wil alles uit mijn carrière halen. Wie weet waar het me gaat brengen.”
“Als ik progressie kan maken als atleet op fysiek en mentaal vlak, sluit ik deelname aan internationale toernooien zeker niet uit.”
Foto’s: Bjorn Parée