24-december-2017 – Deze blog had ik al een tijdje eerder willen posten, maar het kwam er jammer genoeg niet van. Omdat ik zelf van mening ben dat het crossen (en de NCAA kampioenschappen in het speciaal) een van de gaafste dingen is aan het lopen in de VS, wilde ik dit toch met jullie delen! Daarnaast is het heel anders dan crossen in Nederland, dus hoop ik jullie een beter idee te geven van hoe het er aan toe gaat in de VS. 2e worden met het team bij “nationals” was echt een onvergetelijke ervaring. Het is ook precies waarom ik naar Portland ben gekomen: Trainen in een super team met een super coach en strijden met de beste lopers in de VS!
Laten we beginnen waar mijn vorige blog eindigde. Dit was na de eerste grote cross van het seizoen, waar het team super presteerde maar ikzelf teleurstelde. Coach besloot daarna om twee teamgenoten en mij aan de kant te houden voor de volgende wedstrijd. Niet omdat hij niet blij was met hoe het ging, integendeel. Hij wilde ervoor zorgen dat we wat extra tijd hadden om te trainen, zodat we ons goed konden voorbereiden op de twee 10km’s aan het einde van het seizoen, regionals en nationals. Wij hadden daar uiteraard geen probleem mee, maar verscheidene “fans” en media dachten daar anders over. De volgende wedstrijd zouden we namelijk tegen BYU lopen, een team dat erg op dreef was en daardoor 2e stond op de nationale “rankings”. Door de doek in de ring te gooien voor ons conferentie-kampioenschap waren wij bezig de sport “te verpesten” (artikel LetsRun). Zo creëerde dit onbedoeld heel wat ruis, maar gelukkig had onze assistent coach een goede speech over “signals and noise” en trainden wij rustig door (we werden gelukkig netjes 2e).
Het was wel apart om na een eerste wedstrijd een maand lang niet te racen, maar voor ik het wist stond ik alweer aan de start van de regionale kampioenschappen. Het enige doel van deze wedstrijd was het plaatsen voor nationals de week erna, maar aangezien we in een sterke regio zitten wilde Coach geen risico nemen. Gewoon volle bak dus! Het was zwaar om hard weg te gaan en positie vast te houden. Normaal bouw ik races liever wat rustiger op, maar dat is gewoon niet te doen in de VS. Je kan moeilijk 250 man voor je laten en dan verwachten rustig iedereen in te halen. Uiteindelijk kon ik tot bijna 8km bij de kopgroep blijven en wist ik als 29e te finishen. Degelijk resultaat, al helemaal na die eerste slechte wedstrijd. Mijn 5e plaats in het team hielp mee de teamwinst te pakken en zo met vertrouwen naar nationals af te kunnen reizen.
Nationals, ook wel “The Big Dance” genoemd, is waar het hele seizoen om draait. De 31 beste teams in het land komen samen voor een ongekend competitieve wedstrijd. Met een 5e plek op de officiële rankings hadden we uitzicht op het podium (top 4). Het leuke voor ons was dat we nog een geheim wapen hadden, een jongen die het hele seizoen nog geen wedstrijd had gelopen door een kleine blessure op het verkeerde moment. Aangezien je met 7 man loopt en er maar 5 tellen voor de teamscore, durfde Coach dat risico wel te nemen. Ik kreeg zelf als instructie om er hard vandoor te gaan. Ik was fit en Coach had er vertrouwen in dat ik meer kon laten zien dan ik tot dan toe had gedaan. De race begon zoals gepland, want ik zat goed voorin (top 60) na de start en behield die positie in de eerste kilometer. Maar, iets later begon het de verkeerde kan op te gaan. Ik merkte dat mijn benen al vol zaten van de harde start en kon het tempo niet vasthouden. Ik begon langzaam terug te zakken, terwijl ik alles aan het geven was. Het makkelijke van een individuele sport is dat je alleen jezelf er mee hebt als het niet goed gaat. Bij een teamsport is dat heel anders. In Nederland is cross country geen teamsport, maar in de VS is het teamresultaat het enige waar het om gaat. Dit maakte het erg moeilijk voor mij, omdat ik koste wat het kost goed wilde presteren voor het team. Toen ik als 148e over de finish kwam was ik ook echt gebroken. Wat het resultaat ook was, ik had het verpest. Door mij hadden we vast niet gepresteerd zoals gehoopt.
Maar! Mijn verdriet werd snel omgezet in vreugde, want we waren 2e geworden! 2e?! Van heel de VS?! Hoe dan?! Het bleek dat ik de enige was die niet goed had gelopen, want verder liep iedereen super! Het team dat won (Northern Arizona University) had ook met zo’n grote marge gewonnen dat ik daar in mijn eentje geen verschil in had kunnen maken. Daardoor voelde ik mij stiekem toch wat minder bezwaard. Het was heel gaaf om met zijn allen op het podium te staan, maar het mooiste was nog wel dat er bij terugkomst op de campus een heel ontvangstcomité op ons te wachten stond. Vooral ook fijn om het met de rest van het team te vieren, want zij hadden er net zo hard voor gewerkt als wij! De dag erna hadden we een team meeting, maar het was niet een gewone team meeting. Coach liet ons om de beurt vertellen wat wij waardeerden/respecteerden/bijzonder vonden aan ons team. Dit maakte het een hele mooie ervaring waarin we ons realiseerden wat voor een hecht team we eigenlijk zijn. Door dit alles was het wel apart om de dag erna terug te vliegen naar Nederland. Op de terugreis dacht ik nog veel aan waar ik het met verschillende teamgenoten over had gehad: Het feit dat we nu 2e zijn geworden betekent dat er nog maar één trede is op dat podium waar we volgend jaar voor kunnen gaan…
Ondertussen is de tijd voorbijgevlogen en is het alweer Kerst! In de tussentijd heb ik nog de Warandeloop gelopen waar ik mij plaatste voor het EK Cross. Het EK ging niet geweldig, maar het was wel weer een goede en ook bijzondere ervaring (ik schreef hierover in mijn brief naar Anne). Volgend jaar is het EK Cross in Tilburg, dus het zou super gaaf zijn om TeamNL naar een mooi resultaat te helpen! Inmiddels ben ik al weer rustig op aan het bouwen richting het baanseizoen. 10 januari vlieg ik terug naar Portland om vlak daarna mijn eerste indoorwedstrijd te lopen. Maar nu nog even genieten van mijn vakantie! Fijne feestdagen en op naar een mooi 2018!
Groetjes,
Noah
Foto: Odile Verzantvoort