Raceverslag van de Berlijn Marathon 2018!
Zondag was het dan eindelijk zover, de Berlijn Marathon! Het zou écht mijn dag worden, dat gevoel had ik vanaf het moment dat ik wakker werd. Ik was goed getraind, fit en er helemaal klaar voor! Bij het ontbijt kwamen ineens de zenuwen, maar dat was gewoon gezonde spanning. Hoort er allemaal bij. Na het ontbijt ben ik richting het startgebied gegaan. Zo leuk altijd om al die lopers te zien die hetzelfde doel hebben, de Berlijn marathon uitlopen. De hele stad ademde de marathon, wat een sfeertje! Zo klaar als ik maar zijn kon, ging ik mee in de menigte en was ik al snel in het startgebied. Nog even snel wat eten en drinken naar binnen werken, niet afkoelen, nog wat zenuwplasjes en dan mocht ik los!
Deze marathon had ik voor mijzelf ingedeeld in drie delen. Gewoon om het makkelijk en overzichtelijker te maken tijdens het lopen van de marathon. Deel 1 was de halve marathon, als ik die gedaan had zat ik voor mijn gevoel op een derde van de rit, dus niet de helft, een mentaal dingetje. Tot aan kilometer 32 zou het tweede stukje zijn, want vanaf daar zou het voor mij pas echt beginnen. En dan uiteindelijk nog de laatste 10 kilometer als het allerlaatste en derde stuk. Dit was voor mijzelf mentaal een houvast om die 42,195km vol te kunnen brengen zonder dat ik gek werd van het tellen van kilometers of juist het aftellen daarvan. Ik had dan ook tot kilometer 32 niet eens gerekend hoeveel ik nog zou moeten. Gewoon om het mijzelf het zo simpel mogelijk te maken. In de rest van het raceverslag vertel ik hoe de marathon verliep, want die ging niet helemaal zoals ik van tevoren gedacht had…
Klaar voor de start! Let’s do this!
Samen met Roderick stond ik in het startvak. We hadden van tevoren afgesproken om elkaar te ontmoeten omdat we beide in hetzelfde startvak zouden starten. Wel zo gezellig! Als eerste natuurlijk nog de nodige zenuwplasjes en de rijen voor de dixies waren eindeloos. Veel te lang daar moeten wachten, maar gelukkig waren we nog op tijd in ons startvak en konden we al snel doorlopen naar de start. Let’s do this! Rond de anderhalf kilometer stonden Kelly en Marlous al op ons te wachten, zo fijn om ze meteen al even te zien.
Zo vlogen de eerste kilometers voorbij. Onderweg zag ik meerdere keren Kelly en Marlous staan, maar ook de familie van Marit was fanatiek aan het aanmoedigen. Ik kwam er écht lekker in en ondanks de drukte kon ik steeds een beetje versnellen. Want wat was het druk in het begin, niet normaal. Inhalen zat er nauwelijks in, het was maar hopen op een gaatje ergens. Ik wilde ook niet te veel slalommen om maar te gaan inhalen en daar dan m’n energie aan te verspillen. Dus ik ben voornamelijk meegegaan met de menigte en ingehaald waar dat kon.
Die drukte was vooral bij de drankposten wel een vervelend dingetje. Iedereen remde af om water te pakken en het was bijna onmogelijk om zelf fatsoenlijk een gevuld bekertje te pakken, zo druk was het. Maar meestal lukte het wel en daar had ik mijn eigen ritueeltje verzonnen. Bekertje pakken, mond spoelen, water uitspugen, slokje water nemen en spons natmaken. Zo kreeg ik wel wat vocht binnen en had ik meteen weer wat verkoeling van m’n spons (nog bedankt voor de tip Gaby!). Die spons heb ik vanaf de start tot rond de 35km vastgehouden en dat was zo’n fijn ding!
Dit hele riedeltje heb ik tot een kilometer of 35 vast kunnen houden. Ik liep lekker, was gefocust om onder de 4 uur te blijven lopen en mijn doel kwam steeds dichterbij. Voor mijn gevoel zat het er ook écht in, ook al wist ik dat het laatste stuk zwaarder zou gaan worden. Met nog 7 kilometer te gaan en nog een flinke marge om een PR te lopen, zou het mij toch wel lukken dacht ik nog… Maar ineens ging het helemaal niet meer, de stapjes zetten om bij een waterpost drinken te pakken, werd wandelen en vanaf toen ging het bergafwaarts. Ik kreeg het zo ontzettend zwaar vanaf kilometer 35, niet normaal meer. Met geen mogelijkheid kon ik mijzelf er nog toezetten om goed door te blijven lopen. Ik werd enorm licht in mijn hoofd, mijn benen waren als lood en ik was zelfs bang dat ik zou moeten stoppen. Die laatste 7km duurde voor mijn gevoel uren en nog veel langer dan die 35km daarvoor. Als een waas ging alles aan mij voorbij en ik kreeg bijna niks meer mee van wat er om mij heen gebeurde. Ik heb stukken gewandeld, wilde stoppen, huilen en gaan liggen. Maar ik moest en zou die finish halen, die medaille wilde ik koste wat het kost om m’n nek gehangen krijgen. Met nog minder dan 2km te gaan, kwam ik Kelly weer tegen en met één blik zag ze al meteen dat het mis was. Met nog een klein duwtje in de rug stuurde ze mij naar de finish toe die ik met moeite gehaald heb. Een eindsprint zat er niet eens meer in, zo ontzettend kapot was ik.
Eenmaal over de finish was het enige waar ik aan dacht, doorlopen en niet flauwvallen. Zo slecht heb ik mij toen gevoeld. Ik was helemaal van de wereld en kreeg niks mee van wat er om mij heen gebeurde. Geen runnershigh, geen trots gevoel van dat ik het toch maar weer gedaan had, maar een enorm leeg en emotieloos gevoel overheerste. Natuurlijk was ik ontzettend blij toen ik m’n enorme medaille kreeg, maar eigenlijk was ik meer op zoek naar water en wat eten. En doorlopen, niet gaan zitten of liggen, want dan zou ik nooit meer op kunnen staan. Uiteindelijk vond ik ergens wat water, maar verder weet ik niet meer wat ik onderweg ben tegengekomen. Ik kreeg gewoon niks meer mee van het hele gebeuren om mij heen. Snel belde ik mijn vriend om te vertellen dat ik binnen was en hoe het was gegaan. En gelukkig vond ik op dat moment een bankje waar ik nog wel op durfde te zitten. Ik moest even zitten om bij te komen, een rustmomentje te pakken voordat ik verder kon gaan. Want gelukkig stond Kelly op mij te wachten.
Eenmaal weer bij Kelly en de anderen kwam het besef dat ik gewoon de Berlijn marathon heb uitgelopen. Ik bedoel, weet je hoe ver dat wel niet is?!? Ik kijk er dan nu ook met een trots gevoel op terug. Hoewel het niet onder de 4 uur was en zelfs geen PR ben ik met een tijd van 4:14:17 heel blij! Helemaal gezien de omstandigheden tijdens de laatste 7 kilometers. Ik vond het ontzettend zwaar, maar ook weer zo gaaf om te doen! Dat ik de komende dagen nauwelijks kan traplopen of opstaan, maakt mij helemaal niks meer uit. Ik heb een dikke vette medaille die ik met trots kan dragen en heb het toch maar weer geflikt! En de drang om weer een marathon te gaan lopen, is alleen maar weer groter geworden. Hoewel het elke keer een lijdensweg is, zowel de trainingen als de marathon zelf, zijn er zoveel mooie dingen die dat allemaal weer doen vergeten!
Via deze weg wil ik ook iedereen ontzettend bedanken voor alle lieve berichtjes, het waren er zoveel! Voor alle aanmoedigingen onderweg en voor de marathon. En in het bijzonder natuurlijk Kelly die door heel Berlijn heeft gefietst om mij zo vaak mogelijk te zien, die mij ontzettend goed heeft gesteund in de weg hiernaar toe en tijdens het weekend. Een betere supporter bestaat gewoon niet! Zonder jou was dit weekend nooit zo bijzonder geweest!
Foto’s: Eigen archief