En we zijn thuis! Ons vierdaagse EK Cross tripje werd nog bijna een week! Door code-rood
☃️/ chaos in Nederland, konden wij niet landen op Schiphol. Wel nog twee leuke dagen de toerist uitgehangen in het mooie Wenen
(Kerstmarkten
?, escaperoom en shopsessies met Jasje (Jasmijn Bakker, red.). Hierbij mijn verslag.
Door Jasmijn Lau
Wij reisden af naar Samorin, een klein plaatsje in het koude Slowakije, maar wel met een gigantisch (paarden)sportcomplex. Mega luxe, lekker eten en een mooie paardenrenbaan waar wij hardlopertjes overheen mochten crossen. Zo’n paardenrenbaan is natuurlijk kneitersnel en vlak. Om het toch een beetje spannend te maken waren er wat “bergen”(nog nepper dan vorig jaar, want dit keer hadden ze niet eens de moeite gedaan het natuurlijk te laten ogen, want het was opgebouwd uit twee metalen platen met een groene loper eroverheen). Ook waren er boomstronken ingelegd. Uiteraard was er ook een waterbak van 50 centimeter breed waar de ijsklonten inlagen door de kou. Kortom, het was een grote speeltuin waar wij doorheen mochten draven.
Vorig jaar in Chia was alles natuurlijk een grote verrassing en een groot feest, omdat wij opeens een bronzen teammedaille mee naar huis mochten nemen. Dit jaar een jaartje ouder, maar Merel en Veerle ontbraken en helaas ontbrak ook onze sterloopster Floortje
?. Toch waren we erop gebrand een teammedaille voor ons land te halen, maaar de concurrentie was moordend. Er waren wel 10 meisjes kandidaat voor het eremetaal en het zou dus echt op de vorm van de dag aankomen.
Zondagochtend is voor veel mensen een ochtend waarop je lekker uitslaapt. Voor ons deze week niet, want om half 5 stond de wekker en sprongen we naar buiten om een frisse neus te halen en goed wakker te worden. Het startschot zou voor ons namelijk al om 9 uur gaan. Tja, de warming-up was ook al een ervaring en levensles op zich. We moesten namelijk om 8.10 uur al de callroom in (50min voor de race). Gezellig met honderd gespannen meisjes in een tent die rond staan de springen, omdat ze anders onderkoeld raken. Het was nogal een stressende 50 minuten van m’n leven, omdat we nog helemaal geen echte warming-up hadden gedaan en je ongeveer op 1m2 ruimte had om rond te springen. Er was alleen ruimte bij de wc’s om wat kniehef en hakken-billen te doen, dus ging ik zo’n tien keer naar de wc en heb ik zo mijn warming-up voltooid. Op een gegeven moment viel het mannetje bij de wc dit ook op en schreeuwde hij boos: “ If you go one more time to the toilet, I disqualify you(met Slowaaks accent)”. De laatste tien minuten voor de race werden alle meisjes losgelaten in een ronde paardenbak waar mensen door elkaar versnellinkjes gingen doen. Iedereen had hetzelfde probleem, dus we moesten het er maar mee doen, maar je zou het bijna noemen Europees kampioenschap voor “wie het snelste kan crossen zonder warming-up en het best zijn hoofd koel kan houden”.
Vorig jaar was ik nog doodsbang voor de start, want ik had hier al weken nachtmerries over. Dit jaar stond ik met veel vertrouwen aan de start, aangezien ik dacht dat ik door Amerika wel wat gewend was. Ik had dit een beetje onderschat, want blijkbaar zijn Europeanen net zo gek. We gingen weg als kippen zonder kop (voor mijn gevoel). Ik ging maar gelijk mee, want ik wilde goed voorin zitten, zodat ik niet mensen moest gaan inhalen. Dit pakte goed uit en ik had meteen lekker m’n plekje met (privé)windscherm bestaande uit Harriet Knowledge Jones en Miriam Datke. We liepen vier ronden en elke ronde voelde ik mij meer als een ijspegel. Het was echt steenkoud en keiharde Noorderwind. Ik liep drie rondjes echt heerlijk mee en ik voelde mij top afgelopen zondag.
Helaas liepen we bij het ingaan van de 4e ronde nog met vier meisjes. Ik dacht nog; “ ik ga niet degene zijn die op die vervelende 4 plek zal eindigen”. Het luiden van de bel was voor de Engelse Harriet een signal; ze was klaar met ons en ging er als een ”speedy” vandoor. Wat is zij toch sterk zeg! Ik zag dat ik dat tempo niet zou kunnen volhouden, dus bleef bij m’n andere windscherm, namelijk de Duitse. Gewoon plakken, plakken en nog eens plakken en kijken hoeveel ze over heeft. Opeens komt de Hongaarse Lili Anna Toth er voorbij sprinten bij nog 300m te gaan. En weg was ze… okeey shit.
Het laatste stuk waren m’n benen helemaal leeg! Met de wind vol in ons gezicht en met onze laatste krachten liepen we richting de finishlijn. De Duitse had net iets meer over dan ik en eindigde drie seconden voor mij. Helemaal leeg en best wel teleurgesteld dook ik naar de grond. De vierde plek is echt een stomme plek en met het team hadden wij ook geen medaille gewonnen. Toch ben ik erg blij met hoe mijn race verliep en als ik aan mijn race denk, dan had ik geen stap harder kunnen zetten en heb ik ultiem genoten! Er zat niet meer in op dit moment.
Al snel na de race hoorde ik dat de drie meisjes voor mij een jaar ouder zijn en dat ik over drie weken Europa mag vertegenwoordigen in de battle USA
?? /VS /EUROPE 
??/VS/ GB
?? in het Schotse Edinburgh, net als vorig jaar. Dit blijft het gaafste weekend van mijn leven tot nu toe, dus ik was helemaal blij! Kan niet wachten om terug te gaan en te rennen door de Scottish Highlands.
Dat was het dan weer, al vind ik het knap als je dit hele verhaal hebt gelezen. Bedankt iedereen die mee was voor het leuke tripje en de gezelligheid!
Liefs,
Jasmijn Lau
Foto: Odile Verzantvoort