kimdillen

Blessurepraat met Kim Dillen

door Floor Doornwaard 5 maart 2019

Geschreven door Floor Doornwaard

Wil je je even voorstellen?

Mijn naam is Kim Dillen, ik ben 36 jaar en geboren te Veldhoven en wonend in Eindhoven. Sinds 2010 ben ik aangesloten bij Eindhoven atletiek waarbij ik in 2012 bij Wilfred van Mill kwam te trainen. In deze trainingsgroep heb ik het geluk dat ik met veel snelle mannen mag trainen waardoor ik ontzettend uitgedaagd word. Favoriete en meest uitdagende onderdeel is voor mij de marathon. In Berlijn 2017 liep ik mijn PR (2.33.24), net voordat ik zwanger werd.

Welke blessure heb je en hoe is dit (denk je, of volgens je sportarts) ontstaan? Welke blessures heb je ooit gehad?

De week na het NK 10km in Schoorl kreeg ik ineens klachten tijdens het rennen in mijn linkerenkel. Een week later heb ik een echo laten maken bij Sportplein Eindhoven en constateerden we een ontsteking in de achillespees en het vet daaromheen. De pees ziet er qua structuur gelukkig nog prima uit. Dus het is geen vergevorderd stadium. Maar wel een signaal dat ik voorzichtig moet zijn om erger te voorkomen.

Oorzaken…overbelasting kan het niet zijn. Sinds mijn bevalling afgelopen zomer ben ik nog altijd in een opbouwfase en zitten we nog niet op het trainingsniveau van voor de zwangerschap. De verwachting is dat ik te lang doorgelopen heb met een mechanisch probleem in de enkel waardoor de pees te lang verkeerd is belast. Goed voor mezelf zorgen en uit voorzorg massages en naar de osteopaat of orthomanueel therapeut is een beetje een dingetje bij mij. Ik ben altijd al blij als ik organisatorisch aan trainen toe kom, laat staan alles eromheen. Dat is voor mij dus zeker een aandachtspunt.

Wat zijn je hobby’s buiten hardlopen om?

Vele hobby’s waar ik te weinig aan toe kom buiten de zorg voor de kleine meid, trainen en werken. Maar dolgraag zou ik vaker achter de fotocamera staan, een boek lezen en gezellig (uit) eten met vrienden en familie.

Welke ervaringen heb jij gehad met het herstellen van eerdere blessures?

Blessures heb ik nooit gekend, behalve een afgebroken botje in de enkel (os trigonum) wat een beetje pechgeval was. Een op de drie mensen heeft dat uitstulpseltje bij de enkel en door veelvuldig belasten (zoals hardlopers en balletdansers), kan dat afbreken. Dat botje is september 2016 operatief verwijderd. Vanaf januari 2017 kon ik weer opbouwen met rennen. In september 2017 kwalificeerde ik me voor het Europees Kampioenschap marathon. Mijn ervaringen is geduld hebben en als dat lukt kom je sterker terug dan ooit.

Denk je dat jouw blessure je sterker zal maken als atleet (mentaal of fysiek)? Of heb je dit al een keer ervaren met een andere blessure?

Ik denk niet specifiek deze blessure. Maar na mijn enkeloperatie (2016) en mijn zwangerschap en bevalling (2018) geloof ik zeker dat je sterker dan ooit terug kan komen. Zowel fysiek als mentaal.

Wat voor een alternatieve trainingsvormen beoefen je, om toch je conditie te behouden?

Met alternatieve trainingsvormen probeer ik een bepaald basis niveau te behouden. De meeste trainingen werk ik fietsend, crosstrainend of aquajoggend af. Eens per week sta ik op de AlterG om een tempotraining te draaien zonder dat ik te veel klappen krijg op de achillespees. Dat blijkt goed te werken en geeft geen klachten in de pees.

Is er een speciaal product dat je helpt tijdens je herstel?

Iedere nacht pak ik mijn enkel in met een folie waaronder een dikke laag Traumeel zit. Het is een homeopathisch product waarmee behandelaren me in het verleden ook al eens snel op de been hebben gekregen.

Daarnaast behandelt de osteopaat mijn fascia geregeld.

Hoe ga je ervoor zorgen dat je niet nog een keer geblesseerd raakt? Heb je iets veranderd?

Als het rennen straks weer pijnvrij kan, blijven we deels alternatief trainen. Tevens ga ik beter voor mezelf zorgen door de masseur toch maar eens te bezoeken en afspraken met therapeuten met een vast interval vooruit in te plannen.

Heb je tips voor atleten die op dit moment ook dealen met een blessure?

Heb geduld, probeer fun te vinden in alternatieve trainingsvormen. Ook al is hardlopen het ultimum, in andere vormen zitten ook leuke uitdagingen en kun je veel plezier hebben. De basis kun je zo goed onderhouden. Als je weer kunt rennen, kun je dan vrij snel weer aanscherpen naar een sneller niveau.

Wat zijn je doelen voor het komende jaar?

Mijn hoofddoel is: Kwalificatie Europese kampioenschappen 2020 en de Olympische Spelen 2020

5 maart 2019 0 commentaar

Krumins en Butter winnen NK 10km

door hardloopnetwerk 10 februari 2019

Geschreven door hardloopnetwerk

Op een regenachtige dag vond vandaag het NK 10 kilometer plaats als onderdeel van de internationale Groet uit Schoorl Run. Ondanks de regen waren de omstandigheden beter dan vorig jaar, toen er een harde wind stond. Hoewel de lopers op de langere afstanden (Run2Day 30 kilometer & Mizuno halve marathon) in de ochtend nog flink last hadden van nattigheid, was het tijdens de 10 kilometer grotendeels droog.

Felle strijd om het podium bij de mannen in een historisch sterk veld

Bij de mannen ging Michel Butter er al vroeg vandoor, maar later liet hij zich terugzakken en kwam hij samen te lopen met Bart van Nunen en Stan Niesten. De strijd tussen twee van Nederlands beste marathonlopers werd in het voordeel van Butter beslist: hij haalde zijn vijfde titel op deze afstand binnen door net voor Van Nunen en de jonge en zeer talentvolle Niesten te eindigen. Voor de twee laatstgenoemden was het de eerste keer dat ze hier op het podium stonden. Van Nunen vertelde gisteren nog aan Hardloopnetwerk dat hij absoluut niet wist of het hem ging lukken in de top-3 te eindigen. Het NK was bij de mannen dan ook zeer sterk bezet: van te voren waren er zelfs mensen die dachten dat er misschien wel 20 Nederlanders onder de 30 minuten zouden kunnen lopen. Uiteindelijk werden het er ‘slechts’ 13, maar dat is alsnog een stuk meer dan de afgelopen edities. Slechts 4 Nederlandse lopers braken 30 minuten tijdens het NK in 2018, in 2017 waren het er 8, in 2016 2, en in 2015 9. De nummers 6 tot en met 13 zaten vandaag bovendien binnen slechts 3 seconden van elkaar (zie uitslagen hieronder)!

Krumins dichtbij Nederlands Record

Bij de vrouwen verliep de race heel anders: een zongebruinde Susan Krumins ging er vanaf het begin hard vandoor en had bij de finish een voorsprong van maar liefst 2 minuten en 39 seconden op de tweede Nederlandse, Kim Dillen. Ze had wel internationale tegenstand. Na een wedstrijd lang kopwerk te hebben verricht wist de Zweedse Meraf Bahta haar eruit te sprinten. Krumins liep met haar tijd van 31:11 min slechts 12 seconden boven het Nederlands record van Lornah Kiplagat uit 2004 (30:59). Dillen liep vanaf het begin alleen en was in staat een grote groep belaagsters achter zich te houden. Die groep bestond in het begin uit zo’n 8 Nederlandse vrouwen. Omstebeurt vielen ze van de groep af, en uiteindelijk was de jonge Jasmijn Lau degene die er met de bronzen plak vandoor ging.

Zie hier voor de racebeelden van de NOS en hier voor alle uitslagen.

Top-13 Uitslagen NK 10 kilometer Mannen (bruto tijd)

Michel Butter – 28:54 minuten
Bart van Nunen – 28:57
Stan Niesten – 29:03
Jesper van der Wielen – 29:22
Frank Futselaar – 29:34
Niek Blikslager – 29:52
Lucas Nieuweboer – 29:52
Mahadi Abdi Ali – 29:52
Jelmer van der Linden – 29:53
Luuk Maas – 29:53
Luc Schout – 29:53
Kalid Amin – 29:53
Tim van den Broeke – 29:54

Top-10 Uitslagen NK 10 kilometer Vrouwen (bruto tijd)

Susan Krumins -31:11 minuten
Kim Dillen – 33:50
Jasmijn Lau – 34:02
Jacelyn Gruppen – 34:08
Bo Ummels – 34:22
Britt Ummels – 34:37
Anne Luijten – 34:40
Saskia Weinans – 35:00
Lesley Smit – 35:14
Tirza van der Wolf – 35:23

Foto: Max Kooijmans

10 februari 2019 0 commentaar

Voorpagina

Kim Dillen: “Bevallen gelijk aan het lopen van een marathon?”

door hardloopnetwerk 26 juli 2018

Geschreven door hardloopnetwerk

Marathonloopster Kim Dillen vertelt aan de lezers van Hardloopnetwerk over de ”laatste loodjes” van haar zwangerschap, het nieuwe leven na de bevalling en de ”back to fit”’periode die komen gaat. Dit is blog 3, blog 2 staat hier.

Bevallen staat gelijk aan het lopen van een marathon?

Door Kim Dillen

Hoe vaak hoor je niet dat een bevalling even zwaar is als het lopen van een marathon? Van dat laatste heb ik inmiddels enige ervaring. Bevallen was nieuw voor me. Vijf juli was de uitgerekende datum. Niet alleen ik, ook Wilfred en de aanstaande halfzussen leefden al maanden naar die datum toe. En toen werd het vijf juli en zes en zeven en er gebeurde helemaal niets. Tuurlijk, het is een richtdatum, maar stiekem zag ik het toch als de finishlijn. Na de finish mag je normaliter stoppen met rennen, de benen rust geven, voorover gaan hangen of zelfs lekker op de grond gaan liggen. Vijf juli passeerde stilletjes en we moesten nog even door. Gelukkig wel in goede conditie, dus klagen mocht ik niet. Mijn verlangen naar het over de bos- en heidepaadjes te tikken moest steeds een dagje uitgesteld worden.

Voorbereidingsweeën

Het werd maandag 9 juli en ik ging nog maar een stukje fietsen op de wielrenfiets. Mijn buik die inmiddels een omvang kende van 100cm hing mooi tussen de benen en zat me niet in de weg. Ik fietste zelfs nog een PR-etje weg van voor de zwangerschapsperiode. Niets wees op een spoedige bevalling. Totdat vroeg die avond een krampachtig gevoel onder in de buik startte. Dit gevoel kwam met een steeds kortere interval terug en werd steeds heftiger. Zou dit het dan zijn? Acht ogen in de huiskamer aanschouwden hoopvol doch meelijwekkend mijn gekrul op de bank.

Verschillende bezoekjes van de verloskundige gingen voorbij waarbij steeds de conclusie was dat er ‘niks’ gaande was… het bleken voorbereidingsweeën. De één krijgt deze verspreid gedurende zijn zwangerschap en de ander in sneltreinvaart op het eind. Na ongeveer 48 uur krullen en niet slapen kwam deze ‘warming-up’ ten einde en volgde het echte werk. Juichmomentje als er dan toch schot in de zaak komt, ook wel de ontsluiting. Maar wel angst voor wat komen gaat in deze toch redelijk uitgeputte situatie. De zorg werd overgedragen aan het ziekenhuis.

Bevallen vs een marathon lopen

De lieftallige verloskundige van dienst vertelde me dat bevallen gelijk staat aan het lopen van een marathon! Nou, ik was nog niet op de helft van de bevalling op dat moment en concludeerde direct dat ik het daar totaal niet mee eens ben. Doe mij maar tien marathons. Niet te vergelijken dit. Dit zijn oerpijnen en oerkrachten die bij een gemiddelde bevalling een tijdspanne van 12 uur beslaan. Bij mij ook nog eens met een ‘warming-up’ van 48 uur. Het zet me ook aan het denken of ik in mijn marathons wel diep genoeg ga. Eén ding weet ik wel zeker voor mezelf: heel veel pijntjes mogen geen naam meer hebben na een bevalling. Gelijkenissen zijn er ook wel: beide kennen een maandenlange voorbereiding. Tijdens die voorbereiding ken je fases dat je er behoorlijk doorheen zit; de zware weken van de marathon en het steeds zwaarder worden van een zwangerschap. Voor mij gold dat laatste echter niet. Ik heb de zwangerschap niet als zwaar ervaren. Het begin vond ik het meest lastig; ook wel het loslaten van de controle die ik altijd had over mijn lijf. In de marathon heb ik maar één keer de controle moeten loslaten en dat was bij de hongerklop in Parijs. Maar dat kende een verklaarbare oorzaak: onvoldoende voeding onderweg.

Een gelijkenis die er wel is: de onzekerheid! Ga ik mijn doelstellingen wel halen, kan ik wel een marathon lopen in zo’n hard tempo? In een zwangerschap ontstaat er onzekerheid over hoe een bevalling zal gaan en ook of je dat wel aan kunt. Je hebt simpelweg geen idee wat komen gaat.

Ook het gevoel direct na de finish wat veel mensen ervaren: dit doe ik nooit meer. En de volgende dag denk je al aan het verbeteren van je personal best. Bij een bevalling, de mijne dan toch, denk je direct na afloop: nooit meer! Maar bij het zien van dat kleine wonder wat je op de wereld zet, vergeet je alle pijnen.

Er zijn dus toch wel wat overeenkomsten tussen een bevalling en het lopen van een marathon. Qua pijnintensiteit is het echt helemaal niet te vergelijken, zo zwaar en zo heftig zo’n bevalling. Of, food for thought, wordt het misschien tijd voor extra gebikkel tijdens een marathon…?

Na de geboorte

Donderdagochtend was ze daar eindelijk, Laurenne, 2900 gram en alles erop en eraan. Een grote glimlach verdween niet meer van mijn gezicht toen ze eenmaal op mijn buik lag. Vol adrenaline aanschouw ik haar en verkennen we elkaar. Ik verbaas me over hoeveel schoonheid we hebben gecreëerd. Je vraagt je toch 9 maanden lang af hoe ze eruit zal zien en hoe ze zal voelen.

Inmiddels zijn we twee weken verder en Laurenne is een heerlijk tevreden baby. Ook zelf ben ik goed herstellende en proberen we samen ritme op te bouwen. Mijn dag- en nachtritme wordt bepaald door Laurenne. Ik ben verrast hoe rustig ik daaronder ben en hoe ik me volledig kan overgeven aan haar. ’s Nachts hang ik als een leeuwin boven haar wiegje bij iedere kik, snik, gil en smak. We genieten met volle teugen van haar. Dankzij de borstvoeding zit ik alweer op mijn oude gewicht en is de buik bizar snel weer terug in zijn oude proporties. Op de eerste hardloopmeters moet ik nog even wachten. Eerst er zeker van zijn dat de bekkenbodem weer voldoende hard is om te belasten met de klappen. Voorlopig eerst de focus op stabiliteit en core. En dat is alweer heerlijk.

Foto’s: Kim Dillen

Benieuwd naar blog 4? Klik hier!

26 juli 2018 0 commentaar

Blogs & Columns Voorpagina

Kim Dillen: “Nog genoeg niet afgevinkte acties op mijn to do lijstje…”

door hardloopnetwerk 18 juni 2018

Geschreven door hardloopnetwerk

Regelmatig vertelt marathonloopster Kim Dillen aan de lezers van Hardloopnetwerk over de ”laatste loodjes” van haar zwangerschap, het nieuwe leven na de bevalling en de ”back to fit”’periode die komen gaat. Dit is blog 2, blog 1 staat hier.

Door Kim Dillen

Vinklijstjes voor de Mom2be en Athlete2be

Week 1 van het zwangerschapsverlof zit erop. Het voelt als vakantie opnemen op het werk, maar dan zonder de druk om van alles te moeten doen, omdat het anders zonde van je vakantiedagen is. Langzaam kom ik tot rust. De ‘high priority’ acties zijn afgevinkt (ik blijf accountant en houd dus lijstjes bij om lekker te kunnen afvinken). Nu komt er tijd voor minder dringende, al langer op de plank liggende acties. Wat een genot om eens niet in een continue rush modus te leven.

Langzaam kom ik tot rust.

Afscheid van het werk, niet van het sporten

Het afscheid bij mijn laatste opdrachtgever was attent en warm. Als Brabo en extern ingehuurde was ik geaccepteerd en gewaardeerd in het Limburgse 😉 Als interimmer heb ik mooie projecten kunnen realiseren en, nog belangrijker, mensen meer in hun kracht kunnen zetten. Dat ga ik missen; die contacten en de energie van andere professionals.

Hoog tijd nu om energie in andere zaken te stoppen en energie heb ik nog steeds, dus ik blijf lekker wielrennen, intervallen op de crosstrainer en lichte krachttraining doen. De stijfheid en klachten in bekkenbodem worden minder en minder deze week en mijn buik blijft in omvang toenemen. Meer slaap en minder passiviteit overdag (zittend werk) helpen alles soepel te houden. In beweging blijven voelt echt goed. Als ik enige tijd plat ga op de bank en daarna opsta, dan ben ik een kreupele die weg strompelt. Rust roest?

Zwangerschap-clichés

Alle clichés blijken waar trouwens. De hormonen in mijn lijf gillen het uit: Schoon, alles moet schoon. De kleertjes, de meubels, de kasten, werkelijk alles moet schoon. Rotzooi: weg ermee. De stofzuiger draait overuren en in de weerspiegeling van de vloer kun je je haren kammen… Een schoon warm nest, dat moet het worden. Komende dagen nog ff snel de kozijnen buiten in de lak zetten en weer door… Genoeg te doen dus. Ik heb met mijn vriend afgesproken dat hij ingrijpt als ik me niet kan bedwingen de babykleertjes nogmaals in de was te stoppen, al moet ik zeggen, het kriebelt nu al. Waar ik nu ook genoeg tijd voor heb, is de toekomst. Wat ga ik doen na mijn verlof? Terugkeren op niveau? Stoppen met rennen, minder rennen, minder werken, of?

Alle clichés blijken waar trouwens. De hormonen in mijn lijf gillen het uit: Schoon, alles moet schoon.

Ik antwoordde hierop in een interview met het Eindhovens Dagblad van 9 juni:

“Tokyo 2020, de olympische marathon. Ja dat is ambitieus en ja daarvoor ga ik keuzes maken. Werk zal niet meer de hoofdzaak in mijn leven zijn. De focus gaat naar de sport, voor het eerst in mijn leven. Naast mijn kersverse gezin, zal ik alles in het werk stellen om naar Tokyo uitgezonden te worden. Ambitieus: zeker. Haalbaar: absoluut! Maar om daar te komen zal er nog wel het een en ander geregeld moeten worden. Momenteel dus plannen uitdenken hoe alles vorm te geven in het najaar en de kleine twee jaar die komen gaan. Nog genoeg niet afgevinkte acties op mijn to do lijstje op dit moment…”

Zoveel te doen – ik heb nog zoveel te doen … Toontje Lager.

Ben jij benieuwd hoe Kim’s zwangerschap verliep? Lees dan blog 3!

18 juni 2018 0 commentaar

Blogs & Columns Voorpagina

Kim Dillen is zwanger: ”De eerste maanden voelde ik me een soort van ontheemd”

door hardloopnetwerk 23 mei 2018

Geschreven door hardloopnetwerk

Nieuw! Regelmatig zal Kim Dillen in haar blog de lezers van Hardloopnetwerk vertellen over de ”laatste loodjes”, het nieuwe leven na de bevalling en de ”back to fit”’periode die komen gaat.

Door Kim Dillen

Zeeën van ruimte liggen voor me

Nog zeven dagen, zeven dagen werken, zeven dagen nog met vraagstukken waar ik mijn hoofd over mag breken. Ik ga het vast nog heel hard missen, maar langzaamaan verlang ik naar die 16 weken verlof. Zeeën van tijd denk ik dan. Dat denk ik, maar tot op heden heeft niemand die gedachtegang bevestigd. Integendeel. Het vliegt voorbij. Leven naar het ritme van je kindje. Een intervaltraining, maar dan wat betreft voeden en slapen. En dat zo’n zeven keer per dag. Ondertussen moet je zelf herstellen van waarschijnlijk de zwaarste marathonbeproeving in je leven, de bevalling zelf.

Het vliegt voorbij. Leven naar het ritme van je kindje. Een intervaltraining, maar dan voor wat betreft voeden en slapen.

We gaan het zien. Geen idee van wat komen gaat. Het gevoel went. Het is de kunst jezelf over te leveren aan de grillen en nukken van je lichaam. Onzekerheid alom. Iedere dag opnieuw kijken hoe de vlag erbij hangt. Afhankelijk daarvan de avondetappes of looproutes inkorten, of gewoon simpelweg besluiten een dagje niet te sporten.

De eerste maanden van de zwangerschap

De eerste maanden voelde ik mij werkelijk een soort van ontheemd. Vermoeidheid en hoge hartslag weerhielden me ervan om mee te trainen in onze haast wekelijks sneller wordende trainingsgroep in Eindhoven. Na op de toppen van mijn fitheid geleefd te hebben naar de Berlijn marathon toe, was ik ‘officieel’ een week na die marathon zwanger. Ik stortte voor mijn gevoel in een diep dal van vermoeidheid, brakheid en rusteloosheid. Overtraind wellicht dacht ik. Gelukkig wees de test een maand na dato positief uit en werd me een boel duidelijk. Dat gaf een beetje rust. Iets dan hè. Stil zitten na 11 uur per dag op pad te zijn voor het werk blijk ik lastig vinden.

Na op de toppen van mijn fitheid geleefd te hebben naar de Berlijn marathon toe, was ik ‘officieel’ een week na die marathon zwanger.

Is inspanning tijdens de zwangerschap gezond?

Inmiddels zijn we 34 weken verder. De tijd vliegt dus toch… Ik heb de mooie nieuwe rondingen van mijn lichaam leren accepteren en zelfs waarderen (wonderbaarlijk hoe het lichaam zich op natuurlijke wijze klaar maakt voor dit proces). Wrijvend over mijn buik ga ik de dag door. Tevens geleerd de slechte dagen te accepteren en het beste uit de mooie dagen te halen. Gaandeweg ben ik ook het proces gaan vertrouwen. Inspanning en zwangerschap lijken voor de buitenwereld moeilijk samen te gaan. Er is ook weinig over bekend. Dank aan vooral de Belgische vrienden die me diverse wetenschappelijke onderzoeksresultaten toestuurden waaruit blijkt dat inspanning tot een bepaald hartslagniveau geen probleem is. Wel altijd blijven luisteren naar je lichaam. Dat is en blijft de belangrijkste graadmeter.

Tevens geleerd de slechte dagen te accepteren en het beste uit de mooie dagen te halen

Ik kijk uit naar de aanstaande vrijheid in tijd, maak stiekem wilde plannen voor het post partum tijdperk en ben razend benieuwd naar de kleine. Hope she is fine…that is all that counts!

Erg tof dat ik de lezers van Hardloopnetwerk mag meenemen in de ‘laatste loodjes’ en nieuwe leven na de bevalling en de ‘back to fit’ periode die komen gaat.

Lees hier deel twee in deze serie rond zwangerschap & hardlopen.

23 mei 2018 0 commentaar