Racisme en het witte privilege

Op Instagram schreef voormalig top marathonloper Hugo van den Broek (2u12 op de marathon) een krachtige post over de racisme discussie die nu actueel is. Hugo woont in Kenia en is getrouwd met de Keniaanse, en tweevoudig Olympisch atlete, Hilda Kibet. Samen hebben ze twee kinderen. Momenteel werkt Hugo als coach voor het Elite Distance Running Programme in India. Daarnaast begeleidt hij een aantal Keniaanse loopsters en coacht recreatieve lopers online.

Hieronder de vertaling van zijn post.

Racisme is een probleem met meerdere lagen. Ik zou waarschijnlijk 10 pagina’s nodig hebben om mijn mening erover te geven in al zijn nuances. Op dit moment wil ik er een aspect van benadrukken.

Ik ben opgegroeid in een veilige en relatief rijke middenklasse stad in Nederland, heb nooit iets gemist en heb toegang gekregen tot kwaliteitsvol onderwijs. Dat is geen wit voorrecht. Het is gewoon bevoorrecht.

Wit voorrecht voor mij is het feit dat mensen van alle culturen en rassen over de hele wereld mij vaak het voordeel van de twijfel geven, vanwege mijn witte huid. Niet altijd, maar vaker wel dan niet.

Wij witte mensen vinden het misschien gemakkelijker om een ​​baan te vinden, een stage te lopen of een huis te huren, vergeleken met zwarte mensen. Mensen die ons nooit hebben ontmoet, krijgen minder argwaan en meer vertrouwen. Zwarte mensen moeten gemiddeld harder werken om dat vertrouwen te winnen. Het wordt tijd dat we dat feit accepteren.

Voor mij gaat het er niet om iemand te beschuldigen of de schuld te geven. Het gaat erom een ​​realiteit te beschrijven. Als ik in een winkel in Kenia ben en er wordt iets gestolen, dan ben ik geen waarschijnlijke verdachte. Omdat Kenianen allerlei positieve opvattingen hebben over witte mensen: we doen geen criminele dingen en over het algemeen zijn we goede mensen (maar we kunnen alleen niet rennen 😊). De overgrote meerderheid van de Kenianen zijn ook goede mensen. Toch krijgen ze vaak niet het voordeel van de twijfel zoals ik, van hun eigen medeburgers.

Jesse Jackson zei: ‘Er is niets pijnlijker voor mij […] dan over straat te lopen en voetstappen te horen … dan omdraaien en iemand wit zien en opgelucht voelen’. Voor degenen die hem niet kennen; hij is een zwarte Amerikaanse politicus en burgerrechtenactivist. .

We hebben allemaal de neiging om mensen te categoriseren die we niet kennen. Om ze te labelen. Het maakt de wereld gemakkelijk te begrijpen, maar het maakt ons ook meer fout in ons begrip. We kunnen dit zelfs op een zeer onbewuste manier doen, dus het enige dat we ons realiseren is een bepaald niveau van comfort, of gebrek aan comfort, met iemand op basis van hoe hij / zij eruit ziet.

We zijn allemaal in staat om racistisch te denken, wat betekent dat we een mening kunnen hebben over (of vertrouwen in of angst voor) iemand, gebaseerd op zijn / haar ras of huidskleur (of stam, zoals in Kenia). Dit komt misschien vaak voor, maar het is niet oké en we moeten ertegen vechten. Wat het moeilijk maakt, is dat racisme, net als seksisme, vaak niet duidelijk en open is. Degenen die het ervaren, kunnen ons het beste vertellen hoe het wordt uitgedrukt.

Het grootste probleem op dit moment is dat sommige witte mensen de realiteit nog niet willen accepteren, namelijk: zwarte mensen hebben de neiging om racisme te ervaren, witte mensen hebben de neiging om witte privileges te ervaren. Het is een probleem dat moet worden benoemd en aangepakt. Zolang we het ontkennen, zal het niet verdwijnen.

Natuurlijk, als je in een stad woont met alleen witte mensen, heb je geen wit privilege. Omdat dat alleen kan bestaan ​​in relatie tot anderen, die niet wit zijn. En zoals ik al schreef, heeft mijn vrouw in Nederland nooit racisme meegemaakt. Dat betekent niet dat het er niet is. Het is er en ik ben er vrij zeker van dat Nederlanders die wortels hebben in landen als Turkije, Marokko en Somalië het ervaren. Ik ben er ook vrij zeker van dat het racisme in Nederland helemaal niet op het niveau van Amerika is, maar het is er nog steeds en moet worden aangepakt.

En om positief af te sluiten: ik geloof dat racisme de laatste decennia steeds minder wordt. Waarschijnlijk als gevolg van opleiding, blootstelling en reizen. Hoe meer mensen elkaar ontmoeten en anderen met verschillende achtergronden leren kennen, hoe minder racistisch hun denken zal zijn. Maar er is nog werk aan de winkel!

Hieronder de twee oorspronkelijke posts;

View this post on Instagram

Racism is a multi-layered issue. I would probably need 10 pages to give my opinion about it in all it's nuance. Right now I want to highlight one aspect of it. . More and more people agree that racism is real. And so is the other side of the medal, white privilege. But not everyone is ready to accept that. Some white people feel insulted by these terms. They think they are accused of something they did not do. And it makes them wonder: "did I not work hard to reach a certain level of income and comfort? My white skin did not do this for me". . I grew up in a safe and relatively rich middle class town in the Netherlands, never lacked anything and got access to quality education. That is not white privilege. It's just being privileged. . White privilege for me, is the fact that all over the world, people of all cultures and races often give me the benefit of the doubt, because of my white skin. Not always, but more often than not. . We white folks may find it easier to get a job, or an internship, or to rent a house, compared to black folks. We are met with less suspicion and more trust, by people who never met us. Black people on average, have to work harder to win that trust. It's time for us to accept that fact. . For me, this is not about accusing or blaming anyone. It's just about describing a reality. When I'm in a shop in Kenya and something gets stolen, I'm not a likely suspect. Because Kenyans have all kinds of positive beliefs about white people: we don't do criminal things and in general we are good people (but we can't run 😂). The vast majority of Kenyans are also good people. Yet, they often don't get the benefit of the doubt like I do, from their own fellow citizens. . Jesse Jackson said: "There is nothing more painful to me […] than to walk down the street and hear footsteps…then turn around and see somebody white and feel relieved". For those who don't know him; he's a black American politician and civil rights activist. . This shows you that we are all the same. Much more than we might think. We all have the tendency to categorize people that we don't know. To label them….(to be continued in next post)

A post shared by Hugo van den Broek (@coach_hugovandenbroek) on Jun 7, 2020 at 5:02am PDT

View this post on Instagram

Continuation from last post; We all have the tendency to categorize people that we don't know. To label them. It makes the world easy to understand, but it also makes us more wrong in our understanding. We might even do this in a very unconscious way, so the only thing that we do realise is a certain level of comfort, or lack of comfort, with someone based on how he/she looks. . We are all capable of thinking in racist terms, which means that we can have an opinion about (or trust in, or fear of) someone, based on his/her race or skin colour (or tribe, like in Kenya). This might be common, but it's not okay and we have to fight it.  What makes it hard is that racism, just like sexism, is often not clear and open. Those who experience it, can tell us best how it's expressed. . The biggest issue right now, is that some white people are not yet willing to accept the reality, which is: black people tend to experience racism, white people tend to experience white privilege. It's a problem that needs to be addressed and dealt with. As long as we deny it, it won't go away. . Of course, when you're living in a town with only white people, there is no white privilege for you. Because that can only exist in relation to others, who are non-white. And as I wrote in my previous post, my wife never experienced racism in the Netherlands. That does not mean it's not there. It is and I'm pretty sure those Dutch who have roots in countries like Turkey, Morocco and Somalia experience it. I'm also quite sure that the racism in the Netherlands is not at all at the level of America, but it's still there and needs to be addressed. . And to finish on a positive note: I believe that over the last decades, racism is getting less. Probably as a result of education, exposure and travelling. The more people meet and get to know others from different backgrounds, the less racist their thinking will be. But there's still work to be done! Thanks to those who took time to read my text!

A post shared by Hugo van den Broek (@coach_hugovandenbroek) on Jun 7, 2020 at 5:08am PDT